Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Adnan ABRASHI

Pjesë nga romani

NË VORBULLAT E JETËS  (2)

Në përkujtim të mikut tim të çmuar Adnan Abrashit që, aq papritmas, u nda prej nesh me 03 nëntor 2013!

...U nda  fizikisht për t'iu  bashkuar shpirtrave madhështor në panteonin e përjetësisë, aty ku e kanë vendin vetëm mendjet e ndritura, kokat e shquara të kombit e njerëzimit, nga ku na frymëzojnë e motivojnë neve sot... dhe gjeneratat në vazhdimësi, me veprat e shkëlqyera, që do e mbajnë gjallë përgjithmonë zërin e shpirtrave të tyre në mesin tonë.

Me respekt të përjetshëm për ty miku im i çmuar NANDA!

Dikur edhe vetë isha ballafaquar me vdekjen, të cilën e dëshiroja pandërprerë. E urreja realitetin e jashtëm, rrethin ku jetoja… çdo gjë që lëvizte… Në të vërtetë unë e urreja Universin në tërësi, pjesë e së cilës isha edhe vetë. Dhe tani, tani u binda se të gjitha këto ishin “ashtu”, sepse unë i mendoja “ashtu”!  Sepse unë dëshiroja t’i përjetoja “ashtu”, duke u kënaqur se ekzistoj “ashtu” dhe vetëm “ashtu” duhet të jetë edhe vetë ekzistenca.

I bindur me këtë të vërtetë, ndryshova.  Nëse dikur ishte  “ashtu“, siç medoja se ishte, atëherë pse nuk mund të bëhet “kështu” siç duhet vërtetë”. Edhe “ashtu-ja” edhe “kështu-ja” janë prezente dhe veprojnë në bindjet e mia, andaj edhe mund t’i ndryshoj ato.

Si?

Thjesht! Vetëm se duhej të besoj në atë çfarë preferoj.

Unë vërtetë fillova të besoj sinqerisht.

Çka të them për pasionin tim të dikurshëm të shfrenuar për alkool?

Kishte kaluar një kohë mjaft e gjatë e abstenimit. Që nga zotimi me qirinj në tyrben e “DALLGËM BABËS”, kur, të thuash, isha vënë në lojë nga mixha Dilë, unë kurrë më nuk kam shijuar asnjë pikë alkool. Asnjë pije që në çfarëdo forme kishte ndonjë përqindje të alkoolit në përbërjen e vet. Shpeshherë, qëllimisht qëndrajo në lokale me shoqëri ku konsumohej pija alkoolike. Mundohesha me çdo kusht ta ndjeja ndonjë sinjal të varshmërisë latente të fshehur ndoshta diku në brendinë e ndërvetëdijes sime.

Por, jo.

Tani edhe dyshimi më i vogël se mund të jem recidivist, ishte larguar përgjithmonë nga droja ime.

Mrekullitë e ligjshmërive të veprimit të shpirtit, të mësuara nga mixha Dilë, më ishin mishëruar si parime themelore jetësore. Posaçërisht porositë nga letra e tij e fundit. Ato i shkrova dhe i vendosa edhe në kompjuterin tim personal.Çdo ditë, kur e kyqja kompjuterin, po thuaj ishte e pashmangshme që folderi “LETRA” të mos klikohej së paku një herë në ditë. Vetinponimi në fillim, e më vonë i formuar si shprehi automatike, sigurisht se nuk ka qenë vetëm mësimi i përmbajtjes nga letra në fjalë, por, leximi i saj më ishte bërë si “çelës” që m’i hapte dyert e përjetimit të harmonisë së pakufijshme që sundon në Univers.

  Pas leximit rutinor të letrës, pasonte meditimi. Më pas, në atë gjendje të arritur relaksuese, recitoja me gjysmëzëri në vete formulimet autosugjestive, të cilat i kisha formuluar sipas një renditjeje më parë të përcaktuar, si dhe fotmulimet e reja afirmimative të cilat, sipas një plani të veprimt, me sukses i aplikoja pandërprerë.

 Jeta ime tanimë ishte në harmoni të vërtetë. Nuk kisha më konfuzione për asgjë. Të gjitha pengesat eventuale i pranoja tërësisht si rrjedha normale. Pikërisht, mu ashtu sikurse më kishte mësuar mixha Dilë, “asgjë në këtë botë nuk është e rastësishme”, andaj, edhe disa situata, që për fillim më dukeshin të pakëndshme, i shnndërroja në kënaqësi, duke inkurajuar veten se ato duhet të janë vetëm një hallkë zinxhirore në rrugën e arritjes drejt cakut përfundimtar të synimit të caktuar.

 Ashtu edhe ndodhte.

 Në çdo situatë, pas çdo pengese që më paraqitej, shumë shpejt pasonte kënaqësia e suksesit të kërkuar. Vetëdyshimi ishte tretur në tërësi. Mjaftonte vetëm ta parafytyroja qartë dëshirën konkrete dhe atë ta mbushja me energji pozitive në formë të emocionit të besimit të forte. Këtë ritual e bëja gjithnjë i relaksuar dhe me koncentrim të plotë. Me të përfunduar, nuk mendoja më fare në dëshirat dhe, shih çfarë çudie, ato përherë më realizoheshin në tërësi.  Kuptohet, paraprakisht kisha kujdes në përfytyrimin e tyre. Asgjë nuk ia imponoja vetes si synim, nëse më parë e vlersoja si të pakapshme. E kapshmëria nënkuptonte vetëm arsyeshmërinë logjike të dëshirës në momentin e caktuar hapsinoro-kohor. Reditjen e mundshmes sipas principit “gradualisht, nga e thjeshta kah e përsosura”. Në të vërtetë, zgjedhja sipas radhës në rrjedhojën e harmonisë universale.

