Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

Përktheu: Hasan HAMËZBALA

JU JENI MARGARITARI

Ne jetojmë në sytë e huaj: identiteti ynë është i përbërë nga mendimet që të tjerët kanë për ne. Pikëpamjet e huaja janë pasqyra në vetë ne, kështu që ne veten e shohim me ndihmën e rrethit tonë. Dhe këtu është problemi – se të tjerët nuk janë në gjendje të shohin atë që vërtet jemi: qenien tonë të brendshme. Shpirti nuk mund të shihet në pasqyrë, kurse trupi mundet.

Nëse shikoni rreth vetes, keni për ta gjetur botën e shumësit, gjersa, po shikuat përbrenda, do ta shihni botën e njëjësit. Dhe tash – nëse niseni kah bota e jashtme, keni për të arritur shumëçka, por keni për ta humbur atë njërën: kjo një është qendra juaj individuale, përfaqësia më e thellë e qenies suaj. Nëse këtë e huqni, i keni huqur të gjitha. Mund të tuboni vërtet gjëra të panumërta, por ato në fund nuk kanë për të ju bërë si diçka të madh e të rëndësishëm, se gjithnjë derisa uni i vërtetë nuk realizohet, asgjë nuk është e realizuar.

Nëse jeni të huaj në raport me vetveten, nuk ka për të ju përmbushur as nëse tërë botën keni për ta përvetësuar. Nëse nuk keni depërtuar në qenien tuaj, atëherë tëra ato begati kanë për të ju bërë më të varfër sesa keni qenë më parë. Dhe kjo gjithmonë ndodh: sa më shumë pasuri të kesh zënë, për aq më qartë e ndien varfërinë në të cilën ndodhesh. Begatia e jashtme atëherë shërben vetëm si bazë e mirë për varfërinë e brendshme. Në këtë fshihet paradoksi të cilin e ndiejnë të gjithë pasanikët e kalbur: thesari gjithnjë e më i madh, gjithnjë e më i madh mjerimi. Sa më shumë të ketë, aq më i zbrazët është – pasi që zbrazëtia e brendshme nuk mund të zvogëlohet me grumbullimin e gjërave të jashtme. Ajo që është e jashtme nuk mund të hyjë në qenie.

Zbrazëtia e brendshme përmbushet vetëm me hyrjen tuaj në qenien individuale. Kijeni këtë dallim plotësisht të qartë: bota e jashtme janë të gjithë shumësat, por në ta mungon vetëm ai njëjësi – e ai njëjësi është qëllimi. Ai është në ju, ndaj për këtë shkak – keni për ta huqur atë që vlen nëse nuk kërkohet në vendin ku ndodhet. Kurrgjë nuk ka për të ju ndihmuar. Çfarëdo që të bëni, çfarëdo nga jashtë që të siguroni, megjithatë do të jeni pa atë më të rëndësishmen.

Mendja ka për të vazhduar të përsërisë: “Bëje këtë dhe do të jesh i përmbushur!” – por, posa që ajo gjë realizohet, mendja shton: “Tash diçka tjetër! Vetëm edhe këtë zije, dhe ke për të parë, do të jesh shumë më mirë.” Mendja gjithmonë ka për të përsëritur: “Nëse nuk ke pasur sukses, kjo është vetëm shenjë se nuk je përpjekur mjaft. Duhet të investosh shumë më tepër energji. Nëse nuk po arrin, çështja qëndron ekskluzivisht në atë se nuk po vrapon mjaft shpejt.” Nëse e dëgjoni logjikën e një mendjeje të atillë – e vetmja që duket logjike, por në esencë është nebuloze – atëherë keni për të vrapuar e për të vrapuar e për të vrapuar, por në fund... kurrgjë përpos vdekjes.

Shumësia është regjion i vdekjes; regjioni i të pavdekshmes i takon atij njërit. Gjurmuesi duhet të gjurmojë, por jo jashtë vetes, por NË VETE. Duhet t’i rrotulloni sytë, që shikimin personal ta ktheni kah ai që shikon. Përmes këtij rrotullimi duhet të kaloni, që sytë të cilët kanë shikuar kah jashtësia të mund të shohin fare në brendësi. Por, si ka për të ndodhur kjo?

Gjithnjë derisa nuk jeni plotësisht të penguar me këtë botë, ky rrotullim nuk ndodh. Madje edhe nëse lidheni me ndonjë shpresë gjysmë të vdekur, do të vijoni të shikoni në botën e jashtme, në botën e shumësisë e të vdekjes. Dështimi është i madh, por kur të ju ndodhë kjo katastrofë lidhur me botën e jashtme, ndodh fillimi i ri. Sa më parë të dështoni në botën e vdekjes e të së vdekshmes, aq më mirë. Sa më parë që të pengoheni, aq më parë keni për të filluar të hulumtoni rrugë të reja – sepse dështimi në të jashmen është hapi i parë në rrugë kah brendësia.

