Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Brahim AVDYLI

PREJARDHJA E KOMBIT SHQIPTAR DHE ARMIQTË SHEKULLOR (2)

Në shenjë të 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë:

 Në vrazhdë të kësaj, shqiptarët flasin jo "një gjuhë tepër të veçantë", por gjuhën më të vjetër, gjuhën shqipe, dhe është popull jo semitik, pra është japetik. Shqiptarët janë një popull i stërlashtë, janë populli më i vjetër i Gadishullit Ballkanik. Janë një popull paragrek dhe pasardhës i denjë i pellazgëve. Prej kohëve parahistorike banojmë në këto vise dhe jemi tekstualisht autoktonë. Të parët tanë kanë qenë burra mjaft të shquar të njerëzimit. Kjo është e vërteta e prejardhjes së kombit shqiptar.

"FEJA E SHQIPARIT ËSHTË SHQIPTARIA"

                                                                       (VASO PASHË SHKODRANI)

Pellazgët i kanë mësuar të ardhurit nga fise dhe popuj të tjerë për ndërtimin e kullave, të qyteteve, të shfrytëzimit të tokës, të nxjerrjes dhe shitjes së mineraleve, etj. Atyre ua mësuan kulturën e tyre të veçantë të mbrojtjes dhe të luftimit, pra të ardhurve nga Libia, Siria dhe Egjipti. Nga Siria dhe Egjipti kishin marrë me vete një pjesë të popullsisë iliro-pellazge, të shkuar në ato kohëra të vjetra në Egjipt dhe Siri, që njiheshin nga të ardhurit e tjerë të Libisë, që përfaqësonin racën e zezë. Greqia e vjetër nuk ka qenë "e grekëve", por e pellazgëve. Të ashtuquajturit "grekë" janë ardhacakë nga Libia (e cila ka shënuar atëherë tërësisht kontinentin e Afrikës), Siria dhe Egjipti. Pellazgët, baballarët e ilirëve, nga të cilët ne e kemi origjinën tonë dhe gjithë popujt e Evro-Azisë, që kanë të njëjten origjinë, përfaqësojnë ngjyrën e bardhe evropiane.

Në studimet tona të vjetra kafkat zbulojnë të fshehtën e pellazgo-ilirëve. Pellazgo-ilirët dhe shqiptarët e kanë kafkën më të madhe në Evropë (mbi 80, pra 85-90), një kafkë bracikefale, që dallon shumë prej kafkave të serbëve dhe të grekëve, të cilët kanë ardhur nga Rusia, Azia dhe Afrika. Shqiptarët, siç thonë P. Rolph dhe G. Coop se nuk kanë asgjë të përbashkët me sllavët, në teorinë e tyre molekulare. Këtë e dëshmon Prof. Genc Sulçebe me teorinë gjenetike kur thotë se ditanca gjenetike në mes të serbëve dhe shqiptarëve është tepër të dukshme. Kolonizatorët, në dheun tonë, e kanë kafkën e tyre nën 75-80, pra janë mezocefalas.[1]

Sot e flasim gjuhën shqipe, që është afërsisht gjuhë e vjetër e pellazgëve hyjnorë, që ditëm ta ruajmë me mundim të veçantë deri në ditët tona dhe të deshifrojmë edhe geqishten e vjetër, sado që ka një kaligrafi tjetër gjuhe. Gjuha shqipe është vazhdim i gjuhës pellazgjike. Shqiptarët janë pasardhës të pellazgëve të vjetër parahënorë. Gjuha shqipe është gjuhë japetike (në vend se t`i thomë është indo-evropiane) dhe shqiptarët janë të prejardhjes nga popujt japetikë. Gjuha shqipe bën pjesë në gjuhën pellazgjike. Ajo është në bashkëfisërinë (homoethinë) japetike.

