Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Sabir KRASNIQI

A JEMI NË PRAG TË APOKALIPSIT?

(pjesa e pestë)

           Besojmë se edhe profecitë për vitin 2012 do të kenë epilogun e njëjtë si shumë profeci të tjera që i kemi theksuar në këtë shkrim. Pra, shpresojmë që të gjitha ato profeci të jenë vetëm pjesë e kësaj loje të imagjinatës sonë të bujshme dhe skenar që do ta përjetojmë vetëm artistikisht të projektuar në pëlhurën e bardhë të kinemasë dhe përmes ekraneve televizive.

            Kërcënimi nga gjithësia

            Vrima e zezë

            Përveç rreziqeve që i përshkruam më lartë, kërcënime shumë serioze planetit tonë i kanosen dhe nga gjithësia. Një ndër e teoritë e kësaj natyre është ajo e gëlltitjes, jo vetëm të planetit tonë, por edhe të gjithë sistemit diellor nga ndonjë, e ashtuquajtura, “vrima e zezë”. Si “vrimë e zezë” konsiderohet nga shkencëtarët e fushës së astronomisë dhe astrofizikës, zona hapësinore ku ndodhet një yll, grup yjesh ose dhe trupa të tjerë qiellor dhe nga e cila nuk mund të dalë as dritë as ndonjë sinjal tjetër. Këta trupa qiellor (përgjithësisht yje), gjatë shuarjes së tyre, kalojnë nëpër disa etapa. Nga humbja e madhe e hidrogjenit gjatë reaksioneve termobërthamore, këta yje arrijnë përmasa shumë të mëdha duke u kthyer në yje gjigant të zjarrtë (kuq). Forca gravitacionale dhe fillimi i ftohjes së këtyre yjeve i vënë një kufi zgjerimit të mëtejmë të tyre, dhe pastaj fillon procesi i ngjeshjes ku me kohë forcat gravitacionale e mposhtin forcën e presionit të brendshëm dhe me këtë prishet ekuilibri i forcave dhe fillon një ngjeshje shumë më e shpejt dhe me e fuqishme e këtyre yjeve, që shoqërohet me rritje të densitetit  e të temperaturës dhe më në fund ky proces përfundon me një shpërthim katastrofik të tyre. Kështu këta yje kalojnë në gjendje të jashtëzakonshme, kthehen në materie të ngjeshur nga e cila nuk reflektohet më drita e as sinjale tjera. Të gjitha sinjalet, pavarësisht shpejtësisë dhe drejtimit, ato s’mund të dalin jashtë saj, por marrin një kurbëzim drejt qendrës. Në brendi të “vrimës së zezë” krijohet një fushë gravitacionle e fuqishme e cila mund t’i gëlltis të gjitha materiet e tjera që mund të gjendën në afërsi ose që i afrohen asaj.

            Shkencëtarët kanë zbuluar edhe në galaktikën tonë, “rruga e qumshit”, “vrima të zeze”. Ata i konsiderojnë ato si të pa rrezikshme për sistemin tonë diellor, pasi janë shumë larg tij dhe nuk ka indikacione se ato po lëvizin në drejtim të këtij sistemi. Megjithatë, ata nuk e përjashtojnë as mundësinë, që pas një periudhe të gjatë (ndoshta pas disa milion vitesh), gjatë rrugëtimit nëpër hapësirë, të pasoj ndonjë përplasje me ndonjë nga këto “vrimat e zeza”, që janë më qindra miliona në hapësirën e pafund. Dhe natyrisht, një skenar i një takimi të tillë, padyshim do të përfundonte në mënyrën më tragjike të mundshme për planetin tonë dhe të gjitha gjallesat e saj.