Para se të dalim tek ajo thënie e Isait, duhet t’i kuptojmë disa gjëra: si e para – cili është i urti? Ai i cili është i gatshëm ta humbasë shumësin shkaku i njëjësit. E cili është budallai? Ai i cili e ka shitur vetveten për të blerë marrëzira të pavlera, ai i cili e ka shitur Mjeshtrin dhe e ka mbushur shtëpinë me gjëra të pavlera.

Kam dëgjuar të ketë ndodhur njëherë: miku i Mulla Nastradinit ka qenë pasanik që s’mund të merret me mend, e kurdo që dikush të pasurohet, ai dëshiron t’u kthehet miqve të vjetër, në vendlindjen e tij – të tregojë sesi gjërat kanë ndryshuar. Për këtë ai pasaniku kishte ardhur në fshat nga kryeqyteti. Në stacion e kishte takuar Nasradinin: “Miku im, nuk di a e di, por unë kam pasur sukses në jetë. Jam bërë aq i pasur – ti këtë nuk mund as ta parafytyrosh! Momentalisht e kam shtëpinë me pesëqind dhoma. Mor çfarë shtëpie, ai është pallat, pallat mbretëror!”

“Mor nuk është kjo gjë”, i tha Mulla Nastradini; “unë i di së paku disa njerëz me kaq pasuri, me tëra këto dhoma dhe me gjëra të ngjashme.”

Pasaniku megjithatë nuk i lejoi vetes të habitej: “Por, unë i kam edhe dy terrene golfi me nga tetëmbëdhjetë vrima, tri pishina olimpike, pyje të tëra – gjelbërim me kilometra katrorë!”

“As kjo s’është gjë”, u bë Nasradini i pamarrur vesh. “Njihem me njerëz që kanë aq.”

“Në shtëpi?”, i ngriti vetullat pasaniku.

“Dëgjo – ti ndoshta ke fituar shumë të holla, por as unë nuk jam aq keq: unë e kam gomarin, shumë kuaj, derra, buaj, lopë, pula...”

I pasuri zuri të qeshej: “Po, Nasradin, ti e di mirë se shumë njerëz e kanë tërë këtë bagëti!”

“Në shtëpi?”

Por, çfarëdo që të keni arritur – terrene për golf me nga tetëmbëshjetë vrima, mijëra dhoma, pishina olimpike, apo gomarë, kuaj dhe lopë – çfarëdo që të keni grumbulluar nga bota e jashtme, nuk mund të ju bëjë të lumtur, se ju edhe më tej do të mbeteni të zbrazët. Të gjitha gjërat e jashtme mbesin jashtë – nuk ekziston mënyra që t’i vendosim përbrenda. Kurse varfëria është e brendshme. Sikur ajo të ndodhej diku jashtë, problem nuk do të kishte.

Po qe se e keni ndier varfërinë e jashtme, atëherë ajo mund të zbutet me shtëpi, automobila, kuaj, por zbrazëtia gjithmonë ndihet nga brenda, edhe pakuptimësia e ekzistencës, po ashtu. Kjo nuk është e lidhur me shtëpinë e madhe dhe nuk është kjo ajo që krijon pakënaqësi – çështja është në atë se ju nga brenda keni prekur pakuptimësinë personale. Pse ekzistoni? Për kë gjithë ky mundim? Pse fare të jemi gjallë? Ku na dërgon ne e tërë kjo?

Për çdo mëngjes zgjoheni për të shkuar – ku? Nuk keni ku të shkoni. Për çdo mëngjes visheni, e veçse e dini se gjer në mbrëmje nuk keni për të bërë asgjë që është e denjë të përmendet, asgjë që është e qëndrueshme dhe e rëndësishme. Prapë hyni në krevat, dhe prapë në mëngjes lëvizni në rrugëtimin idiotik – një biznes plotësisht i pavlerë! Prandaj, me gjërat e jashtme ju mund t’i mashtroni të tjerët, por veten nuk mund ta bartni matanë lumit. E, edhe si kishit për të mundur?

Sa më shumë gjëra të tuboni, aq më pakuptimshëm e keni harxhuar jetën, meqë për çdo gjë që keni arritur – keni paguar çmim të lartë, çmimin e jetës suaj. Jeni gjithnjë e më të pagjallërishëm, vdekja nga çasti në çast ju ofrohet gjithnjë e më afër, kurse gjërat shtohen e shtohen – grumbulli i plehut rritet, kurse përbrenda jehona është gjithnjë e më e thellë, shkaku se zbrazëtia është rritur në ndërkohë. Dhe atëherë frika ju kaplon: “Çfarë kam realizuar kështu? Ku po shkoj unë kështu? Çfarë bëra me jetën time?”

