Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Og MANDINO

       TREGTARI MË I MADH NË BOTË (2)

      Ky libër me nderim i kushtohet tregtarit të madh V. KLEMENT STONIT (W. CLEMENT STONE) i cili ka gërshetuar dashurinë, përdëllimin dhe sistemin unik të shitjes në filozofinë e gjallë të suksesit,e cila motivon dhe orienton mijëra individë që për çdo vit të realizojnë në më shumë lumturi, të arrijnë shën­det më të mirë mendor dhe fizik, si dhe qetësi shpirtërore, fuqi e begati.

            KREU I DYTË

            Dhe ashtu ndodhi që një karvan fort i çmueshëm së frikti po e lëshonte Demaskun duke bartur dëshmitë mbi pronësinë dhe arin e atyre që deri më tani udhëhiqnin tregjet shitëse të Hafidit. Nga Obedi në Jopë e gjer te Reueli në Pjetër, secili nga dhjetë udhëheqësit e pra­noi me heshtje memece lajmin për tërheqjen e Hafidit dhe për dhuratën. Përfundimisht, pas ndalimit të fundit në tregun e Antipatrisit, misioni i karvanit ishte i kryer.

            Perandoria më e fuqishme tregtare e kohës së vet më nuk ekzistonte.

            Me zemër të thyer, Erazmi i çoi lajmin zotëriut të tij se depoja tashmë ishte e zbrazur dhe se tregjet më nuk bartin flamurin krenar të Hafidit. Shërbëtori u kthye me kërkesën që Erazmi menjëherë të takohej me zotëriun e tij tek fontana.

            Hafidi hollësisht studioi fytyrën e mikut të tij dhe e pyeti: "A është çdo gjë e kryer?"

            "E kryer, imzot."

            "Mos u pikëllo, miku im, dhe eja pas meje."

            Vetëm jehu i sandaleve të tyre jehonte në sallonin gjigant gjersa Hafidi udhëhiqte Erazmin kah shkallët e mermerta në fund të tij. Hapat e tyre në çast u ngadalë­suan, kur ai iu afrua vazos së vetmuar të murenës në piedestalin e lartë nga druri i limonit dhe soditi si drita e diellit ndërronte ngjyrën e qelqit të saj nga e bardha në të purpurtë. Fytyra e tij plakushe buzëqeshi.

            Atëherë dy miqtë e vjetër filluan të ngjiteshin shkallëve të brendshme, të cilat çonin gjer te dhoma në kupolën e atij pallati. Erazmi hetoi se roja e armatosur, e cila përherë qëndronte rrënzë atyre shkallëve, më nuk ndodhej aty. Më në fund, ata arritën tek pushimorja dhe aty u ndalën, meqë që të dy ishin pa frymë nga ngjitja e mundimshme. E pastaj vazhduan gjer te pushimorja tjetër, ku Hafidi nxori një çelës nga brezi i tij. Ai hapi dyert e rënda nga bungu dhe u mbështet në to kur ato me krikëllimë u hapën përbrenda. Erazmi dymendësohej gjithnjë derisa zotëriu i tij nuk e ftoi të hynte, e atëherë disi i ndrojtur hapëroi në dhomën ku askush nuk e kishte pasur të lirë të hynte për më shumë se tri decenie me radhë.

            Drita e përhirtë dhe ngjyrë pluhuri depërtonte nëpër pirgjet e lartë, kurse Erazmi e mbante Hafidin për dore gjithë derisa sytë nuk iu mësuan në atë gjys­merrësirë. Me buzëqeshje të butë Hafidi e vështroi Erazmin si lëvizte ngadalë nëpër atë dhomë, në të cilën nuk ndodhej asgjë pos një arkëze të vogël nga druqedri, e shndritur nga rrezet e dritës së diellit në një kënd.

            "Nuk je i dëshpëruar, Erazm?"

            "Nuk di ç'të them, imzot."

            "S'je, vallë, i dëshpëruar me mobilimin? Padyshim se përmbajtja e kësaj dhome ishte objekt bisedash i shumë njerëzve. S'ke pyetur, vallë, apo s'ke qenë dhe ti i preokupuar me misterin rreth saj, se ç'është ajo që ndodhet këtu e që unë me aq përkujdes e ruajta aq gjatë?"

