Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

Përktheu: Hasan HAMËZBALAJ

       TË GJITHA SHPRESAT JANË TË RREJSHME (1)

      Dhe mu për këtë... kurdo që njeriu për diçka shpreson, ai duket më vital, duket i fuqishëm, i fortë. Kur nuk shpreson, duket i dobët, depresiv, i topitur; sikur nuk di se çfarë të bëjë, ku të shkojë. Dhe kurdo që shpresa nuk ka, ju ndieni se çdo gjë është e parëndësi.

Nxënësi:

“Osho, gjithnjë po na flitni sesi është lehtë ta hedhim egon dhe sesi fare nuk është vështirë të bëhemi re e bardhë. Po ashtu na keni thënë se shumë jetëra i kemi kaluar pranë Budës, Krishnës, Krishtit - e ne megjithatë kemi ego. Mos po na krijoni kështu shpresa të rrejshme?”

Osho:

Të gjitha shpresat janë të rrejshme. Të shpresosh, kjo do të thotë të jesh i rrejshëm. Pra, kjo nuk është çështje e krijimit të shpresave të rrejshme: çkado që të dëshironi, çkadoqoftë të shpresoni, kjo do të jetë e rrejshme.

Shpresa vjen nga e rrejshmja e qenies. Nëse vërtet jeni, atëherë aty nuk ka nevojë për kurrfarë shprese. Sepse atëherë nuk mendoni për ardhmërinë, për atë se çka ka për të ndodhur. Ju atëherë jeni të vërtetë, autentikë, e nëse vërtet jeni të tillë, ardhmëria zhduket.

Kur jeni jorealë, atëherë ardhmëria bëhet shumë domethënëse - atëherë filloni të jetoni në të. Atëherë realiteti juaj nuk është këtu dhe tash, atëherë realiteti juaj është diku në ëndrra. Kurse ju ato ëndrra i bëni gati të vërteta shkaku se vetëm përmes tyre kontaktoni me realitetin. Të këtillë çfarë jeni, ju jeni jorealë. Prandaj edhe shpresoni në masë të këtillë.

Ego janë në esencë të gjitha shpresat e kombinuara në një entitet, egoja është gulumere shpresash. Egoja nuk është realitet – egoja është kolektivitet, vëllim i të gjitha ëndrrave tuaja, masa e çdo gjëje që është joreale, e çdo gjëje që është e rrejshme.

Egoja nuk mund të ekzistojë në të tashmen. Shikojeni këtë fenomen. Egoja ekziston ose në të kaluarën ose në të ardhmen, kurrë këtu dhe tash – kurrën e kurrës. Kjo është e pamundshme. Kurdo të mendoni për të kaluarën, lajmërohet egoja, shfaqet Un-i. Kurdo të mendoni për të ardhmen, Un-i përsëri buron. Por, kur jeni këtu, kur jeni tash, pa mendime për të kaluarën dhe të ardhmen, ku është në atë rast Un-i juaj?

Derisa rrini nën dru, pa menduar për të kaluarën, pa menduar për të ardhmen, derisa vetëm frymoni, derisa vetëm jeni – ku jeni ju atëherë? Ku është Un-i? Nuk mund ta ndieni; nuk ekziston. Egoja nuk mund të ekzistojë në të tashmen.

Të kaluar s’ka. E ardhmja ende nuk ekziston. E kaluara është zhdukur. Ardhmëria ende nuk është shfaqur. As e kaluara as e ardhmja nuk ekzistojnë – vetëm e tashmja ekziston. Kurse në të tashmen nuk mund të gjeni asgjë të ngjashme me egon.

Dhe për këtë... kur them që ta hidhni egon, ç’them unë në të vërtetë? Nuk ju jap shpresë të rrejshme, por të gjitha shpresat jua rrëmbej. Dhe mu kjo është vështirësia – sepse ju frymoni përmes të shpresuarit. Vështirësia qëndron në atë se ju mendoni se do të ngulfateni dhe do të vdisni po qe se unë jua rrëmbej ato shpresat tuaja.

Atëherë lajmërohet pyetja: “Pse të jetojmë?... Përse?... Pse të sillemi nga çasti në çast? Për ç’arsye? Qëllimi papritmas është zhdukur me zhdukjen e shpresave. Përse atëherë të lëvizim fare kur nuk ka asgjë që e vlen të arrihet?” Ju nuk mund të jetoni pa shpresa – për këtë arsye është vështirë të hidhet egoja. Shpresa është bërë sinonim i jetës.

Dhe mu për këtë... kurdo që njeriu për diçka shpreson, ai duket më vital, duket i fuqishëm, i fortë. Kur nuk shpreson, duket i dobët, depresiv, i topitur; sikur nuk di se çfarë të bëjë, ku të shkojë. Dhe kurdo që shpresa nuk ka, ju ndieni se çdo gjë është e parëndësi. Automatikisht krijoni shpresë të re; menjëherë krijohet zëvendësimi. Nëse një shpresë është e penguar, menjëherë, pa zvarritje, e zëvendësoni me të renë – për arsye se nuk mund të jetoni në humnerë. Nuk mund të jetoni pa shpresa.