            Dhe kur jemi te rrugëtimi i sistemit tonë nëpër shtigjet e galaktikës mëmë, po e theksojmë sërish dukurin astronomike që pason një herë në 26000 vjet (të përshkruar në fillim të këtij artikulli), ku i gjithë sistemi ynë diellor gjendet në pozicion paralel me  “rruga e qumështit”. Dhe kjo pikë, ku sistemi ynë diellor, që supozohet se do të pasoj në dhjetor 2012, do të takohet (ndeshet) me “Rrugën e qumështit”, është një shtresë e krijuar nga re pluhuri e ashtuquajtur “hapësira (e çara) e errët e rrugës së qumështit”. Kjo e çarë ka shumë kuptime mitologjike si: “Rruga e ferrit”, “goja e një përbindëshi kozmik”, “kanali lindës i nënës kozmike” etj., dhe siç thamë përbëhet nga shtresa të dendura reshë. Dhe pikërisht këto shtresa të dendura mund të depërtojnë edhe në hapësirën e atmosferës së Tokës, duke penguar kështu rrezet e  Diellit të depërtojnë të plota deri në planeti tonë, e si pasoj e kësaj mund të vije deri të lëvizjet e temperaturës që do të ndikojnë drejtpërdrejt në ndryshimet klimatike, duke shkaktuar edhe debalancën natyrore. Llogaritë tregojnë se planeti ynë është duke lëvizur nëpër ato shtresa të reve, dhe ka mendime, se edhe ndryshimet klimatike të  viteve të fundit janë si rezultat i kësaj dukurie.

            Rreziku nga aktiviteti i njollave mbi sipërfaqen e Diellit

            Rrezik tjetër, që duket të jetë më serioz se gëlltitja e mundshme e Tokës nga ndonjë “vrimë e zezë”, janë edhe shpërthimet e fuqishme që ndodhin herë pas here në sipërfaqen e zjarrtë të yllit tonë, Diellit. Ekspertët që bëjnë vëzhgimin e rregullt të aktivitetit të njollave në sipërfaqen e Diellit nga të dhënat e observatoriumit hapësinor SOHO (Solar and Heliospheric Observatory - Observatoriumi heliosferik dhe diellor) që është vepër e përbashkët amerikano - evropian, vërtetojë një cikël të ri dhe shumë të fuqishëm të këtij aktiviteti në vitet në vijim. “Sipas vrojtimeve tona, cikli i ardhshëm do të jetë shumë intensiv dhe pikën qendrore do ta arrijë kah fundi i viti 2012” - thotë astronomi dhe eksperti i SOHO-s, Pete Lawrence.

            Qetësia që po mbretëron kohët e fundit në sipërfaqen e Diellit, për ekspertet e kësaj fushe, duket të jetë po ashtu shqetësues. “Një pauzë kaq e gjatë qetësie nuk ka ndodhur që nga viti 1913” - shprehet Lawrence. Dhe kjo sipas tyre do të thotë: qetësi para një stuhie të fuqishme?!

            Aktiviteti i njollave te Diellit, zakonisht ndjek një ritëm të rregullt. Çdo 11 vjet e arrin një pikë maksimale. Por, faza e qetësisë e këtyre aktiviteteve vitet e fundit, konsiderohet nga ekspertët amerikanë të qendrës për kërkime atmosferike, si e rrezikshme. Ata i frikësohen një erupsioni të fuqishëm që mund të ndodh në sipërfaqe të Diellit me stuhi masive, të cilat si një “tsunami”, do të lirojnë rreze të vrullshme rëntgeni në drejtim të Tokës duke e atakuar fushën mbrojtëse magnetike të saj. Në rrethana normale Tokën e mbron fusha e vet magnetike nga rrezet rëntgen, por “furtunat” e pritura në vitet e ardhshme, mund të ndikojnë në baraspeshën gjeomagnetike të saj duke lëkundur kështu, çrregulluar ose zhvendosur edhe fushën magnetike, si rezultat i së cilës do të mund të pasojnë, jo vetëm katastrofa të dhunshme natyrore, por edhe katastrofa teknologjike me përmasa të mëdha shkatërruese.

