Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Neale Donald WALSCH

Shqipëruar nga: Hasan HAMËZBALA

Kapitulli i dytë

BISEDAT ME ZOTIN (3)

* një dialog i pazakonshëm *

     Fillo ashtu që të jesh i qetë. Qetësoje botën e jashtme, ashtu që e brendshmja të ta sjellë ekspozimin. Ai ekspozim është ajo që kërkon, por atë nuk mund ta kesh derisa je ashtu thellësisht i preokupuar me realitetin e jashtëm. Përpiqu, atëherë, të hysh në të sa më tepër që është e mundur.

Tani hyjmë në fushën tjetër mbi të cilën kam dëshirë të flas, e ajo është çështja e përgjithshme mbi parajsën dhe ferrin. Nga ajo sa kuptoj, ferri nuk ekzistuaka!

Ferri ekziston, por ai nuk është ajo që ju mendoni, dhe ju nuk e sprovoni atë nga arsye të cilat ju janë dhënë.

Ç’është ferri?

Ai është përvoja e rezultatit më të keq të mundshëm të zgjedhjeve, vendimeve, dhe veprimeve të tua. Ai është pasojë natyrore i çdo mendimi i cili më mohon Mua, apo i cili i thotë ‘jo’ asaj se Kush Je Ti në raport me Mua.

Ai është dhembja të cilën e duroni në rrugën e mendimit të gabuar. Megjithatë, madje edhe shprehja “mendim i gabuar” është dhënie e emërtimit të gabuar, sepse nuk ekziston diçka e tillë siç është keqja që e imagjinojmë.

Ferri është e kundërta e haresë. Ai është mos~përmbushje. Ai është njohja se Kush dhe Çfarë Je, dhe lëshimi nga dora që kjo të sprovohet. Ai është të jesh diç më pak. Ky është ferri, dhe për shpirtin tënd nuk ekziston asgjë më e madhe.

Por ferri nuk ekziston në vendin ku e ke krijuar në imagjinatë, ku digjesh në ndonjë farë zjarri të amshuar, apo ku jeton në ndonjë lloj mundimi të përhershëm. Ç’kuptim do të kishte kjo?

Madje edhe po t’ju kisha mbajtur nën mendimin joZot që të mos e meritonit parajsën, përse do të kisha nevojë të kërkoja ndonjë hakmarrje apo ndëshkim për mos-suksesin tuaj? A nuk do të ishte vallë më thjesht për mua që thjesht t’ju hiqja qafe? Cila pjesë imja hakmarrëse do të kërkonte që t’ju nënshtroja në vuajtjet e përjetshme të cilat mezi mund të përshkruhen?

Nëse përgjigjesh: Nevoja për drejtësi, vallë mohimi i thjeshtë i bashkimit me Mua në qiell a nuk do t’u shërbente qëllimeve të drejtësisë? Vallë, nevojitet edhe dhembja e pafund?

Të them se nuk ekziston përvojë e tillë pas vdekjes siç ju e keni trilluar në teologjitë tuaja të cilat të themeluara janë mbi frikën. Megjithatë, ekziston një përvojë shpirti aq e palumtur, aq e pa~përmbushur, aq më e vogël nga e tëra, aq e ndarë nga gëzimi më i madh i Zotit, saqë ajo për shpirtin tuaj do të ishte ferr. Por, po të them se Unë nuk ju dërgoj atje, e as që unë jua imponoj atë përvojë. Ju vetë e krijoni atë përvojë çdo herë kur e ndani unin tuaj nga mendimet tuaja më të larta mbi Veten. Ju vetë e krijoni atë përvojë kur e mohoni unin tuaj; secilën herë kur e mohoni atë se Kush dhe Çfarë Vërtet Jeni. Por as kjo përvojë asnjëherë nuk është e përjetshme. Nuk mund as të jetë, sepse plani im nuk është që ju të jini të ndarë prej Meje përgjithmonë. Në të vërtetë diçka e tillë as që është e mundur – sepse për t’u arritur një rezultat i tillë jo vetëm se ju do të duhej ta kishit mohuar Kush Jeni – por këtë do të duhej ta bëja edhe Unë. E këtë Unë kurrë nuk kam për ta bërë. Dhe aq gjatë sa njëri prej nesh e ruan të vërtetën mbi ju, e vërteta mbi ju në fund ka për të mbizotëruar.

Por, nëse ferr nuk ka, e do të thotë kjo se unë mund të bëj çfarë dëshiroj, të sillem siç dëshiroj, të bëj çfarëdo qoftë pa frikë nga dënimi?

