|
Më konvenoi ky propozim. Duhej
ta gjeja sa ma shpejt momentin e përshtatshëm që ta caktoj takimin. Ai
moment duhet të aranzhohej, ashtu që të dukej spontan.
- “Edhe pse etika ime
profesionale nuk më lejon që të bisedoj me të tjerët për brengat e
pacientëve të mi”, - vazhdoi më tej tregimimin e saj bregosës Zana – “beso
se kam nevojë t’i rrëfehem dikujt..., shumë gjëra të këqija kanë ndodhur në
këto anë gjatë luftës... as goja nuk më shkon se si t’i definoj...”
E kuptova ku e kishte fjalën
dhe, duke deshur t’ia lehtësoja këtë hamendje, i thashë troq:
- “ Dhunime? Mendon në dhunime
..?” - E bëra këtë pyetje me një ndërhyrje të shpejtë në bisedë.
- “Ashtu, ashtu diçka... dhe më
keq” - më tha- “...por lëre, lëre tani. Për këto dhe për shumë gjëra të
tjera do të bisedojmë ndonjë herë tjetër”.
Nga zëri vërehej se ishte mjaft
e shqetësuar. Humori i saj i mëparshëm përplot disponim, tani kishte marrë
një dimension krejtësisht tjetër. Nuk u përmbajt:
- “Bishat..!.”- e tha si në
histeri – “... Vetëm bishat mund të bëjnë një gjë të tillë. Paramendo, me
fëmijë, femra dhjetë-dymbëdhjetë vjeçare... shkizofreni e shfrenuar
kolektive e një hakmarrjeje të pakuptimtë... Si harrohen këto...? Më thauj,
si të harrohen këto? Eh, femra shqiptare! Femra e mjerë dhe e përvuajtur
shiptare! Dhe, jo vetëm kaq! E keqja më e madhe është se askush nuk i kupton
ato.
Filloi të dënesë. Frymëmarrjen e
kishte më të thellë. Ajo qante, duke u munduar që ta fshihte atë nga unë. E
pashë të arsyeshme të ndërhyj disi dhe ta ndërpres këtë bisedë:
-“ Mirë Zanë, qetësohu”, - e
inkurajova, - “ edhe kjo duhet përballuar”.
Mendova se ishte mu ai moment i
përshtatshëm për ta caktuar takimin tonë, ku përveç zërit, do ta përjetoja
edhe praninë e drejtëpërdrejtë të saj.
- “Hë, mmm... mos është pak
tepër, u bë gjatë në telefon? Të takohemi nesër, pasi të këthehesh nga
fshati? Të pres në zyrë. Pajtohesh”?
- “Propozim plotësisht i
qëlluar. Pajtohem! Shihemi, pra, nesër në zyrën tënde dhe bisedojmë më
gjatë”, - ishte përgjigjja që unë kaherë e prisja me ankth.
Duke u përshëndetur, e ndërpreva
lidhjen. Pranoi. As unë nuk u ndjeva aq indiferent ndaj rrëfimit të saj.
