Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

Shqipëroi:Hasan HAMËZBALAJ 

JU JENI QËLLIMI, JU JENI CAKU (3)

        Vërtet njerëzit e kanë tmerrësisht vështirë të thonë se dikush e ka arritur përndritjen. Për ç’arsye? Shkaku se kjo dhemb, kjo bëhet ofendim i tmerrshëm psikologjik – ju do të dëshironit të ishit të tillë, por e keni lëshuar rastin.

“...qytet i fortifikuar, qytet i cili as të bjerë nuk mundet e as të jetë i fshehur.”

Dhe ju atë nuk mund ta fshihni. Qyteti në majë të kodrës ka për të qenë larg i njohur – ka për të qenë i njohur me shekuj. Nuk ka mënyrë që të fshihet diku. Si kishit për ta fshehur një Budë? Kjo është e pamundur! Apo Isanë? E pamundur, po ashtu. Dukuria është aq e dukshme dhe e fuqishme saqë ka për të qëndruar gjer në ditën e gjykimit.

Mund ta kryqëzoni Isanë, por nuk mund ta injoroni, kurse ata që e kanë mbërthyer në kryq akoma vuajnë prej saj. Një njeri i rëndomtë, djali i njëfarë marangozi, i kryqëzuar dhe i vrarë – asgjë me rëndësi, asgjë e rëndësishme për t’u përmendur – duhet që hebrenjtë të kenë menduar në këtë mënyrë. Por, jo: shkaku i atij kryqëzimi, hebrenjtë e kanë pësuar më tepër se njëmijë e nëntëqind vjet – brez pas brezi. Shkaku i një kryqëzimi e kanë kryqëzuar tërë popullin. Kjo duket tepër jologjike, dhe hebrenjtë vazhdojnë të përsërisin: “Nuk kemi bërë gjë!” Ata në një kuptim kanë të drejtë, sepse ata që Isanë e kanë gozhduar në kryq kaherë nuk ekzistojnë.

Por Isai është i pakohë – dhe sa i përket vetë atij, gozhdimi ka për të zgjatur kushedi sa. Ajo nuk është e shkuar – ajo ende është fakt i drejtpërdrejtë: ai është i kryqëzuar. Hebrenjtë mund të mendojnë: “Ne këtë e kemi bërë para dy mijë vjetësh, kurse ata që e kanë gozhduar më nuk janë gjallë. Ndoshta u përkasim atyre që kanë bërë krim, por askush shkaku i asaj nuk guxon të na ngarkojë.”

Duket se momenti i kryqëzimit të Isait ka për të qenë fakt i amshueshëm. Këtë fakt nuk është e mundur ta vendosni në të kaluarën – ka për të qenë kjo plagë e gjallë. Kurse hebrenjtë kanë hequr ndoshta së tepërmi, se të asgjësosh miliona shkaku i një njeriu të vetëm vërtet është tepër. Çështjes vërtet i vie erë padrejtësie.

Por ju nuk e dini se kush është ai njeri – për këtë arsye juve e tërë kjo ju duket skajshmërisht e padrejtë. Ai është më i vlefshëm se miliarda. Hebrenjtë kanë luajtur me zjarrin kur e kanë kryqëzuar të birin e marangozit. Ata këtë kanë tentuar ta fshehin, por çështja është e tillë, saqë është e dukshme nga të gjitha dimensionet. Të krishterët e kanë shënuar atë rast, por jo edhe hebrenjtë. Por, ju atë nuk mund ta fshihni, kurse hebrenjtë kanë zënë të zhduken, dhe kanë vuajtur shkaku i kësaj, sepse kanë tentuar t’i mbyllin sytë para fakteve. Kurse mjerimi e tërë ngjarjes qëndron në atë se Isai është hebre.