Në vrazhdë të kësaj, shqiptarët flasin jo "një gjuhë tepër të veçantë" [2], por gjuhën më të vjetër, gjuhën shqipe, dhe është popull jo semitik, pra është japetik. Shqiptarët janë një popull i stërlashtë, janë populli më i vjetër i Gadishullit Ballkanik. Janë një popull paragrek dhe pasardhës i denjë i pellazgëve[3]. Prej kohëve parahistorike banojmë në këto vise dhe jemi tekstualisht autoktonë. Të parët tanë kanë qenë burra mjaft të shquar të njerëzimit. Kjo është e vërteta e prejardhjes së kombit shqiptar.

Dijetari francez, Robert d’Angely, në veprën e tij „Enigma“ shpjegon se „territoret që përbëjnë Jugosllavinë e sotme… banoheshin qysh prej prej kohëve që nuk mbahen në mend nga pellazgët, ... të cilëve autoktonët u dhanë emrin ilirë... Me këtë emër ata zinin

gjysmën përëndimore të Gadishullit Ballkanik, që nga bregu i djathtë i Danubit në veri, deri në Epir në jug… Ishin breukët… që zinin brigjet jugore të Savës; në verilindje të Bosnjës ishin japodët; liburnët banonin në brigjet e Dalmacisë dhe ishujt; ardienjtë ose vardenjtë, që jetonin në të dy anët e malit Makarsa; daversët afër Nerentës (Neretvës) përdornin monedha bakri, që kishin si emblemë një anije; në trevat e Malit të Zi banonin diokletiatët; fqinjët e tyre, labeatët, jetonin afër brigjeve të liqenit të Shkodrës dhe nga ana e vet kishin si fqinjë pirustët, të cilët ushtronin mjeshtrinë e metalurgëve. Më në brendësi ishin vendosur aktariatët, armiq të ardiejve, dhe parthinët, që grupoheshin rreth Uzhicës dhe adhuronin Zeusin Parthen si mbrojtës të tyre. Në luginën e epërme të Vardarit dhe Drinit të Bardhë, në fushën e Kosifopejdonit ose të Shkupit dhe në rajonin e Nishit shtriheshin të famshmit dardanë..., si popullsi tjetër qenë delmetët ose dalmatët, të cilët kishin krye-qytet Delmeniumin... dhe si port qytetin Salon (Spliti i sotëm). Po në atë epokë romake kishte gjithashtu popujt e tjerë të fortë: dasaretët, ditionët, taulantët, sardeatët, e të tjerë…“[4] Në brendi të Shqipërisë jetonin disa fise të vogla, por mjafton të përmendim atë që është berë më i njohur, albanët, dhe në maqedoninë e vjetër, enkelejtë dhe paeonët . Kështu quhej më parë Maqedonia...

Popullsia ilire që shtrihej në trevat e veta jetonte nëpër fise. Ato vinin shpeshherë në konflikt me njëra tjetrën për shkak të tokave pjellore, kullosave, ujit apo pyjeve. Në rast se atyre u kërcënohej rreziku nga popujt e tjerë, ata bashkoheshin dhe luftonin së bashku kundër armikut. Gradualisht kështu u formuan me kohë lidhjet e fiseve. Lidhjet e fiseve në fillim kanë qenë vetëm të përkohshme. Më vonë, lidhjet e fiseve u forcuan dhe prej tyre u krijuan shtetet e para ilire. Banorët e Ilirisë ishin të barabartë[5].

Ndër fiset më të mëdha pra kanë qenë dardanët që shtriheshin në përëndim të Moravës deri te rrjedha e sipërme e lumenjëve Pek dhe Timok, dhe në viset lindore deri përtej Nishit. Dardanët shtriheshin në tërë Kosovën e sotme dhe një pjesë të madhe të Maqedonisë, në veri dhe përëndim. Kjo trevë quhej Dardania[6].

Vllehtë, që banonin aty, kanë qenë konglomeratë i dardanëve (ilirëve, shqiptarëve) dhe të turqëve të romanizuar në pikëpamje gjuhësore[7].

Serbët avatarë (avarë) dhe sllavë, u vendosën në shekullin e VI në jug Danubit, në rrethinën e Smederevës së sotme. Atëherë, nuk përmendeshin serbët. Nuk ekzistonin serbët. Historiografia "serbe" e mbolli kështu emrin e tyre. Serbët "lindën" më vonë me kishat bizatine dhe "gjuhën ilire" të "shpikur" prej Cirilit dhe Metodit, që kanë qenë evrej të Greqisë dhe të shkolluar në Bizant.