Kurse unë ju them se është kjo e vetmja mënyrë në të cilën mund të jetohet. Pa asnjë shpresë. Vetëm kur të shpresuarit ndalohet, jeta bëhet reale, për të parën herë jeta është autentike.

Kurse gjëja e dytë për t’u kuptuar është kjo: kur unë ju them se është shumë lehtë për ta hedhur egon, unë nuk mendoj se kjo është lehtë për ju. Unë vetëm e theksoj se kjo është e thjeshtë për t’u bërë shkaku se vetë fenomeni i egos – është plotësisht real.

Nëse egoja është e rrejshme, si mund të jetë e rëndë për t’u hedhur? Nëse egoja është vetëm ëndërr, si atëherë është vështirë që të zgjoheni? Vetëm nëse egoja është reale - është e rëndë për t’u hedhur.

Nëse egoja është vetëm ëndërr, ku është këtu problemi? Ju lehtë mund të zgjoheni. Ëndrra nuk mund të ju mbajë për fyti. Ëndrra kurrgjë nuk mund të ndalojë. Ëndrra nuk mund të jetën pengesë. Ëndrra s’ka fuqi – për këtë edhe e quajmë ëndërr. Lehtë është të dalim nga ëndrrat; për këtë edhe them se është shumë lehtë që ta hedhim egon.

Por, e përsëris: unë nuk them se për ju kjo hedhje ka për të qenë vetëm lojë fëmijësh – shkaku se ëndrra për ju akoma është i vetmi realitet. Ëndrra për ju akoma nuk është vetëm ëndërr. Egoja për ju nuk është e rrejshme; egoja për ju është i vetmi realitet. E ç’është më e keqja, çdo gjë tjetër është për ju e rrejshme.

Ne jetojmë rreth egos. Ne kërkojmë shtegtime më egoiste e më egoiste – dikush përmes pasurimit, dikush përmes statusit, fuqisë, prestigjit, dikush përmes politikës, dikush përmes religjionit, e të tjera. Këso shtigjesh ka pa fund. Por, fundi, rezultati, qëllimi, është i njëjti: të fuqizohet Uni, të fuqizohet egoja.

Ju këtë e keni realitet. E unë juve vetëm po ju them se kjo për ju është – realiteti i vetëm. E rrejshmja është bërë reale. Hija është bërë substanciale. Për këtë arsye e tërë kjo edhe është vështirë – jo sepse egoja është papërballueshmërisht e fuqishme, jo; krejt kjo është vështirë për arsye dhe vetëm për arsye se ju akoma i besoni asaj, fuqisë së saj.

Nëse besoni në të atëherë hedhja e saj do të ndodhë shumë vështirë, shkaku se me një dorë do të dëshironi ta hidhni, kurse me tjetrën do të dëshironi që ta mbani. Për këtë do të jetë vështirë, dhe jo shkaku i egos vetvetiu.

Kur ju them se egoja është vetëm ëndërr, ju dëshironi që të më besoni shkaku se përmes atij fenomeni të egos së tepërmi edhe keni vuajtur – dhe jo shkaku se e ndieni të vërtetën për këtë që po ju them. Sepse, po e ndiet vërtetësinë e fjalëve të mia, ju në këtë moment keni për ta hedhur egon. Madje s’keni as për të pyetur: “Si?” atëherë as për “si” nuk do të ketë kohë. Vetëm keni për ta shutuar.

Ju nuk e ndieni vërtetësinë e fjalëve të mia. Kur ju them se ende s’e keni kuptuar rrejshmërinë e egos, kur ju them se mund ta hidhni – ju nga tërë kjo e krijoni shpresën. Shkaku se përmes egos aq shumë keni vuajtur, të gjithë ju menjëherë filloni ta krijoni shpresën: “Posa ta hedhi egon, ka për t’u ndalur vuajtja ime!” Dhe kështu ju bëheni të lumtur me këtë lodër të re, me këtë shpresë të re.

Unë nuk ju jap shpresa; ju i krijoni. Unë vetëm jua them faktet – se e tërë kjo është konstruktim i egos, se kjo për egon është material ndërtimor, se egoja është kështu e krijuar – dhe se kështu mund të hidhet!

Dhe mu shkaku i kësaj se është kaq e rrejshme, kurrfarë përpjekjeje nuk është e nevojshme për ta hedhur. Në momentin kur ta kuptoni se çka është çka – egoja përgjithmonë zhduket.