            Gjatë stuhisë së fundit masive, që ndodhi kah fundi i vitit 2003 kur në nëntor erdhi deri te një erupsion i fuqishëm në sipërfaqe të Diellit, ku shpërthyen disa miliardë tonelata plazmë, në Kanada pësoi kolaps pothuajse i gjithë rrjeti elektrik, ndërsa shumë instrumente të satelitëve pushuan së funksionuari. Avari të lehta pat edhe në shumë instrumente elektronike në shumë vende  të Tokës.  “Ishte fat i madh që vala e këtij shpërthimi nuk ishte e drejtuar kah Toka, dhe me këtë ne u kursyem nga furtuna e një katastrofe të mundshme gjeomagnetike” - sqaron astronomi Mausumi Dikpati. “Një furtunë e fuqishme me destinacion Tokën, do të krijonte kaos global dhe civilizimin, që ne sot e njohim, do ta zhdukte nga faqja e dheut” - përfundon Dikpati.

            Se sa shqetësuese për ekspertet e astronomisë dhe astrofizikës paraqet çdo ndryshim, qoftë edhe i lehtë i fushës magnetiket të Tokës, dëshmon edhe investimi i madh në ndërtimi  e satelitit GOCE, nga Agjencia Hapësinore Evropiane (ESA), i cili në mars të këtij viti (17.03.2009) u lansua në hapësirë, pikërisht për të bërë matjet  e ndryshimeve të fushës gravituese  të Tokës.

            Ndeshja me trupa tjerë qiellor

            Rreziku më potencial sipas shkencëtarëve, por edhe sipas profecive të ndryshme, Tokës i kanoset nga goditja e ndonjë asteroidi ose meteoriti me përmasa gjigante, por nuk përjashtohet edhe mundësia e përplasjes me ndonjë planet tjetër.

            Llogaritet së ne Tokë për çdo ditë bien me qindra meteor, pjesën më të madhe të të cilëve as që e ndiejmë e as që e shohim pasi që ata shkatërrohen plotësisht gjatë  fluturimit të tyre përmes atmosferës. Por ndodh që nga lartësitë e qiellit të bien edhe pjesë më të mëdha, trupa të ngurtë që nuk arrijnë të avullohen (sikurse meteorët) gjatë fërkimit me atmosferën e Tokës që quhen meteorit.

            Meteoritët janë trupa qiellor me përmasa të mëdha që arrijë në qindra e mijëra tonelata. Dhe, meteoritë të tillë nuk e kanë kursyer as planetin tonë. Hulumtimet shkencore rezultojnë se krateret e mëdhenj si ai “Barringer” në Arizona të SHBA-ve, krateri Deep-Bay dhe liqeni Clearwater në Kanada, janë krijesa të goditjeve nga meteoritë me përmasa gjigante. Edhe gjiri detar i Hudson-it në Kanada, po ashtu supozohet se është krijuar nga goditja e ndonjë meteoriti me përmasa të mëdha.

            Rënie të meteoritëve të mëdhenj kanë pasuar edhe gjatë shekullit të fundit: p.sh.  në vitin 1908, në brigjet e shkreta të lumit Janisej (Siberi) ka rënë një numër i madh gurësh me peshë të përgjithshme prej disa mijëra tonelatash. Ato vende ku kanë rënë këta meteoritë janë shkretuar dhe djegur plotësisht. Po ashtu, një meteoritë tjetër i madh ka rënë në malet e Sihote-Alin-it, në vitin 1947, me peshë të përgjithshme prej 30 tonelatash. Meteoriti më i madh që ka goditur Tokën në shekullin e fundit, konsiderohet ai i vitit 1930, që ka rënë në Afrikën Jugore, me një peshë prej 60 tonelatash.