Avarët (avatarët) dhe peçenegët kanë qenë si kalorës mercenarë që ti shërbenin administratës bizantine, për të penguar dyndjen e barbarëve të tjerë në brendësi të Gadishullit Ballkanik. Numri i tyre i vogël u shkri me popullatën vendase, me fiset ilire: mezët, tribalët, dardanët, etj. Avarët/avatarët, që më vonë e morën emrin serbë, e kanë prejardhjen nga Himalajët dhe i përkisnin fisit turk –avar. Ndonjëri flet për zhdukjen e avarëve, si psh. historiani amerikan mbi Ballkanin, Ferdinand Schewill, në veprën e tij "Ballkani-historia dhe qytetërimi", në të cilën, për kundërshtim të Prof. Dr. Skender Rizajt, në fund të shekulllit të shtatë dhe të tetë, këtë gadishull ua lë në duar sllavëve, të ardhur nga teritori-mëmë i sllavëve në Ballkan, djerrina e lumit Pipet, në veri të qytetit ukrahinas të Kievit [8] , pa e llogaritur se sllavët erdhën dhe u përzinë me avarët, duke u kthyer nga grabitës në banorë që ngulën rrënjë nëpër territoret e pushtuara.

Peçenegët vinin nga rrethinat e maleve Karpate. Ai nuk i zë fare në gojë. Fiset e dyndura nga Azia Qendrore në Gadishullin Ballkanik nga shekulli VI e deri në shekullin e XIII, u takonin fiseve turke, si psh. avarët, peçenekët, oguzët, magjarët, gaguzët, etj. Nga oguzët i kemi turqit gaguzë të Rumanisë dhe të Bullgarisë, që janë ortodoks dhe flasin turqisht; nga magjarët i kemi hungarezët e sotëm dhe shtetin e tyre Hungaria (Ma-gjaria); emri bullgar ka dalur nga fjala turke: të përzier; ndërsa emri vllah ka dalë nga fjala turke: kalorës nomad[9].

Për këtë arësye pra serbët kanë qenë pjesërisht kalorës mercenarë të avarit, që Perandoria Bizantine i ka pranuar si nomadë për të mbrojtur kufirin e epërm nga dyndjet e mëvonshme, dhe pjesërisht nga pakicat e tjera, peçenegët, sllavët, jevgjitët, evrejët, etj. që u asimiluan me avarët (avatarët) për t`u kthyer në luftë kundër ilirëve, si kategori sociale e popullsisë ilire, dhe mezi e prisnin rastin të "çliroheshin" njëherë e përgjithmonë. Edhe kroatët e shekullit të VI-VII, qenë vendosur si kalorës mercenarë të Perandorisë Bizantine në kohën e Jusinianit I, me qëllim që të mbronin kufirin nga dyndjet e Gadishullit Apenin. Ata u shkrinë shpejtë me dalmatët, istrianët, etj. dhe kanë rrënjën ilire, gëzojnë trashëgiminë e tyre, veçanërisht të dalmacisë, por emri i tyre ka rrjedhje prej herv-ati=kalorës nga Hervi, që është një qytet në Afganistan. Ky popull e ka marrë këtë emër më vonë, për tu distancuar prej serbëve katolikë ortodoksë, sepse ishin katolikë romakë dhe në bazë të tij kemi kombin hervat dhe shtetin hervat-kroat (Hervatska)- Kroacia[10].

Emri i vjetër i madeqonisë "makedonia" ka prejardhje ilire, shqipe dhe është me liqenj të Prespës, Ohrit dhe Dorianit. Emri make-d-oni-a do të thotë onë, anë=dheu, pra territor me makëra; sepse mak-ë, ra janë bimë uji që rriten pranë bregut të liqenit mbi gurë si fije mëndafshi me ngjyrë të gjelbërt, alge)[11] ka shpjegim në gjuhën shqipe.

