Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Neale Donald WALSCH

Shqipëruar nga: Hasan HAMËZBALA

BISEDAT ME ZOTIN (2)

* një dialog i pazakonshëm *

       Të gjithë njerëzit janë të veçantë dhe të gjitha çastet janë të arta. Nuk ekziston personi, dhe nuk ekziston koha të cilët janë më të veçantë prej tjerëve. Shumë njerëz dëshirojnë të besojnë se Zoti drejtohet në mënyrë të veçantë dhe vetëm njerëzve të veçantë.

Si mund ta di se ky komunikim vjen nga Zoti? Si ta di se kjo nuk është imagjinata ime personale?

Ku do të ishte dallimi? Vallë a nuk sheh se unë njësoj lehtë do të mund të veproja përmes imagjinatës tënde si dhe përmes çdo gjëje tjetër? Unë pikërisht kam me t’i sjellë mendimet, fjalët apo ndjenjat e vërteta në cilindo çast, e të cilat i përgjigjen saktësisht qëllimit të duhur, duke u shërbyer me një mjet apo me më shumë sosh.

E do ta dish se këto fjalë vijnë prej Meje, sepse ti sipas vullnetit tënd personal kurrë nuk ke folur kaq qartë. Sikur ti për këto pyetje të kishe folur kaq qartë, nuk do t’i kishe parashtruar.

Kujt i drejtohet Zoti? A ekzistojnë njerëz të veçantë? A ekziston kohë e veçantë?

Të gjithë njerëzit janë të veçantë dhe të gjitha çastet janë të arta. Nuk ekziston personi, dhe nuk ekziston koha të cilët janë më të veçantë prej tjerëve. Shumë njerëz dëshirojnë të besojnë se Zoti drejtohet në mënyrë të veçantë dhe vetëm njerëzve të veçantë. Kjo masën e njerëzve e liron nga përgjegjësia që t’i dëgjojë porositë e mia, pa le më t’i pranojë (gjë që është çështje tjetër), dhe ua mundëson t’u besojnë fjalëve të dikujt tjetër në të gjitha çështjet. Nuk është e thënë të më dëgjoni mua, se të tjerët prej meje kanë dëgjuar nga diçka mbi secilën temë, andaj ju ato do t’i dëgjoni prej tyre.

Duke dëgjuar atë që njerëzit tjerë mendojnë se kanë dëgjuar se unë kam thënë, ju fare as nuk duhet të mendoni.

Kjo është arsye më e madhja pse shumica e njerëzve lirohen nga porositë e mia në nivel personal. Nëse e pranon se po i përvetëson porositë e mija drejtpërsëdrejti, atëherë ti je përgjegjës për interpretimin e tyre. Është larg më e sigurt dhe shumë më lehtë ta dëgjosh interpretimin nga dikush tjetër (megjithëqë ata të tjerët kanë jetuar para më shumë se 2000 vjetëve) sesa të kërkosh interpretim për porositë të cilat ndoshta i pranon pikërisht në këtë moment.

Megjithatë, unë po të ftoj në trajtë të re komunikimi me Mua. Komunikim dykahor. Në të vërtetë, ti je ai që më ke ftuar Mua. Se, Unë kam ardhur tek ti, në këtë trajtë, pikërisht tash, si përgjigje në pyetjen tënde.

Pse duket sikur disa njerëz, ta marrim shembull Krishtin, i ndjejnë më tepër kumtet e tua se të tjerët?

Se disa njerëz vërtet janë të gatshëm të dëgjojnë. Ata janë të gatshëm të ndiejnë, dhe ata janë të gatshëm të mbesin të hapur për komunikim, madje edhe atëherë kur ajo që dëgjojnë duket e tmerrshme, apo e çmendur, apo plotësisht e gabuar.

Vallë, do të duhej ta dëgjonim Zotin madje edhe atëherë kur ajo çfarë thuhet duket e gabuar?

Sidomos kur duket e gabuar. Nëse njeriu për të gjitha që bën beson se është në të drejtën, kujt i duhet biseda me Zotin.

Urdhëro, puno sipas asaj që di. Por, kije parasysh se të gjithë ju atë e bëni që nga zanafilla e kohës. Dhe shih se në ç’gjendje është bota. Qartë, diçka keni gabuar. Sigurisht ekziston diçka që nuk kuptoni. Ajo që e kuptoni - ju - duhet t’ju duket në rregull, se “rregull” është shprehja me të cilën shërbeheni ju që të shenjoni diçka me të cilën pajtoheni. Së këndejmi, ajo që keni lënë ju është dukur “e gabuar”.

E vetmja mënyrë për t’u nisur përpara është që të pyeteni: “Çfarë do të ndodhte sikur e tërë ajo për të cilën unë kam supozuar se është “gabim” të ishte vërtet “në rregull”? Çdo shkencëtar i madh këtë e di. Kur diçka që shkencëtari bën, nuk jep rezultate, shkencëtari i hedh të gjitha supozimet dhe fillon nga fillimi. Të gjitha zbulimet e mëdha janë realizuar me vullnet dhe aftësi, e jo se ishin apo nuk ishin në rregull. E kjo na nevojitet këtu.

