Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

Shqipëroi:Hasan HAMËZBALAJ 

JU JENI QËLLIMI, JU JENI CAKU (4)

       Mjeshtri nuk është njeriu që ju mëson, veçse ai që ju zgjon nga gjumi. Ai nuk ju ofron të dhëna dhe informacione të padobishme – Mjeshtri jua ofron qenien tuaj individuale! Por këtu qëndron problemi: po të kishte heshtur Isai, askush nuk do të kishte pasur arsye ta gozhdojë.      

Isai ka thënë: “Nëse i verbëri të verbërin e udhëheq, që të dytë në fund në gropë kanë për të rënë.”

Prandaj, mos të ju vijë turp! Shkoni... diku është lajmëruar njeriu i cili ka sy për të parë – përndryshe, njerëzit vërtet kanë nevojë që dikush t’i udhëheqë. Madje edhe po qe se nuk jeni në gjendje ta gjeni Budën apo Isanë, ju gjithsesi keni për ta gjetur dikë – se nevoja që të shkohet hapave të huaj është vërtet e madhe. Pse? Shkaku se ju nuk dini ku të shkoni; dikush ju thotë: “Unë di” dhe çdo gjë është gati.

Isai tash nuk kuptohet lehtë, Buda nuk lindet për çdo ditë, por nevoja ka mbijetuar! Nëse nuk jeni të gatshëm të gjeni ushqim të shëndoshë, ju keni për të ngrënë çdo gjë dhe të gjitha – sepse uria lajmërohet për çdo ditë, pa përjashtim. Ta gjesh të verbërin është shumë thjesht, sepse edhe ju jeni të verbër – dhe kësisoji, keni gjuhë të përbashkët. Ju i takoni së njëjtës botë të errësirës, të luginës dhe gënjeshtrës. Ju më lehtë ka për të ju bindur një i verbër sesa njeriu që sheh – sepse këta përdorin gjuhë të ndryshme, kurse ju veçse i keni të njohura shprehjet e të verbërve.

Përgjithmonë ka qenë më lehtë ta pasosh mësuesin e rrejshëm, dhe atë në radhë të parë shkaku i asaj se edhe vetë jeni të rrejshëm – ka aq ngjashmëri në mes jush saqë menjëherë ia njihni aromën. Por, Isai jua tërheqë vërejtjen: “Nëse i verbëri të verbërin e udhëheq, që të dytë në fund në gropë kanë për të rënë.”

Njëherë ka ndodhur: Mulla Nastradini ka qenë mësues i madh, dhe kur ka vdekur, dy nxënësit e tij më të afërt kanë bërë vetëvrasje – sepse, kanë menduar: “Ç’kërkojmë ne në këtë botë pa mësuesin?” Dhe, ja, ka ndodhur që që të tre të kalojnë nëpër portën e madhe qiellore. Kur kanë qenë para portës, Nasradini është kthyer dhe iu ka thënë atyre dyve: “Shikoni! Kjo është ajo që jua kam pas premtuar – e unë gjithnjë i përmbush premtimet e mia. Kemi ardhur në parajsë.”

Kur kanë hyrë, udhëheqësi iu ka sqaruar sesi qëndrojnë punët: “Ju këtu keni për ta jetuar tërë përjetësinë, dhe çfarëdo nevoje që keni, vetëm më thuani, ajo menjëherë ka për të qenë e plotësuar.”

Nasradini ka dëgjuar i mahnitur, ndaj iu është drejtuar nxënësve: “Siç po shihni, mësuesi juaj përherë i mban premtimet e veta.”

Mahnitja e tyre ka zgjatur shtatë ditë, dhe posa që diçka kanë dëshiruar, gjëja e dëshiruar në mënyrë misterioze është lajmëruar para tyre. Të gjitha gjakimet e tyre me të cilat janë shoqëruar me mija jetëra janë përmbushur në atë javë – se aty nuk ka ekzistuar as mundimi më i vogël, apo ndonjë jaz kohor. Por, veçse në ditën e shtatë që të tretë kanë filluar ta ndiejnë sesi aty diçka nuk ishte në rregull, se, meqë të gjitha i fitonin menjëherë, nuk ka pasur kurrfarë kënaqësie. Dhe kurdo që nuk ka interval në mes të dëshirës dhe përmbushjes së saj, vjen deri tek gjendja e ngopjes  - për këtë arsye të gjithë pasanikët vdesin prej mërzisë. Skamnori edhe mund të kënaqet me ndonjë gjë, por borgjezi vështirë, vërtet vështirë. Shikojini mbretërit: thjesht janë të pikëlluar, mërzia i sos, sepse çdo gjë është pranë duarve të tyre. Domethënë, shohim se është i pranishëm problemi edhe më i madh sesa skamja, sepse skamnori së paku mund të shpresojë.

