|
Isai thotë se Zoti gjithmonë ka për të shkuar pas kërkimit
të mëkatarëve, por kurrë nuk ka për t’i kërkuar mesatarët, atë klasën e
mesme – meqë ajo nuk është e denjë për përpjekje të tilla, ajo nuk e ka
merituar nderin e tillë. E çka është edhe më me rëndësi, personi mesatar
është gjithmonë në rrugë – nuk ka nevojë që kushdoqoftë ta kërkojë – ai
thjesht nuk mund
të humbasë. Për këtë shkak bariu ka mundur që tërë
atë kope ta lërë në pyll, edhe pse ka qenë natë plot errësirë - dhentë do të
blegërojnë në kope, gjersa bariu do të kalojë kodra e lugina vetëm për ta
gjetur atë më të mirën. Sepse, mu ajo dele është bërë individ, e ka arritur
shkallën e egos së veçantë. Për nga fuqia, për nga vlerat e brendshme, e
tërë kopeja është më e dobët sesa ajo dele që është arratisur.
Shikojeni qenien tuaj: a është ajo ende turmë? Apo jeni bërë
ego? Nëse jeni bërë çfarëdoqoftë, atëherë Zoti ka për të ju kërkuar herët
apo vonë, se ju këtë e keni merituar – do të jeni të gjetur, qoftë edhe në
pyll, qoftë edhe në natën e errët. E keni arritur gjysmën e rrethit, dhe
tash keni filluar ta skiconi atë pjesën tjetër – ajo pjesa tjetër është
përkushtim, devocion. Ju mund ta arrini vetëm gjysmën e rrethit me fuqinë
tuaj – tjetra është e Perëndisë. Hyjnorja ka për ta skicuar rrethin, në këtë
nuk mund të dyshoni. Kurdo që ta keni realizuar egon, Perëndia e fillon
kërkimin, meqë ajo që ju ka takuar juve ju veçse e keni bërë: jeni bërë të
pavarur, jeni bërë të posaçëm. Tash, nëse lejoni që edhe kjo veçanti të ju
merret, do të behëni universal.
Ky është dallimi: para arritjes së veçantisë ju jeni turmë e
zakonshme, masë lokale. Pas kësaj, po e realizoni individualitetin dhe
devijoni nga rruga – gjersa më në fund nuk e hidhni egon dhe nuk bëheni një
me të Tërën.
Në këtë moment, ju jeni si të mos kishit qenë, dhe për këtë
nuk mund të jeni një me Tërësinë. Tash vetëm turma të ndryshme ekzistojnë,
kurse ju jeni vetëm pjesë të tëra këtyre masave të paparashikueshme. Në
armatë me gjithë këto turma disponojnë me shumë sukses: iu japin numra –
një, dy, tre, katër – e kur ndokush vdes apo vritet në luftë, në tabelën e
lajmërimit shënohet numri nën të cilin është i evidentuar. Të gjithë këta
njerëz janë numra të rëndomtë, kurse njëri numër me lehtësi mund të
zëvendësohet me tjetrin. Kur ndonjë numër vdes nga plumbi, personi tjetër e
zëvendëson dhe bëhet “numri një”. Në armatë të gjithë janë vetë dhentë,
kurse armata është vërtet një shoqëri e përsosur, thnegëltore e pashembullt,
turmë. Nëse dëshironi të shihni sesi duket mendja kolektive, mendja e
turmës, shkoni në armatë: ata do të ju disiplinojnë pa problem, dhe kjo në
atë mënyrë saqë së shpejti keni për ta humbur çdo ndjenjë se jeni individ,
se jeni të pavarur në çfarëdo aspekti. Urdhri është urdhër, dhe për këtë as
nuk duhet menduar. Kryeje dhe pikë! Çfarëdo që të ju urdhërohet, ju e
realizoni në vepër pa kundërshtim. E tërë kjo shtrihet vërtet në thellësi.
Gruaja e një koloneli ka qenë shumë e brengosur, meqë ky ka
gërhitur pabesueshmërisht shumë – kurdo që binte në anën e majtë. Gruaja
thjesht është thinjur nga vuajtjet, ka qenë tërësisht e rraskapitur nga
pagjumësia – se koloneli ka gërrhitur si ari, dhe krevati thjesht është
dridhur prej tij. Porse, kurdo që koloneli flinte – e edhe kjo ka ndodhur
ngandonjëherë – në anën e djathtë gjer tek gërrhitja nuk ka ardhur. Gruaja
veçse është molisur nga vuajtjet, ka shkuar tek psikiatri. “Më thuani çfarë
të bëj se kështu më nuk shkon.”
