Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (6)

Kapitulli i dhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetja e tretë

            Dje, The Corriere della Sera – gazeta më e popullarizuar italiane, ka shkruar se Papa Pali i gjashtë, para disa vitesh, dhe tash Papa Gjon Pali i dytë, zyrtarisht kanë deklaruar se djalli nuk është një pseudo-realitet, një personifikim fantastik konceptual i shkaqeve të panjohura të sëmundjeve tona, por përkundrazi, ai është real, demon ekzistues!

            Ju lutemi, komentin.

            Ekzistenca është dialektike.

            Nëse nuk ka dashuri nuk ka urrejtje, në qoftë se ka ditë ka edhe natë, në qoftë se ka dhimbje ka edhe kënaqësi, në qoftë se ka burrë ka edhe grua.

            Ekzistenca funksionon përmes dialektikës.

            Religjionet të cilët besojnë në Zot duhet të deklarojnë se djalli është një realitet. Në qoftë se djalli është vetëm një fiksion (trillim), atëherë Perëndia e tyre gjithashtu është një fiksion. Shkak për këtë deklaratë nuk është për ta dëshmuar realitetin e djallit, por për të mbështetur realitetin e Zotit.

            Ka religjione – si taoizmi në Kinë – i cili nuk ka djall, sepse nuk ka Zot. Janë religjionet në Indi –xhainizmi – të cilët nuk kanë djall, sepse ata nuk kanë Zot. Budizmi, në Cejlon, në Indi, në Tajland, në Kore, nuk ka djall sepse nuk ka Zot.

            Deklarata e papës në lidhje me realitetin e djalli është shumë dinak. Kjo është një strategji për të dëshmuar se Zoti është i vërtetë. Pa djall, Zoti nuk mund të ekzistojë. Kjo nuk do të përshtatet në dialektikë.

            Por kjo ngre shumë pyetje. Nëse djalli është i vërtetë, kush e krijoi djallin? Ose ai duhet të ketë ekzistuar gjithmonë me Zotin, apo ai u krijua edhe kur bota u krijua. Nëse ai ka ekzistuar gjithmonë me Zotin, atëherë ai ka të njëjtin status dhe amshim të njëjtë si Zoti. Dhe duke kërkuar nëpër botë, ai duket se është më i fuqishëm se Zoti.

            Kush i udhëheqë të gjitha këto luftëra? Kush i udhëheqë kaq shumë vrasje dhe përdhunime e krime? Miliona njerëz janë prapa grilave – kush e udhëheqë këtë? Perëndia duket të jetë vetëm në libra - djalli është shumë aktiv dhe ka fuqi të jashtëzakonshme. Perëndia duket të jetë absolutisht e paaftë para djallit.

            Dhe në qoftë se ata do të ekzistojnë së bashku përgjithmonë - sepse pa Zot djallit nuk mund të ekzistojë, Zoti është i varur nga djalli - atëherë pse adhurohet Zoti? Është më mirë të adhurohet djalli!

            Së dyti, nëse dikush thotë se Zoti ishte vetëm, para se ai e krijoi botën, atëherë pse ai e krijoi djallin? Pastaj, Ai është përgjegjës për çdo gjë të gabuar që ndodh në botë - për të gjitha krimet dhe për të gjitha mëkatet, ai është përgjegjës. Pse ai e krijuar dreqi në vendin e parë?

            Dhe kjo duket të jetë thjesht e pabesueshme - se ai e krijon djallin, dhe burrat janë vrarë dhe gratë janë djegur për shkak se ata kanë çuar dashuri me një nga krijesat e Zotit. Pra, çfarë është e gabuar në këtë? Në qoftë se kjo ishte e gabuar - Zoti është i gjithëdijshëm: e shkuara, e tashmja, e ardhmja - ai nuk është dashur ta krijojë djallin. Dhe në qoftë se ai mund të ekzistoj i vetëm për përjetësinë, pse ai nuk mund të ekzistojë i vetëm sot? Çfarë është nevoja për krijimin e djallit?