Që pas shtatë ditësh, Nasradini dhe nxënësit e tij, kanë qenë plotësisht të ngopur, sepse janë kënaqur me gratë më të bukura, i kanë pirë verërat më të shtrenjta, i kanë veshur rrobat më të bukura dhe i kanë ngrënë ushqimet më të përzgjedhura. Sidoqoftë, kanë jetuar si perandorët. Por – çka më tutje? Pas vetëm një jave, Nasradini e ka kërkuar kujdestarin: “A dini çka, ne do të kishim dëshiruar që pakëz t’i hapim dritaret për ta hedhur shikimin mbi tokë.”

“Po përse?”, është befasuar kujdestari.

“Paj vetëm që t’ua kthejmë tërheqshmërinë të gjitha këtyre gjërave të mrekullueshme, sepse shikimi mbi tokë ka për t’ua rikthyer fuqinë dëshirave tona.”

Kujdestari ua ka plotësuar edhe këtë dëshirë, ndaj që të tre me kënaqësi kanë soditur njerëzit e mjerë sesi mundohen për secilën kore të bukës – dhe, me ndihmën e kontrastit, i kanë ngjallur gjakimet e tyre për gëzimet e vogëla të jetës.

Por, ai gëzim i tyre ka zgjatur vetëm shtatë ditë, dhe që në javën tjetër, ka zënë t’i gërryejë mërzia. Mundim u ka shkaktuar çfarëdo që kanë bërë, kurse shikimi përsëri mbi tokë më nuk ka mundur t’ua zgjojë mprehtësinë e topitur të shqisave.

Kështu Nasradini duhej që për herë të dytë ta kërkonte kujdestarin. Posa ka arritur, menjëherë ka filluar: “Ndoshta propozimi im ka për të ju habitur, por dëshira jonë përbëhet nga sa vijon: Do të kishim dëshiruar që të na e mundësonit ta hedhim pakëz shikimin në ferr, se toka më nuk po na ndihmon. Prandaj, të lusim siç është më së miri: mbyll dritaret e parajsës dhe, së paku, pakëz të shikojmë në ferr e ta kthejmë dashurinë ndaj përjetimeve.”

Kujdestari, në fillim i habitur, është shkulur së qeshuri: “Po çfarë po mendoni ju – ku ndodheni?”

Mulla Nastradini dhe nxënësit e tij kanë qenë në mes të ferrit.

Nëse të gjitha dëshirat tuaja plotësohen, keni për t’u gjendur në ferr, sepse ju nuk e keni të njohur lumturinë e të qenit pa dëshira – ju dini vetëm për luftërat e konfliktet. Për këtë arsye të gjithë poetët e botës theksojnë se lumturia nuk është në vetë takimin, por në pritjen e takimit. Me fjalë të tjera, kënaqësia është në të dëshiruarit, e jo në të plotësuarit e dëshirës. Dhe sa ju përket juve, poetët kanë absolutisht të drejtë! Po qe se i realizoni cilatdo dëshira, çfarë tash? Atëherë keni për ta kuptuar se ndodheni në mes të ferrit.

Po kjo do të ndodhë nëse e pasoni të verbërin: madje edhe nëse trokitni në dyert e parajsës, pas hyrjes keni për ta ndier vapën e ferrit, sepse i verbëri nuk mund të vijë te parajsa. Pse? Shkaku se parajsa nuk është vend në hartën gjeografike, veçse gjendje e vetëdijes – ai nuk është diçka në globus, por diçka përbrenda jush! Edhe mbretëria e qiellit edhe të gjithë rrathët e ferrit ndodhen në ju, dhe nëse e pasoni të verbërin, a mendoni, vallë, se keni për t’u ngritur? Ai ka për të ju dërguar drejt e në luginë. Por, sidoqoftë, në ju ekziston nevoja që ta pasoni dikë – jini të vetëdijshëm për këtë nevojë tuajën.