Posa lëshova receptorin, mendova gjatë. Parafytyrimet nga më të ndryshme nuk
më linin të qetë. Hapa dritaren dhe zgjata kokën në drejtim të hapësirës nga
e cila në dhomë dëpërtoi një rrymë e fortë e ajrit të pastër. Me kokën që e
kisha të zvaritur jashtë, me këtë veprim, sikur dëshirova të ajrosja edhe
mendimet neveritëse që më kishin kapluar. Bëra disa hapa nëpër dhomë dhe
mora vendimin e shpejtë. “Do të jetë mirë të shtrihem në shtrat dhe me trup
të relaksuar të lejoj rrjedhën spontane të euforisë së tyre”. Ishte kjo
njëra prej “blic” metodave orgjinale që unë e praktikoja rregullisht kur më
atakonin shqetësimet e ndryshme me përmbajtje negative. Kur veproja kështu,
sado të ishin të forta ato, gradualisht zbeheshin pa pasur hapësirë të
përshtatshme të koncentrohen si “lavra energjetike” negative në
ndërvetëdijen time…
“…Sa kemi vuajtur ne si popull
dhe ende nuk vetëdijësohemi!” - ishte njera nga ato sifidat që më rizgjoi
një botë mendimesh dhe ndjenjash në kokën time. “Ende pa i shëruar plagët
tona kolektive nga lufta, ka forca politike nihiliste vendore që
intensivisht angazhohen në drejtim të minimizimit të tmerrit të madh që ka
ndodhur këtu, e në veçanti me një entuziazëm të pashoq, përms publikimit të
disa të pavërtetave në media, kontribuojnë në njollosjen e Luftës Çlirimtara
të UÇK-së. Nuk njoh popull askund në botë që do të lejonte që nga radhët e
veta të dalin njerëz të tillë që lirshëm të shprehin tentativat e tyre të
errta të degradimit të luftës së bijve dhe bijave të veta më të mira, që në
çfarëdo mënyre janë flijuar për tokën e tyre të shenjtë.
Nëse vazhdojmë kështu, do të
na gjejë mallkimi i madh. Po, po, mallkimi i madh si përsëritje e asaj që
nuk kemi dashur ta mësojmë nga historia, por këtë herë me pasoja edhe më
katastrofale, ku viktimat e shumta do të jenë si gjithnjë të pafajshmit.
Natyrisht, të pafajshmit, e kurrsesi këta hipokritë vendorë të cilët sërish
do ta gjejnë patronin tjetër për nënshtrim dhe përkulje.
Si duket marrëzia tek ne mat
keq, por edhe më keq pret, kurse parimi etik i dinjitetit dhe moralit të
mirëfilltë kombëtar përzihet me interesat ditore të ndasive partiake,
kapriceve individuale, lakmisë, kokëfortësisë, jotelerancës, urrejtjes,
etj.”
Sa më shumë që i bluaja në kokë
këto tema nga realiteti ynë i përditshëm, gjithnjë bindesha se kisha të
drejtë! Ashtu i shtrirë në shtrat, me duart e kryqëzuara prapa qafe, lejova
vazhdimësinë e rrjedhës së lirë të tyre:
“Nga të gjitha vetitë dhe
vërtytet e njeriut, mençuria duhet të jetë më së miri e shpërndarë në botë,
sepse askush nuk ankohet se i mungon. Sado që jemi të kënaqur me mendjen dhe
inteligjencën që e kemi, realiteti i përditshëm është dëshmi e kundërt për
pamundësinë, kufizimet intelektuale dhe marrëzinë tonë, e mos të flasim për
urtësinë e cila, për momentin, ndoshta nuk ekziston fare.
Para shumë shekujsh, mendimtari
i madh grek Sokrati thoshte: “Unë di aq sa s’di asgjë”. Një budalla yni i
përditshëm, përkundrazi, beson se di çdo gjë dhe për këtë është në gjendje
që me orë të tëra t’ju bindë për njohuritë e veta që ka nga të gjithë
lëmenjtë: shkencë, politikë, sport, ekonomi, art, culture, etj. Vaj halli
atij, që rastësisht provon t’i kundërvihet këtij “të mençuri”!
Duket se kjo dukuri ka filluar
të përhapet si një tendencë e moralit të sëmurë induktiv shoqëror. Mos vallë
mençuria jonë nuk ka ardhur në shprehje gjer më tani, apo, ndoshta, nuk e
kemi pasur fare? Dashtë Zoti që të jetë kjo e para, por, siç po na shkojnë
punët, frikohem se përgjigjja më e vërtetë do të jetë vetë pjesa e dytë e
dyshimit.
Eh, sikur të mbesim në gjykimet
e mendjes së tashme, nuk duhet edhe aq të shpresojmë për të ardhmen tone.
Por, nëse mbi të gjitha, do të mbisundojë instikti shekullor i moralit tonë
të shëndoshë kolektiv si popull, i ndërtuar mbi parimet e mirëfillta të
trimërisë, besnikrisë, drejtësisë dhe dinjitetit, atëherë lirisht mund të
mëtojmë se ka shpresë. Por, ta zëmë, sikur vërtetë të kishim shumë mend?
