Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Adnan ABRASHI

Pjesë nga romani

NË VORBULLAT E JETËS (1)

Në përkujtim të mikut tim të çmuar Adnan Abrashit që, aq papritmas, u nda prej nesh me 03 nëntor 2013!

...U nda  fizikisht për t'iu  bashkuar shpirtrave madhështor në panteonin e përjetësisë, aty ku e kanë vendin vetëm mendjet e ndritura, kokat e shquara të kombit e njerëzimit, nga ku na frymëzojnë e motivojnë neve sot... dhe gjeneratat në vazhdimësi, me veprat e shkëlqyera, që do e mbajnë gjallë përgjithmonë zërin e shpirtrave të tyre në mesin tonë.

Me respekt të përjetshëm për ty miku im i çmuar NANDA!

…Pas dimrit të ftohtë që bënte këtë vit, era e këndshme, që paralajmëronte pranverën e hershme, filloi të ndihej me të madhe edhe në qytetin tim. Sipas disa pleqve të lagjes, kësi të ftohti nuk mbahej mend në këto anë.

- Shyqyr Zotit e kaluam edhe këtë kijamet”- ishin fjalët më të shpeshta të bashkëqytetarëve të mi që vërtetë i gëzoheshin motit të mirë.

Edhe pas katër vjetësh nga mbarimi i luftës në Kosovë, rryma edhe më tej mbetej sfidë e pazgjidhur. Administrata e Përkoshshme e Kombeve të Bashkuara UNMIK ende nuk dispononte me mekanizma përkatës të zgjidhjes adekuate të këtij problemi jetik për popullatën e kësaj ane. Andaj, u dëshmuan plotësisht të sakta parashikimet e nënës simi se “nuk i dihet dimrit biro!”. Me insistimet permanente të saja, unë me kohë kisha siguruar drutë për dimër, ashtu që, edhe përpos redukimeve të shpeshta dhe të gjata, komoditeti i ambientit të ngrohtë shtëpiak dhe mundësia e pergatitjes së ushqimit edhe pa rrymë, nuk ndjehej fare.

Unë edhe më tej isha i punësuar tek Agroni, duke arritur një përparim të dukshëm në këtë profesion. Merresha me referatin e shitjes së trojeve që agjencioni i blinte vetë nga ofertat më të përshtatshme të klientëve. Përveç rrogës së mirë, provizioni, varësisht nga puna e kryer, mundësonte një përfitim të konsiderueshëm të të ardhurave mujore që vërtetë tejkalonin të gjitha standardet e pagave në bizneset kosovare. Me përmirësimin e kushteve materiale të jetesës, hapi i parë që ndrmora i referohej nënës. Asaj i “urdhërova” që menjëherë t’i ndërpresë tërsisht qëndisjet e dorës, që dikur, vërtetë për ne kanë qenë si burim i vetëm material i eksistencës. E nëna, si nënë! Nuk i rrihej rahat asaj pa punuar diçka. Edhe pse rreptësisht i’a kisha ndaluar të merrej me këso “kerefekesh”, e vëreja se ajo, pa gjilpërat e saja, ndjente një mungesë dhe zbrastësirës shpirtërore. Një ditë m’u ankua:

- “E di se ti e ke për të mirën time, o bir, por nëna jote është mësue me këso punësh. Sikur e vëren edhe vetë, qëndisja më asht ba si pjesë e përditshmërisë sime. Nuk asht lehtë që katërdhjetë vjet të punosh një zanat dhe menjëherë ta heqësh nga dora!?”

Mënyra se si m’u drejtua ishte edhe lutje. Pasi u binda se ajo vërtetë e bënte këtë me kënaqësi të veçantë, dhe se kjo shprehi I sillte asaj lumturi, nuk insistova më. U zotova se kurrë më nuk do t’i përzihem në vullnetin e saj të lirë.

Përmirësimi i kushteve materiale reflektonte dukshëm edhe në segmentet tjera të standardit tonë jetësor. Shtëpia, ku jetonim, na ishte vjetëruar mjaft. Që moti në të duhej të bëheshin disa intervenime ndërtimore . Fundi i vjeshtës dhe koha e mirë që vazhdonte të mbretëronte më ndihmuan t’i përfundoj edhe këto adaptime. Gjatë renovimit, rëndësi të veçatë estetike i kam kushtuar dhomës sime të punës, skutës më të dashur për mua, ku e kaloja pjesën më të madhe të kohës. Me orendi të reja dhe vitrina përplotë libra, tani, ajo i gjasonte vërtetë një ambienti të këndshëm intelektual, ku qëndimi i gjatë në te ma shtonte edhe më tepër elanin për punë.

Shumë gjësende të pajisjeve dhe orendive shtëpiake, që dikur nuk kishim mundësi t’i blenim, tani i jepnin një vlerë të veçantë pamjes ambientale, veçanërisht garnitura e re e kuzhinës e porositur dhe e dedikuar nergut për nënën, ku ajo me kënaqësi e kalonte pjesën më të madhe të kohës së lirë. Edhe pse të gjitha gjellërat dhe specialitetet tjera gastronomike, që i përgatiste ajo, ishin kryesisht orientale, nga rrethi i kushërinjve dhe i të afërmve tanë, nëna ndjehej si gatuese më e mirë. “Pitet” e saja dhe përgatitjet tjera nga brumi, që në shtëpinë tonë ishin meny e obligueshme javore për çdo të diel, të bënin vërtetë t’i lëpish gishtat.