Ju dëshironi të ju udhëheqin, sepse atëherë përgjegjësia është e qepur në shpinë të huaj. Kështu del se është më mirë të kesh udhëheqës të verbër sesa të mos e kesh fare – e këtillë është gjendja momentale e mendjes suaj. Prandaj Isai thotë: “Shkoni, dhe tregoniu njerëzve nga pullazet: “Mjeshtri ka arritur!”

Isai është lajmëruar, dhe rasti është vërtet i rrallë – janë të mëdha shanset që ta lëshoni këtë mundësi. Vraponi dhe zireni këtë njeri, sepse dyert qiellore të hapura janë vetëm për kohë të shkurtër. Ekzistojnë momentet kur përndritja është tepër afër, se ai njeri nuk është gjë tjetër pos portë: kaloni përmes tij dhe keni për ta realizuar të vërtetën.

Mjeshtri nuk është njeriu që ju mëson, veçse ai që ju zgjon nga gjumi. Ai nuk ju ofron të dhëna dhe informacione të padobishme – Mjeshtri jua ofron qenien tuaj individuale! Por këtu qëndron problemi: po të kishte heshtur Isai, askush nuk do të kishte pasur arsye ta gozhdojë. Por, meqë ka nxituar, ka qenë dashur të lëvizë e t’iu flasë njerëzve. Kjo ka krijuar pakënaqësi të panumërta, sepse askush nuk e ka kuptuar – në të vërtetë, të gjithë absolutisht e kanë keqkuptuar. Kjo vazhdimisht ngjan shkaku i dimensioneve të ndryshme... bisedimi është i pamundur. Ai ka rrëfyer për mbretërinë e qiellit, për mbretërinë e Perëndisë, kurse njerëzit kanë menduar se fjala është për mbretërinë e kësaj bote.

Është dukur sikur Isai veten po e shpallte mbret, dhe se, kësisoji, ka për ta hequr nga froni mbretin i cili deri atëherë e ka sunduar Judenë. Ka folur se të përulurit kanë për ta trashëguar tokën, dhe natyrisht, njerëzit kanë qenë të bindur se ai në atë mënyrë po lajkaton nxënësit më të afërt. Politikanët i janë frikësuar, sepse të gjitha ato nocione – “mbretëri”, “mbret”, “trashëgim i tokës” – janë ekskluzivisht politke. Po ashtu, edhe priftërinjtë nuk kanë qenë për të, sepse kanë besuar se Isai muk po i respektonte normat morale e as ato religjioze.

Dashuria përgjithmonë ka qenë përmbi të gjitha ligjet, sepse ajo ka qenë, ajo është, dhe ajo ka për të qenë ligji suprem – ligj mbi ligjet. Kur dashuroni, atëherë është çdo gjë në rregull, se dashuria vetvetiu nuk mund të gabojë. Në të nuk ekzistojnë qeveri, rregulla e norma; të gjitha këto janë të domosdoshme nëse nuk ka dashuri – për këtë shkak ju edhe ju shtypin ato rregullat e jashtme... vetëm shkaku se nuk keni majft dashuri në vetvete! Së këndejmi, të gjitha këto norma – që të mos i lëndoni të tjerët. Por, nëse dashuroni, pse do të duhej të ishit të rrezikshëm për rrethin tuaj? Rregullat zhduken!

Isai flet vetëm për një ligj, dhe atë mu për atë më të lartin  - për dashurinë. Për këtë shkak edhe priftërinjtë edhe politikanët edhe elita janë dridhur nga frika, sepse kanë mendur se Isai ka për ta instaluar anarkinë si sistem të ri, gjë që do të krijonte kaos në tërë rruzullin. E kanë kryqëzuar duke menduar se ka për të shkaktuar një milion fatkeqësi.

Por kaosi zë fill në vetë natyrën e gjërave. Kështu ka ndodhur që nga lashtësia, por tash kjo ndodh më rrallë, shkaku se shumëçka kemi mësuar pas gjithë këtyre budave, jezuve, mahavirëve, zaratustrave e muhamedëve – tashmë jemi larg më të kujdesshëm e më të zgjuar.