Vallë, frika është ajo që të duhet – për të qenë, për të bërë dhe për të pasur atë që vërtet është e saktë? A duhet vallë kërcënimi që “të jesh i mirë”? Dhe çfarë përgjithësisht do të thotë “të jesh i mirë”? Kush e ka fjalën përfundimtare për këtë? Kush i vendos shenjat? Kush i vë rregullat?

Mbaje mend: Ti i vendos rregullat e tua. Ti i vendos shenjat. Dhe ti vendos se a ke bëtë mirë; se a punon mirë. Se, ti je ai i cili ka vendosur Kush dhe Çfarë Vërtet Je dhe Kush Dëshiron të Jesh. Kurse ti je i vetmi që mund ta vlerësosh se po punon mirë.

Askush tjetër kurrë nuk ka me të gjykuar, se përse dhe si Zoti do ta vlerësonte veprën e vet Hyjnore dhe ta quante atë të keqe? Po të kisha dëshiruar unë që ti të jesh dhe të bësh çdo gjë të përsosur, kisha me të lënë në gjendjen e përsosmërisë së gjithmbarshme prej nga ke ardhur. I tërë kuptimi i procesit ka qenë në atë që ta zbulosh vetveten, ta krijosh unin tënd, çfarë vërtet je – dhe çfarë vërtet dëshiron të jesh. Megjithatë, ti ai nuk do të kishe mundur të jesh sikur të mos e kishe pasur zgjedhjen të jesh diçka tjetër.

Vallë, thua se unë kisha me të ndëshkuar shkaku i zgjedhjes të cilin unë vetë ta kam ofruar? Po të mos kisha dëshiruar ta bësh atë zgjedhje, pse do ta kisha krijuar?

Kjo është pyetje të cilën ti vetes duhet t’ia bësh para se Mua të ma ndash rolin e Zotit i cili gjykon.

Përgjigjja e drejtpërdrejtë në pyetjen tënde është se mund të bësh çfarë dëshiron pa frikë nga dënimi. Kjo mund të të shërbejë, ndërkaq, që të jesh i vetëdijshëm për pasojat.

Pasojat janë rezultate. Përfundime logjike. Ato aspak nuk janë njësoj si dënimet apo qortimet. Përfundimet janë thjeshtë ato që janë. Ato janë ajo çfarë rezulton nga zbatimi natyror i ligjeve natyrore. Ato janë ajo çfarë ndodh, krejtësisht e parashikueshme, si pasojë e asaj që po ndodh.

E tërë jeta fizike vepron në harmoni me ligjet natyrore. Kur njëherë i mban në mend këto ligje, dhe i zbaton, e ke zotëruar jetën në nivelin fizik.

Ajo çfarë ty të duket si dënim – apo të cilën ti do ta quaje të keqe, apo fat i keq – nuk është asgjë tjetër përveçse ligj natyror i cili argumentohet.

Sikur unë t’i njihja të gjitha ato ligje, dhe t’u përmbahesha, do të thotë vallë kjo se nuk do të kisha më asnjë çast mjerimi? A është kjo ajo që po ma thua?

Ti unin tënd nuk do ta sprovoje kurrë në gjendjen të cilën e quan “mjerim”. Nuk do ta kuptoje asnjë situatë jetësore si problem. Nuk do të ishe përballur me asnjë rrethanë me shqetësim. Plotësisht do të kishe pushuar së qeni i brengosur. Do të kishe pushuar plotësisht të brengoseshe, të dyshoje e të frikësoheshe. Kishe për të jetuar ashtu siç e paramendon se kanë jetuar Adami dhe Eva – jo si shpirtra pa trup në botën e absolutit, por si shpirtra të trupzuar në botën e relatives. Megjithatë, do ta kishe gjithë lirinë, gjithë gëzimin, tërë qetësinë, dhe tërë urtinë e të kuptuarit dhe fuqinë e Shpirtit që Je. Do të ishe qenie plotësisht e realizuar.

Ky është roli i shpirtit tuaj. Ky është qëllimi i tij – që vetveten plotësisht ta realizojë gjersa është në trup; që të bëhet trupëzim i çdo gjëje që ai në të vërtetë është.

Ky është plani Im për ju. Ky është ideali Im: që unë të realizohem përmes jush. Që në atë mënyrë nocioni të shndërrohet në përvojë, që Unë të mund të njoh Unin tim përvojisht.

Ligjet e Gjithësisë janë ligje të cilat i kam vënë Unë. Ato janë ligje të përsosura, të cilat krijojnë veprim të përsosur të fizikes.

