Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

Përktheu: Hasan HAMËZBALAJ

TË GJITHA SHPRESAT JANË TË RREJSHME (2)

       Mund të rrini të qetë, mund të rrini në heshtje, por nëse investoni përpjekje që të bëheni të tillë, përpjekja juaj është e pavlerë. Ju në këtë rast nuk qëndroni, ju lëvizni. Nëse rrini të qetë, kurse përpjekja ekziston për këtë, nëse vetëm përpiqeni që të bëheni të qetë, qetësia juaj atëherë është e pavlerë, heshtja jua është e rrejshme.

Nëse jeni të gatshëm, atëherë çdo gjë është e lehtë – si hedhja e hijes. Por, nuk mund ta hidhni gjysmën, e gjysmën ta ruani. Ose keni për ta hedhur të tërën, ose të tërën do ta mbani. E, shini, kjo është problem, për këtë është vështirë të hidhet egoja.

Të gjitha kënaqësitë tuaja dhe të gjitha vuajtjet tuaja të lidhura janë vetëm me një dukuri – dëshironi t’i ruani kënaqësitë, kurse të mbroheni nga vuajtjet. Ju e kërkoni të pamundurën. Prandaj është vështirë. Në të vërtetë – jo vështirë; kjo është e pamundur. Diçka e këtillë kurrë s’ka për t’ju ndodhur. Çkado që të bëni do të jetë e rrejshme – përmes një prove së tillë nuk ka rezultate.

Ju e krijoni shpresën nga tërë kjo, njëfarë parajse tuajën artificiale. Duke më dëgjuar mua, apo duke e dëgjuar Budën, apo duke dëgjuar Jezuin, shpresa është krijuar. Por, unë nuk e krijoj – ju e krijoni. Ju në fjalët e mia e projektoni shpresën.

Dhe këtu është problemi: secila shpresë, prapë, është ushqim për egon. Madje edhe shpresa për arritjen e devotshmërisë hyjnore, madje edhe shpresa për përndritje, është vetëm shpresë, dhe çdo shpresë, e përsëris, është ushqim për egon.

Kush është ai që po përpiqet të jetë i përndritur? E ai që po përpiqet në të vërtetë është – problemi. Kurrë kurrkush nuk është bërë i përndritur. Përndritja ndodh, por kurrë kurrkush nuk është përndriur. Vetëm kur të jeni të zbrazët, të zbrazët si dhoma e zbrazët, përndritja ndodh. Vetëm kur nuk ekziston askush që të gjakojë për përndritjen, përndritja vjen.

Por, shkaku i gjuhës sonë, shkaku i dualitetit të gjuhës sonë, çkado që të thuhet lidhur me këto gjëra kaq të thella, del e rrejshme, e pavlerë.

Ne themi: “Guatam Buda është përndritur.” Kjo është gënjeshtër. Guatam Buda kurrë nuk është bërë i përndritur. Guatam Buda ka mbetur i papërndritur. Kur ai nuk ka qenë më, vetëm kur ka munguar plotësisht, përndritja ka ndodhur. Dhe, befas një ditë ka kuptuar se ai vetëm i përcjell skicat e vjetra, skemat absurde, dhe ka kuptuar se: “Unë jam problemi, prandaj, çkado që të bëj, problemi ka për t’u rritur...” Kjo nuk është çështje e veprimit të drejtë apo të gabueshëm, i veprimit të këtillë apo të atillë. Cilindo veprim që ta zgjidhni ju, ai ka për ta fuqizuar egon tuaj.

Njëherë kur Buda këtë e ka kuptuar – kurse për këtë botëkuptim i janë dashur dekada përpjekjesh e orvatjesh – njëherë kur deri në fund e ka kuptuar: “Çkado që të bëj, ajo ka për t’i ndihmuar egos sime që të jetë më e fuqishme” – e ka hedhur të vepruarit. Në këtë çast botëkuptimi, Buda është bërë joveprues, është bërë absolutisht i qetë.

Mbajeni në mend, ky është problemi: ju edhe nga joaktiviteti juaj mund të krijoni aktivitet, dhe anasjelltas: nga aktiviteti mund ta krijoni mundësinë që ardhja e joaktivitetit të shpejtohet. Por, atëherë mund të gaboni edhe shumë.

Mund të rrini të qetë, mund të rrini në heshtje, por nëse investoni përpjekje që të bëheni të tillë, përpjekja juaj është e pavlerë. Ju në këtë rast nuk qëndroni, ju lëvizni. Nëse rrini të qetë, kurse përpjekja ekziston për këtë, nëse vetëm përpiqeni që të bëheni të qetë, qetësia juaj atëherë është e pavlerë, heshtja jua është e rrejshme.