“Kurrfarë problemi, vërtet”, i tha psikiatri; “vetëm
kthejeni në anën e djathtë, dhe gërhitja përfundoi.”
“Por, zotëri” , i tha gruaja, “ju nuk e dini se si është
burri im. Ai është dyfish më i rëndë se ne të dy, dhe unë thjesht nuk kam
fuqi ta lëkund. E edhe sikur të kisha, ç’do të më duhej - ashtu do ta
zgjoja, e kur ndokush e zgjon, ai është në gjendje të vrasë, aq shumë
tërbohet.”
“Nuk ka problem”, qeshi psikiatri; “atëherë na mbetet vetëm
një gjë. Kurdo që të flejë në anën e majtë, ju vetëm i bërtitni në vesh:
“Djathtas!” dhe koloneli menjëherë ka për t’u kthyer.”
Ashtu edhe ka qenë. Urdhri është urdhër – kjo ka vepruar, se
të gjithë jemi të pavetëdijshëm.
Shoqëria ekziston si turmë – mund ta tërhiqni në luftë kur
të doni – problem nuk ka. Për këtë arsye Hitleri ka mundur që tërë vendin ta
shndërrojë në llogor ushtarak; edhe Mao Ce Dun ia ka arritur kësaj, e edhe
shumë të krisur të tjerë. Shoqëria flen në anën e majtë, dhe mjafton që t’i
urdhërosh: “Djathtas kthehu!” – urdhërimi - ekzekutimi! Vetëm pak disiplinë
të hekurt dhe shoqëria ka për t’u shndërruar në llogor ushtarak.
Individualiteti nuk ekziston, ai nuk lejohet. Kjo është mendja kolektive,
grigjë dhensh.
A e keni arritur vetëdijshmërinë tuaj? Apo thjesht i
përcillni vlerat që shoqëria jua ka imponuar? Ju jeni ndoshta Hindus, i
Krishterë, ndoshta jeni Xhain apo Muhamedan, ateist apo hebre -
po a jeni njeri?
Njeri sigurisht nuk jeni, se njeriu nuk ka shoqëri. Sokrati është njeri,
Isai është njeri, gurui Nanak është njeri – por ju nuk jeni. Ju edhe më tej
i takoni kopesë së deleve. Njeriu askujt nuk i takon – ai fuqimisht qëndron
në këmbët e veta.
Prandaj Isai thotë: “Delja më e mirë ka devijuar nga rruga”,
e kur ndodh që ajo ta humbasë rrugën, bariu i le gjithë ato të nëntëdhjetë e
nëntat dhe fillon ta kërkojë, “...gjithnjë derisa nuk e gjen.”
Ju e lutni Perëndinë, por ai fare nuk është në kërkim TUAJIN
– për këtë shkak lutjet asgjë nuk godasin. Së pari bëhuni individë, diçka të
posaçëm, dhe atëherë për lutje nuk ka kurrfarë nevojash – sepse Zoti ka për
të ju kërkuar. E pse kishim për ta lypur Zotin? Dhe si do ta realizonim
këtë? Adresën e keni të panjohur, telefonin s’e dini dot. I dini vetëm
fjalët dhe teorinë, e krejt ajo është e pakuptimtë, dhe nuk mund të
ndihmojë.
E kam dëgjuar tregimin për një prift që kishte mbërritur në
qytetin e ri. Taksistët bënin grevë, kurse ai patjetër duhej ta gjente
kishën, meqë atë ditë kishte predikim. Në rrugë ka takuar një vogëlush, të
cilin e ka lutur që t’i tregonte se ku ishte kisha.
Djaloshi jo vetëm që i ka treguar se ku ndodhej kisha, por
personalisht e ka dërguar tek ajo. Kur kanë ardhur tek dera, prifti i
kënaqur i ka thënë: “Jam shumë i lumtur që u mundove të më ndihmosh. Nëse
fare pak të intereson se ku ndodhet mbretëria e qiellit, eja sonte në
predikim, dhe unë pikërisht këtë kam për ta sqaruar se ku ajo ndodhet.”
“O nuk vjen në shprehje”, ia preu djaloshi duke ia bërë
“papa” me dorë; “ti nuk po ke lidhje ku është kisha, e do ta dërgosh dikë në
mbretërinë qiellore!”