"Kombi maqedon" është tërësisht një komb artificial i krijuar nga sllavo-bullgarët dhe shqiptarët ortodoksë, me vllehtë dhe fise tjera turke (komanët, peçenekët, etj.) të ortodoksuar, kurse maqedonishtja është formuar nga elementet e shqipes, vllahishtes dhe turqistes [12], që flasin bullgarisht, me fjalë të zgjatura, me "ta-ta"-të e dyfishuara.

Antroponimet, toponimet dhe mikrotopnimet „sllave“ nga territoret tona nuk janë sllave, por janë ortodokse dhe bogumile (patarene) në faltoret e të cilave përdorej gjuha kishtare e formuar nga Qirili dhe Metodi. Në Ballkan kanë ardhur në mes të shekujve VI e XIII fiset avare, mongole, peçenegët, dhe sllavët dhe janë asimiluar e jo zhdukur, siç thotë pa arsyetim shkencetari i njohur amerikan, Ferdinant Schewil[13], me pakicën e skllavëve, të jevgjitëve, të ebrejve, të vllehëve në këto anë. Ata janë shkrirë me popullsinë vendase ilire, duke kryer simbiozën etnike, me ç’rast mbizotërojnë veçoritë antropologjike të pellazgo- iliro-shqiptarëve. Shqiptarët, dallohen nga popujt sllav. Të thënë tekstualisht, ata kanë qenë mbizotërues dhe janë edhe sot.

Serbishtja, si gjuhë kombëtare dhe letrare e serbëve është krijuar nga Vuk Kara-gjiqi, në shekullin XIX, ndërkaq përmendet ajo gjuhë nga gjysma e dytë e shekullit XII. Shqipja ka qenë gjuhë familjare dhe popullore deri në shekullin e XIX, e në disa familje serbe, deri në ditët tona. Gjuha kishtare u formua nga Qirili dhe vëllai i tij Metodi, në Moravi, në vitin 864, në një mision të veçantë. Këta dy murgj evrej (që thirren sot jahudi, izraelitë) nga Selaniku, për të përkthyer pjesë të Biblës dhe të liturgjisë, përdorën një gjuhë që mund të flitej në rajonet skllave të Maqedonisë, të cilën nuk e kuptonin "moravët e Ballkanit". Pra, rezultatet e tyre të sllavishtes maqedone ishin më tepër se zhgënjyese, sepse nuk shkruhej aspak në atë kohë[14], e jo në shekullin e XI, siç e thotë këtë gjë Fatbardha Demi, por në shekullin e IX.

Ata e quajtën këtë gjuhë „Gjuhë ilire“ (Illyrika Lingua), sepse po formohej për të krijuar kulturën dhe gjuhën e veçantë sllave-ballkanase nëpër territoret ku flitej gjuha ilire. Kësisojit, me "të drejtën e fituesit, të ngadhnjimtarit" justifikohej çdo pretendim territorial, çdo pretendim i trashëgimisë, i origjinës, i pasurisë, asaj kulturore, arkeolo-gjike, historike etj, e deri te ajo gjuhësore[15].

Më vonë nga pansllavizmi i lëshuar si „lëvizje e të gjithë sllavëve“, nga pansllavizmi, në të cilën u kyqën popujt e ballkanit që mbanin veten të këtillë, është quajtur „gjuha e vjetër sllave“. Serbët, ngaqë kishin sjellur nga Azia Qendrore një sekt të krishterizmit, të cilën papati e quante „skizmë“, atëherë ithtarët e kishës ortodokse ku përdorej „gjuha ilire“ quheshin serbë, pa marrë parasysh se në cilën pjesë të Ballkanit jetonin ata dhe vepronin, pa marrë parasysh etnikisht nëse ishin shqiptarë, turq apo vlleh [16].

Tri fetë janë krijuar nga ne dhe janë hakmarrë deri në fund mbi shqiptarët.[17] Feja e shqiptarit është kurdoherë Shqipëria, thotë i ndritëshmi, Vaso Pashë Shkodrani.

Kjo është prejardhja e kombit shqiptar, origjina dhe territoret që ka zënë dikur. Njëkohësisht, flitet për armiqtë e tij shekullorë.

(1)