Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Neale Donald WALSCH

Shqipëruar nga: Hasan HAMËZBALA

BISEDAT ME ZOTIN (4)

* një dialog i pazakonshëm *

       Kjo është ajo të cilën e nënkuptojnë religjionet tuaja kur thonë se ju jeni të krijuar “në fytyrën dhe stilin e Perëndisë”. Kjo nuk do të thotë, siç pohojnë disa, se trupat tanë fizikë janë të ngjashëm (megjithëqë Zoti mund të marrë cilëndo formë fizike të cilën e zgjedh për qëllimin e caktuar). Kjo do të thotë se esenca jonë është njëjtë. Ne jemi të krijuar nga e njëjta lëndë. Ne JEMI “e njëjta lëndë” me të gjitha vetitë dhe aftësitë e njëjta – duke përfshirë edhe aftësinë që të krijojmë realitet fizik nga ajri.

Thua se po e zgjodha përherë veprimin i cili buron nga dashuria, atëherë do ta shijoj tërë famën e asaj se kush jam dhe kush mund të jem. A dëshiron pak më gjerësisht të ma sqarosh këtë, të lutem?

Për çdo gjë të gjallë ekziston vetëm një qëllim, e ky është që ta provoni lavdinë e plotë.

Çdo gjë tjetër që thua, mendon apo bën, i nënshtrohet këtij funksioni. Shpirti yt nuk ka se çfarë të bëjë tjetër dhe shpirti yt nuk dëshiron të bëjë asgjë tjetër.

Çudia e atij qëllimi është se ai kurrë nuk përfundon. Përfundimi është kufizim, kurse qëllimi i Zotit është pa kufij të tillë. Nëse vjen çasti në të cilin vetveten ke për ta njohur në lavdi të plotë, në atë çast do të paramendosh lavdi edhe më të madhe të cilën duhet përmbushur. Sa më shumë je, aq më shumë mund të jesh, e sa më shumë mund të jesh, mund të jesh edhe më shumë.

E fshehta më e thellë është ajo se jeta nuk është proces zbulimi, por proces krijimi.

Ti vetveten nuk e zbulon, por e rikrijon. Gjako, prandaj, jo kah ajo që veten ta njohësh Kush Je, por gjako kah ajo që ta përcaktosh se Kush Ti dëshiron të jesh.

Ka të tillë që thonë se jeta është shkollë, se ne këtu jemi t’i mësojmë mësimet e caktuara, se kur njëherë “kryejmë maturën” mund të nisemi në hulumtime të reja, tashmë jo të penguar nga trupi. A është kjo e saktë?

Kjo është pjesa e dytë e mitologjisë suaj, themeluar mbi përvojën njerëzore.

Vallë, jeta nuk është shkollë?

Jo.

Ne nuk jemi këtu për të marrë leksione?

Nuk jeni.

E përse atëherë jemi këtu?

Që të kujtoheni dhe natyrisht ta krijoni vetëdijen mbi atë se Kush Jeni.

Po ta them këtë rishtas e rishtas. Ti nuk më beson. Por, kjo është kështu. Nëse vetveten nuk e ndërton në atë i Cili (vërtet) Je, atëherë i tillë edhe nuk mund të jesh.

Në rregull. Kthehemi pakëz prapa në shkollë. I kam dëgjuar shumë mësues, njërin pas tjetrit, duke më mësuar se jeta është shkollë. Jam sinqerisht i zënë në befasi kur të dëgjoj Ty duke e mohuar këtë.

Shkolla është vend në të cilin shkon nëse diçka nuk di, e dëshiron ta mësosh atë. Ajo nuk është vend ku shkon nëse çështjen veç e di dhe dëshiron thjesht ta sprovosh diturinë tënde.

Jeta (siç e quani ju) është shans që empirikisht ta njihni atë që veçse e dini teorikisht. Për këtë nuk duhet mësuar asgjë. Duhet thjesht ta përkujtoni atë që veç e dini dhe të veproni në harmoni me të.