Sigurisht nuk do të mjaftonte vetem me kaq.
Përveç mendjes dhe mençurisë, do
të na nevoitej edhe URTËSIA. E urtësia, krahasuar me mençurinë, dallojnë
shumë mes vete. Mençuri do të thotë njohja dhe mbajtja mend e të dhënave dhe
shënimeve nga informacionet e përditshme, nga mësimet që na i mbushin kokat
shkollat dhe fakultetet, duke na graduar si intelektual... Fatmirësisht,
këso njerëz të mençur, që unë do t’i quaja “enciklopedistë” ose “universalistë”,
kemi mjaft dhe në çdo vend.
E urtësia? Ç’është urtësia? –
hyra edhe më thellë në meditime.
Urtësia duhet të jetë shumë më e
lartë se vetë mençuria dhe inteligjenca. Me të vendoset shpejt dhe drejt.
Ajo nuk ka gabime, nuk frikohet nga askush, e më së paku nga vetja. Është
aftësi hyjnore e vetëndërtuar gjatë dhe me durim, përmes vrojtimit të qartë
në rrjedhën e gjërave. Ajo, gjithnjë, shkaktarët i gjen në pasoja. Dallon
ç’është patjetër për momentin - diferencon realitetin nga iluzionet”. Është
plotësisht e panënshtrueshme para emocioneve dhe instikteve momentale. Nuk
është egocentrike dhe në gjykime vepron shpejt dhe qartë. Në të nuk ka
kokëfortësi, por vendosmëri. Nuk është imponuese dhe zëdhënëse, por është e
patjetërsueshme, sepse në vete përbën forcën e madhe të realitetit. Urtësia
na nevojitet sot më së shumti, por ku ta gjejmë atë? A ekziston? Patjetër se
ekziston, por jo në vendet ku vendoset. Ajo kurrë nuk vardiset, nuk
inponohet dhe nuk lajkaton, nuk i duron manipulimet dhe sjelljet
pjatalipirëse, prandaj edhe me arsye të plotë nuk është në pushtet, ku ne
zakonisht jemi mësuar ta kërkojmë.
Aspak nuk është çudi pse s’është
në pushtet, por duhet të jetë çudi pse pushteti nuk i këshillon ata që e
kanë këtë urtësi, bile, siç bëhet zakonisht, së paku për t’u lavdëruar se
urtësia e dikujt është e tyre.
Përsëri dyshime të liga me
dëshirë të sinqertë që të gaboj. Sikur të kishim organizuar një sondazh
publik në mes të budallait tonë mesatar, i cili na bind përherë se di çdo
gjë, nga njëra anë, dhe atij të urtit të mirëfiltë, i cili deklaron se di aq
sa s’di asgjë, nga ana tjetër, sigurisht që do të fitojë ky i pari. Patjetër
se do të fitojë opcioni i parë, sepse ai është më i afërt, më i kuptueshëm,
më praktikë dhe më i dashur. Thjesht është më i kapshëm për ne. Ai,
fatkeqësisht, është pjesë e përditshmërisë sonë…
Në moment, dëshirova që nga
vetja t’i largoj këto mendime. Vendosa t’i shmangem, duke e orientuar kahjen
e tyre bredhëse drejt më të gëzuarës dhe më të hareshmes…
Fund i kapitullit të parë
Me respekt të përjetshëm për ty miku im i çmuar NANDA!
|
|
Adnan Abrashi u lind më
21.12.1957 në Prizren. Shkollën fillore dhe atë të mesmen e kreu në
vendlindje, ndërsa diplomoi në Fakultetin Juridik të Universitetit të
Prishtinës, në vitin 1982.
Pas diplomimit ka
punuar, fillimisht, referent juridik e pastaj sekretar i Ndërmarrjes
grafike-botuese "Ramiz Sadiku" në Prizren, nga e cila, në vitin 1992,
largohet si person i papërshtatshëm politikisht.