E kthim nuk ka. Koha të cilën pakuptimisht e keni harxhuar nuk mund të ju kthehet. Tash nuk mund ta kërkoni tamblin që e keni derdhur e të thoni: “O, mua më vjen shumë keq, por sikur të kisha mundur...” E po nuk mundeni! Me kohë plakeni gjithnjë e më tepër, dhe jeni gjithnjë e më të dëshpëruar. Ai pikëllim nuk lajmërohet shkaku i viteve, veçse shkaku i pikëpamjes – çfarë gjatë gjithë kësaj kohe i keni bërë vetes: keni ndërtuar shtëpinë e madhe, keni pasur suksese, jeni pasuruar, në sytë e të tjerëve statusin e keni në lartësi marramendëse – por çfarë është ai në sytë tuaj personalë?

Tash e ndieni vuajtjen shkaku i jetës së rrënuar; vdekja së frikti ka për të ardhur dhe ka për të ju thyer copë-copë, kurse duart i keni të zbrazëta. Kjo zbrazëti është krejtësisht e brendshme, dhe nuk mund të përmbushet me gjëra – mund të përmbushet vetëm me atë që është. Së këndejmi Isai insiston e thotë: “Më lehtë deveja e ka të përbirohet nëpër vrimën e gjilpërës sesa i pasuri të arrijë në mbretërinë qiellore.” Pse? Pse kjo për të është kaq gjë e vështirë?

Ajo se ai ka grumbulluar pasuri të madhe nuk është edhe gjithaq keq, por problemi qëndron në atë se e ka harxhuar jetën duke grumbulluar gjëra të pavlera të kësaj jete. Kjo përafërsisht edhe kishte për të qenë përcaktimi i pasanikut - dhe tash e ka të vështirë të hyjë në mbretërinë e qiellit, meqë hyn vetëm ai i cili e ka arritur atë thesarin e brendshëm. Borgjezi nuk mund të mashtrojë në hyrje të parajsës. Para vdekjes ka për të qenë tërësisht i dërmuar, i rrënuar, i thyer; nuk është në gjendje të luajë para portës qiellore, të këndojë nga gëzimi e lumturia. Kurrfarë dëshmie – se diçka ka realizuar – nuk mund të tregojë si biletë para dyerve të parajsës. Ai nga brenda është i çrrënjosur: posedon shumë, por nuk e posedon veten – dhe kjo, përafërsisht, do të ishte definicioni i varfërisë. Nëse e posedon veten, vërtet je i pasur, por nëse nuk e ke atë që je, atëherë mund të jesh edhe perandor i madh – por, jo: në esencë akoma je skamnor.

Gjëja e dytë që duhet të kuptohet është kjo: pse ne me aq ngulm mbledhim e grumbullojmë objekte të pavlera? Pra, e vërteta është vërtet ashtu pafundësisht e papërsëritshmërisht e qartë, por ne, si i dehuri, verbërisht, e kuptojmë këtë si diç të kaluar, si diç e shkuar. Askush nuk e dëgjon Isanë, askush nuk është në gjendje ta dëgjojë një Budë. Madje edhe po e dëgjuat, madje edhe po e kuptuat se ku qëndron problemi themelor, nuk ju bjen ndërmend ta jetoni atë që e keni kuptuar. Sigurisht që për diçka të këtillë – për një marrëzi të këtillë – ekziston arsyeja e thellë dhe serioze. Dhe kështu – Buda e Isai nuk janë përfillur, kurse ju vazhdoni të sorollateni poshtë e lart shtigjeve që askund nuk çojnë. Ngandonjëherë ju rrëmben dyshimi, por vetëm për kohë të shkurtër – e shkundni kokën, rregulloheni dhe marrëzia vazhdon me intensitet të pazvogëluar. Duhet të ekzistojë diçka me rrënjë pabesueshmërisht të thella – meqë as Buda e as Isai nuk po janë në gjendje t’jua shkulin këtë nga koka. E çfarë është në esencë kjo rrënjosje e thellë?