Kur Buda e ka kuptuar se ai vetë është problemi, kur e ka kuptuar se çdo veprim i tij ka për t’i dhënë substancialitet më të madh egos, thjesht i ka hedhur të gjitha. Atëherë nuk ka investuar kurrfarë përpjekjesh në qetësinë e vet. Nuk ka provuar absolutisht asgjë. Dhe krejt çka i ka ndodhur, ka ndodhur prej vetvetes.

Fryma ka fryrë dhe druri ka vallëzuar; atëherë është lajmëruar hëna e plotë dhe e tërë ekzistenca e ka kremtuar të tashmen. Frymëmarrja ka mbushur qenien, frymëmarrja është liruar, gjaku ka rrjedhur nëpër vena, zemra ka rrahur, pulsi po ashtu – dhe çdo gjë ka ndodhur prej vetvetes. Kurse ai asgjë nuk ka bërë! Përmes këtij jo-veprimi Guatam Sidarta është zhdukur.

Kur ka ardhur mëngjesi, askush nuk ka ekzistuar që ta vërente përndritjen, por për këtë përndritja ka qenë aty. Nën drurin Bodhi ka qëndruar instrumenti i zbrazët – me frymëmarrjen, natyrisht, me të rrahurat e zemrës, natyrisht, madje më të mira se ndonjëherë më parë. Çdo gjë ka funksionuar përsosmërish, por veprues nuk ka pasur. Gjaku ka qarkulluar, e tërë natyra me kilometra përreth – krejt ka vallëzuar, përplot gjallëri. Çdo atom i trupit të Budës ka vallëzuar, secili atom ka drithëruar nga energjia dhe vitaliteti. Kurrë ndokush nuk ka qenë i gjallërishëm në atë masë – por tashi energjia ka lëvizur sipas gjykimin e vet. Askush nuk e ka detyruar. Askush me të nuk ka manipuluar.

Buda është bërë re e bardhë. Përndritja ka ndodhur.

Kjo edhe juve mund të ju ndodhë, por mos krijoni shpresë nga kjo mundësi. Më mirë do të ishte që, nëse veç e kuptoni se për çfarë është fjala, t’i gjuani të gjitha shpresat. Bëhuni pa shpresa, përsosmërish pa shpresa.

Vështirë është të bëhesh përsosmërish i pashpresa. Shumëherë keni qenë në gjendjen pa-shpresa, por kurrë në gjendjen përsosmërish pa-shpresa. Hidheni njërën shpresë dhe në çast keni për t’u ndier të pashpresë, por përnjëherë, automatikisht, mbuloheni me ndonjë shpresë tjetër. Dhe kështu e humbni gjendjen pa shpresa.

Njerëzit gjithmonë sorollaten nga njëri guru tek tjetri; ajo është bredhëritje nga shpresa në shpresë. Ata vijnë tek njëri guru me shpresën se mëshira e tij ka për t’ua hapur sytë, se përmes energjisë së tij kanë për të ndodhur të gjitha. Dhe kështu ata presin e presin, me mendjen e tejtendosur, se mendja që shpreson kurrë as që mund të jetë e relaksuar; presin ashtu, gjithnjë e më të padurimshëm, sepse mendja që është e mbushur me shpresa nuk mund të ketë durim.

E pastaj këta njerëz zënë të mos ndihen mirë, shkaku se, ja, presin, e asgjë nuk po ndodh. Dhe njëherë kur durimi i tyre të shterret, atëherë ata konkludojnë preras: “Ky mësues është mashtrimtar, ejani tek ndonjë tjetër!” Vallë, a po e kuptoni? Kjo nuk është bredhje nga njëri guru tek tjetri, por bredhje nga njëra tek shpresa tjetër. Njerëzit nuk bredhin nga njëri religjion tek tjetri, por nga shpresa tek shpresa tjetër. Të gjithë ju këtë e bëni shumë, shumë jetëra. Gjithmonë e jetë këtë e keni bërë.

E tashi, provoni që t’i tejkaloni të gjitha! Kjo nuk është çështje as e mjeshtrit e as e ndonjë metode efikase. Kjo është çështje e botëkuptimit të drejtpërdrejtë, të depërtimit të befasishëm në atë që po ndodh: pse po shpresojmë dhe pse nuk po mund të jetojmë pa shpresa e, në fund të fundit, çfarë në përgjithësi kemi arritur përmes kaq shumë shpresimesh.

