|
Falënderimet
Së pari, në fillim, në fund dhe përherë dua t’i
falënderohem Burimit të çdo gjëje që ndodhet në këtë libër, të çdo gjëje që
është jetë dhe që është burimi i vetë jetës.
Së dyti, dua t’u falënderohem mësuesve të mi
shpirtërorë, ku përfshihen shenjtorët dhe të urtët e të gjitha religjioneve.
Së treti, e kam të qartë se secili prej nesh
mund të bëjë listë me njerëz të cilët kanë ndikuar në jetët tona në mënyrë
aq të rëndësishme e të thellë saqë i ikin çdo kategorizimi apo përshkrimi;
njerëz që me ne kanë ndarë urtinë e tyre, të cilët na e kanë thënë të
vërtetën e tyre, i kanë vuajtur për ne gabimet tona dhe dobësitë tona në
durimin e tyre të pakufishëm – dhe të cilët nëpërmjet të gjitha këtyre na
kanë shikuar me kujdes, duke parë në ne atë më të mirën që ka mundur të
shihet. Njerëz të cilët, në të pranuarit tonë nga ana e tyre si dhe në
refuzimin e tyre për të pranuar ato pjesë tonat për të cilat kanë ditur se
ne ato në të vërtetë nuk i kemi përzgjedhur, kanë bërë që të rritemi; që
disi të bëhemi më të mëdhenj.
Së katërti, dhe së fundmi, do të dëshiroja t’u
jepja mirënjohje disa njerëzve të cilët kurrë nuk i kam takuar, por jeta dhe
puna e të cilëve ka ndikuar në mua aq fuqishëm saqë nuk mund të lejoj të
kalojë ky çast, e që të mos iu falënderohem nga thellësitë e qenies sime për
çastet e ëndjeve të veçanta që më kanë ofruar me ekspozimet e tyre të
madhërishme mbi atë se ç’është e vërteta reale mbi ndjesinë e jetës.
Për mua njerëz të tillë kanë qenë kryesisht
artistët kreativë ...
Hyrje
Jeni në rrugë për të përjetuar një përvojë të
pazakonshme. Do ta përjetoni bisedën me Zotin. Po, po. E di... kjo nuk është
e mundur. Sigurisht mendoni (apo ashtu ju kanë mësuar) se kjo nuk është e
mundur. Dikush mund t’i flasë Zotit, por jo me Zotin. Gjegjësisht se Zoti
nuk do të përgjigjet, apo jo? Së paku jo në trajtën e bisedës së zakonshme,
të përditshme.
Kështu edhe unë kam menduar. E atëherë më ka
ndodhur ky libër. Në kuptimin e plotë të kësaj fjale. Këtë libër nuk e kam
shkruar unë, ai më ka ndodhur mua. E derisa do ta lexoni, ai do t’ju ndodhë
edhe juve, sepse ne do të udhëhiqemi kah e vërteta për të cilën jemi të
gatshëm.
Jeta ime sigurisht do të ishte shumë më e lehtë
sikur krejt këtë ta mbaja në heshtje. Por, kjo nuk ka qenë arsye pse gjithë
kjo më ka ndodhur. Dhe pa marrë parasysh vështirësitë që libri mund të m’i
sjellë (ma përshkruajnë sakrilegjin, mashtrimin, hipokrizinë, sepse këto të
vërteta nuk i kam përjetuar në të kaluarën apo – që është ndoshta edhe më
keq – më quajnë “të shenjtë”) nuk është e mundur tani ta ndalë këtë proces.
E këtë edhe nuk e dëshiroj. Kam pasur rast të heq dorë nga të gjitha, por
nuk kam hequr. Kam vendosur të qëndroj pranë atyre që m’i thonë instinktet e
mia natyrore në vend se t’i dëgjoj ato që do të m’i thoshin shumë njerëz për
këtë material.
Ato instinkte më thonë se ky libër nuk është një
marrëzi që vetëm shteron punën e imagjinatës së dëshpëruar apo thjesht
vetarsyeton njeriun për devijimet jetësore... Për këtë arsye materialin ua
kam dhënë një grupi njerëzish për ta lexuar gjersa ende ka qenë në
dorëshkrim. Kanë qenë të prekur. Edhe kanë qarë. Edhe kanë qeshur shkaku i
gëzimit dhe humorit në të. Dhe jetët e tyre, ashtu më kanë thënë, u kanë
ndryshuar. Ata kanë qenë të përshkuar. Kanë qenë të fuqizuar.
Shumë kanë thënë se kanë ndryshuar.