Nuk jam i sigurt se po kuptoj.

Fillojmë këtu. Shpirti – shpirti yt – di krejt çfarë duhet gjithë kohën të dijë. Atij asgjë nuk i është e fshehur, asgjë e panjohur. Megjithatë, dituria nuk është e mjaftueshme. Shpirti kërkon përvojë.

Ti vetveten mund ta njohësh si shpirtmadh, por nëse nuk bën diçka që fuqimisht ta dëshmojë shpirtmadhësinë, nuk ke asgjë përpos idesë mbi atë shpirtmadhësinë tënde. Mund ta dish vetveten si dashamirës, por nëse askujt nuk i dhuron dashamirësi, nuk ke asgjë përpos mendimit mbi vetveten.

Dëshira e vetme e shpirtit tënd është që koncepti më i lartësuar mbi vetveten të shndërrohet në përvojën më të madhe. Derisa ideja nuk bëhet përvojë, ekziston vetëm gjasa. Unë mendoj mbi Vetveten kohë tejet të gjatë. Më gjatë sesa ti dhe unë mund të mbajmë mend së bashku. Më gjatë sesa koha e kësaj Gjithësie, shumë më gjatë. A sheh, pra, sesi është afatshkurtër – sesi është e re – përvoja Ime mbi Mua.

Prapë nuk kuptoj. Përvoja jote mbi Ty!

Po. Lejomë të ta sqaroj:

Në fillim është ajo që ka qenë krejt Çfarë ka ekzistuar, dhe nuk ka pasur më tepër asgjë. Megjithatë, Krejt Çfarë Është nuk ka mundur ta njohë vetveten – sepse, Krejt Çfarë Është është Krejt Çfarë ka Qenë dhe nuk ka qenë asgjë tjetër. Dhe kështu... Krejt Çfarë Është ...nuk ka qenë. Se, në mungesë të diçkahi tjetër, Krejt Çfarë Është, nuk është.

Kjo është Është/S’ësht~ja e madhe mbi të cilën kanë folur mistikët që nga zanafilla e kohës.

Pra, Krejt Çfarë Është e ka ditur se ajo ka qenë krejt çfarë ka qenë – por ajo nuk ka qenë mjaft, sepse vetëm kuptimisht ka mundur ta njohë madhështinë e vet të gjithmbarshme, por jo edhe përvojisht (me anë të përvojës). Kurse përvoja mbi veten ka qenë ajo për të cilën ka gjakuar, meqë ka dëshiruar të jetë aq madhështor. Megjithatë, kjo ka qenë e pamundur, sepse vetë shprehja “i madhërishëm”është relative. Krejt Çfarë Është nuk ka mundur ta dijë sesi është ajo të jesh i madhërishëm përpos nëse nuk shfaqet ajo që nuk është. Në mungesë të asaj që nuk është, ajo që Është, s’është.

A po e kupton këtë?

Më duket se po. Vazhdo.

Në rregull.

Ajo Që Është Krejt çfarë ka ditur është se nuk ka ekzistuar asgjë tjetër. Kështu veten kurrë nuk ka mundur ta njohë nga pikëpamja jashtë vetes. Pikëvështrimi i tillë nuk ka ekzistuar. Ka ekzistuar vetëm një pikëvështrim, e ai ka qenë i vetmi vend përbrenda tij. “Është-S’është”. Jam-S’jam.

Megjithatë, e Tëra e ka zgjedhur Të tërën që Vetveten ta njohë përvojisht.

Ajo energji – ajo energji e pastër, e paparë, e padëgjuar, e pavërejtshme, prandaj edhe askujt tjetër e njohur – ka zgjedhur që ta sprovojë vetveten si madhështinë e skajshme që ka qenë. Si kishte për ta bërë? Ajo e ka kuptuar se duhej përdorur pikën e vështrimit përbrenda vetes.