Por unë ju them: madje edhe po ta dinit rrugën gjer tek
kisha, kjo nuk do të ju ndihmojë. Të gjithë edhe e dinë se ku është kisha,
ku është ky apo ai tempull, por kurrfarë dobie s’ka prej këtij lloji
diturie. Zotin nuk mund ta gjeni shkaku se nuk e dini se ku ndodhet ai. Ai
ju kërkon ju, se ai ju njeh - dhe ky është një nga mësimet më themelore të
Isait: njeriu nuk mund ta gjejë Hyjninë, por për këtë Hyjnia mund ta gjejë
njeriun. Ai ju gjen kurdo që të jeni gati.
Pra, çështja nuk është aty që ju të kërkoni e të kërkoni.
Çështja qëndron në këtë që pason: vetëm jini gati dhe pritni. Gatishmëria e
parë është: të bëheni të veçantë, “të devijoni nga rruga”, të jeni rebelë,
se vetëm si të tillë e ngjishni egon. Pra, gjëja e parë është ta tejkaloni
turmën - të “devijoni” nga rruga, pra të tejkoalohet kopeja dhe ajo jetë
“shpinë për shpine”. Të devijosh nga rruga do të thotë të shkosh përmbi tëra
kufizimet e çdo shoqërie, të dalësh nga modelet e imponuara, meqë përmbi
tërë ata binarë ndodhet egërsia, gjersa përmbi të vetëm pafundësia e “Zotit
të gjallë”.
Shoqëria është si çeltina në mesin e një pylli. Kjo çeltinë
e vogël është vepër njerëzore. Të gjitha ligjet tona iu takojnë njerëzve,
dhe tërë atë që e quajmë virtyt apo mëkat e ka trilluar dikush i ngjashëm me
ju. Ju lidhje nuk keni se çfarë është ai virtyti i vërtetë? Kjo fjalë
“virtyti” (“virtue” – vër. e përkth.) është me origjinë greke, dhe do të
thotë “burrërore” (“virile” në origjinal – vër. e përkth.), i fortë, i
fuqishëm, me mundësi.
Jini të fuqishëm, dëshmojeni veten, drejtojeni kurrizin! Mos
u bëni viktimë e një kopeje të frikësuar! Filloni të mendoni me kokën tuaj,
jini ai që jeni! Dhe nisuni rrugës suaj – mos jini dele gjatë gjithë
shekullit të jetës!
Nëntëdhjetë e nëntë mund të lihen në pyll – nuk ka nevojë që
bariu të frikësohet, meqë gjithë kohën do të mbështeten njëra në tjetrën, e
për të ikur nuk do të ikin as në ëndërr. Problem nuk ka kur ato janë në
pyetje – por ajo më e mira ka devijuar nga rruga. Kurdo që delja arrin ta
lëshojë kopenë, kjo është shenjë se forcë dhe guxim i madh ekziston në të –
nuk i frikësohet pyllit, vetmisë, errësirës, bishave të egra, askujt. Është
bërë e patrembshme, kurse patrembshmëria është shenja e parë se dikush është
gati.
Egoja është hapi i parë deri tek përkushtimi. Unë mirë e di
se krejt kjo tingëllon absolutisht paradoksale, dhe ndoshta do të mendoni se
jam i marrë, se përvujtnia është ai përbërsi i domosdoshëm, por unë jua
përsëris: JO! JO! JO! Egoja është më e nevojshmja, meqë nëse ajo nuk është
realizuar në radhë të parë, përvujtnia juaj ka për të qenë vetëm paraqitje e
zbrazët, maskë dhe mashtrim. Së pari është e nevojshme egoja e mprehtë si
shpatë – ajo ka për të jua dhënë atë qartësinë e domosdoshme të qenies.
Vetëm kur kjo kthjelltësi të realizohet, mund ta hidhni – se vetëm kur ta
kini, atëherë mohimi ju bie ndër mend! Dhe atëherë lajmërohet përvujtnia,
por, jo: ajo është plotësisht tjetërndryshe nga ato përvujtnitë e rrejshme.
Kjo më nuk është pëvujtni e një skamnori, lypsari, dobëtaku - veçse vepër e
të fuqishmëve, e më të fortëve, e më të mirëve. Atëherë mund të hidhni, të
ndani, të hiqni dorë prej kësaj apo asaj, por kurrë para kësaj shkalle (të
pjekurisë).
“Bariu i ka lënë të nëntëdhjetë e nëntë delet, dhe ka
zënë ta kërkojë atë njërën, gjithnjë derisa nuk e ka gjetur.”