Atëherë e kam kuptuar se ky libër ishte për
secilin dhe se do të duhej botuar, se ai ishte një dhuratë e mrekullueshme
për të gjithë ata që sinqerisht duan përgjigje dhe të cilët vërtet ndjejnë
nevojë për pyetjet; ai është për të gjithë ata të cilët në gjurmimin e tyre
pas së vërtetës udhëhiqen nga sinqeriteti i zemrës së tyre, nga gjakimi i
shpirtit dhe nga mendja e hapur. E të tillët në të shumtën jemi të gjithë
ne.
Neale Donald Walsch
Central Point, Oregon
Krishtlindjet e viti 1994
Në pranverën e vitit 1992 – sa më kujtohet diku
afër Pashkëve – në jetën time ndodhi një dukuri e jashtëzakonshme. Zoti
filloi të flasë me mua. Përmes meje.
Më lejoni të sqaroj.
Në atë kohë kam qenë shumë i palumtur, në
kuptimin personal, afarist dhe në atë emocional dhe tërë jeta ime më është
dukur disfatë në të gjitha nivelet. E pasi që me vite e kam pasur zakon t’i
shkruaj mendimet e mia në formë letrash (të cilat nuk ia kam dërguar kurrë
askujt) e kam marrë tubën besnike të letrave të verdha për shkrim dhe kam
filluar që në to t’i derdhë ndjenjat e mia.
Këtë herë, në vend se t’i shkruaja letër të re
ndonjë personi të cilin e kam përfytyruar se po më mundon, ma ka thënë
mendja se do të shkoja drejt e tek shkaku, drejt e tek më i madhi nga të
gjithë mundimtarët. Kam vendosur t’i shkruaja letër Zotit.
Ka qenë ajo letër smirëzezë, e nxituar, përplot konfuzion,
shtrembërime e gjykime. Dhe një mori pyetjesh idhnake.
Përse jeta ime nuk ka sukses? Çfarë duhet
ndërmarrë që të ketë? Përse nuk po mund ta gjej lumturinë në lidhjet e mia?
A thua vallë kurrë nuk do ta njoh ndjesinë sesi është të kesh mjaft para? Në
fund – dhe më e rëndësishmja – çfarë kam bërë unë që e kam merituar ta çoj
jetën në luftë të përhershme, të pandërprerë?
Për befasinë time, derisa e kam shkruar të
fundmen në vargun e pyetjeve idhnake pa gjasa për përgjigje dhe jam
përgatitur ta lija lapsin, dora më ka mbetur mbi letër sikur aty ta mbante
ndonjë forcë e panjohur. Befas lapsi ka zënë të lëvizë vetë. Nuk kam pasur
ide se çfarë do të shkruaj, por më është bërë se po buron një ide, ndaj kam
vendosur ta pasoj. Doli...
Vallë, vërtet dëshiron përgjigje në të gjitha
këto pyetje apo vetëm të duhet shfryrje?
Kam plapuritur sytë... e pastaj në mendjen time
është krijuar përgjigjja. Dhe atë e kam shkruar.
Të dyja. Sigurisht se shfryhem, por po qe se në
ato pyetje ekzistojnë përgjigjet, djallëzisht i sigurt do t’i dëgjoja.
“Djallëzisht i sigurt” do të dëshiroje shumëçka.
Por, a nuk do të ishte, vallë, bukur që të ishe “parajsisht i sigurt”?
E unë kam shkruar:
Ç’do të thotë kjo?
Para se ta kem kuptuar, e kam filluar bisedën...
vetëm se unë nuk kam shkruar gjithaq, më tepër kam përshkruar atë që më
është diktuar.
Ai diktim ka zgjatur tri vjet, dhe atëherë nuk
kam ditur kah t’ia mbaj. Përgjigjet në pyetje nuk kanë mbërritur gjersa nuk
e kam përfunduar shkrimin e pyetjes dhe nuk i kam shtyrë mendimet e mia
personale për anësh. Shpesh përgjigjet kanë mbërritur më shpejt sesa kam
mundur t’i shkruaj dhe do të gjendesha në situatën që të shkarravisja shpejt
për të mbërritur t’i shkruaja të gjitha. Kur hutohesha dhe krijoja
përshtypjen se fjalët po më vinin nga një vend tjetër, e lija lapsin dhe
largohesha nga biseda gjersa përsëri nuk e ndjeja impulsin – më falni, kjo
është e vetmja fjalë gjegjëse në këtë rast – që t’i kthehesha tubës me letra
të verdha dhe përsëri të filloja të shkruaja.