Ka menduar, krejtësisht me të drejtë, se çdo pjesë e Saj duhet të jetë më e vogël sesa tërësia dhe së andejmi, po qe se Ndahet në pjesë, secila pjesë, duke qenë se është më e vogël se tërësia, ka mundur të shikojë përmbrapa në mbetjen e Vetvetes dhe ta shohë madhështinë.

Dhe kështu është Krejt Çfarë ka ndarë vetveten – duke u bërë në një çast të lavdishëm ajo që është kjo dhe ajo që është ajo. Për të parën herë ka ekzistuar kjo dhe ajo, plotësisht të ndara njëra nga tjetra. E megjithatë, që të dyja kanë ekzistuar njëkohësisht. Siç edhe krejt ajo që nuk është asnjëra prej tyre.

Kështu përnjëherësh kanë ekzistuar tri elementet: Ajo që është këtu. Ajo që është atje. Dhe Ajo që nuk është as këtu as atje – por që patjetër duhet të ekzistojë për të ekzistuar këtu dhe atje.

Ajo është asgjë~ja që i mban të gjitha. Ajo është jo~hapësira e cila e mban hapësirën. Ajo është E tëra që i mban pjesët.

Mund ta kuptosh vallë?

Po e kupton këtë?

Mendoj se po. Ti aq qartë e ke paraqitur këtë saqë, besomë, po mendoj se vërtet po e kuptoj.

Do të vazhdoj më tutje. Ajo asgjë që mban çdo gjë, është ajo që disa njerëz e quajnë Zot. Porse, kjo nuk është e saktë, meqë nënkupton se ekzistuaka diçka që Zot s’është – në të vërtetë tërë ajo që “asgjë” s’është. Por unë jam Krejt – e dukshmja dhe e padukshmja – dhe kështu ky përshkrim Mua si i Padukshmi i Madh – Jo-gjë~ja apo Mes-hapësira, një definicion i rëndësishëm mistik lindor i Zotit, nuk është më i saktë sesa përshkrimi perëndimor praktik i Zotit si e Dukshmja e Tërë.

Në krijimin e asaj që është “këtu” dhe që është “atje” Zoti ia ka mundësuar Zotit që ta njohë vetveten. Në çastin e atij eksplozionit të madh përbrenda, Zoti e ka krijuar relativitetin – më të madhen dhuratë të cilën Zoti ndonjëherë ia ka dhuruar Vetvetes. Së këndejmi marrëdhënia është më e madhja dhuratë të cilën Zoti ndonjëherë ta ka dhënë ty, çështje për të cilën, më vonë, më hollësisht kemi për të bërë fjalë.

Nga Jo-Gjëja ka buruar pastaj e Tëra – ngjarje shpirtërore plotësisht konsekuente, e specifike, në harmoni me atë që dijetarët tuaj e quajnë Teoria e Shpërthimit të Madh.

E derisa të gjitha elementet kanë depërtuar, është krijuar koha, meqë gjëja ka qenë më së pari këtu, e pastaj atje – dhe periudha e nevojshme për të mbërritur prej këtu atje ka mundur të matet.

Pikërisht kur pjesët e Vetes, që janë të dukshme, kanë zënë të definohen, “relative” ndaj njëra-tjetrës, ashtu kanë bërë edhe pjesët që janë të padukshme.

Zoti e ka ditur se për ekzistimin e dashurisë – dhe për njohjen e vetvetes si dashuri e pastër – duhet të ekzistojë edhe e kundërta e saj e vërtetë. Kështu Zoti me qëllim ka krijuar polaritetin e madh – të kundërtën absolute të dashurisë – krejt ajo që dashuri nuk është, e që tash e quajmë frikë. Në çastin kur ka ekzistuar frika, dashuria ka mundur të ekzistojë si diçka që mund të sprovohet.

