Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (1)

Kapitulli i njëzeteshtatë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

Kapitulli 27

Ekzistenca kurrë nuk gabon

            4 mars 1986 pasdite

            Pytja e parë

            I dashuri Osho,

            Unë ndjehem shumë mirënjohës ndaj jush. Që kur merrem me sannjas, jeta ime ka ndryshuar dhe kam filluar të kënaqem me veten time. Por ka ende punë në mua. Do të doja të krijoja më shumë libra të bukura, në veçanti mbi juve, kjo është ende  e vështirë për mua të kombinoj biznesin dhe meditimin. A mund ta komentoni këtë ju lutem?

            Mos u mundoni t’i kombinoni ato. Le të mbetet biznesi biznes, dhe meditimi le të mbetet meditim. Një ditë ju do të zgjoheni jashtëzakonisht të gëzuar se ato veç janë përzier. Ju nuk mund ta bëni këtë, ju mund vetëm të prisni, ju duhet vetëm të jeni të durueshëm.

            Vazhdoni me biznesin tuaj, vazhdoni me meditimin tuaj, dhe madje mos priti se kur do të ndodh kjo? Kjo do të ndodhë në kohën e duhur. Tek atëherë ato do të vendosen njëra mbi tjetrën. Së shpejti ato do të përzihen, dhe atëherë biznesi juaj do të bëhet meditim, dhe meditimi do të bëhet biznes i juaj.

            Ajo është koha kur njerëzit do të fillojnë të qeshin me ju - sepse ata nuk mund ta konceptojnë që biznesin tuaj jeni duke e bërë meditim. Këto janë një në mua.

            Unë kam qenë për nëntë vite mësimdhënës në universitet, dhe ky ishte problem - në fund dhashë dorëheqjen, sepse mësimet e mia u bënë gjithnjë e më shumë meditative... ajo u bë thellë e më thellë, gjithnjë e më pak merrej me provimet, planin mësimor. Dekani im u shqetësua. Ai tha: “Unë isha në klasën tënde. Ishte mrekulli të dëgjohej për ty. Ti e ke vënë gjithë zemrën tënde në ato fjalë të vdekura dhe i ke ngjallë përsëri, por ky është universitet dhe këta studentë duhet të paraqiten në provime. Ata do të jenë në humbje, ata nuk do të dinë se çfarë të shkruajnë. Ata po kënaqen me ty si kurrë nuk janë kënaqur me ndonjë mësues tjetër.”

            Unë kisha vetëm dhjetë studentë, por klasa ime… dekani më dha leje speciale për një klasë më të madhe sepse dyqind studentë ishin të pranishëm në ligjërata e që nuk ishin studentë të mi. Mësuesit e tjerë ishin të zemëruar për shkak se studentët duhet të ishin në klasat e tyre e ata ishin në klasën time. Ata më thanë: “Kjo nuk është e drejtë.”

            Unë iu thashë: “Ju mos u shqetësoni. Ju gjithashtu mund të vini” – dhe në fakt disa mësues filluan të vinin.

            Kur ankesat arritën tek dekani unë e ftova atë: “Ju mund të vini, dhe në qoftë se gjeni ndonjë gabim mund të më thoni.

            Ai tha: “Nuk ka asnjë gabim. Sa i përket shqetësimit tënd, çdo gjë është përkryeshëm mirë. Problemi është me ne – sepse ne duhet ta përfundojmë planprogramin mësimor. Afati i provime është afruar, dhe studentët duhet të jenë të përgatitur për këtë. Ti ua ka larguar barrën nga mendja, tensionimin nga mendja e tyre; ata janë aq të relaksuar dhe aq shumë kënaqen duke e shijuar çastin… atëherë kush do t’i jep provimet?”

            Unë i thashë: “Këta njerëz do të jenë më të mirë në provime se kushdo qoftë tjetër. Ata nuk duhet të përgatiten, ata kanë dëgjuar aq vëmendshëm, në mënyrë meditative – dhe unë e kamë venë plotësisht veten time ne çdo gjë që kam ligjëruar.”

            Ai tha: “Unë pajtohem me ty në çdo aspekt. Por problemi qëndron në atë se këto dokumente do të dërgohen në disa universitete tjera, dokumentet do të shqyrtohen nga disa profesor të universiteteve tjera, dhe ata nuk dinë asgjë për ty. Dhe këta studentë të shkretë do të jenë panevojshëm të dëmtuar.”

            Unë i thashë: “Nëse ky është rast atëherë unë jap dorëheqje. Pastaj i tërë universiteti do të behet universiteti im. Atëherë kudo që jem do ta bëj biznesin tim.”