Ai kurrë nuk ka qenë i krishterë – ka lindur, ka jetuar dhe ka vdekur si hebre. Kurse hebrenjtë, që çështja të jetë edhe më e rëndë, e kanë pritur disa mija vjet. Të gjithë profetët e tyre, që nga kohët e lashta, kanë parashikuar: “Së frikti ka për të ardhur njeriu i cili ka për të ju rilindur, ka për të ardhur ai që neve ka për të na shpëtuar.” Parathënësit nga pullazet i kanë trumbetuar lajmet e gëzueshme, kurse hebrenjtë kanë pritur e pritur. Janë lutur dhe kanë pritur – dhe kjo është vërtet ironi e pastër: kur njeriu më në fund ka arritur, ata e kanë refuzuar! Kur Isai më në fund ka trokitur në dyert e tyre, hebrenjtë të gjithë njëzëri kanë bërtitur: “Ti nuk je ai i cili na është premtuar!” Pse?

Për mendjen nuk është problem të presë, se vazhdon të shpresojë, të lutet, të dëshirojë e ëndërrojë. Por, kur Zoti troket në dyer, mbajeni në mend, edhe ju keni për ta refuzuar. Ndoshta jeni lutur me gjithë zemër – po ku atëherë është problemi kur Zoti më në fund vjen? Pse refuzoni? Shkaku se në shtëpi ka vend vetëm për një. Kur Zoti troket, ju duhet të zhdukeni – ja, këtu është problemi.

Derisa prisni egoja juaj nuk është e rrezikuar. Hebrenjtë janë shumë egoistikë – se njeriu i zgjedhur ka për të lindur në racën e tyre. Ata janë të zgjedhur, Zoti i ka zgjedhur, ndaj biri i Zotit do të lajmërohej me siguri në familjen hebreje. Për egon ky është lajmi më i gëzuar. Por, kur i zgjedhuri ka trokitur në dyer dhe ka thënë: “Kam ardhur që ta përmbush premtimin!”, të gjithë janë çjerrur: “Jo, nuk je ti ai të cilin e kemi pritur, dhe nëse vazhdon të paraqitesh rrejshëm, ne do të të vrasim!” Por ku është problemi?

Problemi thënë shul shqip është njerëzor: nëse Isai ekziston, puna juaj ka mbaruar, se ju duhet të shpërbëheni para tij – dorëzimi është i pashmangshëm. Është shumë bukur që egoja jonë të mendojë sesi njeriu i zgjedhur ka për të na ardhur ekskluzivisht neve, por është shumë vështirë ta pranojmë atë të njëjtin njeri kur ai më në fund të vijë.

E kanë vrarë Isanë, kurse për këtë nuk kanë lënë asnjë dokument të shkruar. Kanë dëshiruar që çdo gjë të harrojnë për të mundur të shpresojnë që nga fillimi. Dhe vërtet – hebrenjtë akoma shpresojnë: “Ka për të na ardhur i zgjedhuri”. E unë ju them se, nëse ai vjen përsëri – e nuk do të vijë, se nga përvoja e mëparme ka mësuar shumë – nëse vjen, përsëri kanë për ta gozhduar. Kurse hebrenjtë kanë hequr vetëm shkaku se kanë tentuar ta injorojnë qytetin e ndërtuar “në bjeshkën e lartë”.

Kanë tentuar ta fshehin atë qytet – ta fshehin të vërtetën. Ata, në realitet, të vërtetën e kanë kryqëzuar. Por, askush nuk është në gjendje ta mbysë të vërtetën – ajo është e përjetshme, e pavdekshme. Dhe hebrenjtë akoma nuk e kanë të qartë se përse vuajnë qe njëzet shekuj me radhë. Fajësia! Ata ende e ndiejnë. Hebreu kurrë nuk është pa fajësi – ajo e përcjell si hija. Ajo përbëhet prej asaj se është refuzuar ai të cilin të gjithë profetët e kanë paralajmëruar. Dhe hebrenjtë e dinë thellë në vete se e kanë bërë mëkatin më të rëndë të mundshëm: të refuzohet Zoti i cili më në fund ka trokitur në dyert tona.

