Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Neale Donald WALSCH

Shqipëruar nga: Hasan HAMËZBALA

BISEDAT ME ZOTIN (3)

* një dialog i pazakonshëm *

       Të gjitha aksionet njerëzore, në nivelin më të thellë, të ndezura janë me njërën prej dy emocioneve, me frikën apo dashurinë. Në të vërtetë ekzistojnë vetëm dy ndjesi – vetëm dy fjalë në gjuhën e shpirtit: Ato janë skajet e kundërta të kontradiktës së madhe polare të cilën e kam krijuar kur e krijova Gjithësinë dhe botën tuaj siç sot e njihni.

     Kur thua se lutja është deklaratë për diçka që është ashtu, mos vallë dëshiron të thuash se Zoti nuk bën asgjë; se krejt çfarë ndodh pas lutjes është rezultat i veprimit të asaj lutjeje?

Gabon nëse beson se Zoti është ndonjë qenie e gjithëmundshme që i dëgjon të gjitha lutjet, thotë “po” në disa prej tyre, “jo” në tjerat, ose “ndoshta” apo “më vonë” për të tjerat. Sipas cilave rregulla Zoti do të vendoste?

Gabon nëse beson se Zoti është ai i cili ka krijuar dhe i cili vendos mbi të gjitha gjërat në jetën tënde.

Zoti është vështrues, jo krijues. Zoti është gati të të ndihmojë ta jetosh jetën tënde, por jo në këtë mënyrë në të cilën pret ti.

Roli i Zotit nuk është që të krijojë apo të demolojë rrethanat a kushtet e jetës tënde. Zoti të ka krijuar ty në fytyrën dhe stilin e Zotit. Ti i ke krijuar të tjerat përmes pushtetit të cilin Zoti ta ka dhënë. Zoti e ka krijuar procesin e jetës dhe vetë jetën, siç e di. Megjithatë, Zoti ta ka dhënë zgjedhjen e lirë që me këtë jetë të bësh çfarë ke dëshirë.

Në këtë kuptim, vullneti yt është ajo të cilën Zoti për ty e ka dëshiruar.

Ti e jeton jetën tënde në mënyrën në të cilën e jeton dhe unë në këtë nuk ngatërrohem.

Ky është iluzion i madh të cilin vetë e ke krijuar se gjoja Zotit në një mënyrë apo tjetrën interesohet se çfarë bën ti.

Unë s’e kam dert çfarë bën ti, kurse ty kjo të vjen rënd ta dëgjosh. Megjithatë, a të intereson ty për atë se çfarë bëjnë fëmijët e tu kur i nxjerr përjashta të luajnë? Është çështje rezultatit për ty se a luajnë ‘macja e miu’ apo lojën ‘fshehtas’, për ty është krejt një. Jo, nuk është krejt një, sepse ti e di se ata janë krejtësisht të sigurt. I ke qitur në rrethinën të cilën e konsideron miqësore e për të cilën mendon se është krejtësisht në rregull.

Natyrisht, përherë ke për të shpresuar se ata nuk do të lëndohen. E, po qe se lëndohen, ti do të jesh aty që t’u ndihmosh, t’i shërosh, t’ua mundësosh që përsëri të ndihen të sigurt, që përsëri të jenë të lumtur, që ditën tjetër përsëri të shkojnë për të luajtur. Ditën tjetër nuk do të ketë rëndësi për ty se cilën lojë e kanë zgjedhur.

Do t’u thuash natyrisht se cilat lojëra janë të rrezikshme, por nuk mund t’i pengosh fëmijët të bëjnë gjëra të rrezikshme. Jo përherë. Jo përgjithmonë. Jo në çdo moment nga tash e deri në vdekje. Janë të urtë ata prindër që këtë e dinë. Megjithatë, prindi kurrë nuk pushon së brengosuri shkaku i rezultatit. Kjo është ajo dikotomia – të mos brengosurit shumë për veprimin, por brengosja e thellë për rezultatin – e cila është afër me tiparet e dikotomisë së Zotit. Megjithatë, Zoti në një farë mënyre nuk është shumë në merak për rezultatin. Jo për rezultatin përfundimtar. Kjo për arsye se rezultati përfundimtar është i siguruar.