            Edhe qytetet e përmendura në librat e shenjtë, në Bibël, gjegjësisht ë Dhiatën e vjetër - Sodoma dhe Gomora, por edhe në Kuran (“Populli i Lutit”), mendohet të kenë pësuar shkaku i përplasjes së ndonjë meteoriti. Sipas përshkrimeve të librave të shenjtë, popullata e atyre qyteteve ishte futur në mëkate të thella, dhe për çoroditjet e tyre, për mosbesim ndaj Perëndisë,  për vepra të ndyra (homo)seksuale etj., i ndëshkoi vetë Zoti, duke i shkatërruar përmes gurëve e flakës tërësisht.

            Në shënimet biblike thuhet: “Porsi Sodoma dhe Gomora edhe qytetet përreth, që u dhanë pas kurvërimit dhe u dhanë pas çoroditjesh seksuale, janë vënë përpara si shembull, duke pësuar ndëshkimin e një zjarri të përjetshëm”, ndërsa në shënimet e shenjta islame shkruan: “Populli i Lutit përgënjeshtroi paralajmërimet… Ne dërguam kundër tyre stuhi gurësh (e cila i shkatërroi të gjithë), përveç familjes së Lutit, të cilën Ne e shpëtuam me mirësinë Tonë në orën e fundit të natës. Kështu i shpërblejmë ata që falënderojnë. Luti i kishte paralajmëruar për dënimin Tonë, por ata nuk i besuan paralajmërimet e tij. (El-Kamer: 33-36).

            Atlantida, kontinenti i përmbytur diku në oqeanin Atlantik, është ndër më të përfolurit në shumë variacione. Zhdukja e këtij civilizimi të lashtë supozohet të ketë ndodhur nga  përplasja e mundshme e ndonjë meteoriti gjigant, i cili kishte provokuar edhe ndryshime të madha klimatike e gjeologjike, të cilat, për shumë pak kohë zhduken nga faqja e dheut një popullatë të tërë. Mendohet se përplasja e meteoritit kishte shkaktuar tërmete, shpërthime vullkaniken, valë të mëdha të oqeanit  etj.  të cilat fundosën këtë “kontinent” përgjithmonë. Këtë tezë e mbështeste fuqishëm fizikani gjerman, Otto Muck, të cilën e përshkroi në veprën e tij “Alles über Atlantis” (Gjithçka mbi Atlantidën) të publikuar në vitin 1976. Ai thotë se qendra e përplasjes së Tokës me ndonjë meteorit ose edhe me ndonjë asteroid, ishte pikërisht Atlantida. Muck-u deri te kjo tezë kishte arritur duke studiuar kalendarin e civilizimit tjetër, Maja dhe duke i krahasuar shënimet e tyre dhe të dhënave tjera astrologjike.

            Johann Elert Bode, drejtor i dikurshëm i Opservatorit të Berlinit (nga viti 1786), pra, para më se 200 vitesh kishe zhvilluar teorinë (bazuar në llogaritje matematikore distancën mes Diellit dhe Tokës) sipas së cilës një grumbull i meteoritëve të mëdhenj  që sillen rreth sistemit tonë diellor, janë pjesë e një planeti të shkatërruar, të cilët vazhdojnë ta ndjekin akoma vijën harkore të tij. Megjithëse kjo teori nuk pohohet por as nuk mohohet nga shkenca e sotme e astronomisë, pasi në sistemin tonë diellor ka mjaftë meteoritë, shtrohet pyetja: Si u shkatërrua (pëlciti) ai planet?! Nga vetvetja, apo nga përplasja me ndonjë trup tjetër qiellor?!  Kjo e dyta mendohet të jetë opsioni më real, breng serioze edhe për ekspertet e NASA-s. Projekti i NASA-s, IRAS - teleskopi hapësinorë që u lansua në janar të vitit 1983, arriti të regjistrojë një objekt, një trup gjigant planetar të panjohur që po lëviz në drejtim të sistemit tonë diellor, bile sipas shkrimeve në gazetën “Washington Post”, thuhej se ky trup është aq afër Tokës, sa që mund të konsiderohet pjesë e sistemit tonë diellor. Ishte Hulumtuesi J. Davis nga Leicester University të Britanisë së Madhe, i cili më 24 prill 1983 arriti të vërej në regjistrimet e IRAS një objekt me shpejtësi të madhe lëvizëse që u klasifikua si Asteroid. Me 3 maj, 1983 ky objekt u regjistrua edhe nga dy amator që ishin shumë larg njëri-tjetrit, Genichi Araki (Japoni) dhe George Alcock (Britani). Dhe të gjitha llogaritjet rezultuan se ky objekt do të kaloj ekstrem afër Tokës, diku rreth 4.7 milion km, më afër se çdo komet tjetër që nga kometa Lexell në vitin 1770.

