Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

Përktheu: Hasan HAMËZBALA

ABSURD!  E PALOGJIKSHME! (2)

        Nga dobësia buron mirësia, por ajo është si monedhë e rrejshme, lule artificiale. Kur pema të lulëzojë ajo këtë e bën vetëm shkaku se është përmbushur me energji. Lulja në pemë paraqet tejbegati të pastër – ajo shfaqet vetëm kur pema është në gjendje që vetvetes t’ia lejojë një gjë të tillë. Nëse ujë nuk ka pasur mjaft, nëse pleh nuk ka pasur aq sa duhet apo nëse toka ka qenë jopjellore, atëherë në pemë mund të çelin disa gjethe, por ajo thjesht nuk do të mund të lulëzojë.

            A mundet pushteti ta prishë një njeri të fuqishëm? Kurrë! – pasi që njeriu përplot fuqi edhe ashtu është i pushtetshëm. Nëse pushteti mund ta prishë, atëherë ai kaherë e ka prishur. Pushteti e prishë njeriun vetëm kur është i dobët, dhe nëse mirësia e tij buron nga dobësia e tij.

            Lordi Ekton ka shkruar diku: “Pushteti i prish të gjithë, dhe atë absolutisht”. Por, unë kësaj ia kisha shtuar një gjë të vogël, pasi që kjo deklaratë nuk mund të jetë as e pakushtëzuar e as kategorike. Me fjalë të tjera, pushteti prish vetëm nëse mirësia buron nga dobësia. Nuk ka aso pushteti i cili do ta prishte njeriun që është i mirë shkaku se është i fuqishëm. E si do të mundej? – meqë ju atë fuqi veçse kaherë e njihni në vete, ajo është aty. Por, të mos mashtrohemi, është shumë vështirë t’ia gjejmë burimin – prej nga po vjen ajo mirësi juaja?

            Në qoftë se nuk jeni bërë hajn shkaku se jeni frikësuar se kanë për të ju zënë, po atë ditë kur do të jeni të bindur se nuk kanë për të ju privuar nga liria, keni për t’u bërë hajn – se kush mund të ju pengojë atëherë? Frika juaj e mëparme ju ka penguar. Nuk dëshironi t’i vrisni armiqtë tuaj shkaku se e dini se kanë për të ju zënë dhe kanë për të ju privuar nga liria herët apo vonë. Por, nëse situata është e tillë që të mund t’i kryeni vrasjet e të mos ju dënojnë, ju po atë moment keni për t’u bërë vrasës. Domethënë, të mirë jeni për shkak të dobësisë, e jo për asgjë tjetër.

            Por si mundet mirësia të mbijë nga dobësia? Për mirësinë është e nevojshme një energji e madhe, se mirësia është luks, këtë mos e harroni. Edhe shenjtëria është luks – edhe ajo vjen nga tejbegatia e brendshme. Kur të keni shumë energji, aq energji sa ajo thjesht të ju vërshojë, filloni të ndani. Atëherë nuk jeni në gjendje të shfrytëzoni, sepse për këtë nuk ka kurrfarë nevoje. E jepni nga zemra, pasi që edhe ashtu keni më tepër sesa duhet, për atë se gati jeni të rënduar me begati. Ah, ju kështu do të kishit dëshiruar që nga çdo gjë të hiqni dorë e që vetëm të ndani, të shpërndani çdo gjë rreth vetes, por siç mendoni ju, kjo thjesht është e pamundur.

            Kur vërtet keni diçka, ju atëherë dëshironi ta jepni – mbajeni në mend këtë ligj: lidheni vetëm për atë të cilën në esencë nuk e posedoni; nëse diçka vërtet është juaja, mund ta jepni. Vetëm nëse jeni në gjendje që diçka të gëzueshme t’i dorëzoni dikujt tjetër në dorë, keni qenë pronar. Po qe se diku në vete akoma jeni të lidhur me gjënë e caktuar, kjo është vetëm shkaku i asaj se e dini që nuk jeni pronari i saj. Ju disi e ndieni se ajo nuk ju përket juve, siç e parandieni se çdo gjë, pak nga pak, do të ju merret. Për këtë nuk jeni në gjendje që të ndani. Për këtë është argumenti më i mirë se njeriu e do atë moment kur e dhuron dashurinë e vet, dhe vetëm kur tërë jetën e vet  ia dorëzon çfarëdoqoftë, ai është vërtet gjallë. Nuk ka mënyrë tjetër që të dihet sesi qëndrojnë gjërat.