Edhe ky është iluzioni tjetër i madh i njeriut: se rezultati i jetës është i pasigurt.

Ky dyshim mbi rezultatin përfundimtar e ka krijuar armikun tuaj më të madhin, e kjo është frika. Sepse, po dyshuat në rezultatin, atëherë patjetër se dyshoni në Krijuesin – dyshoni në Zotin. E nëse dyshoni në Zotin, duhet të jetoni në frikë dhe fajësi gjithë jetën tuaj.

Po qe se dyshoni në qëllimet e Zotit – dhe në aftësinë e Zotit që ta prodhojë rezultatin përfundimtar – si atëherë, kurdo qoftë, mund të relaksoheni? Si mund ta gjeni qetësinë e vërtetë?

Gjithsesi Zoti e ka aftësi të plotë që qëllimet t’i kurorëzojë me rezultate. Ju nuk mundeni dhe nuk doni të besoni në këtë (megjithëse pohoni se Zoti është i gjithëfuqishëm) dhe ashtu në imagjinatën tuaj patjetër se do ta krijoni forcën e barabartë me të Zotit për të mundur ta gjeni mënyrën që vullneti i Zotit të pengohet. Për këtë arsye në mitologjinë tuaj keni krijuar qenien që e quani “djall”. Mandej e keni sajuar se Zoti gjoja se është në luftë me atë qenie (duke menduar se Zoti i zgjidh problemet në mënyrën në të cilën ju i zgjidhni). Më në fund, ju vërtet keni trilluar se Zoti edhe mund ta humbasë atë luftë.

Krejt kjo thyen tërë atë që thoni se e dini mbi Zotin, por kjo nuk ka rëndësi. Ju e jetoni iluzionin tuaj, dhe së këndejmi e ndjeni frikën tuaj, gjithnjë nga vendimi juaj që të dyshoni në Zotin.

Por, çfarë nëse sillni vendim të ri? Cili do të ishte rezultati?

Jua them këtë: Kishit për të jetuar ashtu siç ka jetuar Buda. Siç ka jetuar Jezui. Siç ka jetuar çdo shenjtor të cilin e keni nderuar.

Por, siç ka ndodhur me shumicën e atyre shenjtorëve, njerëzit nuk kishin për t’ju kuptuar. E kur do të përpiqeshit t’ua sqaroni ndjesinë tuaj të paqes e qetësisë, gëzimet tuaja të jetës, ekstazën tuaj të brendshme, ata do t’i dëgjonin fjalët tuaja, por nuk do t’i ndienin. Ata do të provonin t’i përsëritnin fjalët tuaja, por kishin edhe për të shtuar.

Ata do të çuditeshin sesi ju mund ta keni atë që ata nuk mund ta gjejnë. E atëherë do të bëheshin xhelozë. Së shpejti xhelozia do të shndërrohej në hidhërim, dhe në hidhërimin e tyre ata do të provonin t’ju bindnin se ju nuk e kuptoni Zotin.

Dhe po qe se nuk do kishin sukses t’ju ndanin nga gëzimet tuaja, ata do të insistonin t’ju dëmtonin, aq i madh do të ishte tërbimi i tyre. E nëse kishit për t’iu thënë se as ajo s’është gjë, se madje as vdekja nuk do të mund ta turbullojë gëzimin tuaj, e as ta ndryshojë të vërtetën tuaj, ata sigurisht se kishin për t’ju vrarë! E atëherë, kur do ta shihnin qetësinë me të cilën po e pranoni vdekjen, do t’ju shpallnin shenjtor dhe prapë do t’ju donin.

Sepse është në natyrën njerëzore të duan, pastaj të rrënojnë, e pastaj përsëri ta duan atë që më së tepërmi e çmojnë.

Por përse? Përse ne këtë e bëjmë?

Të gjitha aksionet njerëzore, në nivelin më të thellë, të ndezura janë me njërën prej dy emocioneve, me frikën apo dashurinë. Në të vërtetë ekzistojnë vetëm dy ndjesi – vetëm dy fjalë në gjuhën e shpirtit: Ato janë skajet e kundërta të kontradiktës së madhe polare të cilën e kam krijuar kur e krijova Gjithësinë dhe botën tuaj siç sot e njihni.

