Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Harry BOX 

       SEKRETET E VULLNETIT   (2)

      Bindu mirë për këtë të vërtetë: nuk ekzistojnë situata të dëshpëruara: Një zgjidhje gjithmonë ekziston: për atë që di ta zbulojë. Ndonjëherë, ilaçi shfaqet atje ku se pret: nga ndonjë rrethanë me fat, nga ndonjë koinçidenë rastësore, nga ndonjë fakt i harruar e i largët. Jeta është shumë kapriçoze!

            GJAKFTOHTËSIA

            Tristan Bernard shëtiste një ditë nëpër Paris me karrocë. Sapo karrocieri i ra kalit me kamxhik, kafsha e mjerë e trembur nga befasia e goditjes dhe filloi të hidhej përpjetë, të turfullonte e të bënte rrëshqitje, derisa, papritur, u lëshua përtokë e nuk lëvizi më. Atëherë, Tristan Bernard duke zbritur gjakftohtë nga karroca, pyeti me qetësi karrocierin, si të gjendej në një rreth kalorsiak: Vetëm këtë di të bësh?

            Pak njerëz dinë të ruajnë, përballë kundërtive të vogla të jetës së përditshme, një kthjelltësi të tillë të shpirtit. Nga 10 persona që do të gjendeshin në një rast të ngjashëm me atë të Tristan Bernardit, të paktën 8 persona do të ishin nxehur, do të kishin humbur plotësisht kontrollin e vetvetes, do të kishin bërtitur, do të vërsuleshin kundër karrocierit o do të shfrenin dufin kundër kafshës. Ç'dobi ka?

            Ta zëmë se një fatkeqësi e njëjtë, një mossukses i njëjtë bie mbi katër individë të ndryshëm.

            I pari është një " maniak depresiv ": një nga ata njerëz që ligështohen për hiçgjë, qajnë lehtë, rrojnë në një gjendje të vazhdueshme ankthi, frike e shqetësimi.

            I dyti është një tip thellësisht i ndryshëm nga i pari. Violent, zemërak, i pacipë në fatmirësi, i dëshpëruar në fatkeqësi, kalon në çast nga ekzaltime të verbëta në trishtime të zymta e të thella.

            I treti është një individ moskokëçarës. Nëse shkon mirë, aq më mirë; nëse shkon keq, pak rëndësi ka. Ç'të bëjmë?

            I katërti është një njeri i arsyeshëm, padron i vetvetes, i ndjenjave të tij, i nervave të tij.

            Si do të reagojnë në disfatën o në fatkeqësinë që do t'u ndodhë papritur?

            Maniaku depresiv: do të lëshohet mbi një kolltuk. Nuk do të mund dot të fshehë ngashëri­min që e bën t'i dridhet buza, do të shkulë flokët me dorë. Herë pas here, do të nxjerrë nga xhepi shaminë për të fshirë djersën që i rrjedh nga balli. Nuk do të pushojë së ankuari.

            "Paskam qenë budalla, i paaftë, i mirë për asgjë! I kisha tërë mundësitë për t'ia dalë mbanë, e i vetmi rast i favorshëm i tërë jetës time. Nuk do të kisha mundur të gjeja një kombinim më të sigurt: e megjithatë... bram; Duhej pikërisht të bëja budallallëk në momentin e fundit! Një rast i tillë nuk ka për t'u paraqitur kurrë më. Jam një njeri i shkatërruar. Është shkatërrimi, falimentimi me afat të shkurtër. Aq më keq për mua. Vetë e desha! "

            Zemëraku: Do të përshkojë me nervozizëm dhomën e tij nga një qoshe tek tjetra. Sytë e tija shkëlqejnë nga një dritë armiqësore, një ngërdhesh­je e tmerrshme i shtrembëron gojën. Gjestet e tij janë të vrazhda e të çrregullta. Më në fund, ndalon para tavolinës, e duke goditur fort me grusht, i mban vetvetes këtë diskutim:

            "Fatkeq! Është e treta herë që gabon kështu. Është faji yt? Jo. Fati të ra në qafë. Nuk arrin të bësh as përpjekjen më të vogël, se të mashtrojnë menjëherë rrethanat. E kur nuk ka rrethana, janë njerëzit! S'ia vlen të luftosh, tashmë! Mjaft!....Më mirë jo. Do të ishte budallallëk të përpiqesh për një idiotizëm të tillë. Durim! Do të marrë hak. E atëherë..."