            Nga dobësia buron mirësia, por ajo është si monedhë e rrejshme, lule artificiale. Kur pema të lulëzojë ajo këtë e bën vetëm shkaku se është përmbushur me energji. Lulja në pemë paraqet tejbegati të pastër – ajo shfaqet vetëm kur pema është në gjendje që vetvetes t’ia lejojë një gjë të tillë. Nëse ujë nuk ka pasur mjaft, nëse pleh nuk ka pasur aq sa duhet apo nëse toka ka qenë jopjellore, atëherë në pemë mund të çelin disa gjethe, por ajo thjesht nuk do të mund të lulëzojë.

            Në krejt këtë ekziston kierarkia: ajo më e larta mund të ekzistojë vetëm nëse ka mjaft energji që të realizohet maja. Nëse nuk jeni mjaft të majmë, inteligjenca e para ka për t’u zhdukur, se ajo është begati e pastër, lulëzim i njeriut. Në vendet e varfëra nuk është varfëri e trupit ajo që manifestohet, por mungesë inteligjence para së gjithash. Kur të gjitha nevojat e trupit janë të kënaqura, energjia lëviz telart, por nëse kjo në radhë të parë nuk është e realizuar, atëherë energjia lëviz në këtë drejtim – që mungesa të zvogëlohet. Baza gjithmonë duhet të mbrohet: rrënjët, domethënë trupi. Nëse rrënja zihet asgjë, lulëzimi nuk mund të pritet. Nëse trupi është i hedhur në plan të dytë, si ka për t’u shfaqur inteligjenca atëherë? Kurse dhembshuria ndodhet edhe përmbi vetë inteligjencën, meditimi po ashtu.

            Në Indi, Buda dhe Mahaviri janë lajmëruar kur vendi vërtet ka qenë i pasur. Prej asaj kohe e gjithnjë deri më sot kemi shenjtorë, por jo edhe ndonjë qenie të ngjashme me Budën – vështirë, tepër vështirë! Meqë, lulëzimi i tillë është i mundshëm vetëm kur në pemë ekziston ENERGJIA E PADOBISHME – dhe vetëm atëherë, po ajo e njëjta energji zë ta kënaqë vetveten. Kështu krijohet kthesa e brendshme, meditimi, kurse prej tij vjen ekstaza, lind Buda.

        Mos u qitni, ta zëmë, rrënjve ujë... së pari kanë për t’u zhdukur lulet, pastaj gjethet, mandej degët, dhe më në fund rrënjët – pasi që me rrënjët janë të mundshme rilindjet, prandaj druri në radhë të parë i mbron rrënjët. E ato janë më të ulëtat, por, jo: të tilla janë shkaku se janë themeli i tërë drurit. Kur të vjen koha e volitshme, periudha me shira, rrënja përsëri ka për të gufuar telart me forcë të re; gjethet kanë për t’u gjelbëruar, ashtu që në fund do të vie edhe gjer tek lulëzimi. E njëta kierarki ekziston edhe përbrenda teje.