            Por këto janë të gjitha pyetje hipotetike të cilat nuk kanë rrënjë në realitet. Së pari ju e krijoni Zotin, mandej ju frikësoheni se ai ka nevojë për një antitezë, përndryshe dikush do të vazhdojë ta kërkojë. Si mund ai të qëndrojë në ekzistencë pa të kundërtën e tij polare? Atëherë djalli ka për t’u futur nga dera e pasme.

            Por kjo nuk e zgjidh asnjë problem. Kjo e bën Zotin të varur nga djalli, dhe djalli bëhet më i fuqishëm se Zoti. Dhe bota në çdo mënyrë e dëshmon se djalli është më i fuqishëm se Zoti. Thjeshtë naivët janë gënjyer, mashtruar, nga dinakëria e fuqishme që ju bëhet, nga politikanët, nga kryetarët, kryeministrat.

            Djalli duket të jetë një forcë shumë më e fuqishme.

            Unë thjesht e mohoj atë që ka thënë Papa. Dhe kur të jem në Romë, unë do të kërkoj atë - Në qoftë se djalli është realitet, le të sillet para popullit. Realitet është objektiv - të sillet realitetit para popullit. Ku je fshehur o djall - në Vatikan? Sepse vetëm ju e dini se ai është një realitet...

            Askush tjetër nuk e di se ai është një realitet, të gjithë mendojnë se ai është trillim. Kjo është për herë të parë që ju jeni duke e shpallur se ai është një realitet - ju duhet të keni hasur në atë. Çfarë lloj marrëdhëniesh keni me djallin? Sigurisht se ju nuk jeni femër, ajo vetëm mund të jetë homoseksuale.

            Çfarë lloj bisedash keni pasur me djallin? Dhe për çfarë arsye? Ju jeni të supozuar të jeni përfaqësues të Perëndisë, dhe ju po e dëshmoni realitetin e djallit, e jo realitetin e Zotit - i cili VËHET në pyetje. Në çdo mendje të një të riu dhe të reje shtrohet pyetja rreth Zotit, jo rreth djallit. Kush mërzitet për djallin? Dëshmojeni Zotin dhe realitetit të tij! Por e çuditshme, jeni duke u përpjekur për të vërtetuar realitetin e djallit. Ndoshta ju jeni djalli, ndoshta ai është fshehur pas jush.

            Unë kam shkuar nëpër kaq shumë vende - Unë kurrë nuk kanë ardhur përballë tij. Kjo është për çfarë unë jam duke shkuar për vizitë në Vatikan. Ndoshta… Unë do të jem i kënaqur absolutisht në qoftë se djalli mund të paraqitet para publikut. Realiteti nuk është diçka që kërkon dëshmi, por mundet, thjesht, të paraqitet. Nuk ju duhet ta dëshmoni se ka një diell – askush nuk e dëshmon. Nuk duhet ta dëshmoni se aty ka dritë – të gjithë mund ta shohin. Realitetit nuk i duhet kurrfarë dëshmie; vetëm jorealitetit i duhen argumentet dhe teologjitë.

            Kjo është absolutisht absurde; as Zoti nuk ekziston as djalli nuk ekziston. Jeta e njeriut nuk është e dominuar nga Zoti apo nga djalli. Jeta e njeriut, shkencore, është e dominuar ose nga e pavetëdijshmja ose nga e vetëdijshmja.

            Ky është polaritet real.

            Akti shumë më i vetëdijshëm, dhe ju do të vini gjithnjë e më shumë në një kualitet që mund të quhet besimtari – jo një Zot, jo një person por një kualitet, një aromë.

            Akti i pavetëdijshëm, dhe ju do të jeni gjithnjë e më afër diçkahi që nuk mund të personifikohet si djall, por mund vetëm të quhet kualitet i ligësisë. Mendja e pavetëdijshme sillet në mënyrë të gabuar; mendja e vetëdijshme sillet në mënyrë të drejtë. Dhe vetëm religjion ka - është art i ndryshimit të mendjes së pavetëdijshme në mendje të vetëdijshme, kështu që ju të mos keni dualizëm të pavetëdijshmes dhe të vetëdijshmes por të keni një …dritë të pastër, vetëdije të pastër.