Një javë pas kontraktimit dhe kaparimit të banesës, Zana u shpërngul në qytetin tim. Menjëherë, posa u vendos, më telefonoi për të më falenderuar në ndihmesën dhe shërbimin që i kisha bërë gjatë gjetjes së banesës. Biseda jonë e parë ishte e shkurtër. Edhe pse kisha mjaft çfarë t’i thoja, këtë herë nuk e zgjata aq, duke e përfunduar qëllimisht me kaq. Këtë e bëra jo rastësisht, sepse dessha t’i krijoj vetes pretekst për ta ftuar edhe herën tjetër me telefon.

Me shumë femra që kam njohur dhe që jam munduar t’ua përvetsoj zemrat, gjithnjë që në kontaktin e parë, nuk nguroja t’u bëja me dije qëllimet e mia sentimentale. Tani me Zanën ishte krejtësisht diçka tjetër. Unë e doja marrëzisht dhe dashuria ime ndaj saj sa vinte e shtohej. Fshehja e çfarëdo sinjali që do t’ia bënte me dije për këtë ndjenjë, ishte frika. Frika, jo nga dashuria, por nga dështimi. Ndonjëherë as vetë nuk kisha sqarim adekuat për këtë. Dështimi i parë rinor me Zanën i rrënjosur thellë në ndërvetëdijen time mud të ishte shkas, por rrjedhën e mëtejme të gjërave tërsisht ia kisha lënë intuitës. Ajo as tashmë nuk do të më tradhëtojë…

I telefonova.

Arsyen e ftesës e kamuflova në formë të interesimit tim për adaptimin e saj në rrethin e ri, si dhe ofertës zemërgjërëse që të më drejtohet pa ngurim sa here të ketë nevojë për mua. Edhe pse isha i bindur se kjo metodë e vardisjes reflektoi si naïve, duket se e arriti efektin e duhur.

 Sinqerisht m’u falenderua për kujdesin e treguar me një konstatim të prerë që, siç thuhej,” më fjeti në zemër”:

 - “E di miku im i dashur, unë kurrë nuk kam dyshuar për këtë.”

 Biseda si rrjedhojë vazhdoi tërsisht në spontanitet. Zëri i saj nga ana tjetër e receptorit linte përshtypjen se vinte nga një vashë e gëzuar. Kjo edhe mua më dispononte. Se sa ishte në nivel humori i Zanës, u dëshmua kur në një moment të bisedës e përdori fjalinë: “më dëgjo zemër”. Mbeta i shtanguar!  Më konvenoi. Por, tek dikur më vonë e kam kuptuar se këtë zhargon ajo e kishte si shprehi rutinore.

 Biseduam gjatë, rreth gjysmë ore.  M’u duk sikur koha flutoroi shpejt. Llafosëm për shumë gjëra. Më së shumti ato kishin të bënin me akomodimin e saj në rrethin e ri. Më tergoi për nismën e mirë të realizimit të projektit të filluar humanitar rreth rehabilitimit të popullatës së këtij regjioni nga traumat e luftës, për familjen e saj dhe për nënën e saj të dashur, me të cilën bisedonte po thuaj çdo ditë në telefon, më rrëfeu për njerëzit dhe fytyrat e reja që kishte njohur për një kohë të shkurtër të qëndrimit këtu e, veçanërisht, për gjendjen e popullatës së traumatizuar, si pasojë e tmerrit të luftës së kaluar.

- “ Unë ndjej një kënaqësi të veçantë në këtë punë” – pranoi - “është një përjetim i pashpjegueshëm kur njerzitë të duan, të besojnë, kur para teje sinqerish t’i shpalosin të gjitha problemet e veta më intime. Edhe pse jam mjeke, e specializuar në psikiatri, nuk mund të jem dot indiferente ndaj disa problemeve që i hasa këtu... Në këto anë, miku im i dashur, kishin ndodhur shumë gjëra të tmerrshme nga lufta.” Këtu u ndal paksa, duke ulur nivelin e zërit gati në pëshpëritje. - “Femrat e kësaj ane më pranuan shpejt dhe me to krijova menjëherë kontaktin e afërsisë . Kishin nevojë ato të gjora që t’i qanin hallet e veta me dikë, andaj, mbase edhe pse jam femër, më besuan disa intimitete që as mua, të thuash si mjeke, nuk më linin indiferente. Posa u ktheva në shtëpi, mu parafytyruan skenat e tmershme dhe lemeritëse nga tregimet e këtyre femrave. Qava një kohë me lotë, po, po, një mjeke psikiatre, e aftësuar që të kuptoj dhe të shëroj problemet shpirtërore të tjerëve, kam qarë me lotë, por... ta lëmë këtë temë... Do të ishte më mirë që për këto gjëra të bisedojmë më gjërësisht pa telefon. Ndoshta në ndonjë takim tjetër të dretëpërdrejtë”.

Vazhdon...

 (1)        (3)