            Jini të mirë nga forca juaj, e jo nga dobësia e frika. Shikoni, unë nuk ju them të jini të këqij – se si i dobëti do të jetë i keq? E keqja kërkon energji sa edhe mirësia. Nuk mund të jeni të këqij pa energji, nuk mund të jeni të mirë pa energji – meqë që të dya gjendjet janë reale. E çfarë, pra, mund të jeni pa këto forcat burimore? Mund të bartni fytyrë të rrejshme; nuk keni për të qenë kurrgjë tjetër pos fasadë e hollë, mashtrim, hije njeriu, fanitje dhe farsë. Kjo është ajo e cila që nga kohët e lashta ndodh. Atëherë keni për ta treguar mirësinë e rrejshme, shenjtërinë e pavërtetë. Mendoni se jeni shenjtorë shkaku se nuk e keni bërë as edhe një mëkat të vetëm, e jo shkaku i asaj se vërtet e keni realizuar natyrën tuaj hyjnore.

            Kur e realizoni hyjnoren, ajo është atëherë realizim i energjisë pozitive, e atëherë jeni me Zotin të ngjashëm. Por, në këtë nuk ka përpjekje – zhvillimi rrjedh spontanisht. Mund ta kundërshtoni, por ajo është dukuri negatie. Nëse kundërveproni, ajo është shenjë e sigurt se diku në ju është e pranishme dëshira. Nëse ajo dëshirë që të bëni keq është në ju, atëherë ajo është mëkati, e nëse po ajo e njëjta energji materializohet, atëherë kemi të bëjmë me krimin. Nga kjo përbëhet i tërë dallimi në mes të krimit dhe mëkatit.

            Mëkati është vepër, por ju mundeni edhe të mendoni – asnjë gjyq nuk ka për të ju dënuar për të gjitha ato çmenduri mentale, pasi që asnjë gjyq nuk e ka në kompetencat e veta sferën e mendjes. Me trupin dhe me veprat të cilat janë të lidhura me ekzistencën fizike gjyqi di çfarë të bëjë. Unë mundem hollësisht të mendoj sesi po e vras mbarë njerëzimin: mundem madje edhe të kënaqem me këtë, e askush nuk mund të më gjykojë shkaku i mendimit. Dorën në zemër, kënaqem vërtet, por askë bukfalisht nuk e kam vrarë. Veprimet dalin në gjyq, e jo mendimet.

            Mëkati është mëkat, pavarësisht se a zhvillohet në nivelin fizik apo mental, pavarësish se a është vepër apo mendim. Ju mendoni për këtë – dhe kjo është fara; se a ka për të mbirë kjo në aksion konkret nuk ka fare rëndësi. Nëse mendimi tejrritet në trup, ai bëhet krim, pra: po qe se e keni vetëm mendimin, mëkati është i bërë – për hyjnoren kjo është shenjë e mjaftueshme se keni devijuar nga rruga. Por, një gjë është tepër vështirë ta kuptojmë: se ata që kanë dalur nga binarët janë shumë më të fuqishëm sesa ata që e pasojnë turmën në hap

            Ata që kanë devijuar nga rruga përherë janë më të mirët. Dilni pak nëpër çmendina dhe vini mendjen: janë çmendur vetëm njerëzit më inteligjentë. Në shtatëdhjetë vitet e fundit asnjë nuk është çmendur – kanë shkalluar pa dyshim vetëm më inteligjentët. Niçeja është çmendur – një nga njerëzit më mendjemprehtë të cilin kjo botë ndonjëherë e ka parë – dhe atë sepse ka pasur begati energjitike e cila nuk ka mundur të përmbahet, andaj energjia persoanle thjesht edhe e ka gllabëruar. Ju atë as rastësisht nuk mund ta zbutni - ajo energji ta përkujton oqeanin e egërsuar. Njizhinski është çmendur, edhe Niçe, dhe plot të tjerë. Në shtatëdhjetë vjetët e fundit elitën intelektuale keni për ta gjetur jo jashtë, në botë, por nëpër çmendina. Mediokritetet janë gjithmonë të shëndosha, dhe gjithmonë janë në liri.