E bindur thellësisht për ditët e lumtura që veç ishin në rrjedhojë, me një kënaqësi të veçantë ajo dinte të thoshte shpeshherë:

- “Nuk na ka dënuar ne Zoti përgjithmonë, jo! Vërtetë kemi vuajtur një kohë, por, në këtë mënyrë Allahu i Madh e provon “itikatin” e robëve të vet, se sa përnjëmend ata jenë në rrugën e tij të drejtë.”

Ose ai refren përplot hirësi i ëndrrës së saj të kahmotshme: Të bëhet vjehërr e mirë e rrethuar me nipa, e që kohën e fundit, me të marrë vesh për Zanën, e kishte shpeshtuar edhe më:

- “Kur të na vjen nusja do t’i ndajmë punët. Kuzhinën nuk e jap. Pergatitja e gjellërave, larja e enëve… po, po edhe rritja e nipave do të jenë detyrat e mia”.

Në ditët që rodhën, unë vërtetë isha i dashuruar në lumturinë

Edhe pse larg meje dhe ku ta di ku, mixha Dilë dhe kujtimi për te nuk më hiqeshin nga mendja. Pavarsisht se ai kishte ikur dhe ishte zhdukur si në vegim, si mund ta harroj këtë njeri e të mos e kujtoj me pasion dhe mallëngjim?  Këtë skofiar, i cili në momentin vendimtar të një gjendjeje time të errët dhe të llahtarshme shpirtërore shkrepi shkëndijën, që më pas, si një dritë flakëruese, gufoi në mua, duke ma shpalosur një realitet të ri.

 Ishte ky një realiteti krejtësisht tjetër. Një realitet që më bëri të kuptoj se unë jam krijesa më e përsosur hyjnore në Univers, si dhe pjesë e pandashme e vetë krijuesit tim - Perëndisë. I udhëhequr gjithnjë me këtë parim të rrënjosur në vete si bindje, ose, të thuash, si një mënyrë e re e të menduarit, jeta ime filloi të merrte kahje në drejtimin pozitiv, duke u ndryshuar gradualisht nga një gjendje e ditëve të irinosura përplot kaotizëm, në një përjetim të harmonisë, dashurisë dhe shpresës për një të ardhme të lumtur.

Sa herë që i gëzohesha të arriturave të tanishme, patjetër përkujtoja edhe të kaluarën. Kishte momente kur, duke u vetëkënaqur me të mirat e së tashmes, shpeshherë e mallkoja të kaluarën, por, me kalimin e kohës, e doja atë histori së cilës me ëndje i rikthehesha në kujtime. Gradualisht u vërtetova se çfarëdo qoftë ajo, e kaluara ishte pjesë e pashlyeshme e një realiteti të përgjithshëm e cila duhej të ndodhte.Vërtetë momenti hyjnor në jetë është përherë e tashmja, por, nëse e kaluara shikohet me një qaseje dinjitoze, ajo të shpaloset si dëshmi e lëvizjes së përhershme të qenies sonë kah e përsosura në avancim.

Dihet se njeriu si qenie e gjallë githnjë mendon. Mendimet e tij janë nga më të ndryshmet. Por, nëse në mënyrë neutrale i vështrojmë përmbajtjet e tyre, pa dyshim do të vërejmë se ato, ose bredhin në të kaluarën tonë, ose përmes tyre, me skepticizëm shikohet e ardhmja e cila tek duhet të vijë. Pra, gjithnjë mendohet për të kaluarën ose për të ardhmen. Në shumicën e mendimeve tona spontane, e tashmja kurrë nuk ekziston si përjetim. Edhe përjetimet e tashme të pjesëve më të errta të së kaluarës janë realitete të pashlyeshme të asaj që është dashur patjetër të ndodhin, andaj, realisht, ato duhet marrë si begati e asaj që quhet vazhdimësi.

 Nga momenti i njohjes me mixhën Dilë dhe ndikimit të vazhdueshëm të mësimeve të tij në ndryshimin e mënyrës sime të të menduarit, kurrë më të kaluarën nuk e kam shikuar si të hidhur, sepse, qenjësisht  isha i bindur se nuk kam më të kaluar të hidhur. Çdo gjë e ardhur nga realiteti im i jashtëm, u mësova ta shikoja si indukim të bindjeve të mia që i rrikthehen burimit të saj. Ose, shprehur në komperacion, si reflektim trodimensional nga pasqyra që më rikthehej si përjetim. Përjetimet e realitetit të jashtëm objektiv janë si projektime të brendshme të mendimeve, ndjenjave dhe synimeve të mia vetjake. Kurrë nuk mund ta harroj një porosi të tij që thoshte:

“Ti je vetë ai që jashtë projekton mendime, të cilat shprehin ndjenjat dhe synimet tua, e më pas i pranon gjoja si realiteti i jashtëm. Kur të duket se dikush të shikon, besoje se në fakt ti e shikon veten nga këndvështrimi i projekcionit vetjak…ti je projekcion i vetëvetes. Ti në realitetin e jashtëm projekton ato çfarë mendon se je”.   

Vazhdon...

    (2)    (3)