            Erazmi pohoi me kokë. "E vërtetë imzot. Kishte shumë përralla e thashetheme gjatë gjithë këtyre viteve për atë se çfarë zotëriu ynë mbante të fshehur në këtë kullë."

            "Po, miku im, dhe pjesën më të madhe të tyre e kam dëgjuar dhe unë. Është folur se këtu gjenden fuçitë përplot diamante, se ka shufra të arta, shtazë të egra, apo shpezë të rralla. Njëherë një tregtar persian i tepihëve tha se ndoshta këtu mbaj harem të vogël. Lisha buzëqeshi në mendimin se unë kam koleksion konku­binash, por siç mund të vëresh, këtu s'ka asgjë tjetër, pos një kutize të vogël. E tash, afrohu."

            Që të dytë u gërmucën pranë kutizës, kurse Hafidi filloi kujdesshëm t'i zgjidhe rrypat e lëkurtë, të cilët e mbështillnin. Ai thithi thellësisht aromën e druqedrit dhe përfundimisht shtypi kapakun, i cili, duke kërcyer heshtazi, u hap. Erazmi u përkul para dhe mbi krahët e Hafidit zgurdulloi sytë mbi përmbajtjen e arkëzës. E pastaj shikoi Hafidin dhe habitur luajti kokën. Në arkëz nuk ndodhej asgjë tjetër pos kokorrathëve... kokor­rathë të lëkurtë.

            Hafidi futi dorën dhe butësisht nxori njërin nga kokorrathët. Për një çast e ofroi tek gjoksi dhe i mbylli sytë. Qetimi paqësor ia mbuloi fytyrën, duke zhdukur hijen e pleqërisë. Dhe atëherë u ngrit në këmbë dhe me dorë bëri kah kutiza.

            "Edhe sikur kjo dhomë të ishte gjer në tavan e mbushur me diamante, vlera e tyre nuk do të mund ta tejkalonte atë që sytë tu shohin në këtë arkëz të thjeshtë druri. I tërë suksesi, lumturia, dashuria, paqa shpirtërore dhe pasuria në të cilën kam jetuar, drejt­përdrejt janë të lidhura me këtë që përmbahet në këta kokorrathë. Borxhin tim këtyre dhe të urtit që m'i besoi kurrë nuk mund t'ua paguaj.

            I frikësuar nga toni i zërit të Hafidit, Erazmi u zbraps një hap dhe pyeti: "A është kjo ajo e fshehta të cilën e përmendët? Mos, vallë, kjo kutizë, në ndonjë mënyrë, është e lidhur me premtimin të cilin tek duhet të përmbushni?"

            "Përgjigjja është po në të dy pyetjet tuaja." "Erazmi endi dorën mbi ballin e djersitur dhe si duke mos zënë besë, shikoi në Hafidin. "Ç'shkruan vallë në këto kokorrathë që i bën më të vlershëm se diamantet?"

            "Të gjithë, pos një kokorrethi, përmbajnë nga një parim, ligj apo të vërtetë fundamentale të shkruar me stil unik që i ndihmon lexuesit ta kuptojë domethënien e tij. Për t'u bërë mësues i artit të tregtisë, njeriu duhet të mësojë dhe të zbatojë të fshehtën e çdo kokorrethi. Kur njëherë zotëron këto principe, njeriu ka fuqi të rrëmbejë aq pasuri sa të dëshirojë."

            Erazmi me dyshim shikoi në kokorrathët e moçëm. "Madje pasuri aq sa edhe ju?"

            "Dhe shumë më tepër, nëse ia do qejfi."

            "Thatë se të gjithë, pos njërit, nga këta kokorrathë përmbajnë parime tregtare. Ç'përmban kokorrethi i fundit?"

            "Kokorrethi i fundit, siç po e quan ti, është koko­rrethi i parë që duhet lexuar, meqë secili është paraparë asisoj që të lexohet sipas rendit të caktuar. Kurse kokorrethi i parë përmban të fshehtën e cila u është besuar vetëm një grushti njerëzish të urtë gjatë gjithë historisë. Kokorrethi i parë, në të vërtetë, mëson për mënyrën më efikase të përvetësimit të asaj që shkruhet në kokorrathët tjerë."