            Moskokëçarësi: Edhe ky do të ecë gjerë e gjatë nëpër dhomë, por hapi i tij do të jetë luftarak, pothuaj alegro. Me gishtat e dorës të futur nën jelek, poshtë sqetullave, me një buzëqeshje tallëse mbi buzë, do të masë me qetësi shkallën e dëmit. Është plot respekt për vetveten:

            "Sigurisht, tani nuk mbetet gjë për të bërë.   Për mendimin tim, nuk do të kisha mundur të veproja më mirë. Ah! Kështu e ka jeta. Fati dhe shkatërrimi na prekin pa na kujtuar. Unë nuk kam asgjë qortuese ndaj vetes time: ishte e pamundur të shmangej shkatërrimi. Oh, mos mendo më për të! Gjithçka do të rregullohet. Atje lart, qëndron gjithmonë ylli i fatit. E shikon? Jo, po fillon të zbardhet... S' ka rëndësi, është gjithmonë aty, jam i sigurt për këtë..."

            Njeriu padron i vetvetes: I ulur përpara një tavoline plot me libra e letra, mendon thellë. Pa nervozizëm, pa u turbulluar. Me qetësi, gjykon pro dhe kundra. Herë pas here, ngrihet, bën ndonjë hap të lehtë me duart mbrapa kurrizit, kokën pak të përkulur përpara. Nxjerr konkluzione:

            "Po të ishte vepruar ndryshe, do të kisha mundur padyshim ta evitoja këtë dështim që pengon jo pak realizimin e projekteve të mia. Por jo për fajin tim, duhet pranuar se ishte shumë e vështirë ta parashikoja se do të kishte shkuar kështu. Kur jam futur kësaj pune, nuk mundja absolutisht ta llogarisja këtë të papritur. Nga ana tjetër, fjala e fundit akoma nuk është thënë. Ndoshta unë mund t'ia nis nga e para përsëri e ta riparoj dështimin. Megjithatë, ishte një leksion i mirë për të ardhmen. Që këtej e tutje, do të jem më i matur e më i kujdesshëm".

            NJË RRUGËDALJE KA GJITHMONË

            Të jesh i bindur se ekziston një ilaç, cilado qoftë fatkeqësia o mossuksesi që na ka goditur, e që ilaçi është në dorën tonë, është tashmë një pritë kundër rrezikut të shkurajimit.

            Por nuk mjafton. Mbasi të kesh fituar këtë rezultat të parë, do të duhet të kryesh një përpjekje tjetër. Do të duhet, pra, të kalosh në shqyrtimin e situatës, për të gjetur një rrugëdalje. Shqyrtimi që do t'i bësh situatës duhet të jetë i ftohtë, objektiv, pa pasione. Do të duhet ta gjykosh rastin tënd, si të ishe thirrur për të gjykuar një rast që nuk të përket, si të ishte fjala për të dhënë një sugjerim një të huaji që gjendet në ato rrethana të caktuara. Gjakftohtësia është një ndër vetitë më të rëndësishme e të nevojshme të një njeriu superior. Historianët e Napolonit na kanë dhënë shembuj të shumtë. Mbrëmjen e një beteje të humbur, në njoftimin e një përmbysje ushtarake o të një dështimi diplomatik, perandori i madh përqendrohej në studion e tij e me gjakftohtësi, qetësisht, shqyrtonte të dhënat e situatës e përgatiste planin e një kundërsulmi stra­tegjik o të një kundërofensive diplomatike. Deri edhe në rrëmujë e në eksitim të ndonjë luftimi vendimtar, në të cilin ishin në lojë fatet e tija e të Francës. Napoleoni ishte i vetmi që e ruante qetësinë në mënyrë të përkryer e që organizonte me vetëpërmbajtje të shkëlqyer pështjellimin e një situate që dukej shkatërruese. Ishte kjo pikërisht forca e tij e madhe.