            Do të vijë momenti kur biznesi dhe meditimi do të bëhen një.

            Tash ju dëshironi të shkruani libër mbi mua, dhe ju ndjeheni të brengosur për shkak se vepruesi është atje. Mos u brengosni. Fillone me vepruesin. Ndoshta duke shkruar mbi mua vepruesi do të zhduket në disa pika, por ajo nuk mund të bie nga ju.

            Absorbohuni totalisht në shkrimin e librit. Në fillim do ta ndjeni se ai është vepruesi që ka filluar. Le ta fillojë vepruesi këtë. Njerëzit bëjnë vetëvrasje… Vepruesi bënë vetëvrasje duke shkruar mbi mua; le të bëj ai vetëvrasje, por mos mendoni shumë për të. Shfrytëzoje atë derisa është i gjallë. Përdorne atë. Ndoshta kur të vjen koha e përfundimit të libri ai do të jetë veç i zhdukur, dhe ju do të jeni aq të absorbuar në shkrim, aq thellë të involvuar saqë do të harroni se jeni atje. As vepruesi nuk do të jetë atje e as shkrimtari nuk do të jetë atje… dhe shkrimi ndodh… dhe kjo ka një bukuri personale.

            Pyetja e dytë

            I dashuri Osho,

            Kur kam lexuar librin “Shikim i shpejtë i një fëmijërie të artë” ju kam pas lakminë juve si një fëmijë i guximshëm. Unë gjithmonë kam pas vështirësi për të gjetur kurajë të mjaftueshme për ta jetuar jetën time. A është kuraja një veti e trashëguar?

            Të gjithë trashëgojnë çdo veti për të cilat njeriu është i aftë për to. Çdo veti është e madhe në potencialin e saj, por nëse ju nuk bëni një përpjekje për ta aktualizuar atë…

            Në fshatin tim ishte një lum i bukur, dhe unë kam gjetur një shkëmb të lartë nga i cili kërceja në lum. Unë i merrja edhe nxënësit tjerë me mua, por ata posa shikonin poshtë fillonin të trembeshin. Unë iu thoja: “Ju vetëm më shikoni: nëse unë mund të kërcej, mundeni edhe ju. Nuk ka asnjë problem në këtë. Ju keni potencial guximi, por ju kurrë nuk e keni shfrytëzuar atë, ju kurrë nuk i keni dhënë shans.”

            Ai me të vërtetë ishte i lartë… Unë kërceja, dhe mandej dikush tjetër mblidhte guximin dhe kërcente; dhe pastaj kur të tjerët na shihnin se ne jemi ende gjallë në lum, mandej personi i tretë kërcente.

            Në fund, të gjithë shokët e mi ishin të gatshëm të kërcenin nga ai shkëmb. Atëherë thashë: “Tani ky shkëmb është i padobishëm. Ne duhet të shkojmë në urën hekurudhore që kalon mbi lumin, që është pika më e lartë që ne mund ta gjejmë.”

            Por ata më thanë: “Ne nuk do të lejojmë të kërcesh – dhe për më tepër aty është gjithmonë rojtari me pushkë” – për shkak se njerëzit e shfrytëzonin atë urë për të bërë vetëvrasje. Prej se ca njerëz kanë bërë vetëvrasje aty, qeveria ka vendosur një roje të përhershme aty për njëzet e katër orë në ditë.

            Unë iu thashë: “Ju mos u brengosni. Unë kam biseduar me rojtarin dhe ai është i gatshëm. Ai më tha: ‘Nëse nuk bëni vetëvrasje por vetëm praktikoni kërcimin në lum… Në fakt edhe unë gjithmonë kam dëshiruar të kërcej nga aty. Kjo është aq sfiduese, por unë nuk kam guxim.’ ”

            Unë i thashë: “Ti je ushtar i madh, ne jem nxënës të vegjël. Duke na shikuar neve, ndoshta do të fitosh kurajë.”

            Ai më tha: “Sjelli shokët e tu.”

            Kështu një ditë shkova atje me disa shokë të mi. Gjithë rrugës ata më thonin: “Mos e merr këtë rrezik. Është shumë lart."

            Unë iu thashë: “Së pari unë do të kërcej, mandej rojtari do të kërcej kështu është marrëveshja. Dhe mandej kur e shihni se na dy jemi gjallë, ju mund të vendosni se a do ta shfrytëzoni trimërinë tuaj apo jo.

            Roja ishte pothuajse duke u dridhur. Ai tha: “Ti me të vërtetë erdhe?”