Ne jetojmë në sytë e huaj: identiteti ynë është i përbërë nga mendimet që të tjerët kanë për ne. Pikëpamjet e huaja janë pasqyra në vetë ne, kështu që ne veten e shohim me ndihmën e rrethit tonë. Dhe këtu është problemi – se të tjerët nuk janë në gjendje të shohin atë që vërtet jemi: qenien tonë të brendshme. Shpirti nuk mund të shihet në pasqyrë, kurse trupi mundet. Madje edhe po të ndalemi para pasqyrës më të pastër, ajo ka për të shprehur vetëm trupësinë. Asnjë sipërfaqe nuk mund ta reflektojë atë pjesë të brendshme.

Dhe çfarë ndodh atëherë? Sytë e huaj pasqyrojnë vetëm pasurinë tuaj, rrobat dhe të arriturat përbrenda kuadrit të kësaj bote. Por, vërtet, asgjë nga kjo nuk ju pasqyron ju. Kur shihni se të tjerët po mendojnë se jeni të varfër – domethënë, se nuk keni rroba të bukura, automobil të mirë dhe shtëpi të madhe – ju filloni që automatikisht të lëvizni në këtë kahje. Vetëm për ta njohur veten si të pasur në sytë e të tjerëve, ju filloni të mundoheni duke grumbulluar gjëra. Atëherë sytë e huaj fillojnë të ju japin vlerë, flasin se keni arritur një fuqi, prestigj, status të caktuar. Pra, identiteti juaj është i themeluar mbi pasqyrimet, kurse njerëzit tjerë mund të reflektojnë vetëm gjëra dhe kurrgjë më tepër – ju nuk jeni në atë që me ndihmën e syve të huaj është pasqyruar. Shkaku i tërë kësaj, meditimi është absolutisht i domosdoshëm.

Meditimi është mbyllja e syve, ndërprerja e të shikuarit në pasqyrime, dhe fillimi i vrojtimit të qenies suaj. Ju edhe ashtu tërë ditën jeni të zënë me të tjerët. Natën ose jeni të zënë duke fjetur, gjë që nuk është shumë e dobishme, ose përsëri jeni me të tjerët – përmes ëndrrave. Kjo jetesë vazhdimisht me të tjerët paraqet problem: jeni të lindur në shoqëri, jetoni në të, në të edhe vdisni – e tërë ekzistenca juaj thjesht është sociale. Kurse shoqëria nuk është kurrgjë më shumë sesa sytë që ju pasqyrojnë.

Dhe tash – çfarëdo që sytë e shoqërisë të reflektojnë, ju jeni të magjepsur me atë pasqyrim. Nëse të gjithë fillojnë të flasin se ju jeni një njeri shumë i mirë, ju ndiheni shkëlqyeshëm, mrekullueshëm, bukur, por kur të tjerët zënë të flasin sesi ju jeni një mjeran, një person i keq, gjendja juaj përkeqësohet me shpejtësi të pabesueshme, apo jo? Nëse të tjerët mendojnë se jeni të sëmurë, përnjëherë – me të vërtetë nuk ndiheni mirë. Identiteti juaj varet nga njerëzit tjerë – kjo, thënë me fjalë të thjeshta, është hipnozë përmes ndërmjetësuesit. Shkoni në vetmi – madje edhe mund të jeni me ndokë, por nuk dërmoheni me qëndrime, mendime, bindje të huaja.

Së paku një orë në ditë kalojeni në meditim, me sytë mbyllur – ajo orë paraqet mbyllje në raport me ndikimin e shoqërisë, dhe atëherë jeni vetëm, askush nuk është përpos jush – ashtu që në këtë kohë mund të jeni në gjendje që drejtpërdrejt ta shihni e ta përjetoni vetveten. Njëherë në vit shkoni për disa ditë në bjeshkë, apo në shkretëtirë, ku askush nuk ju pengon, ku plotësisht jeni vetëm. Përndryshe, të jetuarit pandërprerë në turmë vetëm sa ka për ta thelluar hipnozën ekzistuese, e duke iu falënderuar kësaj edhe ju vijoni t’i mahnitni të tjerët, të ndikoni mbi ta. Me vetë këtë, duket sikur pikërëndesa nuk është në atë që ta jetoni një jetë vërtet të begatë dhe përmbajtësore, veçse që tek të tjerët të krijohet përshtypja – sesi ju jetoni në begati, sesi edhe vetë jeni të pasur, por këto vërtet janë dy gjëra plotësisht të ndryshme.

Në të tjerët ndikon krejt ajo që ju posedoni, e jo ajo që ju vetë JENI. Nëse e takoni Aleksandrin e Madh në ndonjë çajtore në të cilën rrinë vetëm skamnorët, ju nuk keni për ta njohur. Nëse lypsari, i cili deri pak më parë është zvarritur rrugëve, vendoset në fron, ju menjëherë keni për t’i rënë tek këmbët – sepse keni për “ta njohur”, apo jo?

Vazhdon...

 2    3