            Një objekt të tillë e regjistroi në vitin 1992 edhe teleskopi hapësinorë më modern i kohës sonë, Hubble. Edhe shkencëtarë Rus, përmes satelitit NORLOK, në korrik të vitit 2002, kanë arritur të fotografojnë një planet pranë Diellit, që lëviz me kursin në drejtim të Tokës. Gjatë fluturimit të parë, që llogaritet të pasoj brenda 4-5 viteve, ky planet do të lëviz në një distancë prej 7 milion km, ndërsa gjatë rikthimit vetëm në 3 milion km distancë! Dhe këto informacione janë të deponuara edhe në qeverinë Amerikane dhe atë Ruse, por edhe në Vatikan. Teologu i njohur amerikanë, P. M. Martin, që ishte pjesë e shërbimit sekret të Vatikanit, që në vitin 1997 pat deklaruar se ky objekt gjatë fluturimit pranë Tokës do të shkaktoj katastrofën më të madhe në historinë njerëzore duke mbytur miliona njerëz.

            Edhe ish eksperti ushtarak i SHBA-ve dhe ish producenti i CNN-it, Marshall Masters, është shumë i bindur se një objekt i panjohur po i afrohet qendrës së sistemit tonë diellor, dhe atë me shpejtësi ekstreme. Ai shtonë se ky objekt do të mund të shihet edhe nga Toka, që në vitin 2010! Është njëri ndër shkencëtarët që u mor më së shumti me objektin e panjohur të emërtuar si “Planeti X”. Marshall Masters është edhe bashkautor në librin me të njëjtin titull, “Planet X”.

            Të njëjtin mendim e ndanë edhe Johan Murry-n nga “Open University” i Londrës. Ai u përpoq tri vite radhazi që ta dëshmoj ekzistencën e këtij planti, që duhet të jetë disa herë më i madh se Toka. Rasti është i qartë - thotë Murry: “Nëse, sipas regjistrimeve të NASA-s të vitit 1983 dhe 1992, kemi të bëjmë me objektin e njëjtë, atëherë ky kolos është në kursin e drejtpërdrejt të kolizionit me Tokën.”

            Këtë hipotezë e mbështesin edhe tre shkencëtarë amerikanë, John Matese, Daniel Whitmire dhe Patrick Whitman nga Universiteti i Lousianas. “Ne kemi arritur të vërejmë dhe vërtetojmë këto lëvizje të çuditshme të kësaj komete” - thonë ata. “Pasi që e kemi shqyrtuar çdo alternativ të mundshme, mund të konkludojmë se në retë e afërta pranë sistemit tonë diellor, gjendet një trup i madh qiellor”.

            Në vitin 2007 edhe hulumtuesi japonez nga universiteti i Kobes, Patryk Lykawka, vërteton  ekzistimin e një objekti qiellor. Sipas llogarive të tij, ai është shumë i bindur në ekzistencën e “Planeti X”, i cili gjendet veç buzë sistemit tonë diellor.