            Unë i thashë: “Si po mendon, me të vërtete erdhe?”

            Ai tha: “Unë thjeshta mendova se vetëm fole ashtu.”

            Unë i thashë: “Kjo ishte marrëveshja. Së pari kërcej unë. Ju mund të shihni se a mbeta gjallë; mandej ju kërceni – sepse këta janë fëmijë dhe ju duhet t’i jepni atyre kurajë.

            Ai tha: Oh Zoti im, numri dy – unë jam i dyti. Unë mendova se do të jem i fundit.

            Unë i thashë: “Jo, kjo do t’ju fyej. Ju jeni ushtar i madh me pushkë. Lëreni pushkën me një anë” – dhe unë kërceva.

            Rojtari provoi të kërcejë – ai u afruar afër por u ndal… papritmas diçka e frenoi, dhe ai u ndal. E unë e thirrja atë nga lumi: “Nuk ke nevojë të ndalosh. Kjo merr vetëm disa sekonda, vetëm mos u ndal!”

            Më në fund, pas tre apo katër tentimeve, ai ia doli – sepse të gjithë djemtë qeshnin me të dhe unë e thirrja. Dhe unë gjithashtu e bëra ushtarë të madh kështu që ai gjithashtu brengosej për prestigjin e tij. Më në fund ai kërceu, dhe kur ra në lum ai më tha: “Oh Zot, ia dola! Nuk po mund të besoj se jam gjallë!”

            I thashë: “Besoje këtë! Ti je i gjallë, vetëm picko veten dhe shihe! Ti nuk je i vdekur.”

            Ai e pickoi veten! – sepse ai kishte frikë se mos ndoshta ishte i vdekur. Dhe duke na pare të dyve të gjallë, ngadalë, ngadalë, një nga një, nxënësit filluan të kërcejnë.

            Çdokush ka guximin, çdokush i ka të gjitha prirjet për të cilat njeriu është i aftë. Çfarë talenti ju sillni në këtë botë varet nga ju; askush nuk është i lindur me ndonjë prirje të veçantë. Kjo është një ide e vjetër, e shpikur nga frikacakët, e zbuluar nga njerëzit që asgjë nuk ishin në jetë në këtë mënyrë ata mendonin se këto ishin veti të trashëguara - dikush bëhet poet, dikush bëhet piktor, dikush bëhet luftëtar.

            Përvoja ime personale është krejtësisht e ndryshme. Unë dua që kjo të  kuptohet qartë nga të gjithë që kanë talente njerëzore në këtë. Tash, cilëndo prirje që ju e kultivoni, e ushqeni, e përkrahni, ajo do të bëhet aktuale. Dhe kur kjo aktualizohet dhe ju bëheni piktor i madh, është e natyrshme se kushdo që ka dëshiruar të bëhet piktor do të mendojë: “Ndoshta kjo nuk është në trashëgimin time, nuk është brenda meje – sepse unë nuk mund të bëj pikturë aq të bukur.”

            Një muzikantë të njohur e kishin pyetur njëherë… Në Indi muzika klasike duhet të ushtrohet pothuajse tetë orë për çdo ditë. Edhe ata që janë me famë botërore vazhdojnë të ushtrojnë. Ky muzikant i madh ishte pyetur: “Nëse ju nuk ushtroni një ditë çfarë do të ndodhë?”

            Ai tha: “Nëse nuk ushtroj një ditë, do të ndjehem ndryshe.”

            Pyetësi e pyeti: “Nëse nuk ushtroni dy ditë, atëherë…?”

            Ai tha: “Kritikët do të ndjehen ndryshe,”

            “E nëse nuk ushtroni tri ditë?”

            Ai tha: “Atëherë të gjithë do të fillojnë të ndjehen ndryshe.”

            Çdo talent duhet të kultivohet vazhdimisht. Dhe mbani mend, askush nuk është i lindur poet ose ushtar apo piktor apo mistik. Gjithkush është i lindur me potencial të të gjitha vetive. Ju duhet të zgjidhni atë që ju dëshironi të bëheni, dhe të sillni këtë potencial për të lulëzuar kjo. Sigurisht ju do të duhet ta ujitni me gjakun tuaj, ju do të duhet ta vëni tërë qenien tuaj në të.  Vetëm atëherë ajo bëhet e gjallë.

            Unë jam kundër idesë së vjetër se dikush është i lindur poet, këngëtar, çdo gjë, çdokush ka potencial të bëhet çfarëdo që ai do; kjo varet nga vendosmëria juaj.

            Vazhdon...

 (2)     (3)    (4)