Nuk mund ta njohësh Zotin derisa nuk pushon që vetvetes t’i thuash se veç e ke njohur Zotin. Nuk mund ta dëgjosh Zotin derisa nuk pushon së menduari se veç e ke dëgjuar Zotin.

Nuk mund të ta shpall të vërtetën Time derisa ti nuk pushon të ma shpallësh tënden Mua.

Por e vërteta ime mbi Zotin vjen prej Teje!

Kush e thotë këtë?

Të tjerët.

Cilët të tjerë?

Prijësit. Predikuesit. Rabinët. Priftërinjtë. Librat. Bibla, për zotin!

Këto nuk janë burime të cilat duhet dëgjuar.

Nuk janë?!

Jo.

E cilat janë?

Dëgjo Ndjesitë e tua. Dëgjoji Mendimet e tua më të Larta. Dëgjoje Përvojën tënde. Kurdo që diçka ndryshon prej tyre, që të kanë mësuar mësuesit e tu, apo ke lexuar në librat e tu, harroji fjalët. Fjalët janë transmetuesit më të pabesë të së vërtetës.

Ka aq shumë që do të dëshiroja të të them, aq shumë që do të dëshiroja të të pyes. Nuk di nga t’ia filloj.

Për shembull, përse ti nuk zbulohesh? Nëse vërtet ekziston Zot, e Ti je Ai, përse nuk zbulohesh në mënyrën të cilën të gjithë ne mund ta kuptojmë?

Unë këtë e kam bërë vazhdimisht e vazhdimisht. Këtë e bëj përsëri, pikërisht tash.

Jo. Mendoj në mënyrën e zbulimit që është e pakundërshtueshme; e cila nuk mund të mohohet.

Si për shembull?

Që tash të shfaqesh para syve të mi.

Unë këtë edhe po e bëj, pikërisht tash.

Ku?

Kudo hedh shikimin.

Jo, unë aludoj në mënyrën e pakontestueshme. Mënyrë të cilën asnjë njeri nuk mund ta mohojë.

E ç’mënyrë do të ishte ajo? Në ç’trajtë do të dëshiroje që unë të shfaqesha?

Në trajtën të cilën ti vërtet e ke.

Kjo është e pamundur, meqë unë nuk kam trajtë të cilën ti e kupton. Unë mund të marrë trajtë të cilën ti do të mund ta kuptosh, por atëherë secili do të supozonte se ajo çfarë ka parë është një dhe e vetmja trajtë e Zotit, e jo se ajo është vetëm një nga shumë trajta në të cilat shfaqet Ai.

Njerëzit besojnë se unë jam i tillë siç ata më shohin, e jo i atillë siç nuk më shohin. Por unë jam e Padukshmja e Madhe, e jo ajo që jam në ndonjë çast të caktuar. Në kuptimin e caktuar unë jam ai që s’jam. Unë vij nga mosekzistenca dhe atje përherë kthehem.

Megjithatë, kur vij në një formë të caktuar apo në një tjetër – në formën në të cilën mendoj se njerëzit mund të Më kuptojnë – njerëzit ma përshkruajnë atë formë përgjithmonë.

Dhe kur do t’u shfaqesha në çfarëdo forme tjetër, njerëzve të tjerë, të parët do të thoshin se të dytëve nuk u jam shfaqur, sepse nuk u jam dukur atyre të dytëve ashtu siç u jam dukur të parëve, e as që u kam thënë të njëjta gjëra, prandaj – a kam mundur të jem unë?

A sheh, pra, nuk është me rëndësi se n’ç’trajtë, apo se n’ç’mënyrë unë zbulohem – cilëndo mënyrë që e zgjedh dhe cilëndo trajtë që marr, asgjë nuk mund të jetë e pakundërshtueshme.

Por, të bëje diçka që do ta dëshmonte të vërtetën mbi atë se kush je Ti, jashtë çfarëdo dyshimi...

... Akoma ka të tillë që do të thoshin se ajo është vepër djallëzore apo thjesht imagjinata e dikujt. Apo se ajo është çfarëdo tjetër përpos Meje. Sikur unë të tregohesha si Zot i gjithëfuqishëm, Perandor i Qiejve dhe Tokës dhe t’i lëvizja bjeshkët për ta argumentuar atë, ekzistojnë ata që do thoshin: “Ky duhet të jetë Satanai”!

E ashtu edhe duhet të jetë. Se, Zoti nuk ia zbulon Hyjninë Hyjnisë përmes të vërejturit të jashtëm, por përmes përvojës së brendshme. E kur përvoja e brendshme e zbulon Hyjninë, të vërejturit e jashtëm nuk është i nevojshëm. E nëse të vërejturit e jashtëm është i nevojshëm, përvoja e brendshme nuk është e mundur.

Nëse, pra, zbulimi është i nevojshëm, nuk mund të kihet, sepse akti i të lypurit është deklarim se ai nuk ekziston; se asgjë nga Zoti tani nuk është e zbuluar. Deklarimi i tillë prodhon përvojë. Sepse, mendimi yt mbi diçka është kreativ ndërkaq fjala jote është produktive, kurse mendimi yt dhe fjala jote së bashku janë mrekullisht efikas në krijimin e realitetit tënd. Prandaj do të provosh se Zoti tani nuk është shfaqur, se po të ishte Zoti ti nuk do të kërkonte që Zot të ishte.