Ato janë dy rrotë – alfa dhe omega – të cilat mundësojnë ekzistimin e sistemit të cilin ju e quani “relativitet”. Pa ato dy rrotë, pa ato dy ide mbi gjërat, nuk do të mund të ekzistonte asnjë ide tjetër.

Çdo mendim njerëzor dhe çdo aksion njerëzor themelohet qoftë mbi dashurinë qoftë mbi frikën, nuk ekziston impuls tjetër njerëzor dhe të gjitha idetë tjera janë derivat i këtyre dyjave. Këto thjesht janë versione të ndryshme – trajta të ndryshme të së njëjtës temë.

Mendo thellësisht mbi këtë dhe do të shohësh se është e vërtetë. Kjo është ajo që unë e quajta Mendimi Protektor. Ky është mendimi mbi dashurinë dhe mbi frikën. Ky është mendim prapa mendimeve, i cili ndodhet tej mendimeve. Ky është mendimi i parë. Kjo është forca më e rëndësishme. Kjo është energji e njomë e cila vë në lëvizje makinën e përvojës njerëzore.

Dhe kështu sjellja njerëzore prodhon përvojë të sërishme pas përvojës së sërishme; për këtë njerëzit duan, pastaj rrënojnë, pastaj duan sërish; përherë ekziston vrulli nga njëra ndjesi tek tjetra. Dashuria përkrah frikën përkrah dashurinë përkrah frikën...

... Kurse arsyeja ndodhet në gënjeshtrën e parë – gënjeshtër të cilën ju e konsideroni si e vërteta mbi Zotin – se Zotit nuk mund t’i besohet; se në dashurinë e Zotit nuk mund të kihet besim; se Zoti ju pranon me kusht; se, prandaj, rezultati i fundit është i dyshimtë! E, nëse nuk mund të keni besim në dashurinë e Zotit se do të jetë përherë aty, në dashurinë e kujt mund të zini besë vallë? Nëse Zoti tërhiqet atëherë kur ju nuk silleni si duhet, a nuk do të tërhiqen, vallë, edhe vdekatarët e rëndomtë?

Dhe kështu, në çastet kur shprehni dashurinë tuaj më të lartë, ju e përshëndetni frikën tuaj më të madhe. *****

Sepse, gjëja e parë për të cilën brengoseni posa të thoni “Unë të dua” është se a do ta dëgjoni atë të njëjtën (edhe për ju). E nëse e dëgjoni të njëjtën gjë, atëherë menjëherë filloni të brengoseni se do të mund ta humbisni dashurinë të cilën sapo e keni gjetur. Dhe kështu i tërë aksioni bëhet reaksion – në mbrojtje kundër humbjes – qoftë edhe derisa përpiqeni ta mbroni veten nga humbja e Zotit. Por, sikur ta dish se Kush Je Ti – se je qenia më e shkëlqyeshme, më e shndritshme të cilën Zoti ndonjëherë e ka krijuar – kurrë më nuk kishe për t’u frikësuar. Se kush vallë do të mund ta hidhte atë madhështi të çuditshme? Madje as Zoti nuk do të mund ta vinte re gabimin në krijesën e tillë.

Por ti nuk di se Kush Je dhe mendon se je shuamë më pak. E prej nga ajo ty se ti je shumë më pak nga madhështia që je? Prej disa njerëzve, fjalës së të cilëve u beson në çdo aspekt. Prej nënës tënde dhe babait tënd.

Ata janë njerëz të cilët të duan më së shumti. Përse ata kishin me të gënjyer? Megjithatë, a nuk të kanë thënë ata vallë se je së tepërmi i këtillë, dhe jo sa duhet i atillë? A nuk të kanë nxitur ata vallë se duhet të jesh i qetë? A nuk të kanë fashitur ata në çastet e entuziazmit më të madh? Dhe a nuk të kanë shtyrë që të heqësh dorë nga disa mendime tuat më të egra?

Këto janë disa nga porositë të cilat i ke pranuar dhe, megjithëqë nuk janë në harmoni me kriteret, prandaj edhe nuk janë porosi nga Zoti, kanë mundur të jenë sepse kanë ardhur nga zotat e botës suaj.

Prindërit e tu të kanë mësuar se dashuria është e kushtëzuar – ti kushtëzimet e tyre i ke ndjerë shumë herë – dhe atë përvojë e ke bartur në marrëdhëniet e tua personale dashurore.