            Kjo hipotezë, se rreth sistemit tonë diellor qarkullon një trup i madh qiellor, tashmë mbështetet nga shumë shkencëtar të fushës së astronomisë. Edhe astrofizikanët që moti kanë paralajmëruar një dukuri të tillë, një objekt gjigant, i cili herdokur do ta rrezikoj planetin tonë  e bashkë me të edhe vetë gjallesat e saj. Një fenomen i këtij lloji nuk është më sekret as për NASA-n. Zbulimet e kometave dhe trupave tjerë qiellor përmes teleskopëve më modern hapësinor, si ai Hubble, nuk përjashtojnë mundësinë e përplasjes së trupave qiellor, e këtu  nuk bënë përjashtim as planeti ynë.

            Kometa “99942 Apophis”, e zbuluar nga NASA më 19 qershor 2004, paraqet po ashtu rrezik potencial për planetin tonë pasi trajektorja e saj do të jetë shumë pranë Tokës. Sipas llogarive të ekspertëve të NASA, kjo komet që do të kaloj pranë planeti të Tokës diku në prill 2029, dhe atë në një afërsi prej vetëm 30.000 km, mund ta rrezikoj planetin tonë seriozisht. Sa për krahasim po cekim se sateliti i planetit tonë, Hëna, gjendet në një largësi prej 380.000 km. Kjo afërsi mund të ndikoj që graviteti i Tokës ta zhvendos Apophis-in nga trajektorja e rregullt dhe me këtë të përplasët mbi të.

            Mundësia e një kolizioni me Tokën nuk përjashtohet as nga ekspertët e NASA-s, por ata mendoj se diametri i vogël, prej vetëm 300 metrash i këtij trupi qiellor, do të krijonte vërtet katastrofë të madhe, por vetëm lokale, jo me përmasa të rrezikshme për ta vënë në pikëpyetje ekzistencën e planetit. Megjithëse vetë ekspertët e NASA-s vlerësojnë se nëse Apophis-i përplasët me Tokën do të lirojë një energji prej 1480 Megatonesh TNT (Trinitrotoluol). Bomba atomike e hedhur mbi Hiroshima ka pasur një fuqi shpërthyese prej vetëm 0.015 Megatonesh TNT. Se çfarë do të jetë efekti shkatërrues i një përplasje të tillë, mund të merret me mend nga krahasimi i mësipërm!

            Probabilitetit më i madh i një kolizion mes planetit tonë me ndonjë trup qiellor, sipas shkencëtarëve, mund të pasoj në mars të vitit 2880, kur pranë planetit tonë - Tokës, do të kaloj asteroidi “1950 DA”. Gjasat e përplasjes mes këtyre dy trupave konsiderohen si më të mëdhatë deri më tani ngase probabiliteti është vetëm 1:300, që sipas ekspertëve (në krahasim figurativ) besohet se kolizioni është me i sigurt se sa vdekja nga kanceri!

            Ky trup qiellor (asteroid) që kryqëzohet me trajektoren e Tokës dhe të Marsit, u zbulua më 23 shkurt 1950 nga astronomi amerikan Carl A. Wirtanen në observatorin e Lick-ut që ndodhet në majat e malit Mount Hamilton. Në dhjetor të vitit 2000 ky objekt u (ri)zbulua sërish nga LEONIS (Lowell Observatory Near-Earth Object Search) dhe u emërtua sipas vitit kur edhe u zbulua, “1950 DA”. Disa muaj më vonë, në mars 2001, kur lëvizte në një largësi prej 7.8 milion km nga planeti ynë,  u regjistruan edhe fotografitë e para nga radarët vrojtues.

            Sipas llogarive të bëra, siç u tha edhe më lartë, kolizioni i mundshëm me Tokën mund të pasoj më 16 mars 2880, kur edhe do të jetë distanca më e afërt me Tokën. Ndryshe nga kometa “99942 Apophis”, që ka një diametër prej vetëm 300 metrash, ky asteroid ka diametrin prej 1.1 km, dhe në përplasje me Tokën do të lirohej një energji, jo më 1480 Megatoneshe, por prej 10.000 Megatonesh TNT, që mund të jetë edhe fundi i “gurit tonë të çmuar”.