Zoti nuk ka për t’i përmbushur pritjet tuaja – kurdo që të vijë, ka për të qenë i huaj, sepse nëse është aty vetëm për të përmbushur ndonjëfarë pritjeje, atëherë ai edhe nuk është Zot. Zoti është gjithnjë i huaj, gjithnjë ai i panjohuri, i panjohuri që troket në dyert e atij të njohurit. Ai nuk mund të vijë në trajtën e të njohurit, shkaku se kjo nuk është e mundur – ai gjithnjë mbetet diçka misterioze. Ju do të dëshironit që ai të vijë si ndonjë formulë, por ai nuk vjen nëpër binarët e trenit, se nuk është i vdekur – formula përcjell vetëm materien e pajetë. Ekzistenca është përherë fshehtësi, përherë e panjohur, përherë mister.    

  “Është ngritur qyteti në bjeshkën e lartë, qytet i fortifikuar, qytet i cili as të bjerë nuk mundet e as të jetë i fshehur.”

Isai ka thënë: “Atë që e dëgjon të të jetë thënë vesh më vesh, atë predikoje nga pullazet; se asnjë flakadan që ndizet nuk lihet nën babune e as në vend të fshehur, veçse vendoset në piedestal ashtu që të gjithë, që hyjnë e dalin, mund ta shohin dritën e tij.”

Isai iu thotë nxënësve të vet: “Çdo gjë që keni ndier transmetojeni nga pullazet, ashtu që të gjithë le ta dëgjojnë lajmin e gëzueshëm, se “...asnjë flakadan që ndizet nuk lihet nën babune e as në vend të fshehur...”

Isai thotë: “Thuniu të gjithëve se i panjohuri ka ardhur në regjionin e së njohurës. Më në fund e fshehta ka depërtuar në këtë botë letargjie e rutine. Nga pullazet predikoni që edhe të tjerët të mund të ju dëgjojnë – le të kenë të gjithë dobi prej saj!”

Lidhur me krejt këtë ekziston një problem vërtet i madh. Kjo është tepër vështirë – prejgjithmonë kështu ka qenë, edhe nxënësit e Isait vërtet nuk e kanë pasur lehtë – t’iu thuhet të tjerëve se biri i Perëndisë më në fund ka arritur. Tepër vështirë! Njerëzit do të qeshin, kanë për të menduar se këta kanë luajtur menç, nuk do të besojnë në Jezu Krishtin. Nëse thoni: “Isai është Zot”, njerëzit do të mendojnë se keni shkalluar: “Juve ju duhet psikiatri, apo ndonjë mjet qetësues” – meqë mendimi i masës është se diçka me ju me siguri nuk është në rregull.

Vërtet njerëzit e kanë tmerrësisht vështirë të thonë se dikush e ka arritur përndritjen. Për ç’arsye? Shkaku se kjo dhemb, kjo bëhet ofendim i tmerrshëm psikologjik – ju do të dëshironit të ishit të tillë, por e keni lëshuar rastin. Vjen deri tek krahasimi i pashmangshëm, dhe egoja zë të gjakojë: “Ai Jezui është biri i Perëndisë? E unë s’jam? Do të duhej të ishte e kundërta, unë – unë se unë – e si Isai, biri i njëfarë zdrukthtari atje diku, mund të jetë biri Perëndie?” Dhe vërtet, më lehtë është ta kontestosh se ta transformosh vetveten e të bëhesh bir Perëndie. Është më lehtë, se JO-ja është gjëja më e lehtë në botë: vetëm thuani “jo” dhe çështja është gati. “Jo” është gjithmonë fundi, shkaku se “po” është gjithmonë fillimi.