Megjithatë jo! Rasti duket i pashërueshëm – pothuajse njeriu nuk është në gjendje t’i përvetësojë as mësimet më të thjeshta. Vërtet, marrëzia njerëzore është e përjetshme, se njeriu është i kthjellët – ai gjithnjë e racionalizon çdo idiotizëm që bën. Ai madje fortifikohet në paditurinë e vet: secilin që në shikim të parë i rrëmben diçka ai e shpall për armik të përjetshëm. Miqtë duken si kundërshtarë, armiqtë si këshilltarë. Ata të cilët mund të udhëheqin nuk ndërmarrin asgjë, kurse ata që janë të verbër në sy veten e paraqesin si liderë.

Së pari duhet ta kuptoni nevojën tuaj personale që dikush të ju udhëheqë. Kjo nevojë është esencialisht e mirë, sepse e shpreh dëshirën për kërkim – por mos jini artificialë. Zgjidhni pak më me kujdes. Por, si keni për të zgjedhur? Çfarë janë kriteret? Për kërkuesin, ky është problemi që më së tepërmi e huton: si ta dallojë të verbërin nga Isai? Siguria në dukje është e pamundur, por shkëndijat e caktuara të sigurisë megjithatë ekzistojnë. Në fillim, siguria vërtet nuk është e mundur, sepse i verbëri nuk mund të vlerësojë cili i ka sytë? Vendimi mund të sillet vetëm kur ai vetë sheh. Atëherë do të jetë i aftë të vendosë, por atëherë nuk do të ketë nevojë që dikush tjetër ta udhëheqë. Kur bëheni Budë, ju do të jeni në gjendje që ta njihni Budën, por, kur jeni vetë Isa, atëherë nuk është e domosdoshme që të ndiqen hapat e ndonjë Isai tjetër. Ky është paradoksi.

Jeni të verbër, e duhet të vendosni – si? Me anë të fjalëve? Nëse këtë e keni kriter, atëherë me siguri do të jeni të mashtruar, sepse panditët, dijetarët dhe priftërinjtë janë të patejkalueshëm kur janë fjalët në pyetje. Askush atyre me fjalë nuk mund t’ua mbyllë gojën, se ata biznesin e e tyre e bëjnë nga lashtësia. Isai krahas tyre duket si i trullosur – kryeprifti hebre ka mundur ta shkelë me fjalë, fraza e logjikë. Ajo nuk është ndonjë shkathtësi e madhe apo urti. Argumenti mund ta ndalë edhe Budën edhe Kabirin; që don të thotë: nëse aftësinë e huaj e vlerësoni përmes fjalëve, e keni të sigurt dështimin. Vërtet, fjalët nuk do të guxonin të ishin kriter.

Isai mund të ndjehet vetëm përmes qenies së tij vetanake: ji pranë tij. Mos e dëgjoni atë që flet – dëgjojeni atë që ai është. Këtu është fshehtësia: vetëm jini pranë tij! Hindusët këtë afërsi e kanë quajtur satsang – të jesh afër së vërtetës. Vetëm afrohuni, dhe mos u inkuadroni intelektualisht në ndërrimin të fjalëve, veçse ekzistencialisht – në ndërimin e qenieve.

Qenia vibron, ajo lulëzon dhe e përhap aromën e vet. Nëse mund të jeni të heshtur pranë Isasë, se frikti do ta parandieni qetësinë prapa fjalëve të tij. Ajo qetësia ka për të ju bërë të lumtur – ka për të ju vërshuar me dashuri e përdëllim: ky është kriteriumi. Nëse përmbusheni me frazeologjinë e ndonjë dijetari, së frikti keni për të qenë të mbytur në plehun prej letrash të cilin ai e ka shpallur për urti supreme. Panditi ka për të ju mbushur me mjerim – se kjo është gjendja e tij esenciale. Nëse e përgjoni qenien e tij, pulsimin e jetës së tij, keni për ta kuptuarv se ai është mu si ju – madje ndoshta është edhe më i mjerë. Pikërisht shkaku i kësaj ai edhe është bërë njeri i fjalëve: vetëm për ta mbuluar mjerimin e vet. Ai nuk di, prandaj është i shtrënguar t’i shkapurisë teoritë, sistemet, filozofitë e llojllojshme...