Një kohë ka punuar si
sekretar edhe në Bodrumin e verës në Rahovec dhe vite të tëra ka qenë
producent në TV "OPINION" (ish TV "HASI") me seli në Prizren, ku është
takuar dhe ka intervistuar personalitete të larta të vendit dhe
ndërkombëtarë. Ndërkohë ka udhëhequr edhe një galeri ari private dhe është
angazhuar edhe në Ndërmarrjen grafike-botuese "BLENDI", në Prizren.
Që në vitet e hershme të
rinisë, e veçanërisht pas një aksidenti të rëndë që përjetoi në trafik, ai
iu rrek me pasion dukurive parapsikologjike duke u marr intensivisht me
burimet e fenomeneve paranormale, reflektimin dhe ndikimin e tyre në botën
reale... duke i analizuar thellësisht ato dhe bërë publike përmes shkrimeve
të shumta nëpër gazeta, revista dhe portale të ndryshme interneti. Me plot
të drejtë, Adnani, mund të quhet pionier në spektrin e gjerë të lëmit të
paranormales në trojet shqiptare!
Ishte njëri prej
themeluesve të revistës “Astra”, që botohej në Prizren (shpërndahej edhe në
perëndim) - një ndër revistë e parë shqiptare (dhe simotër e Revistës
"Mjellma" që botohej, po ashtu, në Prizren), që trajtonte tema të
shumëllojshme nga lëmi i psikologjisë, parapsikologjisë, mjekësisë,
astrologjisë, metafizikës, filozofisë, etikës etj., dhe redaktor i saj për
vite radhazi.
Po ashtu, një kohë të
gjatë, me mjaft sukses ka bashkëpunuar edhe me revistat: “Kosovarja” që
botohej çdo dy javë në Prishtinë, si editues i shtojcës disafaqëshe "syri3",
me revistën “Horoskopi”, si dhe me revistën "Mistika" - organ i "Qendrës
parapsikologjike", që botoheshin në Prizren.
Pas luftës në Kosovë,
gjegjësisht në vitin 2001, bashkë me një grup shokësh formojnë dhe
regjistrojnë, para organeve të UNMIK-ut në Prishtinë, Shoqatën e përpjekjeve
për krijimin e njeriut të ri "VEGIMI MISTIK", ku edhe zgjedhet Kryetar i
Bordit të drejtorëve.
Ka qenë moderator i
faqes personale shumë të njohur dhe të suksesshme elektronike në internet:
www.syri3.com, e cila, po ashtu, trajtonte tema të kësaj natyre, e që
brenda disa vitesh u klikua nga më shumë se 5 milion vizitorë! Dua të ceki
këtu se kjo webfaqe, kjo dritare dijesh, ishte e para që krijoi sektorin e
librit elektronik, në vitrinat e së cilës arriti të rendisë me qindra tituj,
nga më të ndryshmet, për t'iu ofruar lexuesve për shkarkim falas.
Gjithashtu, ka marrë
pjesë në mjaftë kurse, ligjërata, seminare dhe rituale, siç është ai i
"vallëzimit mbi zjarr (prush)", të cilin pastaj e organizuan edhe në kuadër
të veprimtarive të Shoqatës "Vegimi mistik" për disa vite rresht në Prizren.
Përveç shkrimeve të
shumta nga fusha e paranormales, ai ishte edhe njeri ndër publicistët më
aktiv dhe më kritik kundër dukurive të përgjithshme negative në shoqërinë
tonë e veçanërisht ndaj klasës së korruptuar politike Kosovare!
Ka botuar këto vepra:
“Parathëniet e Nostradamusit”, "Fati përmes filxhanit të kafesë", dhe
romanin: “Ne vorbullat e jetës - 1 dhe 2“.
Adnan Abrashi ndërroi
jetë në orët e vona të 3 nëntorit 2013, në ditën e zgjedhjeve lokale në
Kosovë, si pasojë e një sulmi në zemër.
|