            E tërë kjo duket tepër absurde: ata mesatarët janë të shëndoshë, kurse mbimesatarët përherë shkallojnë. Përse ai njeriu më i zakonshëm kurrë nuk shkallon? Përse? Sepse nuk ka mjaft energji që të devijojë nga rruga. Fëmija bëhet problem shkaku se është më i egër sesa forca e egër të cilën e ndien në vete – ai me të diçka duhet të bëjë. Vetëm fëmijët e pagjak mbeten të qetë e të padëgjuar në qoshen e tyre. Po qe se gjysmëtëvdekurit të tillë i thuani: “Ulu aty dhe përsërite Ram, Ram, Ram”, ai do të fillojë t’i numërojë kokrrat posa t’ia hidhni tespihet. Por, jo: po qe se fëmija është vërtetë i gjallërishëm, ai ka për t’i hedhur tespihet si edhe lojërat tjera, dhe ka për të thënë: “Po kjo është marrëzi! Shkova unë të luaj e të kacavirrem nëpër drunj, të bëj diçka, nuk ka as rëndësi çfarë.”

            Jeta është energji. Vetëm një mendje anemike ka për të mbetur në “rrugën e drejtë”, meqë mendja e tillë nuk ka mjaft forcë madje as për të humbur, për të devijuar në “të paprekshmen”, për të rënë në greminë. Por, ata që kanë ndërmarrë një hap të tillë  - nëse fare ka të tillë – kanë për t’u bërë buda. Po qe se Niçe ndonjëherë ka për të hyrë në meditim, nga i krisuri ka për t’u bërë edhe një qenie e përndritur. Ai ka mjaft energji për çmendje, e mjaft ka edhe për përndritje. Buda do të ishte çmendur po të kishte shkuar në kahjen e kundërt – sepse energjia domosdoshmërisht duhet të lëvizë. Nëse nuk mund të jeni kreativë, atëherë energjia të cilën e posedoni ka për të rrënuar çdo gjë. Shkoni nëpër çmendina, seriozisht po ju them; do t’i gjeni njerëzit më inteligjentë në to. Ata njerëz janë të çmendur shkaku se nuk janë mesatarë, shkaku se shohin shumë më thellë sesa ju, e kur vështrimi është ashtu i thellë, atëherë tëra iluzionet zhduken.

            E tërë jeta është gjë aq enigmatike, saqë po të hyni vërtetë në thellësi, do ta keni mjaft vështirë që të mbeteni shëndosh. Njerëzit nuk janë të çmendur vetëm shkaku se të gjithë shohin cektësisht: shihni vetëm dy për qind, gjersa nëntëdhjetë e tetë për qind, në kuptimin psikologjik, sytë i keni të mbyllur. Po qe se i ekspozoheni të tërës, ka për të qenë ajo një derdhazë e tillë saqë mendja nuk ka për të qenë e aftë ta përmbajë ekuilibrin më se të nevojshëm – do të çmendeni, kjo është krejt e sigurt.

            Tash shumë psikologë, të cilët tejet larg kanë shkuar në studimin e njerëzve – R. D. Leng e të tjerët – kanë hasur në fakte të caktuara. Njëri nga faktet është edhe ky: njerëzit të cilët janë të çmendur janë ndoshta edhe më të mirët, derisa ata që bëjnë krime janë ndoshta më të rebeluarit. Shumë prej tyre bëhen edhe mendimtarë të mëdhenj, siç në Indi ishte rasti – me Valmikun. 

            Valmiku ka qenë kriminel, vrasës, dhe ka jetuar nga vrasjet e rrëmbimet. I ka ndodhur zgjimi – më në fund – në një moment të vetëm.

            Një i urtë ka kaluar pyllit, dhe Valmiku nga pusia i është hedhur.

            “Çfarë ke për të më bërë tash?”, e ka pyetur i urti pa trohë frike.

            Valmiku i ka thënë se do t’ia merrte të gjitha që kishte.

            “Nëse mund ta bësh këtë”, ka qeshur i urti, “unë atëherë do të jem tepër i lumtur, meqë ajo që posedoj është plotësisht e brendshme – për këtë arsye me tërë fuqinë përshëndes vendimin tënd që të më robërosh.”

            Valmiku nuk ka arritur ta kuptojë këtë. “Nuk po të kuptoj”, i ka thënë. “Mua më interesojnë vetëm gjërat e jashtme.”