Njeriu që di nuk e fillon debatin – ai vetëm flet për gjendjen faktike të gjërave. Shikojini pak ato thëniet e Isait – ai nuk sqaron shumë, aty nuk ka argumente. Çdo gjë është tepër thjeshtë dhe e rëndomtë.

“Është ngritur qyteti në bjeshkën e lartë, qytet i fortifikuar, qytet i cili as të bjerë nuk mundet e as të jetë i fshehur”- pa arsye, gjendje e pastër e gjërave.

Isai ka thënë: “Atë që e dëgjon të të jetë thënë vesh më vesh, atë predikoje nga pullazet; se asnjë flakadan që ndizet nuk lihet nën babune e as në vend të fshehur, veçse vendoset në piedestal ashtu që të gjithë, që hyjnë e dalin, mund ta shohin dritën e tij”- asnjë argument të vetëm! Isai nuk tenton të argumentojë diçka për të cilën mendon se është e drejtë dhe e vërtetë – thjesht, flet pa e mbrojtur atë mendim.

Fjala është për gjendjen e gjërave – ai vetëm e shpall. Ato fjalë në mënyrë shumë më të bukur mund t’i përdorë njeriu i ashtuquajtur i dijes, por atëherë ajo ka për t’u bërë vetëm teori, e ajo nuk çon kah çlirimi.

Isai ka thënë: “Nëse i verbëri të verbërin e udhëheq, që të dytë në fund në gropë kanë për të rënë.”

Prandaj – kurdo që e kërkoni Mjeshtrin, përgjojeni qenien e tij. Kjo është art – të dëgjohet qenia. Jini në afërsinë e tij, dhe dëgjojeni me zemrën tuaj; përnjëherësh keni për të ndier sesi diçka lëviz në ju, sesi shumëçka ndërrohet, sepse Mjeshtri është forcë e madhe magnetike. Në afërsinë e tij keni për të përjetuar që brendia juaj të mbushet me dritën e një burimi të panjohur – si kur kufizimet ju lëshojnë së paku përkohësisht, dhe si kur me ndihmën e afërsisë së tij të keni fituar krahë. Ajo është përvojë e hapur për secilin, dhe vetëm një përvojë e tillë ka për të ju bindur se ekzistojnë njerëz që mund të shohin, andaj, edhe të udhëheqin.

Ku ka për të ju dërguar ai? Kah? Kah vetë ju. Dijetari ka për të ju udhëhequr “prapa shtatë maleve e shtatë deteve”, deri tek njëfarë qëllimi i cili ndodhet diku në ardhmëri. Por, Isai dhe Buda, ata ju çojnë kah qenia juaj vetanake – se ai është qëllimi i vetëm. Ju jeni qëllimi, ju jeni caku.

Kriteri i vetëm është: të dëgjoni me zemër. Përndryshe, me të verbërin para vetes keni për të përfunduar në fundin e ndonjë grope.

Dhe gjëja e fundit lidhur me gropën: kurdo që Isai e përmend gropën, ai e mendon mitrën. Gropa është mitra shkaku se edhe i verbëri-udhëheqës edhe i verbëri-pasues përsëri lindin, dhe e përsërisin jetën e njëjtë të pakuptimtë, rrethin e njëjtë të kotë. Me fjalë të tjera: ankthi i njëjtë, trupi tjetërfare. Asgjë esencialisht nuk ndryshon, tregimi mbetet siç ka qenë, sepse ndryshimi i jashtëm nuk e prek esencën. Përsëri jeni në ferr, përsëri në ankthin e përjetshëm të njëjtë. Mitër është “gropa” e Isait.

            Kur Mjeshtri ju udhëheq, nuk ka për të ju ndodhur më që të përfundoni në fundin e gropës. Lindeni, por tash në një dimension më të lartë, sepse e keni kryer punën në këtë botë. Zhdukeni nga këtu dhe shfaqeni atje. Ajo “atje” është Zoti, Nirvana, thelbi i ekzistencës.

Fund i kapitullit të 11-të

Nga libri "Fara Hyjnore"

(1)     (2)     (3)