            Dhe nga kjo vetëdije, çdo gjë është hyjnore.

            Pyetja e katërt

            Një mendimtar francez, Debourge, para njëzet vjetësh ka shkruar “La Societe du Spectacle” - një pamflet rreth botës konteporare e cila e transformon çdo eksperiencë të vlerës në një Shou biznis.

            Unë mendoj se në njëfarë mënyre ju e dini këtë, sepse ju jeni kampion pozitiv i këtij. Nga jashtë duket si një organizatë precize që kujdeset për ngjarjet spektakulare që sjellin imazhin tuaj në TV dhe gazeta.

            A është kjo e vërtetë apo ngjanë vetvetiu?

            Kjo është absolutisht e pavërtetë.

            Kjo ngjanë vetvetiu - aty nuk ka organizatë e cila kujdeset për televizionin, apo për media tjera.

            Kjo ndodh vetvetiu pikërisht sikur kur në mëngjes lind dielli dhe zogjtë fillojnë të këndojnë, dhe lule fillojnë të lulëzojnë. Jo se dielli shkon dhe troket në derën e çdo foleje zogu: “Zgjohu, unë jam këtu. Dhe fillojnë të këndojnë!” Nuk është se ai shkon tek çdo lule dhe i thotë: “Çfarë po bën, je një dembele! Unë jam këtu – fillo të lulëzosh dhe shpërndaje aromën tënde!

            Nuk ka asnjë organizatë rreth meje, vetëm disa miq që kujdesen për mua. Nëse stacionet televizive, gazeta, revista, radio, po vijnë për mua, është e tyre. Njëfarë arome ka arritur tek ata, diçka që i ka joshur ata.

            Ndoshta ka shumë arsye për të ardhur tek unë. Disa mund të vijnë nga kureshtje, disa mund të vijnë me një mendje negative, vetëm për të më dënuar. Disa mund të dërgohen nga njerëzit si Papa polak të dini për mua, çfarë njeriu është ky. Dhe, disa po vijnë, sepse ata kanë dëgjuar për mua, ata kanë lexuar në lidhje me mua, dhe një ndjenjë e caktuar e dashurisë ka lindur nga ato shkrime.

            Por kjo është e gjitha që ndodh, nuk ka menaxhim, nuk ka organizatë.

            Unë kam jetuar për tridhjetë e pesë vjet absolutisht duke besuar në ekzistencë, kështu që çfarëdo që të ndodhë është e mirë, dhe çfarëdo që të ndodhë unë jam mirënjohës për të.

            Pyetja e pestë

            Qëndrimi i gazetave italiane po ndryshon. Pas përfundimit të Rajneeshpuran, më në fund, disa gazetar filluan të interesohen për ju – jo për aspektet sipërfaqësore, por për mësimet tuaja reale. A mund të jetë kjo sepse ata mendojnë se një perandor pa mbretëri është më pak i rrezikshëm?

            Unë kurrë nuk isha një perandor, dhe unë nuk kam ndonjë mbretëri - as kam pasur kurrë më parë. Por, pas shkatërrimit fashist nga qeveria amerikane e komunës sime në Oregon, Amerikë, kjo është thjesht, humane që njerëzit filluan të ndiejnë dashamirësi.

            Ata filluan të interesohen se, pse fuqia më e madhe në botë duhet të ketë kaq frikë nga një njeri i cili nuk ka fuqi?! Se, pse një fuqi e madhe duhet të trembet nga një komunë e vogël me pesë mijë njerëz që jetojnë në një shkretëtirë, e cila ka shndërruar shkretëtirën në një oazë, e cila nuk është në asnjë mënyrë një shqetësim për ndonjë fqinj - sepse qyteti më i afërt ishte njëzet kilometra larg?!