Gjersa po e shkruaj këtë, bisedat ende vazhdojnë
dhe një pjesë e madhe ndodhet në faqet që pasojnë... faqe që përmbajnë
bisedimin mahnitës në të cilin unë në fillim nuk kam besuar, mandej kam
supozuar se ka vlerë thjesht personale, por tash e kuptoj se ai i është
dedikuar rrethit më të gjerë të njerëzve, e jo vetëm mua. Ai ju dedikohet
juve dhe të gjithë atyre të cilët kanë ardhur gjer tek ky material. Se
pyetjen e mia janë pyetjet tuaja.
Dëshiroj që sa më parë të kyçeni në këtë
bisedim, sepse ajo që këtu është vërtet e rëndësishme nuk është tregim imi,
por juaji. Tregimi juaj jetësore ju ka sjellë këtu. Përvoja juaj jetësore
është ajo me të cilën ka të bëjë ky material. Përndryshe, ju nuk do të ishit
tash këtu me të.
Të kyçemi atëherë në bisedë me pyetjen të cilën
e parashtroj tepër gjatë: Si flet Zoti dhe kujt? Kur e kam shtruar këtë
pyetje, ja se çfarë më ka mbërritur si përgjigje:
Unë u flas të gjithëve. Gjithë kohën. Nuk është
çështja se kujt unë i flas, por kush më dëgjon?
E luta Zotin që më gjerësisht të ma sqarojë këtë
temë. Ja, çfarë Zoti më tha:
Para së gjithash, ta zëvendësojmë fjalën të
flasim me shprehjen të komunikojmë. Kjo është fjalë shumë më e bukur, më e
plotë, më e saktë. Kur provojmë t’i flasim njëri-tjetrit – unë ty, ti Mua –
menjëherë jemi të penguar me kufizimin e pabesueshëm të fjalëve. Në të
vërtetë këtë e bëj tepër rrallë. Mënyra më e shpeshtë e komunikimit tim
është me anë të ndjenjës.
Ndjenja është gjuhë e shpirtit.
Nëse dëshiron të dish se cila është e vërteta
jote mbi diçka, shih se çfarë ndjen për të.
Ndjesitë ndonjëherë vështirë zbulohen – e shpeshherë edhe më
vështirë pranohen. Por, të vërtetat tuaja më të mëdha të fshehura janë në
ndjesitë tuaja më të thella.
Sekreti është si të arrihet gjer tek ato ndjesi. Unë do t’ju
tregoj si. Përsëri. Nëse këtë ti e dëshiron.
I kam thënë Zotit se dua, por se tash më me
gëzim do të doja që më gjerësisht dhe më plotësisht të më përgjigjej në
pyetjen time të parë. Ja se çfarë Zoti më tha:
Unë komunikoj edhe me anë të mendimeve. Mendimi
dhe ndjenja nuk janë një, megjithëqë mund të shfaqen njëkohësisht. Në
komunikim me anë të mendimeve shpesh shërbehem me përfytyrime dhe fotografi.
Për këtë arsye mendimet janë mjet më efikas komunikimi se fjalët.
Pos ndjenjave e mendimeve, shërbehem edhe me përvojën si
mjet i fuqishëm komunikimi.
Më në fund, kur dështojnë edhe ndjenjat, edhe
mendimet, edhe përvoja, unë shërbehem me fjalët. Fjalët janë vërtet mjet i
dobët komunikimit. Ato janë shumë të përshtatshme të keqinterpretohen, më së
shpeshti gabimisht kuptohen.
E pse kjo është kështu? Kjo është kështu shkaku
se fjalët realisht janë të tilla. Ato thjesht janë shqiptim, tinguj të cilët
paraqesin ndjenja, mendime dhe përvojë. Ato janë simbole. Shenja. Tregues.
Ato nuk janë e vërteta. Ato nuk janë gjëra reale.
Fjalët mund t’ju ndihmojnë që diçka të kuptoni.
Përvoja jua mundëson që të dini. Megjithatë, ka gjëra të cilat nuk mund t’i
provoni. Prandaj ju kam dhënë mjete tjera për njohje. Ato quhen ndjesi. Edhe
mendimet, gjithashtu.
Ironia supreme qëndron në atë se ju i keni dhënë
rëndësi shumë të madhe Fjalës së Zotit, e shumë pak përvojës.
Në të vërtetë, përvojës i jepni aq pak rëndësi
saqë, porsa përvoja juaj e Zotit dallon nga ajo çfarë ju keni dëgjuar për
Zotin, automatikisht e hidhni përvojën dhe u jepeni fjalëve, në vend se të
ishte e kundërta.