Kjo është përvoja të cilën e zbaton edhe ndaj meje.

Nga përvoja e tillë i nxjerr përfundimet e tua për Mua. Përbrenda këtij kuadri ti e flet të vërtetën tënde: “Zoti është Ai që të do” thua “por nëse i thyen urdhrat e tij ai ka me dënuar me persekutim të përhershëm dhe mallkim të përjetshëm”.

Se, a nuk e ke ndjerë vallë persekutimin e prindërve të tu personalë?  A nuk e njeh vallë dhembjen e mallkimit të tyre? E si atëherë mund ta marrësh me mend se me mua do të jetë tjetër ndryshe?

Ke harruar sesi mund të jetë ajo të jesh i dashur pa kushte. Ty nuk të kujtohet përvoja e dashurisë së Zotit. Prandaj përpiqesh ta paramendosh sesi është dashuria e Zotit, duke e sajuar atë sipas dashurisë që e sheh në botë.

Ti në Zotin ke projektuar rolin e “prindit” dhe së andejmi e ke trilluar një Zot i cili gjykon dhe shpërblen apo të dënon, dhe këtë e bazon në marrëdhënien e tij ndaj qëllimeve të tua. Por ky është të kuptuarit e thjeshtëzuar të Zotit, i themeluar mbi mitologjinë tuaj. Kjo nuk ka kurrfarë lidhjeje me atë se Kush Unë Jam.

Kur kështu keni krijuar sistem të ri mendimtar mbi Zotin, themeluar mbi përvojën njerëzore në vend se mbi të vërtetat shpirtërore, ju keni krijuar atëherë një realitet krejtësisht të ri rreth dashurisë. Ky është realitet i themeluar mbi frikën, i rrënjëzuar në idenë e së tmerrshmes, të Zotit hakmarrës. Mendimi juaj Protektor është i gabueshëm, por ta mohosh këtë mendim do të thotë ta rrëzosh gjithë teologjinë tuaj. Dhe megjithëqë teologjia e re e cila do ta zëvendësonte do të ishte vërtet shpëtimi juaj, ju nuk mund ta pranoni, meqë ideja mbi Zotin të Cilit nuk duhet frikësuar, i Cili nuk ka për të gjykuar, dhe i Cili nuk ka arsye për të dënuar, thjesht është shumë e madhërishme për t’u pranuar përbrenda koncepteve tuaja – qofshin ato edhe më të lartësuarat mbi atë se Kush dhe Çfarë është Zoti.

Ai realitet dashurie i themeluar mbi frikën dominon në përvojën tuaj të dashurisë; në të vërtetë e krijon atë. Se ju, jo vetëm që veten e shihni sesi merrni dashuri të kushtëzuar, por ju veten e shihni sesi e jepni në të njëjtën mënyrë. Dhe megjithëqë përmbaheni dhe tërhiqeni dhe prapë i qitni kushtet tuaja, një pjesë juaja e di se ajo nuk është dashuri e tillë siç ajo vërtet është. Megjithatë, duket sikur jeni të pafuqishëm ta ndryshoni mënyrën me të cilën e ofroni. Vetvetes i thoni se atë e keni bërë në mënyrë të rëndë dhe qofshi të mallkuar nëse përsëri e sillni veten në situatë që të jeni të lënduar. E vërteta është, ndërkaq, se do të jeni të mallkuar nëse nuk silleni në situatë të tillë.

(Sipas mendimit tënd personal, të gabuar, mbi dashurinë e gjykon vetveten që kurrë pastër të mos e shijosh. Për këtë shkak, gjithashtu, vetveten e gjykon me atë që Mua kurrë të mos më njohësh ashtu siç Unë vërtet jam. Gjersa nuk më njeh, e nuk do të mundesh që përgjithmonë t’më mohosh, gjithsesi vonë do të vjen çasti i Pajtimit tonë).