Nëse thoni se Isai po – është bir Perëndie, atëherë duhet të ndryshoheni, të ndryshoheni pa hezitim. Atëherë nuk mundeni që përjetësisht të mbeteni me “po”-në tuaj – duhet të bëni diçka drejtpërdrejt me veten. Nëse thoni “jo”, problemi ka përfunduar para se të ketë filluar. Atëherë ndiheni këndshëm mor çfarëdo që jeni, mor kudo që jeni – në luginë, midis vdekjes, në muzgun e dendur. Isai apo Buda, ata gjithnjë krijojnë kaos dhe parehati, dhe ne për këtë jemi të gatshëm të hakmerremi – e si mund të jetë e mundur që ata të jenë realizuar e ne jo? Më lehtë është të pohohet se përndritja është një marrëzi e rëndomtë, se ajo nuk ka lidhje me të vërtetën e gjëra të ngjashme, se atëherë e kemi mirë në verbërinë tonë, dhe problem s’ka – se nuk pranojmë që ta shohim.

Isai dhe Buda janë krijimtarë të tensionit të lartë, sepse ata ju çrrënjosin nga lugina, ju trandin me tërë forcën dhe ju thonë: “Largohu prej këtu – ky nuk është vend për banim!”

Ekziston një thënie e Isait: “Kjo botë është vetëm urë. Vazhdo të ecësh! Në urë nuk mund ta ndërtosh shtëpinë. Tejkaloje atë pjesë të rrugës dhe mos u ndal. Ura nuk është vend ku duhet vënë themelet.”

Kjo botë është vetëm një urë e zakonshme, kurse ju në mesin e kësaj ure e keni ndërtuar shtëpinë për vete. Juve nuk ju vjen mirë që kushdoqoftë të jua tërheqë vërejtjen: “Po a je normal – je vendosur në urë!”, se çfarë atëherë ka për të ndodhur me të gjitha përpjkejet dhe investimet tuaja në këtë jetë? Dhe tash përnjëherësh vjen një “i pastrehë” e ju tregon sesi punët qëndrojnë. Juve nuk ju bie ndër mend ta dëgjoni, apo edhe më keq, që të ballafaqoheni me lumin i cili rrjedh nën shtëpinë tuaj.

Pse kjo jetë është vetëm një urë e rëndomtë? Ndërkaq Isai e të ngjashmit me të nuk i përdorin fjalët pa kuptim të thellë i cili fshihet në to, kjo jetë është urë, sepse ndodhet mbi lumin e momentales dhe kalimtares. Koha është vetëm lumë momental, kurse Herakliti thotë: “E pamundshme është ta lësh këmbën dy herë në të njëjtin lumë” – se kur dëshironi të hyni në të për të dytën herë, ai veçse ka rrjedhur.

Te ju tash vjen ndonjë ujë tjetër, lumi vetëm ngjan në po të njëjtin ujë, por, në esencë, lumë do të thotë ndryshim: ardhje, shkuarje, ardhje, shkuarje – rrjedhë e pandërprerë. E përse Isai këtë botë e ka shpallur për urë? Shkaku se ekzistencën tuaj e keni themeluar në kalimtaren: në lumin e kohës i cili rrjedh. Ikni nga ura! Kjo vërtet nuk është vend për ngritjen e shtëpisë.

Por, nëse dikush vjen e ju thotë si qëndrojnë punët... kurse ju veçse pesëdhjetë vjet e ndani kafshatën e gojës për t’u bërë disi shtëpi, dhe shtëpia është pothuajse gati – mbajeni në mend, ajo kurrë nuk mund të përfundohet, por gjithmonë është “gati, edhe pak”. Ajo nuk mund të përfundohet, se kjo nuk është në natyrën e gjërave. Por, jo: nëse shtëpia është gati e përfunduar, e vjen njeriu të pohojë se shtëpia është ndërtuar në mes të urës, ju jeni të dashur vetëm në atë kuptim që nuk e vrisni menjëherë, por për ta përzënë do ta përzini si budallanë e fundit. Porse, sa më këmbëngulës që është njeriu, ju jeni aq më të tërbuar e më të tërbuar. Për këtë Isai është kryqëzuar – ka qenë së tepërmi këmbëngulës.

