Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

Përktheu: Hasan HAMËZBALA

JU JENI MARGARITARI (3)

Malet ndryshojnë, ndryshojnë retë; vetëm qielli mbetet i pandryshuar – ai qëndron. Njësoj është edhe përbrenda jush: retë e zakonshme ndërrojnë nga jashtë, retë mentale ndërrojnë nga brenda – por qielli i Unit të vërtetë, qielli i krijesës dëshmitare, mbetet gjithmonë ai i njëjti. Ky është ai margaritari: Uni që dëshmon. Ai është i patrajtë – për këtë edhe nuk ndryshon.

E kam dëgjuar këtë tregim: një gjuetar amerikan, duke udhëtuar nëpër botë, është kthyer edhe deri tek një vullkan grek. Kur ka ardhur gjer tek maja, ka shikuar në grykë, e atëherë i mahnitur, i ka thënë udhërrëfyesit: “Për Zotin! Ky vullkan po i ngjaka ferrit!”

“Ah, ju amerikanët!” – ofshani udhëheqësi. “Po patët mundësi, ju do të shkoni edhe në ferr!”

Por, prej nga pamundësia që njeriu të rri në një vend? Për ç’arsye secili prej nesh thellë në vetvete është bredhëritës? Meqë, secili e kërkon vendin që është vetëm i tiji – secili është në kërkim pas vatrës së vet. Ndoshta drejtimin e keni të gabuar, por në çdo mënyrë, parehatia juaj flet mjaft. Kudo që të ndodheni, nuk jeni në shtëpi – e, këtu është problemi! Për këtë jeni në kërkim të pandërprerë – madje edhe deri në ferr mund të shkoni – por, asgjë nuk keni për të gjetur, dhe kjo vetëm shkaku i një arsyeje të vetme: kjo shtëpi ndodhet në ju! Sakaq, edhe një gomar e di se kur është koha për t’u kthyer në shtëpi!

Është koha e fundit! Mos e kërkoni tek të tjerët, mos e kërkoni në gjëra, mos e kërkoni përjashta – atje keni për ta gjetur vetëm shumësin. Kjo është ajo që hindusët e quajnë iluzion – maya.

Maya do të thotë shumë, shumësi, ajo që është e panumërt. Ju vazhdoni të kërkoni, kërkoni pa pushim, kurse rrugës s’i shihet kund fundi. Kjo është bota magjike, botë e fanitjeve - maya do të thotë magji e shumësisë, trillimet e së panumërtës. Magjia nuk humbet – nga këtu (vjen) bredhëritja juaj theqafëse nëpër botë. Kurrë kurrgjë nuk mbërrini; po edhe si kishit për të mbërritur – e tëra kjo është magji! Kurdo që të jeni afër çkadoqoftë, ajo e njëjta gjë ju zhduket si ylberi. E bukur është vetëm nga largësia, thjesht ju josh, ju deh, dhe ju jeni të pushtuar me të, dhe në ëndrra ju perëndon – vërtet do të dëshironit ta rrëmbeni ylberin, por aq sa ju jeni këmbëngulës t’i ofroheni, aq është ai këmbëngulës të largohet.

Kudo që të arrini, keni pët ta kuptuar se nuk keni arritur asgjë: ylberi ka qenë vetëm ëndërr e cila me realitetin kurrfarë lidhjeje nuk ka. Hindusët këtë botë që nga lashtësia e kanë quajtur bota e shumësisë - kjo është maya – sikur këtë plan ta ketë bërë ndonjë magjistar i rafinuar. Asgjë nuk ekziston vërtet, meqë çdo gjë që ekziston, ekziston vetëm përmes dëshirave dhe ëndrrave. Ju gjithë këto gjëra tërheqëse i krijoni nga dëshirat tuaja; po të mos qe dëshira, nuk do të kishit mundur të ishit krijimtar – dëshira është krijimtar i botës së shumësisë.

Automobili, një automobil i stërbukur ndodhet këtu. Po të mos kishte njeri në këtë tokë, ku do të ishte vlera e atij objekti? Kush do ta vlerësonte? Zogjtë do të ishin indiferentë, shtazët po ashtu. Askush nuk do t’ia kishte bartur gajlen dhe – automobili me kohë do të shndërrohej në pleh. Por, nëse aty diku është i pranishëm edhe njeriu, shfaqet edhe vlerësimi. Prej nga vie përshkrimi i vlerës që i bëjmë? – Nga dëshira. Atë që e dëshironi, sipas jush është e vlefshme. Vlera zhduket në çastin që nuk tregoni kurrfarë dëshire. Pra, kuptimi nuk është në vlerën, por në dëshirën që atë e krijon.