Përvoja juaj dhe ndjenjat tuaja për një çështje
paraqesin atë që ju faktikisht dhe instinktivisht dini mbi atë gjë. Fjalët
vetëm mund të gjakojnë ta simbolizojnë atë që dini, e shpeshherë mund të
ngatërrojnë atë.
Këto, pra, janë mjetet përmes të cilave
lajmërohem, por këto nuk janë mënyrat, sepse të gjitha ndjenjat, të gjitha
mendimet, të gjitha përvojat dhe të gjitha fjalët nuk vijnë prej Meje.
Shumë fjalë i kanë thënë të tjerët në Emrin tim.
Shumë mendime dhe shumë ndjenja janë shkaktuar nga shkaktarë që unë
burimisht nuk i kam krijuar. Shumë përvoja dalin prej kësaj.
Sfida është tek shkëputja. Vështirësia qëndron
në njohjen e dallimit midis porosisë e cila vjen nga Zoti dhe të dhënave nga
burime tjera. Dallimi është i thjeshtë po qe se zbatohet rregulli themelor:
Është imi përherë Mendimi yt më i lartë, Fjala
jote më e Qartë, Ndjesia jote më e Fisnike. Çdo gjë që është më e ulët se
këto vjen nga burime tjera.
Tash detyra e dallimit bëhet e lehtë, madje as
nxënësi fillestar nuk do të duhej ta kishte të vështirë ta njohë më të
Lartën, më të Qartën, më Fisniken.
Por megjithatë kam me t’i dhënë këta tregues:
Mendimi më i Lartë përherë është ai që përmban
gëzim. Fjala më e Qartë është ajo që e përmban të vërtetën. Ndjesia më e
Fisnike është ajo të cilën ju e quani dashuri.
Gëzim. Vërtetësi. Dashuri.
Këta tre mund ta zëvendësojnë njëri-tjetrin, dhe
njëri përherë udhëheqë ndaj tjetrit. S’ka rëndësi se si janë të renditur.
Kur me këta tregues keni përcaktuar se cilat
porosi janë të Miat, e cilat kanë ardhur nga burime tjera, e vetmja pyetje
që mbetet është: vallë, a do të dëgjohen porositë e mia?
Shumica e porosive të mia nuk dëgjohet. Disa
shkaku i asaj se duken tejet të bukura për të qenë të vërteta. Tjerat, sepse
duken të vështira për t’u ndjekur. Shumë, sepse thjesht janë të keqkuptuara.
Pjesa më e madhe, sepse nuk janë të pranuara.
Lajmëtari im më i fuqishëm është përvoja, e
madje edhe atë ju e shpërfillni. Atë posaçërisht e shpërfillni.
Bota juaj nuk do të ishte në gjendjen e tanishme
vetëm po ta kishit dëgjuar përvojën tuaj. Rezultat i asaj se nuk e keni
dëgjuar përvojën tuaj është ky se në mënyrë të përsëritur e përjetoni,
gjithnjë rishtas e rishtas. Sepse qëllimi im nuk do të jetë i shtrembëruar,
e as që vullneti im do të jetë i shpërfillur. Ju do ta merrni porosinë.
Herët apo vonë.
Unë ju, ndërkaq, nuk do t’ju detyroj për këtë,
unë kurrë nuk do t’ju detyroj. Sepse, unë jua kam dhënë vullnetin e lirë –
mundësinë që të punoni sipas zgjedhjes suaj, unë këtë kurrë nuk kam për
t’jua marrë, kurrë.
Dhe kështu unë do të vazhdoj t’i dërgoj të
njëjtat porosi rishtas e rishtas, nëpër mijëvjeçarë dhe pa marrë parasysh
atë se në ç’pjesë të Gjithësisë do të gjendeni. Përherë do t’jua dërgoj
porositë e mia, derisa nuk i pranoni e përvetësoni, e t’i quani tuajat
personale.
Porositë e mia do të vinë në qindra trajta, në mijëra çaste,
gjatë miliona vitesh. Ju nuk mund t’i lëshoni ato po qe se vërtet i dëgjoni.
Ju nuk mund t’i shpërfillni, po qe se njëherë sinqerisht i keni dëgjuar.
Kështu komunikimi ynë do të zërë fill në sinqeritet. Sepse, në të kaluarën
vetëm ju më keni folur Mua, m’u keni lutur, më keni mbrojtur, më keni
përshpirtur. Por tash unë mund të ju përgjigjem juve, madje edhe në këtë
mënyrë siç tash këtu po e bëj.
Vazhdon...
(2)
(3)
(4)
|