Sokrati është helmuar shkaku se e ka alarmuar tërë Athinën. I ka zënë njerëzit në çdo qoshe dhe u ka krijuar parehati – ka qenë sfidë dhe rrezik për të gjithë njerëzit e Athinës. Edhe Sokrati, edhe Buda, edhe Isai – të gjithë këta janë mundim dhe sfidë për të gjithë të verëbrit e luginës. Të gjithë këta krijojnë çaste tepër të pakëndshme për gjumin tuaj, dhe me pyetjet e veta krijojnë dyshim të përhershëm në ju. Isai thotë: “Çfarë po bëni? Ky është lumi, kurse kjo ura – dhe ju aty po i vini themelet për shtëpinë tuaj? Kërkojeni atë që është e përhershme – mos ndërtoni mbi themelet kalimtare”. Turmave fjalët e tilla nuk u konvenojnë – prandaj Sokrati është helmuar, kurse për gjëra të ngjashme Isanë e kanë gozhduar.

Kjo është përditshmëria e luginës: nëse njeriu që sheh vjen në qytetin e të verbërve, këta kanë për ta bërë copë-copë – apo, po qe se janë të dashur, kanë për ta verbuar. Por, në çdo situatë, të verbërit kanë për të ndërmarrë diçka, sespe vetëm ardhja e një qenieje të tillë dëshmon për verbërinë e tyre. Ata për gjendjen e tyre nuk kanë pasur as ide, e atëherë vjen dikush që çirret: “Po ju të gjithë jeni të verbër në sy!” Ai këtë e bën për t’i vetëdijsësuar, por kjo e lind më parë dëshirën për hakmarrje sesa atë për falënderim.

Isai i këshillon nxënësit e vet që nga pullazet të predikojnë atë që kanë dëgjuar. Pse nga pullazet? Shkaku se njerëzit gati janë të shurdhër, ata as dëgjojnë e as që dëshirojnë të dëgjojnë. Madje edhe kur dëgjojnë, kjo nuk iu depërton deri tek truri; kur e luajnë kokën, kjo është vetëm shkaku i asaj se janë të mërzitur. Ata të vërtetën mund ta durojnë, por nuk janë në gjendje të kënaqen në të. Pse? Shkaku i asaj se e vërteta gjithmonë krijon një parehati të pabesueshme – sepse të gjithë ju jetoni në luginat e gënjeshtrave e të trillimeve.

E tërë jeta juaj nuk është asgjë tjetër pos një gënjeshtër e madhe: e keni gënjyer veten, i keni gënjyer të tjerët, dhe çdo gjë që është krijuar, është krijuar rreth gënjeshtrës  si strumbullar. Dhe tash përnjëherësh vjen dikush që e flet vetëm të vërtetën dhe asgjë tjetër. Deri tek i sëmuri që është i infektuar me gjithçka vjen personi i cili i thotë: “Mos u marros – i sëmurë je sa më i sëmurë nuk mund të bëhesh.” I sëmuri, natyrisht, dukurinë e tij e përjeton si ogur të zi, si diçka që vërtet e bën të sëmurë, se, ja që, para se ai lajmëtar të vinte, ky ka qenë krejtësisht i shëndoshë. Isai ju zgjon, jua paraqet të vërtetën, jua asgjëson ëndrrat dhe kullat e ndërtuara nga rëra.

Isai iu thotë nxënësve të vet: “Shkoni, dhe krejt atë që ju kam thënë, predikojeni nga pullazet, se asnjë flakadan që ndizet nuk lihet nën babune e as në vend të fshehur – mos u turpëroni për atë që e keni mësuar, jini të patrembshëm. Drita është aty – mos e fshihni, sepse çdo flakadan lihet në piedestal, ashtu që të gjithë, që hyjnë e dalin, mund ta shohin dritën e tij.”