Ligji i vjetër i ekonomisë thotë: kudo që është kërkesa, aty është oferta. Por tash ligji plotësisht ka ndërruar: ju diçka siguroni, dhe atëherë ndodh pretendimi, kërkesa. A mund ta imagjinoni: një person, në kohën e Budës, të mendojë për automobilin? Kjo nuk ka mundur të jetë problem, se pajisje nuk ka pasur – e si atëherë do ta dëshironi atë që nuk ekziston? Tash e tërë bota e biznesit zë fill në krijimin e ofertave të reja. Ata së pari e krijojnë ofertën, e pastaj vijnë shpalljet, reklamat, propaganda – dhe në fund ju vetëmjaftoheni, meqë shihni: “Po kjo qenka gjë shumë e bukur! Këtu është kuptimi i jetës. Deri në këtë moment i kam harxhuar ditët e mia, por tash – tashmë qëllimin më në fund e kam të njohur! Njëherë kur kam për ta realizuar, i kam realizuar të gjithë në këtë botë!”

Por biznesmenët vazhdojnë të zbulojnë gjëra gjithnjë e më të reja e më të reja, sakaq me propagandë nuk pushojnë t’i zgjojnë dëshirat. Çdo vit, ama bash çdo vit, afaristët plasojnë në treg herë veturë të re, herë tip të ri shtëpie, herë këtë, herë atë, por “qëllimet jetësore” të reja arrijnë pa pushim. Biznesmenët pa pra ju mbushin me arsye që të lëvizni kah jashtësia – nuk ju lënë asnjë sëkondë që pak më mirë të mendoni për të gjitha. Ndoshta vetura juaj është krejtësisht në rregull, por afaristët inteligjentë thonë: “Ka dalur një model i ri, e ai është shumë më i mirë.” Tashmë është gati turp ta vozitni atë modelin e vjetër. Ndoshta ai automobili i ri fare nuk është më i mirë – ndoshta ai i vjetri është dyfish më kualitativ – por modeli i këtij viti duhet të sigurohet me çdo kusht. Do ta dëshironi automjetin e ri vetëm shkaku se fqinjët tuaj e kanë blerë atë, shkaku se të gjithë flasin vetëm për të.

Një zonjë ka ardhur tek mjeku duke e lutur që ky t’i bënte një opoerim çfarëdoqoftë.

“Si, ju lutem?”, është habitur mjeku. “Po mirë, a jeni trenuar? Çfarë po ju nevojitet operacioni, sqaromani, ju lutem. Sa po mund të vërej unë, ju jeni plotësisht të shëndoshë.”

“Paaj”, filloi gruaja, “kjo është vështirë të sqarohet. Saherë që shkoj në Shoqatën e grave, secila e rrëfen rrëfimin e vet: njërës ia kanë nxjerrë bajamet, tjetrës zorrën e verbët, dhe unë po ndihem disi jonormale – thjesht nuk po kam se çfarë të them. Më nxirrni çfarëdoqoftë, ju përbej, sepse po më duket se kanë për të menduar se po distancohem prej tyre.”

Madje edhe sëmundja është fushë lufte! Duhet të jeni para të gjithëve, në ballë, në vend të parë, pavarësisht nga flijimet. Çfarëdo që të jenë pasojat, ju duhet i pari ta ngulni flamurin tuaj në majë.

Tre burra, të cilët shkaku i punës kanë udhëtuar çdo ditë me tren, kanë biseduar në një rast edhe për gratë e tyre. I pari ka thënë: “Unë me bashkëshorten time jam martuar para nja dhjetë vjetësh, por ajo, akoma, për çdo natë, kur kthehem nga puna, del e më pret në stacion.” E pamundur!

I dyti ka thënë: “Këtë mund ta kuptoj plotësisht, pasi që unë jam në martesë qe njëzet vjet, e më ndodh e njëjta gjë – gruaja ime më pret për çdo mbrëmje në stacion.” Edhe kjo, natyrisht, është plotësisht e pamundur.

Kurse i treti qeshi: “Ha, ha; unë jam më i miri. Fitova, kam fituar! Tridhjetë vjet jam në martesë, kurse gruaja vjen të më presë për çdo natë – edhe pse unë nuk jam i martuar me të.”