Kuptoni. Krejt kjo do të bie nga vetvetja. Por ju as që keni kërkuar që tëra këto të bijnë nga ju. Prandaj edhe po them se është lehtë të hidhen shpresat dhe egoja, lehtë është kjo, edhe pse e di sesa është kjo vështirë në realitet. Kjo është vështirë vetëm shkaku juaj, kurse lehtë është vetvetiu. Hedhja e egos është e lehtë, por ju jeni të rëndë.

Kjo mund t’ju ndodhë në çdo moment, e kur këtë e them mendoj në fenomenin e përndritjes, në gjendjen pa Unë. Kjo me kurrgjë nuk shkaktohet. Shkaku këtu është i panevojshëm. Kjo nuk është rezultat i shkaqeve të llojllojshme për arsye se përndritja nuk mund të jetë nusprodukt. Ajo është vetëm ndodhi. Mund t’i ngjajë mëkatarit. Nuk është patjetër t’i ndodhë të devotshmit.

Domethënë, kurrfarë kushti i posaçëm nuk është i nevojshëm për diçka të këtillë. Nëse mund ta kuptoni këtë, përndritja mund t’i ndodhë madje edhe mëkatarit. Nëse mbetet pa asnjë shpresë, nëse e ndien se kurrgjë nuk po fitohet as kurrgjë s’po humbet, nëse mund ta kuptojë se e tëra rreth nesh dhe në ne është vetëm një lojë absurde – e tëra ka për t’i ndodhur.

Kjo nuk është e thënë t’i ndodhë të devotshmit, pasi që i devotshmi ndoshta dëshiron akoma që edhe diçka të mbërrijë. Ndoshta akoma shpreson. Kjo botë i është bërë e parëndësishme, por ajo tjetra botë tashi i lajmërohet si e rëndësishme dhe me plot kuptim. Ai e ka kuptuar se duhet ta lëshojë tokësoren për të arritur ndonjëfarë gjendje parajsore - ai akoma shpreson.

Madje edhe njerëzit në praninë e Budës apo të Jezuit kanë pyetur budallallëqe të ndryshme. Vetëm një natë para se Jezui të kapej dhe të kryqëzohej, nxënësit e kanë pyetur: “Mësues, na thuaj: kur të arrijmë në Mbretërinë e Perëndisë, ti ke për t’u ulur tek Zoti nga ana e djathtë, e ne ku kemi për t’u ulur, çfarë është renditja?” Isai është nga ana e djathtë, ai është i vetmi bir i Perëndisë, por pastaj të dymbëdhjetë nxënësit pyesin: “E ku kemi ne për t’u ulur? Çfarë është renditja?”

Njerëzit pranë Isasë kanë shtruar këso pyetjesh idiotike! Por, kështu punon mendja njerëzore. Nxënësit e Isasë nuk kanë pyetur asgjë lidhur me këtë botë të zakonshme; ata janë bërë lypsarë – por kanë pyetur për atë botën tjetër. Ata në realitet as s’janë bërë lypsarë. Ende kanë shpresuar. Ata janë bërë të vdekur për këtë botë, por ajo ishte tregti - “Ku kemi për të qenë ne? Kush ka për t’u ulur pranë teje?”

Duhet të ketë qenë konkurrencë e tmerrshme në mes tyre. Ka pasur politikë, ambicie, dikush është lartë, dikush poshtë, dikush bëhet shef. Duhet që në tërë këtë të ketë pasur plot konflikte, politikë të fshehtë, rryma nëntokësore të dhunës dhe agresivitetit.

Madje edhe pranë Jezuit njerëzit shpresojnë. Shpresa, siç kemi parë, është thellësisht e rrënjosur në ne. Çkado që të ju thuhet, ju atë e shndërroni në shpresë. Ju e keni mekanizmin për krijimin e shpresave, kurse ky mekanizëm quhet ego.

E, çka mund të bëjmë? Në të vërtetë nuk mund të bëhet bash kurrgjë. Vetëm ju nevojiten sytë më të pastër, sytë më të ndijshëm, sytë që janë depërtues. Krejt çka ju duhet është shikimi i freskët në vetë ju, në qenien tuaj. Vetëm kaq. Shikim i freskët.

Kurse unë ju them se me atë shikim të freskët, të ri, të virgjër – egoja bie vetë nga vetja, egoja atëherë sikur vetë pranon të jetë e hedhur. Kjo është gjëja më e lehtë e mundshme, por, në të njëjtën kohë, kjo është bindshëm gjëja më e rëndë në botë.

Por, mbajeni në mend, mbajeni në mend mirë... unë nuk ju krijoj shpresa të rrejshme.

Pjesë nga libri “RRUGA IME, RRUGË E REVE TË BARDHA”

 (1)