Mbajeneni në mend këtë: nuk ka nevojë që JU ta kërkoni Zotin
– ai vjen vetvetiu. Krejt çka duhet të bëni nga ana juaj është: bëhuni të
denjë për vëmendjen e tij. Ka për të ju gjetur, me siguri, qind për qind. Në
momentin kur dikush është i kristalizuar, e tërë energjia hyjnore derdhet
pingul mbi të. Ajo mund të ju gjejë si Mjeshtër, si guru, mësues – mund të
ju ofrohet në nja një milon mënyra. Ju nuk duhet të çani kokë për këtë: se
si Hyjnia ka për të ju gjetur. Mos u brengosni. E juaja është që ta
dendësoni egon, që të bëheni të vetvetes, dhe posa këtë ta arrini,
universalja ka për të ju ndodhur.
“Duke qenë i lodhur, ai i tha deles: Të dua më tepër
se gjithë të tjerët.”
Zoti më së tepërmi i do ata që janë bërë rebelues.
Priftërinjtë do të bërtasin: “Çfarë marrëzie!” – si Zoti i do më së shumti
ata që kanë devijuar nga rruga! Pa kuptim.” Ata në këtë nuk mund të besojnë,
por kjo është fakt. Isai është dele e arratisur. Edhe Mahaviri. Edhe Buda.
Edhe Muhamedi. Shoqëria lëviz nëpër shtigjet e veta, por gjithë më të mirët
janë larguar nga kopeja – posa që këtë e sheh, Perëndia zë kërkimin pas
tyre.
Budës përndritja i ka ndodhur nën drurin bodhi. Ka qëndruar
ulur si individi përsosmërisht i ndarë, në qetësi të plotë, i devotshëm, të
gjitha prangat e shoqërisë , të religjionit e kulturës janë të zgjidhura nën
këmbët e tij – ka qenë absolutisht vetëm. Atëherë Zoti i është qasur nga të
gjitha drejtimet, nga të gjitha përmasat. Dhe buda vetvetiu është bërë Zot.
Në fund ka thënë se kurrfarë Zoti nuk ekziston – se kjo është mënyra e tij
“e devijimit nga rruga”. Ka folur se nuk beson në Hyjninë, se ajo nuk
ekziston, e të tjera e të tjera. Mandej ka folur se nuk ka shoqëri, se nuk
ka religjion, se sistemi i kastave është i pakuptimtë – nuk ka Braminë, as
Shundra s’ekzistojnë. E ka mohuar tërë sistemin, të tërë strukturën e të
menduarit hinduist. “Unë nuk jam hindus”, ka thënë Buda, “dhe nuk i takoj
asnjë shoqërie. Nuk besoj në teoritë tuaja, dhe gjithnjë derisa nuk e zbuloj
të vërtetën, nuk kam për t’i dhënë as pesë para për gjithë tregimet tuaja!”
Ka vazhduar me mohime, me kundërshtime, ndaj dhe ka ardhur
momenti kur ka mbetur plotësisht vetëm, plotësisht i izoluar – është
shndërruar në ishull të vetmuar të vetëdijes. Para njëzet e pesë shekujve,
nën një dru, Zoti është lëshuar me vrull kah ai njeri, kah ajo “dele e
humbur”, dhe, duke qenë i lodhur, i ka thënë: “Të dua më tepër se
gjithë të tjerët.” Të njëjtat fjalë edhe Isai i ka dëgjuar sesi i
vinin nga goja hyjnore, e kështu ka qenë përgjithmonë – ky është ligji
themelor spiritual: Zoti e kërkon njeriun, e jo njeriu Zotin... Ai vetëm
duhet të bëhet, dhe të jetë gati.
Si të jeni gati? Të bëheni të veçantë, revolucionarë të
botës së brendshme, ta tejkaloni shoqërinë, të jeni të patrembshëm, t’i
këputni prangat, të gjitha marrëdhëniet, ama bash të gjitha! Të jeni vetëm
dhe të ekzistoni si qendër e universit! Atëherë Zoti derdhet drejt jush, dhe
në atë derdhazë të tijën egoja juaj zhduket, dhe ishulli zhduket në oqean –
përnjëherësh më nuk ekzistoni.