            Të arrish të mbetesh i qetë në disa fatkeqësi, të arrish të ballafaqosh me gjakftohtësi shqyrtimin e disa situatave dëshpëruese në mënyrë të dukshme, është një gjë më e vështirë sesa duket. Nuk është e lehtë të eliminosh tronditjen, trishtimin, neverinë, që paraqesin pasojat e natyrshme të një përmbysje financiare o ndonjë fatkeqësi sentimentale. Megjith­atë, duhet t'ia dalim mbanë: e kush përpiqet, ia del. I vetmi preokupim që duhet ndërmarrë është që të mos ta lejojmë atë ndjenjë që quhet shkurajim të veprojë në thellësi të shpirtit tuaj. Janë brejtës të tmerrshëm. Prekin vullnetin, depërtojnë në thellësi. dobësojnë tërë burimet e brendshme.

            Sapo të shohësh se po fillon të pësosh një krizë shkurajimi, ndaloje menjëherë, nxito ta riparosh, fillo të reagosh në bazë të besimit në vetvete e në të ardhmen. Përsëriti vetes tënde, pa pushim, vazhdi­misht, dhjetëra herë në ditë: "S'ka gjë. Dua të jem alegro. Do të dalë shpejt nga kjo situatë". Përpiqu ta harrosh dëmin e pësuar, me anë të autosugjestio­nit. Mbasi ta kalosh njëherë depresionin fillestar, do të jetë e lehtë pastaj të vazhdosh me shqyrtimin e rastit e të dalësh në fund me idenë e një ilaçi. Do të formulosh pra planin tënd, do ta përgatisësh hollës­isht e do të kalosh me energji të shpejtë, në veprim.

            Bindu mirë për këtë të vërtetë: nuk ekzistojnë situata të dëshpëruara: Një zgjidhje gjithmonë ekziston: për atë që di ta zbulojë. Ndonjëherë, ilaçi shfaqet atje ku se pret: nga ndonjë rrethanë me fat, nga ndonjë koinçidenë rastësore, nga ndonjë fakt i harruar e i largët. Jeta është shumë kapriçoze! Shembuj të përmbysjeve të situatave shkaktuar shpesh nga fakte të pamenduara, incidente të paparashikuara, faktorë pa peshë, nga një lojë me elemente fare mospërfillës, ka me bollëk në historinë e popujve e në jetën e individëve.

            Juria e një gjykate ishte duke gjykuar rastin e një të akuzuari J. Hans, se kishte vrarë mikun e tij më të mirë, për vjedhje. Krimi paraqitej qartë nën formën e vrasjes me paramendim. Kjo do të thoshte, praktikisht, dënim më karrigen elektrike. Kështu që tashmë s'kishte më asnjë shpresë. Por avokati mbrojtës nuk u shkurajua edhe pse mbrojtja e tij deri në atë kohë ishte absolutisht negative: dënimi ishte gati për t'u shpallur. Megjithatë, ai u ngrit dhe mbajti këtë diskutim para jurisë: "Klienti im dhe gruaja e tij janë shumë të varfër. Ju lutem ta merrni në konsideratë këtë fakt. Një mbrëmje, J. Hans kur kthehej nga puna i lodhur e i uritur, takoi një qen, që filloi t'i lëpinte këpucët. J. Hans e kuptoi se qeni po vdiste nga uria. E mori në krahë dhe hyri në një dyqan. I bleu bukë, duke harxhuar ato pak para që kishte në xhep. Nuk kam gjë tjetër për të thënë".

            Si juria dhe publiku, mbetën thellësisht të pre­kur nga ky gjest njerëzor. Prokurori u ngrit e tha: "Pas kësaj që na tregoi avokati mbrojtës, gjyqi nuk e mendon më të drejtë ta dënojë të pandehurin në karrigen elektrike. Askush, në këtë kohë kaq të mjerë që po jetojmë, nuk do të shpenzonte lekët e fundit për të ushqyer një qen të uritur endacak. Sjellja e J. Hans është në fund të fundit e lavdërueshme. Gjyqi e ndërron pra dënimin nga karrigia elektrike në 20 vjet burgim".