Atë krijim të dualitetit midis dashurisë dhe të kundërtës së saj qeniet njerëzore në mitologjitë e tyre të njohura e quajnë lindja e së keqes, rënia e Adamit, rebelimi i Satanait e kështu me radhë.

Ashtu siç trupëzimin e dashurisë së pastër e keni quajtur Zot, ashtu frikën e mënishme e keni personifikuar në figurën të cilën e quani djall.

Disa në Tokë rreth kësaj ngjarjeje kanë zhvilluar mitologji mjaft të përpunuara, përfshirë aty edhe skenarët për beteja e luftë, për ushtarë engjëllorë e luftëtarë djallëzorë, për forcat e së mirës e të së keqes, dritës dhe errësirës.

Ajo mitologji ka qenë tentimi i parë i njerëzimit që të kuptojë, dhe t’ua transmetojë të tjerëve në mënyrën për ta të kuptueshme, ngjarjen kozmike për të cilën shpirti njerëzor është thellësisht i vetëdijshëm, por të cilin mendja mezi mund ta kuptojë.

Në krijimin e Gjithësisë si variant i ndarë i Vetes, Zoti nga energjia e pastër ka krijuar Krejt çka tash ekziston – të dukshmen e të padukshmen.

Me fjalë tjera, nuk ka lindur atëherë vetëm Gjithësia fizike, por edhe Gjithësia metafizike. Ajo pjesë e Zotit që e krijon pjesën tjetër Jam/S’jam të ekuacionit ka eksploduar po ashtu në thërrmija të panumërta më të vogla se një e tërë. Ato thërrmija të energjisë ju i quani shpirtra.

Në mitologjitë e disa religjioneve tuaja thuhet se “Zoti Baba” ka pasur shumë fëmijë shpirtërorë. Ai krahasim me mënyrën njerëzore të shumëzimit të jetës duket sikur është e vetmja mënyrë në të cilën masat mund të binden që në realitet të mbahen idetë mbi shfaqjen befasuese – ekzistencën befasuese – të shpirtrave të panumërt në “Mbretërinë qiellore”.

Në këtë kuptim rrëfimet tuaja mitologjike nuk janë shumë larg nga realiteti i vërtetë – sepse shpirtrat e panumërt që përbëjnë gjithsejshmërinë Time në kuptimin kozmik janë pasardhësit e Mi.

Qëllimi im hyjnor i ndarjes së Vetvetes ka qenë krijimi i numrit të mjaftueshëm të pjesëve të Mia për ta njohur Vetveten përvojisht (me anë të përvojës). Ekziston vetëm një mënyrë që Krijuesi vetveten përvojisht ta njohë si Krijues, e ajo është të krijojë. Dhe kështu Unë secilës prej atyre pjesëve të panumërta të Vetes ua kam dhënë fuqinë e njëjtë që të krijojnë, siç Unë e kam si tërësi.

Kjo është ajo të cilën e nënkuptojnë religjionet tuaja kur thonë se ju jeni të krijuar “në fytyrën dhe stilin e Perëndisë”. Kjo nuk do të thotë, siç pohojnë disa, se trupat tanë fizikë janë të ngjashëm (megjithëqë Zoti mund të marrë cilëndo formë fizike të cilën e zgjedh për qëllimin e caktuar). Kjo do të thotë se esenca jonë është njëjtë. Ne jemi të krijuar nga e njëjta lëndë. Ne JEMI “e njëjta lëndë” me të gjitha vetitë dhe aftësitë e njëjta – duke përfshirë edhe aftësinë që të krijojmë realitet fizik nga ajri.

Qëllimi im tek krijimi juaj, trashëgimtarët e mi shpirtërorë, ka qenë në atë që Vetveten ta njoh si Zot. Nuk ka mënyrë tjetër që atë ta mbërrijë përveçse nëpërmjet jush. Së këndejmi mund të thuhet (e shumë herë edhe është thënë) se qëllimi im për ju është në atë që ju veten ta njihni si Mua.