            "Kjo duket një detyrë që secili mund ta kryejë."

            "Kjo, vërtet, është detyrë e thjeshtë me kusht që njeriu të jetë i gatshëm t'ia paguajë çmimin në kohë dhe koncentrim, gjithnjë derisa secili parim nuk bëhet pjesë e personalitetit të tij, do të thotë gjersa secili parim nuk bëhet shprehi jetësore."

            "Erazmi futi dorën në kuti dhe nxori një kokor­reth. Butësisht duke e mbajtur mes gishtërinjsh, ngriti dorën drejt Hafidit. "Më ndjeni, imzot, por pse atëherë nuk i keni ndarë këto parime me të tjerët, sidomos me ata që gjatë kanë punuar në shërbimin tuaj. Ju përherë keni treguar fisnikëri të tillë në tëra rastet, e si atëherë tërë atë që kanë tregtuar për ju të mos kenë patur rastin t'i lexojnë këto fjalë të urtisë dhe ashtu dhe vetë të bëhen të pasur? Tek e fundit, gjithë ata me kësofarë njohurish të çmueshme do të ishin së paku shitës më të mirë të mallit tuaj.

            Pse i keni ruajtur vetëm për vete këto parime gjatë gjithë këtyre viteve?"

            "S'kisha rrugë tjetër. Para shumë vitesh, kur këta kokorrathë m'u dhanë në besim, m'u desh duke u betu­ar të premtoj se përmbajtjen e tyre kam për ta ndarë vetëm me një person. S'e kam të qartë arsyen e cila qëndron prapa kësaj kërkese të çuditshme. Por, më është urdhëruar që në jetën time t'i zbatoj parimet nga këta kokorrathë gjithnjë derisa një ditë të mos lajmërohet ndokush që i nevojitet ndihma dhe mesazhi i këtyre kokorrathëve shumë më tepër se sa mua kur isha i ri. Më është thënë që nëpërmjet ndonjë shenje do ta njoh atë person, të cilit do t'ia dorëzoj këta kokorrathë, madje edhe nëse ai vetë s'e di se është duke i kërkuar."

            "Me durim kam pritur dhe gjersa kam pritur i kam zbatuar këto parime, meqë për atë më ishte dhënë leja Me mësimin e tyre jam bërë ai që shumica e quajnë tregtari më i madh në botë, pikërisht si ai i cili m'i pat lënë trashëgim këta kokorrathë, që ishte i shpallur tregtari më i madh i kohës së vet. Tashi, ndoshta, Erazm, përfundimisht do të kuptosh pse disa nga veprimet mija gjatë këtyre viteve t'u kanë dukur të çuditshme apo të parealizueshme, por që megjithatë janë tregua të suksesshme. Veprat dhe cilësitë e mija ishin të udhëhequra nga këta kokorrathë, prandaj ne kem grumbulluar aq talentë të artë duke iu falënderuar urtësisë sime. Unë pra, isha vetëm mjet ekzekutimi."

            "A besoni akoma se ai i cili duhet të pranojë këta kokorrathë nga ju më në fund do të lajmërohet pas gjithë kësaj pritje të gjatë?"

            "Po."

            Hafidi pastaj kujdesshëm ktheu kokorrathët në vendin e tyre dhe e mbylli kutizën. Dhe atëherë me zë të qetë foli, akoma në gjunjë: "A do të jesh me mua deri atë ditë, Erazm?"

            Llogaritari zgjati dorën nëpër dritën e butë dhe ata shtrënguan duart. Njëherë konfirmoi duke luajtur kokën, e pastaj u tërhoq nga ajo dhomë, si të kishte marrë urdhrin memec nga zotëriu i tij. Hafidi përsëri i vuri rrypat e lëkurtë rreth kutizës, dhe atëherë u ngrit e shkoi gjer te pirgu. Nëpër të doli në ballkonin i cili e harkonte kupolën e madhe.

            Era e lindjes fryu në fytyrën e plakut duke bartur me vete aromën e liqenit dhe të shkretëtirës nga ana tjetër e tij. Ai buzëqeshi duke qëndruar lart mbi kulmet e Damaskut, e mendimet e tij fluturuan së prapthi në kohë...

            Vazhdon...

(1)               (3)