Kjo gjithmonë ka qenë vështirësi e madhe: edhe Buda, edhe Mahaviri, edhe Lao Ce, edhe Isai, edhe Muhamedi, edhe Zaratustra – të gjithë këta u kanë thënë nxënësve të tyre që ta përhapin atë që kanë dëgjuar. Shkaku i asaj se mundësia që ato fjalë të dëgjohen nuk ka për të zgjatur, mesazhi duhet të bartet përmes nxënësve – se trupi i Mësuesit nuk është i përjetshëm. Nëse nuk jeni në gjendje ta njihni Mjeshtrin derisa është në nivelin fizik, si keni për ta kuptuar se kush është ai kur ta lëshojë këtë botë? Nëse prania e tij trupore nuk mund të bëhet atu për ju, ç’atu mund të jetë zhdukja e tij në universalen?

Ndodh tepër rrallë që njeriu të përndritet, dhe në vetë esencën e saj dukuria është e tillë që nuk zgjat shumë – për këtë shkak Isai gjithmonë është në njëfarë nxitimi. Ai mirë e ka ditur se çfarë ka për t’i ndodhur. E ka pasur vërtet kohën të kufizuar: ka vdekur në vitin e tridhjetetretë të jetës. Ka filluar të predikojë në të tridhjetat, që do të thotë se ka folur vetëm tri vjet – ka qenë në nxitim të vërtetë. Meqë e ka ditur se kryqëzimi është i pashmangshëm, i ka këshilluar nxënësit që sa më parë ta shpallin mesazhin e tij: “Shkoni dhe vetëdijësoni njerëzit – dyert tash janë krah më krah të hapura, e rruga kah hyjnorja është e pastër.”

Por nxënësit përherë mëdyshen – kanë zënë të predikojnë vetëm pas vdekjes së Mësuesit. Dhe kjo është po ashtu dukuri e rregullt, se vetëm pasi të zhduket Mësuesi, nxënësit e kuptojnë se cili ka qenë ai njeri dhe çfarë ndryshimesh ka shkaktuar në jetën e tyre të brendshme. Pas vdekjes së Isasë përsëri kanë rënë në muzgun e tyre, dhe atëherë më në fund e kanë parë se çfarë drite kanë lëshuar. Por, jo: e tërë ajo që ka qenë e mundur të shpallet ka qenë e kuptueshme gjatë jetës së Isait – tash pakgjë prej saj mund të realizohet.

Dhe e njëjta gjë vazhdon me shekuj: kisha veçse me shekuj predikon se Isai është dritë e gjallë, por tash të gjitha ato fjalë nuk ndihmojnë shumë: dyert janë mbyllur, kurse Isai kaherë është i padukshëm. Ai mund të ndihmojë, por ju nuk keni mundur ta njihni derisa ka qenë në trajtë të dukshme... e si keni për ta njohur të padukshëm? Nëse nuk mund të kaloni nëpër dyert të cilat janë të dukshme e të hapura, si atëherë keni për të kaluar nëpër ato të cilat jo vetëm se janë të mbyllura, por janë edhe të padukshme? Vështirë, tepër vështirë.

Por nxënësit bëhen të vetëdijshëm vetëm pasi drita të shuhet, dhe ashtu fillon kukama, vajtimi, lotët – dhe njohja. Pse? Shkaku se ju mësoni vetëm përmes kundërshtive. E përjetoni jetëshmërinë tuaj  vetëm në çastin kur vdisni – para kësaj edhe nuk e dini se jeni duke jetuar. Domethënë, për jetën jeni të vetëdijshëm vetëm kur ta keni lëshuar rastin që diçka të bëni me të. Vdekja jua sqaron jetën – por atëherë është vonë... bile tepër vonë.

Vazhdon...

(1)     (2)             (4)