Çdo veprim që ndërmerr qenia njerëzore bazohet mbi dashurinë apo frikën, e jo thjesht në marrëdhënien. Vendimet që ndikojnë në punën, veprimtarinë, në politikën, religjionin, arsimimin e rinisë suaj, temat sociale të shteteve tuaja, qëllimet ekonomike të shoqërive tuaja, zgjedhjet që vendosin për luftën, paqen, sulmin, mbrojtjen, kryengritjet agresive; vendimet që diçka të merret apo jepet, të mbrohet apo humbet, të bashkohet apo ndahet – çdo zgjedhje e veçantë e lirë të cilën ndonjëherë e ndërmerrni rrjedh prej njërës nga vetëm dy mendimet e mundshme që ekzistojnë: mendimet mbi dashurinë dhe mendimet mbi frikën.

Frika është energji e cila redukton, mbyll, shtrëngon, përzë, fsheh, ngërçon (shkakton ngërç), dëmton.

Dashuria është energji e cila zgjeron, hap, dërgon, zbulon, ndan, shëron.

Frika mbulon trupat tanë në rroba, dashuria na e mundëson të qëndrojmë lakuriq. Frika rrëmben dhe mbërthen çdo gjë që kemi, dashuria jep krejt çka kemi. Frika mbërthen, dashuria liron. Frika kafshon, dashuria zbut. Frika atakon, dashuria toleron.

Çdo mendim njerëzor, fjalë apo vepër bazohet në njërin apo emocionin tjetër. Aty nuk keni zgjedhje, se nuk keni çfarë tjetër të zgjidhni. Por keni zgjedhje të lirë mbi këtë se cilin nga ato dy emocione do ta zgjidhni.

Kur Ti këtë e flet duket lehtë, porse në çastet e vendimit, shpeshherë peshoren e mbizotëron frika. Pse kjo është kështu?

Ju kanë mësuar të jetoni në frikë. Ju kanë folur mbi atë se mbijetojnë vetëm më shkathëtit, se fitojnë më të fuqishmit dhe se suksesojnë (arrijnë sukses) vetëm më të mençurit. Së tepërmi pak është folur mbi madhështinë e atyre që më së shumti duan. Dhe kështu ju gjakoni kah ajo që të jeni më të shkathëtit, më të fuqishmit, më të mençurit – në këtë apo në atë mënyrë – edhe po qe se veten e konsideroni diç më pak se kjo në cilëndo situatë, i frikoheni humbjes, sepse ju është thënë se të jesh më pak do të thotë të humbasësh. Dhe kështu, natyrisht, i zgjidhni veprimet e themeluara mbi frikën, sepse ashtu ju kanë mësuar. Por unë jua mësoj këtë: Kur e zgjidhni veprimin të cilin e nxit dashuria, atëherë do të mbërrini më tepër sesa mbijetesa, më tepër sesa fitorja, më tepër sesa suksesi i thjeshtë. Atëherë ju do ta ndjeni lavdinë e plotë të atij që Vërtet Jeni dhe të cilët mund të jeni.

Për ta arritur këtë duhet t’i hidhni mësimet e mësuesve tuaj botërorë qëllimmirë, por gabimisht të informuar dhe t’i dëgjoni mësimet e atyre, urtia e të cilëve vjen nga burime tjera.

Në mesin tuaj ka shumë mësues të tillë, siç gjithmonë ka pasur, sepse Unë nuk kam për t’ju lënë pa ata të cilët do t’ju dëftojnë, këshillojnë, udhëzojnë dhe përkujtojnë për ato të vërteta. Megjithatë, përkujtuesi më i madh nuk është askush përjashta jush, porse zëri përbrenda jush. Ai është vegla e parë me të cilin unë shërbehem, sepse është më i kuptueshmi.

Zëri i brendshëm është zëri më i fuqishëm me të cilin flas, sepse është edhe më i afërti me ju. Ai është zëri që ju tregon se a është çdo gjë tjetër e vërtetë apo e rrejshme, e drejtë apo e gabuar, e mirë apo e keqe siç ju atë kishit për ta definuar. Ai është radar i cili e përcakton rrugën, timonier anijeje, e hap rrugën nëse ju këtë ia lejoni. Ai është zë i cili ju tregon pikërisht tash se a janë fjalët të cilat i dëgjoni fjalë dashurie apo fjalë frike. Me këtë masë ju mund t’i përcaktoni se a janë ato fjalë të cilave duhet falur vëmendjen apo shpërfillur.

            Vazhdon...

  (1)    (2)             (4)