A ke parë vallë diç më të përsosur sesa fjolla e borës? Kompleksiteti i saj, dukja e saj, simetria e saj, harmonia e saj me vetveten dhe veçantia në raport me gjithë të tjerat – krejt kjo është fshehtësi. Habitesh me magjinë e asaj shfaqjeje të frikshme të natyrës. Por nëse Unë këtë mund ta bëj me një të vetmen fjollëz bore, mendo se ç’mund të bëj  - dhe çfarë kam bërë – me Gjithësinë.

Sikur ti ta shihje simetrinë e saj, përsosmërinë e dukjes së saj – nga trupat më të mëdhenj e gjer tek atomet më të imta – nuk do të kishe mundur ta njihje të vërtetën e saj në realitetin e vet. Madje edhe tash kur herë pas here shikon kah ajo, nuk mund ta paramendosh e as ta kuptosh gjithë kuptimin e saj. Por, mund ta dini se ekzistojnë kuptimet – shumë më komplekse dhe shumë më të jashtëzakonshme sesa që niveli i tashëm juaji i të kuptuarit mund të përfytyrojë. Shakespeare-i juaj këtë bukur e ka thënë: Ekzistojnë aq shumë gjëra brenda qiellit e tokës, për të cilat urtia jote nuk mund as të ëndërrojë, Horaci im.

Si unë mund t’i njoh ato ligje? Si mund t’i mësoj?

Nuk është kjo çështje mësimi, veçse kujtese.

Si atëherë mund t’i kujtoj?

Fillo ashtu që të jesh i qetë. Qetësoje botën e jashtme, ashtu që e brendshmja të ta sjellë ekspozimin. Ai ekspozim është ajo që kërkon, por atë nuk mund ta kesh derisa je ashtu thellësisht i preokupuar me realitetin e jashtëm. Përpiqu, atëherë, të hysh në të sa më tepër që është e mundur. E kur nuk hyn në të, eja nga brenda ashtu siç bën me botën e jashtme. Mbaje në mend këtë teoremë:

Nëse nuk hyn në, mbetesh përjashta.

Shndërroje këtë në veten e parë dhe përsërite, që të jetë më personale:

Nëse unë

nuk hyj në

unë

mbetem përjashta

Tërë jetën mbetesh përjashta. Megjithatë, kjo nuk është patjetër të ndodh, as kurrë nuk ka qenë.

Nuk ekziston asgjë që ti nuk mund të jesh, nuk ekziston asgjë që ti nuk mund të bësh. Nuk ekziston asgjë që ti nuk mund të kesh.

Kjo po më tingëllon ngjashëm me premtimin mbi përrenjtë me qumësht e mjaltë.

Ç’premtim tjetër do të dëshiroje që Zoti të të jap? A do të më besoje po të premtoja më pak?

Me mijëra vite njerëzit nuk u kanë besuar premtimeve të Zotit nga arsyet më të çuditshme; sepse kanë qenë së tepërmi të mira për të qenë të vërteta. Ashtu keni zgjedhur më pak premtime – më pak dashuri. Sepse, premtimet më të larta të Zotit rezultojnë nga dashuria më e lartë. Megjithatë, ju nuk mund ta njihni dashurinë e përsosur, prandaj ju është i pakuptueshëm edhe premtimi i përsosur. Si edhe personi i përsosur. Kështu nuk mund të besoni as në vetvete.

Pamundësia për të besuar në çfarëdo prej kësaj, do të thotë pamundësi të besoni në Zotin. Sepse, besimi në Zot lind besimin në më të madhen dhuratë të Zotit – dashurinë e pakusht, dhe në premtimin më të madh të Zotit – mundësinë e pakufizuar.

A mund të të ndërpres këtu? Më vjen rënd ta ndërpres Zotin kur ai flet..., por më herët veç i kam dëgjuar këto fjalë mbi mundësitë e pakufizueshme, gjë që nuk përputhet me përvojën njerëzore. Harro vështirësitë në të cilat has personi mesatar – po ç’është me sfidat e atyre të cilët kanë lindur me kufizime mentale apo trupore? A janë vallë mundësitë e tyre të pakufizuara?

Ju këtë e keni shkruar në Shkrimin e shenjtë tuajin – në shumë mënyra dhe në shumë vende.

Sillma një shembull.

Pa shih se ç’keni shkruar në Gjenezë, në librin e parë të Dhjatës së Vjetër, kapitullin 11, vargu 6, në Biblën tuaj.

            Vazhdon...

(1)    (2)             (4)