Shoqëria duhet të hidhet në radhë të parë - e këtillë është
mekanika e brendshme – sepse egoja juaj ekziston vetëm kur është e lidhur me
shoqërinë. Nëse vazhdoni ta hidhni shoqërinë, ka për të ardhur momenti kur
egoja juaj do të jetë plotësisht vetëm. Por, tash as ajo vetë nuk mund të
ekzistojë, sepse shoqëria është ajo që i ndihmon egos të mbijetojë. Themeli
i ekzistencës së egos zhduket posa të hidhet shoqëria. Kur “Ti” zhduket,
zhduket edhe “Unë”. Në atë momentin e fundit zhduket “Un”, pasi që “Ti”
është hedhur në plotni. Kur nuk je “Ti”, “Unë” nuk ekzistoj. Çdo gjë që
është jashtë “Un”-it duhet të hidhet – më në fund edhe egoja zhduket. Por,
jo: në fillim me mohimin e asaj “Ti”, “Un”-i bëhet gjithnjë e më i mprehtë e
më i mprehtë, kristalizohet, bëhet i furishëm, i tejmrekullueshëm, i
fuqishëm. Dhe atëherë anulohet - me praninë e energjisë hyjnore.
Isanë e kanë kryqëzuar shkaku i thënieve të tij. Ai njerëzit
pa ndalim i ka hutuar, gjithmonë i ka nxitur dhe gati i ka shtrënguar të
rebelohen - i ka mësuar të “devijojnë nga rruga”. Ka folur se Zoti më së
shumti i do “delet e humbura” – mëkatarët, rebeluesit, egoistët. Hebrenjtë
këtë nuk kanë mundur ta durojnë përjetë - vërtet e ka tepruar. Ky njeri ka
qenë dashur të ekskomunikohet - “ka shkuar tepër larg, e edhe pak i duhet që
t’i asgjësojë vetë themelet e shoqërisë sonë!” – meqë ka krijuar situatë të
tillë të cilën priftërinjtë thjesht nuk kanë mundur ta durojnë, kurse
organizata kishtare veçse ka zënë të lëkundej.
Ka qenë kundër turmës me tërë qenien e tij - kurse turmë
është krejt kjo afër jush – dhe ajo vërtet nuk ka mundur ta tolerojë, meqë
ka qenë e tëra e panikosur nga fjalët e tij. Të gjithë kanë menduar: “Ky i
krisur është armik, se i prenë vetë rrënjët e kësaj shoqërie. Si kemi për të
jetuar pa turmat?” Por kështu vërtet duhet të jetë: nëse i mëson dhentë të
ndahen, ato edhe më tepër do të mbështeten në njëra-tjetrën. Dhe po qe se je
këmbëngulës me mësimet e tua, dhentë kanë për t’u hakmarrë, do të të vrasin,
se vërtet kë për t’i sfiduar keq.
Ne jetojmë në turmë, jemi pjesë e saj, dhe thjesht nuk dimë
të jemi vetëm – gjithmonë na nevojitet “ai tjetri”. Shoqërimi nuk është
zgjedhje jona, se kjo është domosdoshmëri, se kush jeni ju pa të tjerët.
Identiteti në vetmi humbet.
Ky është problemi: nëntëdhjetë e nëtë dele i kanë krijuar
nëntëdhjetë e nëntë religjione të rrejshme, gjersa spiritualiteti i vërtetë
i ka ndodhur vetëm asaj njërës dele të arratisur.
Jini të guximshëm! Shkoni në egërsi, duke lënë tëra ato
çeltina prapa vetes. Vetëm në kushtet natyrore do të mund të rriteni dhe të
zhvilloheni. Ndoshta vetmia ka për të ju shkaktuar dhembje, por vuajtja
është pjesë përbërëse e pjekurisë. Ndoshta do të përfundoni në kryq, por
edhe ajo është rritje – e nëpërmjet kryqëzimit një shoqëri vetëm se ju
hakmerret. Kështu duhet të jetë, se kur ajo delja më e mirë të kthehet në
kopenë e mjerë, atëherë të gjitha nëntëdhjetë e nëntë delet kanë për të
blegërur me një zë të vetëm: “Ky është mëkatari! Kryqëzojeni, mbërthejeni në
kryq, ai nuk na përket neve!”
Por kopeja fare nuk mund ta kuptojë – se përse bariu e bartë
atë dele të arratisur mbi shpatullat e veta? – pasi që ajo ka humbur dhe
përsëri është gjetur.
Kurse Isai thotë se bariu ka për t’u kthyer në shtëpi, dhe
ka për t’i ftuar miqtë që me të ta kremtojnë kthimin e deles. Dhe kur
mëkatari hyn në parajsë, kremtimi vazhdon – se delja ka humbur dhe përsëri
është e gjetur.
Fund i kapitullit të 6-të
Nga libri "Fara Hyjnore"
(1)
(2)
(3) |