A do të thotë vallë kjo se unë nuk mund të kërkoj asgjë prej asaj që dua? Mos vallë dëshiron të thuash se kur për diçka lutemi ashtu në të vërtetë atë e largojmë prej vetes?

Kjo është pyetje që shtrohet që nga lashtësia – kurse përgjigjja në të është dhënë sa herë që ajo është parashtruar. Megjithatë, ju nuk e keni dëgjuar përgjigjen apo atë nuk dëshironi ta besoni.

Përgjigjja në këtë pyetje, në kushtet e sotme dhe me gjuhën e sotme, jepet kështu:

Nuk do ta kesh atë që kërkon, as që mund të kesh diçka që dëshiron. Kjo është kështu shkaku se vetë kërkesa jote është deklarim i mospasjes, kurse shprehja jote se e dëshiron një gjë vepron vetëm për atë që – në realitetin tënd – ta krijojë përvojën e caktuar – dëshirimin.

Lutja e drejtë, prandaj, asnjëherë nuk është përshpirtje përulëse, porse uratë falënderimi.

Kur i falënderohesh Zotit që më parë për atë që ke zgjedhur ta provosh në realitetin tënd, ti në të vërtetë e pranon se Ai është atje... vërtet. Falënderimi prandaj është deklarimi më i fuqishëm bërë Zotit; vërtetim se unë jam përgjigjur madje edhe para se ti të kesh pyetur.

Prandaj kurrë mos u lut përulësisht. Ndero, respekto.

E çfarë nëse unë që më parë i jam falënderues Zotit për diçka, e ajo nuk realizohet? Kjo mund të sjell dëshpërim, hidhërim.

Falënderimi nuk mund të shfrytëzohet si mjet me ndihmën e të cilit do të manipulohet Zoti, do të mashtrohet Gjithësia. Nuk mund ta gënjesh vetveten. Mendja jote e di të vërtetën e mendimeve të tua. Nëse thua: “Faleminderit, Zot, për këtë e atë”, duke e ditur gjatë gjithë kohës se ajo nuk ekziston në realitetin tënd të tashëm, nuk mund të presësh nga Zoti që të jetë më pak i qartë se ti dhe që atë të ta krijojë.

Zoti e di se çfarë di ti, e çfarë ti di është ajo që shfaqet si realiteti yt.

Po si unë atëherë mund të jem sinqerisht falënderues për diçka që unë e di se nuk ekziston?

Me besim.  Ai besim yti edhe po qe me madhësi sa fara e sinapit, ka për t’i lëvizur bjeshkët. Do ta njohësh se është atje, se Unë kam thënë se është atje; se Unë kam thënë se madje edhe para se ti të pyesësh, do të përgjigjem; se Unë kam thënë dhe ta kam thënë atë në çdo mënyrë të pranueshme, përmes çdo Mësuesi, se çfarëdo që të zgjedhësh, duke zgjedhur atë në emrin Tim, ka për t’u realizuar.

Por, shumë njerëz thonë se lutjet e tyre kanë mbetur të padëgjuara.

Asnjë lutje – kurse lutja nuk është gjë tjetër veçse deklarim i përzemërt për diçka që është ashtu – nuk mbetet e padëgjuar. Çdo lutje – çdo mendim, çdo deklarim, çdo ndjesi – është kreative. Gjer në shkallën sa ajo me zjarr konsiderohet e vërtetë, gjer në atë shkallë ajo do të shfaqet në përvojën tuaj.

Kur të thuhet se lutja nuk është dëgjuar, realisht ka ndodhur ajo që mendimi, fjala apo ndjenja më e keqe është bërë frytdhënëse. Por ajo që duhet ta dish – e këtu është fshehtësia – është ajo se prapa mendimeve përherë ekziston mendimi i cili mund të quhet Mendimi Protektor, gjegjësisht mendimi kontrollues.

Nëse, prandaj, lutesh dhe përulësisht kërkon, duket se ke më pak gjasa ta arrish atë që mendon se është zgjedhja jote, sepse Mendimi Protektor prapa secilës lutje përulëse është ai se tash nuk e ke atë që e dëshiron. Dhe Mendimi Protektor bëhet realitet yti.

I vetmi Mendim Protektor që do të mund ta mbizotëronte atë mendim është mendimi në besim se Zoti do ta dëgjojë bash secilën lutje. Disa njerëz në këtë besojnë, por vetëm të paktit.

Veprimi i lutjes bëhet shumë më i lehtë kur njeriu, në vend se të besojë se Zoti përherë do të thotë “po” në secilën lutje, intuitivisht ta kuptojë se vetë lutja nuk është e nevojshme. Atëherë lutja është uratë falënderimi. Ajo fare nuk është lutje, porse deklaratë falënderimi për diçka që është ashtu.

            Vazhdon...

  (1)            (3)     (4)