            “Por gjërat e tilla fare nuk do të mund të të ndihmojnë”, duke buzëqeshur i ka thënë i urti. “E edhe të të pyes: Pse ti fare e bën këtë?” 

            Shkaku i familjes: i nënës, gruas, fëmijëve – ata do të mbesin të uritur nëse e ndali këtë punë. Përndryshe, kjo është krejt ajo që di të bëj.”

            Kur e ka dëgjuar përgjigjen e Valmikut, i urti i ka propozuar: “A di çfarë – ti lidhmë mua për druri, kurse vetë kthehu në shtëpi dhe pyeti nënën, gruan e pasardhësit e tu, vetëm një gjë: a janë të gatshëm që barabarësisht ta ndajnë dënimin për atë që ti po bën në emrin e tyre?           Kur të vijë Dita e Gjykimit – pyeti lirisht – se a janë në gjendje t’i ndajnë baras gjithë mëkatet e tua? Meqë, ti të gjitha po i bën për ta, siç po thua.”

            Për të parën herë në jetën e vet Valmiku është menduar thellësisht: “Ndoshta vërtet ke të drejtë. Shkova të shoh sesi qëndrojnë gjërat.”

            Kur ka shkuar në shtëpi, aty së pari e ka hasur gruan. Kur ia ka shtruar pyetjen, ajo gati se e ka mahnitur: “Unë t’i ndaj mëkatet E TUA? Për ç’arsye? Unë nuk kam bërë kurrfarë mëkati. Ti je përgjegjës për çdo vepër tënden – askush tjetër nuk mund ta ndajë fajin.”

            Nëna i tha: “Përse unë do të vuaja shkaku i mbrapshtive tua? Unë të kam lindur dhe e ke për borxh të më ushqesh e të kujdesesh për mua. Mua nuk më intereson se në ç’mënyrë ti vjen gjer tek mjetet për jetë, por është përgjegjësi jotja, jotja si im bir, që të kujdesesh për jot ëmë.”

            Fëmijët kanë qenë të të njëjtit mendim. Asnjëri nuk ka qenë i gatshëm që me Valmikun me përgjegjësi të plotë t’i ndante mëkatet. Në momentin e parë ka qenë i habitur, por kur pakëz e ka marrë veten, është kthyer tek i urti, me ballë i ka prekur këmbët e tij, dhe me zemër të thyer e ka lutur: “Të lutem jepma atë begatinë e brendshme për të cilën më fole, meqë gjërat e jashtme nuk më interesojnë më. Më lejo që të jem grabitës i botës së brendshme, shkaku se pak më parë e kam kuptuar se jam vetëm, dhe se çdo vepër imja është vetëm përgjegjësia ime – askush nuk dëshiron ta ndajë me mua atë që unë po e bëj. Kam lindur i vetmuar, vetë kam për të vdekur, ndaj krejt çfarë bëj është ekskluzivisht përgjegjësia ime individuale. Për këtë është koha e fundit që të nisem kah brendësia dhe ta gjej se kush jam. Me marrëzira përfundoi!”

            Njeriu ka ndryshuar në çast.

            Gati diçka identike i ka ndodhur njëherë edhe Budës: një njeri ka qenë plotësisht i krisur, dhe është betuar se ka për t’i vrarë një mijë njerëz – as më pak e as më shumë – meqë shoqëria nuk është sjellë mirë ndaj tij. Për këtë shkak ka vendosur që të hakmerrej dhe që në shenjë hakmarrjeje t’i likuidonte të paktën një mijë njerëz. Po ashtu ka vendosur që çdo të vdekuri t’ia prente një gisht që në atë mënyrë të krijontë tespihet me një mijë gishtërinj njerëzish. Shkaku i këtyre dëshirave të tij njerëzit e kanë quajtur Angulimala: njeri që bart tespihet nga gishtat e njerëzve.

     Vazhdon...

  (1)               (3)     (4)