Madje edhe nëse njerëzit gënjejnë, ju duhet të jeni në majë – dhe atë pavarësisht se a kemi të bëjmë me idiotizmin apo me urtinë. Nëse stili i veshjes është ndërruar, dhe nuk ju pëlqen – ta zëmë se është dukshëm neurotik dhe idiotik - ju megjithatë duhet ta bartni po atë pleh. Askush nuk është në shtëpi, e, ç’është edhe më e çuditshme, secili troket në dyert e huaja.

Mbajeni në mend mirë: për ju kurrgjë nuk duhet të jetë qëllim, përpos qenies suaj individuale. Ju jeni qëllimi, prandaj duhet ta arrini vetveten – çdo gjë tjetër është e pavlerë, nëse krahasohet me Unin e vërtetë.

Kjo është ajo që thotë Isai:

            “Mbretëria e atit është si tregtari cili e ka pasur dyqanin dhe e ka hasur një margaritar.

“Tregtari ka qenë i arsyeshëm. E ka shitur dyqanin dhe e ka blerë atë margaritar për vete.

“A po kërkoni ju thesar i cili nuk shkatërrohet, i cili mbijeton, të cilin molëzat nuk e atakojnë e as krimbat s’e brejnë?”

Kërkojeni atë që është e pavdekshme dhe jini të zgjuar: mos e harxhoni kohën tuaj me gjërat që janë afatshkurtra, me atë që ndryshon, me atë që është pjesëz e kësaj bote.

E atëherë... çfarë po mendoni: Ç’është ajo që kurrë nuk shkatërrohet? A keni hasur diçka që jua ka krijuar ndiesnië e të përhershmes, amshueshmërisë? Kjo botë e dukshme është gjithkund rreth jush – në të nuk ka gjëra që nuk shkatërrohen. Madje as bjeshkët përjetësisht nuk kanë për të qenë siç kanë qenë; edhe ato do të plaken, se madje edhe kontinentet e mëdha botërore janë zhdukur pa gjurmë.

Himalajet nuk kanë qenë aty ku janë sot. Në ditët e Vedave nuk ka dëshmi për Himalajet, e kjo vërtet është e pamundshme! Ato nuk është lehtë të mos përmenden! Në Rig Vedën burimore nuk ka asnjë shkronjë për vargmalet e Himalajeve. Për këtë arsye Llokmanja Tilak ka shkruar se Vedat kanë lindur para shtatëdhjetë e pesë mijë vjetësh. Ndoshta kjo është vërtet ashtu; ndoshta pjesa e shkruar e Vedave është diçka që ka ndodhur para dhjetëra mija vjetësh, por ligjërimi gojor është së paku disa herë më i gjatë sesa i shkruari. Mu nga ky shkak, për Himalajet nuk ka asnjë fjalë të vetme.

Tash shkencëtarët thonë se vargmalet e Himalajeve janë pjesa më e re e sipërfaqes tokësore: më e larta, por më e reja pjesë. Himalajet akoma rriten, se ato janë vërtet bjeshkë të reja – për çdo vit rriten nga disa metra. Vindhya është bjeshka më e vjetër në botë; ndoshta për këtë shkak kërruset - si ndonjë plak i cili ngadalë po vdes. Hindusët lidhur me këtë bjeshkë e kanë tregimin e tejmrekullueshëm...

Një profet, Agastya, në rrugën e tij për jug, është nisur nëpër Vindhye; ka qenë gati e pamundur të kalohen në ato ditë, se kurrfarë mjetesh nuk ka pasur. Bukuria e tregimit përbëhet nga kjo: kur Agastya ka hapëruar nëpër bjeshkë, në vetë prekjen e shputave të profetit, bjeshka është kërrusur që Agastyas t’i vinte më i lehtë udhëtimi.

“Rri në të njëjtën pozitë”, i tha profeti, - “unë së frikti do të vij.”

Porse, ka vdekur në jug, dhe kurrë më nuk është kthyer, kurse Vindhya ka mbetur e kërrusur si ndonjë plakushe - ajo edhe ashtu është pjesëza më e vjetër ë sipërfaqes tokësore.

Madje edhe bjeshkët janë të vjetra e të reja, sepse edhe ato linden, mu sikur njerëzit. Në botën e jashtme përhershmëria nuk ekziston. Shikojini drunjtë, lumenjtë: të gjitha këto dukuri krijojnë ndiesinë e përherësisë, por nëse shikoni pak më thellë, ajo ndiesi ka për t’u zhdukur në çast.