            Jo vetëm kolizioni i trupave qiellor rrezikon jetën e planetëve, por edhe lëvizjet e tyre shumë pranë njëri tjetrit, po ashtu, mund të paraqesin rrezik për secilin trup. Shkencëtarët janë të bindur se gjatë një afërsie të tillë të trupave, forcat gravituese mund ta devijojnë lëvizjen e tyre nga trajektorja e rregullt, të bëjnë, ndoshta edhe ndryshimin e polaritetit dhe kështu trupat të fillojnë të sillen në anën e kundërt. Kjo do krijonte çrregullime me pasoja, po ashtu, të rrezikshme për ato planete. Edhe në librat fetar, sidomos tek ato të religjionit Islam, theksohet se kur dielli të lind në perëndim në vend se në lindje, do të pasoj edhe fundi i botës. “Akoma nuk ka ardhur ora që dielli të lind në perëndim. Dhe kur të lind nga atje, dhe njerëzit këtë e shohin, do të bëhen të gjithë besimtarë, por kjo nuk do të jetë edhe aq e dobishme për asnjërin, i cili edhe përpara nuk ka qenë besimtar dhe në bazë të këtij besimi nuk ka bërë (merituar) ndonjë gjë të mirë.” (Sahih Al-Buharyy 6506). Për këtë dukuri është shprehur edhe vet Ajnshtajni duke pohuar mundësin e ndryshimit të poleve të globit tonë nën ndikimin e faktorëve të ndryshëm.

            Si përfundim

            E gjithë kjo që u tha më lartë nuk ka për qëllim krijimin e ndonjë fobie në kokat e njerëzve, thjesht ishte një pasqyrim i skenarëve të ndryshëm, të paralajmëruar që nga shënimet e kulturave të lashta, nga profecitë e shumta, nga thëniet e librave të shenjt e deri te parashikimet e fundit të shikuar nga prizma e shkencës.

            Një gjë është e ditur: zhdukja e gjallesave parahistorike (lloje të ndryshme dinozaurësh), si dhe zhdukja e kulturave të lashta që nga atlantidasit, vikingët, sumerët etj., është një fakt i pamohueshëm historik. Të gjitha shënimet e lashta dëshmojnë se ishin dukurit e mbinatyrshme ato që i shuan përgjithmonë këto gjallesa dhe civilizime nga faqja e dheut.

            Civilizimi i sotëm nuk është i parë dhe, shpresojmë, as i fundit që do të frymoj mbi planetin e quajtur Tokë. Edha sa kohë do të mbijetoj ky civilizim dhe çfarë përfundimi do të përjetoj, kjo është një pyetje nga e cila mund të burojnë lloj-lloj përgjigjesh, përgjigje që di t’i krijoj vetëm imagjinata jonë që është po aq e pafund mu sikurse gjithësia.

            Besojmë se edhe profecitë për vitin 2012 do të kenë epilogun e njëjtë si shumë profeci të tjera që i kemi theksuar në këtë shkrim. Pra, shpresojmë që të gjitha ato profeci të jenë vetëm pjesë e kësaj loje të imagjinatës sonë të bujshme dhe skenar që do ta përjetojmë vetëm artistikisht të projektuar në pëlhurën e bardhë të kinemasë dhe përmes ekraneve televizive.

            P.s. Është fjala për filmin me të ri holivudian të titulluar, “2012”, me regjisor Roland Emmerich, i realizuar sipas romanit të autorit Brian D’Amoto “In the Courts of the Sun”, i cili do të fillon të shfaqet në kinema në shtator të këtij viti (2009).

            Fund

(pjesa e parë)   (pjesa e dytë)   (pjesa e tretë)   (pjesa e katërt)