            Komuna kishte 126 kilometra katrorë të shkretë, dhe ishte vendosur vetëm në tre kilometra katrorë të këtij vendi.

            Mënyra se si ata janë sjellë me mua, mënyra se si ata janë sjellë me sanjasinët… Ku pesë mijë njerëz në vallëzim dhe këndim jetonin, tash kanë mbetur vetëm njëqind e gjashtëdhjetë njerëz – është bërë një qytet fantazmë.

            Për katër vjet, pesë mijë vetë punuan dymbëdhjetë orë në ditë, ndonjëherë katërmbëdhjetë orë në ditë, për të krijuar shtëpitë e bukura, rrugët, liqenet, kopshte, ata kishin bërë një parajsë të vogël me vetë duart e tyre. Ajo ishte krijim i tyre. Pse i duhet qeverisë amerikane të jetë aq e shqetësuar dhe të frikësohet nga këta njerëz?

            Toka ishte shtrirë e vdekur për pesëdhjetë vjet - askush nuk ishte i gatshëm për të blerë atë sepse ajo ishte thjesht shkretëtirë. Ne e ndryshuam tokën. Ajo i ka furnizuar pesë mijë njerëz me ushqim, perime, produkte qumështi - çdo gjë që kishim nevojë. Dhe njerëzit nuk kanë jetuar siç ata jetojnë në ndonjë qytet tjetër, ata ishin duke eksperimentuar për diçka që do të ndodhë në të ardhmen. Ata ishin duke jetuar njëqind vjet përpara.

            Në mëngjes ata meditonin; mandej vini për të më dëgjuar, për t’ju përgjigjur në pyetjet e tyre. Mandej ata punonin, ishte mrekulli t’i shihje pesë mijë njerëz duke ngrënë në një kuzhinë, në një vend. Familja ishte zhdukur – apo ishte bërë një familje prej pesë mijë njerëzve.

            Dhe pas tërë kësaj ditë pune, në mbrëmje ju keni mund të shihni njerëzit duke vallëzuar, kënduar, duke luajtur në instrumente e tyre muzikore deri në orët e vona të natës. Ata rregullisht ishin njëzet e katër orë në ditë vetëm të gëzuar. Pse këta njerëz janë të përzënë jashtë, dhe çfarë ka fituar Amerika? Ajo e ka fituar shkretëtirën e saj prapa.

            Nëse Amerika do shkretëtira, ai duhet të fillojë me shkatërrimin e shumë qyteteve të tjera gjithashtu. E tërë Amerika mund të bëhet një shkretëtirë. Nëse ata nuk janë të aftë, ata mund të ftojnë popullin sovjetik, ata mund të arrijnë ta bëjnë tërë Amerikën një shkretëtirë.

            Çfarë ata kanë fituar?

            Ata nuk kanë fituar asgjë, por ata kanë humbur jashtëzakonisht shumë. Ata kanë humbur pesë mijë njerëz që kanë vallëzuar, kënduar, festuar, njerëz që nuk ishin të mjerë ... sepse asnjë njeri i vetëm nuk është çmendur, asnjë njeri i vetëm nuk ka bërë vetëvrasje. Në asnjë qytet tjetër nuk ndodh siç ndodhte atje – tërësisht ishte tjetër klimë.

            Për të parën herë në gjithë historinë…ishte një vend i vogël ku nuk qarkullonte paraja. Ne e kishim ndaluar përdorimin e saj, asnjë para nuk është përdorur në komunë. Ne e shkatërruam dallimin e të pasurve dhe të varfërve.

            Ju keni mund të keni miliona dollarë - kjo do të ishte e padobishme. Ju keni mund të dhuroni dollarët tuaj për komunën, por ju nuk keni mund t’i përdorni ato për të blerë ndonjë gjë. Të gjitha nevojat tuaja plotësoheshin nga ana e komunës - dhe nevojat e të gjithëve ishin përmbushur. Askush nuk ishte i uritur, askush nuk ishte pa rroba, dhe askush nuk ishte i shqetësuar për të nesërmen. E sotmja ishte aq e plotësuar, aq e këndshme, aq magjike, kështu askush nuk mendonte për të djeshmen apo për të nesërmen.