            Sapo të gjesh një rrugëdalje, sapo të kesh zbuluar një pikëmbështetje, sapo të kesh formuluar një plan veprimi, mos humb më kohë: provo. E nëse përpjekja nuk të ecën, reago përsëri: mos u shkura­jo, mos u përul, mos u ligështo. Provo përsëri. Disa punëra, duhet të provohen dhjetë herë, derisa të arrijmë sukses. Kjo është bindja ime dhe e të gjithë atyre që, si unë, e kanë krijuar fatin me përpjekje e këmbëngulje. Viktor Hygo ka thënë: " Kokëfortët janë të madhërishëm". Nëntëdhjetë përqind e njerëzve që dominojnë botën, janë të përbërë nga kokëfortë: kokëfortë inteligjent, kuptohet. Fatmirësitë e mëdha, karrierat madhështore, zbulimet e rëndësishme realizohen duke provuar, duke riprovuar e duke provuar nga e para.

            Edhe miku im Zaharoff (tregtar i famshëm armësh) më ka treguar një herë se kishte pësuar, në karrierën e tij të mrekullueshme, goditje të vazhdueshme shkurajimi: por gjithmonë i kalonte, sepse dinte të provonte në stil të gjerë.

            - Kam pasur shumë kundërshtarë - më thoshte një ditë Zaharoff - më është dashur të matem, sidomo­s në fillimet e afirmimit tim në botë, me armiq të kalitur, me përvojë të organizuar. Konkurrenca të zanatit... Njëherë m'u desh të luftoja me përfaqë­suesit e Skodës. Ishte fjala për furnizimin me armë të ushtrisë ruse, disa vite para shpërthimit të luftës botërore. Pengesa e pakapërcyeshme ishte një gjeneral i caktuar në Ministrinë e Luftës që - me sa duket i joshur nga agjentët e Skodës - ngulmonte vazhdimisht të mos pranonte ofertat e mia. Po ju them se shkurajimi që kam provuar në ato rrethana qe fatal, saqë mendova shumë herë se mos ishte rasti që duhej të tërhiqesha.

            Por unë nuk jam nga ata që nënshtrohem lehtë. I vendosur ta kryeja këtë punë në një mënyrë o në një tjetër, të provoja akoma derisa të merrja një rezultat. Është mënyra që kam ndjekur gjithmonë në momentet e vështira. Shkova në Ministri dhjetëra herë, por gjithmonë dilja me përfundim negativ. E më në fund më lindi ideja gjeniale.

            E ftova gjeneralin për drekë, në hotelin tim. Në një farë momenti e luta të pranonte një cigare, e i af­rova kutinë, nga e cila dukej, e rrumbullakosur shumë mirë, një kartëmonedhë njëmijë rublash. Pastaj u largo­va për një çast, duke i kërkuar falje për këtë. Kur u ktheva dhe hapa kutinë për të marr për vete një cigare, kartëmonedha nuk ishte më. Prova eci. U zhyta në kolltukun tim e vazhdova të pi cigaren me qetësi.

            Atëherë, gjenerali hodhi tutje cigaren me një ngërdheshje e murmuriti:

            E kotë: unë dua puro, jo cigare!"

            - Prisni - i thashë - Po shkoj ta marrë!!!...

            E u ktheva pas pak me një kuti ku kisha futur nja dhjetë kartëmonedha si ajo e para. Prova doli me sukses. Të nesërmen në mëngjes, në një nga zyrat e Ministrisë, vura firmën time, pranë asaj të gjeneralit që i pëlqente shumë cigaret e trasha, në fund të një kontrate furnizimi për qindra mijëra rublash..."

            E vetë Zaharoff, i intervistuar nga një gazetar amerikan mbi metodën e tij të punës, u kufizua me këtë deklaratë:

            -Nuk kam sekrete. Kur mbyllet një portë, trokas në portën tjetër. Nuk shkurajohem kurrë. Prandaj, gjithmonë ia dal".

            Fund i kapitullit te dytë

 (1)