Çfarë ju mbetet atëherë: hyni në vete dhe soditni mendimet tuaja – ato janë edhe më afatshkurtëra madje edhe se objektet e jashtme. Ato pandërprerë lëvizin: para disa sekondash keni qenë të hidhëruar dhe mendja nga maja e deri në fund ka qenë e mbushur me mendimet përplot hidhërim të rreptë. Pas kësaj ju ka kapluar gazi, se mendimet e mëparme janë zhdukur – sikur të mos kishin qenë fare. Mendimet vijnë e shkojnë si retë në qiell: gjithmonë e ndërrojnë trajtën – ngjashmëria është absolute.

Meditoni në retë, dhe do të shihni se trajta e tyre është në ndryshim të pandërprerë; nëse nuk shikoni, për këtë nuk do të jeni të vetëdijshëm, por madje as për disa sekonda reja nuk mund ta mbajë atë të njëjtën formë. E njëjta gjë ndodh edhe përbrenda mendjes: mendimi është re mentale, dhe trajtat mendimtare ndërrohen pandërprerë. Për këtë njerëzit e kanë të vështirë të koncentrohen, meqë me koncentrimin nënkuptohet përherësia e trajtave mendimtare. Kjo është problem, pasi që gjërat ndryshojnë – përhershmëria gati se është e pamundur. Çfarëdo që të bëni, ajo ndërron: një mendim tash bëhet ky, pastaj ai, njëra formë kalon në tjetrën, e kështu me radhë e kështu me radhë. Bota e mendimeve nuk është diçka që manifeston qëndrueshmëri.

Malet ndryshojnë, ndryshojnë retë; vetëm qielli mbetet i pandryshuar – ai qëndron. Njësoj është edhe përbrenda jush: retë e zakonshme ndërrojnë nga jashtë, retë mentale ndërrojnë nga brenda – por qielli i Unit të vërtetë, qielli i krijesës dëshmitare, mbetet gjithmonë ai i njëjti. Ky është ai margaritari: Uni që dëshmon. Ai është i patrajtë – për këtë edhe nuk ndryshon. Nëse ekziston forma, ndryshimi është i pashmangshëm. Por, nëse formë nuk ka, prej nga atëherë ndryshimi? Çfarë do të ndryshojë? Qielli i brendshëm është i pandryshueshëm. Uni që dëshmon është nirakar, i patrajtë.

Nëse i shkoni në takim asaj pjese të patrajtë të vetvetes, në fillim ajo ka për të ju dukur e zbrazët, se ju s’e njihni atë që është e patrajtë – vetëm jeni njoftuar me zbrazëtinë. Por, mos u frikësoni, mos të ju rrëmbejë paniku: hyni lirisht në të. Kur ta bëni shprehi, atëherë zbrazëtia ka për t’u bërë patrajtësi, e kur këtë ta rezalizoni, e keni margaritarin. Atëherë e keni blerë njëjësin sakaq e keni shitur shumësin. Ju tash, momentalisht, e bëni pikërisht gjënë e kundërt: duke shitur njëjësin vini gjer te shumësi. Njëjësi është margaritari, shumësi është gurina e padobishme. Gurëzit mund të ju duken të vlefshëm – por kjo nuk është ashtu, se shumësi nuk qëndron shumë.

Qëndrueshmëria, nityata, përjetësia e paraqet kriteriumin për të vërtetën; këtë mbajeni në mend njëherë e përgjithmonë. Ç’është e vërteta? Ajo që qëndron amshueshmërisht. E ç’është ëndrra? Ajo që fillon e që përfundon. Prandaj, kërkojeni atë margaritarin të cilin askush nuk mund t’jua marrë – madje as vdekja. Vdekja ka për ta asgjësuar trupin, edhe mendimet do të zhduken – por ju? Ju do të vazhdoni të ekzistoni.

Vdekja ndodh gjithmonë afër jush, por kurrë s’u ndodh vetë juve. Ndodh në fqinjësi, por jo edhe në votrën tuaj. Ndodh në periferi, por kurrë – e përsëris – kurrë në qendër. Kurrë nuk e keni shijuar vdekjen, e as që ndonjëherë keni për ta shijuar. Bjeshkët zhduken, retë zhdavariten, por qielli është gjithmonë ai i njëjti. E ju jeni ky qiell. Natyra e Unit është mu sikur hapësira: e zbrazët, e pafund, e amshueshme, e patrajtë. Çdo gjë ndodh përbrenda tij, por asgjë nuk i ndodh atij. Në këtë Isai ka menduar kur ka thënë:

            “A po e kërkoni ju thesarin i cili nuk shkatërrohet, i cili mbijeton, të cilin molëzat nuk e atakojnë e as krimbat s’e brejnë?”

Nga libri "Fara Hyjnore"

  1    2