            Pesëdhjetë mijë njerëz në vit e kanë shfrytëzuar për të vizituar komunën. Ne kemi bërë një vend në Amerikë e cila ishte shumë e çuditshme. Njerëzit nuk shkojnë në Amerikë për të kërkuar shpirtëroren. A keni dëgjuar ndonjëherë se dikush ka shkuar në Amerikë për kërkim shpirtëror? Ata shkojnë në Indi, ata shkojnë në Japoni, ata shkojnë në Lindjen e Mesme, por askush nuk shkon në Amerikë. Çfarë është Amerika për të dhënë sa më shumë shpirtërore është. Çfarë ka Amerika për të dhënë për aq interesim të madh shpirtëror?

            Por pesëdhjetë mijë njerëz nga e gjithë bota - nga India, nga Lindja e Mesme, nga Japonia, nga vendet të cilat janë burimet e shpirtërores për shekuj - vijnë në Amerikë për të kërkuar shpirtëroren.

            Po të kishin pasur politikanët amerikan pak kuptueshmëri, pak inteligjencë, ata do të kishin përkrahur komunën, ndihmuar komunën. Ajo do të ishte bërë një Mekë, një Jerusalem për të rinjtë e gjithë botës. Por askush nuk pret inteligjencë nga politikanët.

            Ato u bënë xheloz për shkak se pesëdhjetë mijë njerëz nuk kanë shkuar ndonjëherë as në Shtëpinë e Bardhë. Ata u bënë xheloz në komunë për shkak se nuk ishte asnjë lypës i vetëm. Dhe ne kishim pranuar dyqind lypsa amerikan në komunë, dhe ata që ishin aq lypsa të lumtur sa kurrë nuk kishin qenë më parë. Unë i pyeta disa prej tyre, “Kjo është hera e parë që ne u njohëm si qenie njerëzore. Jashtë në botë për neve mendohet se jemi më të këqij se qentë.” Ata ishin njerëz të rrugës, dhe ne ishim të gatshëm të akomodojmë më shumë njerëz të rrugës.

            Politikanët amerikanë u frikësuan për shkak se në komunë jetohej rehatshëm, me qejf. Unë jam absolutisht kundër varfërisë. Në katër vjet asnjë fëmijë i vetëm nuk ka lindur. Askush nuk ishte i detyruar të përdorë kontrollin e lindjes, por kjo thjesht e shpjegonte se bota është e mbipopulluar: “A doni që fëmija juaj të rritet në një botë me përhapjen e AIDS, të grumbullimit të armëve bërthamore, rritjen e popullsisë? Në fund të këtij shekulli, në shumë drejtime do të vazhdojë të jetë errësirë në tërë botën. Dëshironi që fëmija juaj të jetë i lindur në këtë botë? Nëse e doni, ju duhet të jeni të fundit që do të lindi fëmijë. Tash nuk është koha.”

            Qeveria amerikane ishte shumë i zemëruar për shkak se ishte një komunizëm më i lartë se sa që është duke ndodhur në Rusinë Sovjetike, apo në tjera  vende komuniste. Dhe më e çuditshmja prej të gjithave, komunizmi po ndodhte krah për krah me anarkizmin, të cilat janë armiq të kundërt. Anarkizmi nuk beson në asnjë qeveri; komunizmit beson se qeveria është e nevojshme - e para për të shkatërruar kapitalizmin.

            Njëherë njerëzit që janë në pushtet ata e kanë shkatërruar kapitalizmit, por kush do të marrë pushtetin nga duart e tyre? Shtatëdhjetë vite kanë kaluar që nga revolucioni në Rusi. Kapitalizmi është zhdukur shumë kohë më parë, tani të gjithë janë të varfër. Por ata që janë në pushtet janë më të fuqishëm se çdo njeri i pasur ndonjëherë që ishte në ndonjë vend. Dhe ata nuk do ta hedhin pushtetin e tyre.