Kjo duket çuditërisht e thjeshtë, por bëhet shumë e ndërlikuar – sepse ekziston vetëm një mënyrë që ju veten ta njihni si Mua, e ajo është që më së pari veten të mos e njihni si Mua.

Tento ta ndjekësh këtë – përpiqu – sepse këtu zë fill pjesa subtile. A je i gatshëm?

Mendoj se po.

Mirë. Mbaje në mend, ti e ke kërkuar këtë sqarim. Ti e ke pritur me vite. Ti e ke kërkuar në mënyrë laike, e jo si doktrinë teologjike apo teori shkencore.

Po, e di çfarë kam kërkuar.

Çfarë ke kërkuar, atë edhe do ta kesh.

Ta thjeshtojmë, do të shërbehem me modelin tuaj të fëmijëve të Zotit si themel, gjë që nuk është edhe larg nga modeli i vërtetë.

Kthehemi, pra, në atë se si duhet të veprojë procesi i vetë-njohjes.

Ekziston një mënyrë me të cilën kam mundur të bëjë që të gjithë fëmijët e mi shpirtërorë të njihen si pjesë të Miat – e ajo është që unë atë thjesht t’ua them. Këtë edhe e kam bërë. Por shih që Shpirtit nuk i ka mjaftuar – që vetveten ta njohë si Zot, apo si pjesë të Zotit, apo si fëmijë të Zotit, apo si trashëgimtarë të mbretërisë (apo cilëndo mitologji që dëshiron ta përdorësh).

Siç e kam sqaruar, njohja e diçkahi dhe përvoja mbi atë janë dy gjëra të ndryshme. Shpirti ka gjakuar prandaj që Vetveten ta njoh edhe përvojisht (siç kam bërë unë).  Njohja për ju nuk ka qenë e mjaftueshme. Prandaj unë e kam menduar planin. Ajo është ideja më e çuditshme në mbarë Gjithësinë – dhe bashkëpunimi më spektakular. Po them bashkëpunimi sepse të gjithë ju keni qenë në të me Mua.

Sipas planit, ju si shpirt i pastër ka qenë dashur të hyni në gjithësinë e sapokrijuar. Kjo është kështu shkaku i asaj se fizikisht është e vetmja mënyrë që përvojisht ta njihni atë të cilën e njihni me anë të njohjes. Kjo, në të vërtetë, është arsyeja pse e kam krijuar kozmosin fizik, gjithësinë, për fillim – dhe sistemin e relativitetit që ta udhëheqë atë, si dhe çdo gjë të krijuar.

Kur keni arritur në Gjithësinë fizike, ju, fëmijët e shpirtit Tim, keni mundur të sprovoni atë që keni ditur për veten – por para kësaj ka qenë dashur ta njihni të kundërtën. Ta sqaroj të thjeshtuar, ju nuk keni mundur ta njihni vetveten si të lartë derisa nuk e keni njohur se ç’do të thotë e ulëta. Nuk keni mundur ta njihni çfarë është e trashë, derisa nuk e keni njohur se ç’është e holla.

E zbritur në logjikën e skajshme, nuk mund ta njihni veten të tillë siç jeni derisa nuk takoheni me atë që s’jeni. Ky është qëllimi i teorisë së Relativitetit dhe i gjithë jetës fizike. Ju vetvetiu jeni të definuar me atë që nuk jeni.

Në rastin e njohjes së skajshme – në rast se veten e njihni si Krijues – nuk mund ta provoni Veten si krijues nëse dhe derisa nuk krijoni. E nuk mund ta krijoni veten derisa nuk e krijoni veten. Në njëfarë mënyre duhet më parë “të mos jeni” për të qenë. A po më përcjell, vallë?

            Fund i kapitullit të parë

 (1)    (2)    (3)