Njeriu vrapon, në panik, në frikë nga vdekja, e në të vërtetë ikën nga hija e vet. Ju e ndalni dhe i thoni: “Ç’budalla që je ti! Paj ti po ikën nga hija jote – kurrkush nuk po të ndjek, kurrkush nuk po provon të të vrasë. Askush pos teje nuk është në rrethinë. Je frikësuar nga hija jote!”

Por... njëherë kur të ikni shpejt, edhe hija shpejt ka për t’ju ndjekur. Sa më shpejt ju të vraponi, për aq më shpejt hija do t’ju ndjek. Atëherë mendja jonë e konstruktuar logjikisht fillon të mendojë se jemi në rrezik serioz. Mendja atëherë ka për të thënë: “Nëse dëshiron të ikësh, vrapo aq sa këmbët të të mbajnë, ik edhe më shpejt!” Por, me çfarëdo shpejtësie që ju të vraponi, hijen keni për ta pasur tek thembrat. Dhe po qe se nuk mund ta lini pas vetes, frika ka për t’u rritur, rritur, rritur. Dhe vetëm mendoni – tërë këtë çmenduri ju vetë-vetes ia keni varur në qafë.

Por, unë po ju them: “Kjo është vetëm hija, askush nuk po ju ndjek” – dhe ju këtë vërtet po e kuptoni, po e shikoni hijen dhe më në fund po e kuptoni; a doni që pas kësaj të më tërhiqni për mënge, duke më pyetur: “Si ta hedh hijen time?” A do të ma kërkoni ndonjë teknikë çudibërëse, ndonjë metodë, ndonjë jogë? Ama jooo... vetëm keni për t’i qeshur lehtë çdo gjëje – dhe pikërisht me atë të qeshur të njohjes, keni për ta hedhur egon. Në momentin kur ta kuptoni se ajo është vetëm hije dhe se kurrkush nuk ju ndjek, egoja veçse është hedhur. Këtu nuk ka kurrfarë “si”. Vetëm keni për të qeshur, keni për t’u shkokëluar së qeshuri – sepse e tërë çështja ka qenë budallallëku i një të shkalluari.

Dhe e njëjta gjë është me egon. Nëse mund ta dëgjoni të vërtetën, e tëra ndodh vetvetiu. Përmes vetë njohjes ndodh çdo gjë. Botëkuptimi do t’ju mjaftojë. Nuk ju duhet “si”!

Nëse edhe më tutje e parashtroni atë “si” të mallkuar, kjo është vetëm shenjë se ende nuk e keni parë se çfarë bëni – e atëherë prej tërë kësaj keni për të nxjerrë edhe ndonjë shpresë.

Shkaku se përmes egos keni vuajtur aq, ju dëshironi ta hiqni qafe, por kurrë këtë nuk e dëshironi plotësisht, por vetëm me gjysmë fuqie, dëshironi gjysmakisht.

E tërë vuajtja juaj vjen përmes egos, por diçka keni harruar: edhe të gjitha kënaqësitë tuaja vijnë përmes saj.

Turma po ju duartroket, turma po jua miraton – ju ndiheni mirë. Kjo është për ju lumturia e vetme që njihni. Egoja juaj fryhet si tharmi, e arrin kulmin, bëhet Mont Everest. Ju ngazëlleheni! E atëherë, përnjëherësh, turma ju gjykon – dhe ju ndieni dhembje. Turma bëhet indiferente; kësisoj jeni të dërmuar. Kjo ju ka hedhur në depresion të thellë.

Keni pasur kënaqësi përmes egos, dhe keni vuajtur përmes saj. Shkaku i vuajtjeve, doni që ta shutoni, kurse shkau i kënaqësive që ta mbani.

Dhe pikërisht shkaku i kësaj... kurdo që t’ju them se mundeni shumë lehtë ta hidhni egon, ju përnjëherësh prej tërë kësaj nxirrni ndonjë shpresë të hollë. Jo që unë po e krijoj – lakmia juaj po e rrëmben. Ajo nuk bëhet pikëpamje juaja, botëkuptim juaji, ajo bëhet vetëm lakmi e re, kërkim i ri për miratim. Ju e ndieni se tash ekziston rruga, mënyra, dhe se këtu është qenia e cila do t’ju ndihmojë që ta hidhni, që ta hidhni atë ego të tmerrshme, e bashkë me të edhe të gjitha vuajtjet që përmes saj vijnë. Por – a jeni ju në gjendje t’i hidhni edhe të gjitha kënaqësitë që vijnë përmes egos?

Nëse jeni të gatshëm, atëherë çdo gjë është e lehtë – si hedhja e hijes. Por, nuk mund ta hidhni gjysmën, e gjysmën ta ruani. Ose keni për ta hedhur të tërën, ose të tërën do ta mbani. E, shini, kjo është problem, për këtë është vështirë të hidhet egoja.

Vazhdon...

  (2)