            Po, një gjë ka ndodhur, sepse të gjithë janë njëlloj të varfër, ata mendojnë se barazia ka ndodhur. Nuk ka dallime ekstreme. Në komunë të gjithë ishin të  pasur, askush nuk ishte i varfër. Kjo është ajo që unë e quaj kualiteti më i lartë i komunizmit.

            Ata u frikësuan - aty nuk ka pasur qeveri, nuk ka pasur detyrim. Qeveria amerikane u frikësua se çfarë po ndodhte: në qoftë se populli amerikan bëhet i vetëdijshëm për këtë - dhe ata, duke e kuptuar - ngadalë, ngadalë atëherë, kjo do të krijojë një problem. Është më mirë për të shkatërruar atë. Kjo do t’i japë një krahasim njerëzve.

            Komuna kishte qindra automobila. Automobilat nuk i përkisnin askujt - të gjithë mund t’i shfrytëzonin ato. Komuna kishte njëqind autobus, pesë aeroplanë, aeroportin vetjak, dhe të gjithë kanë qenë në dispozicion, të aftë për të qenë të lumtur, për të qenë të hareshëm. Të jesh  i pasur është e rrezikshme sepse krijon dallime në sytë e njerëzve të tjerë dhe ata fillojnë të kërkojnë politikanë, “Çfarë ju kanë bërë për mijëra vjet, këta njerëz kanë qenë në gjendje të bëjë në katër vjet! Dhe në qoftë se kjo mund të ndodhë me këta njerëz, pse nuk mund të ndodhë me të gjithë njerëzit, për të gjithë?”

            Ata më arrestuan, pa asnjë urdhër, me argumentin e dymbëdhjetë armëve - ata kurrë nuk më thanë se pse më kishin arrestuar. Ata nuk më lejoni t’i thërras avokatët e mi - e që është absolutisht jodemokratike dhe e paligjshme. Dhe kur e gjithë historia u bë e njohur për shtypin në botë, ajo ishte një ekspozim i papritur i realitetit të Amerikës. Nuk është e popullit të Amerikës, por e politikanëve amerikanë dhe burokracisë amerikane e cila është fashiste.

            Shkatërrimin e komunës e kanë bërë publike ata. Kjo është arsyeja pse në çdo shtet – jo vetëm në Itali - në çdo vend shtypi ka qenë dashamirës. Vetëm në Amerikë  shtypi nuk ka qenë dashamirës, ishte shumë mbrojtës.

            Unë isha në burg për dymbëdhjetë ditë, dhe çdo burg ishte i rrethuar nga qindra kamera, fotografë, njerëz të televizioni, gazetat. Ata dëshironin të dinë për mua .... posa më panë duke kaluar nga automobili në burg, ata kërkonin të dinë për mua: “A ju kanë bërë ndonjë të keqe këta juve? Vetëm tregoni, dhe ne do të lejojmë që e gjithë bota le ta di.”

            Kjo është psikologji e thjeshtë njerëzore. Nuk është se kam humbur ndonjë perandori - nuk kam pasur asnjë. Nuk është se unë nuk jam më një perandor - Unë kurrë nuk kam qenë. Por unë kam një lloj krejtësisht të ndryshme të botës me mua ... njerëz që më duan dhe njerëzit që i kam bekuar me dashurinë time. Nëse ju e quani forcë e dashurisë, atëherë kjo është forcë. Dhe ndoshta kjo është forca e vetme që duhet të ruhet, dhe të gjitha forcat e tjera duhet të shkatërrohen.

            Dhe çdo gjë që është mësim i imi është aq i qartë për çdo person inteligjent që nuk është mbyllur, kështu që unë nuk shoh pse, herët a vonë, mediat e tërë botës nuk do të jenë për mua. Nuk është për MUA, kjo është për të vërtetën, kjo është për dashurinë, është për bukurinë, për meditimin.

            Kjo është për një lloj të ri të religjionit.

            Fund i kapitullit të dhjetë

(1)    (2)    (3)    (4)    (5)