Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (1)

Kapitulli i nëntë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

KAPITULLI  9

E vërteta është kërkim, nuk është besim!

            23 shkurt 1986 paradite

            Pyetja e parë

            Pse po shkoni në Itali?

            Unë nuk besoj në kombe. I tërë njerëzimi është një. Unë do të shkoj në Itali, sepse Italia është atje.

            Pyetja e dytë

            Çfarë dini për Italinë dhe italianët?

            Unë di gjithçka për italianët. Sanjasinët e mi të parë kanë qenë italian; ata më kanë prezantuar në Perëndim.

            Unë kam mijëra sanjasinë në Itali. Ata kanë një cilësi të veçantë për ta, ata janë te populli më i gjallë në botë, të kësaj bote, më të dashurit, më joserioz. Për mua, serioziteti është sëmundje, dhe joserioziteti është cilësi religjioze.

            Unë nuk di asgjë për Italinë, sepse unë kurrë nuk kam qenë atje. Por për t’i njohur njerëzit duhet njohur vendin e tyre, duhet njohur vendin ku ata kanë lindur, duhet njohur pemët, duhet njohur lumenjtë dhe malet - sepse ata kujdesen për të shijuar ambientin e tyre me ta. Italia duhet të jetë një vend shumë i gjallë, shumë i gjallëruar, shumë të rinj, vend rinor.

            Një gjë që unë e di se në të shkuarën Italia ka pasur një prej perandorive më të mëdha në botë – perandorinë Romake. Romakët kanë qenë i vetmi popull në tërë botën që kanë qenë pagan – dhe unë i dua paganët.

            Pagan është personi i cili nuk beson në fjalët mashtruese të perëndive, në parajsë apo ferr, i cili nuk mërzitet se çfarë do të ndodhë pas vdekjes, i cili jeton këtu dhe tani, shtrydh lëngun e çdo momenti në plotëni.

            Pagani di se si të jetojë.

            Dhe ai që di se si të jetojë automatikisht e di se si të vdes. Jeta e tij është e bukur, vdekja e tij është e bukur.

            Por një fatkeqësi ndodhi ...

            Perandori romak urdhëroi kryqëzimin e Jezu Krishtit. Urdhri u ekzekutua nga nënmbreti i tij në Judejë, Pontius Pilati. Ai nuk ishte i interesuar që me çdo kusht ta kryqëzojë Jezu Krishtin, por Judenjtë e kërkuan këtë, dhe ky ishte bërë problem aq i madh se ai nuk ishte gati për ta humbur perandorinë për ta shpëtuar një njeriu të vetëm. Por ai nuk ishte në dijeni për dialektikën e ekzistencës, dialektikën e historisë. Ai e kryqëzuar Jezusin, duke mos ditur se vetë vendi i tij do të bëhet kështjellë e krishterimit.

            Pontius Pilati kryqëzoi Jezusin. Ai vazhdoi t’i kryqëzonte edhe të krishterë e tjerë, dhe rezultati përfundimtar ishte se i gjithë populli romak filluan të ndihen fajtor: “Ne kemi kryqëzuar njerëz të pafajshëm. Këta njerëz mund të kenë ide të çmendur, por të gjithë kanë të drejtë të kenë ide të çmendur. Ata nuk e kanë dëmtuar askënd. Ata janë duke folur për Perëndinë, ata janë duke folur për të vetmin djalë të lindur  të Zotit - le të flasin ...”

            Por për shkak se të krishterët ishin kryqëzuar, lavjerrësi kishte lëvizur. Njerëzit bëheshin gjithnjë e më shumë në favor të njerëzve të pafajshëm të cilët ishin duke u vrarë, dhe rezultati përfundimtar ishte që Roma u bë kështjellë e madhe e krishterimit. Në ditën kur Jezu Krishti u kryqëzua me urdhër të perandorit romak, pa dashje ai e kishte kryqëzuar tërë civilizimin  romak.

            Italia u bë e krishterë nga faji, jo nga ndonjë konvertim. Kështu që ata janë të krishterë sipërfaqësor, ata paguajnë haraç të Papa, por në thelb ata janë pagan. Romakë të vërtetë, autentik, qenie njerëzore të vërteta... Unë nuk jam duke shkuar në Itali për t’i takuar të krishterët, unë jam duke shkuar për t’i zbuluar paganë të cilët kanë qenë të humbur pas fasadës krishtere.

            Unë jam pagan, dhe sanjasinët e mi janë pagan.

            Ne besojmë në realen, jo në trillime.

            Udhëtimi im në Itali është i rëndësishëm. Zhdukja e paganëve nga bota ka qenë një humbje e pafund. Ne kemi humbur disa këngë, disa valle nga jeta e njeriut. Disa dimensione plotësisht janë mbyllur.

            Italia duhet të çlirohen nga Krishterimi, vetëm atëherë do ta gjen shpirtin e saj, fytyrën e saj origjinale.

            Pyetja e tretë

            A është e vërtetë se ju jeni një admirues i Shën Françeskut i Asizit?

            Po, e vërtetë është.

            Pyetja e katërt

            Shën Françesku kishte shfrytëzuar gomarin për të udhëtuar, jo një Rolls Royce! A mund ta komentoni ju lutem?

            Në këtë çështje ai ishte gabim! - sepse të udhëtosh me një gomar është torturim i një qenieje të gjallë, e të udhëtosh me një Rolls Royce nuk e torturon askënd, kjo është absolutisht e padhunshme!

            Pyetja e pestë

            Në Itali ne e kemi Vatikanin, kalanë e Papës. Ju jeni kundër tij dhe religjionit katolik. Pse?

            Unë nuk jam posaçërisht kundër fesë katolike, unë jam kundër të gjitha religjioneve të organizuara, e feja katolike është vetëm një prej tyre.

            Unë jam kundër të gjitha religjioneve të organizuara, pa asnjë përjashtim, për arsyen e thjeshtë se e vërteta nuk mund të organizohet. Nuk është politikë, ajo është një çështje e dashurisë në mes individit dhe ekzistencës, ju nuk mund ta organizoni këtë. Asnjë priftë nuk është i nevojshëm, asnjë teologë nuk është i nevojshëm, asnjë kishë nuk është e nevojshme.

            A nuk është qielli plot me yje i mjaftueshme për ju që ta çmoni dhe admironi, dhe bie poshtë në tokë në lutje dhe në falënderim të thellë ekzistencës? A nuk mjaftojnë lulet, pemët dhe zogjtë, malet... agimi,  muzgu i bukur?

            Ekzistenca ju rrethon me aq shumë bukuri, e ju ndërtoni një burg të vogël që e quani kishë. Dhe ju mendoni se duke shkuar në kish jeni bërë religjioz…?

            Duke dëgjuar predikimin e një njeriu që nuk ka realizuar asgjë - ai mund të jetë një studiues, por ai nuk është i ndritur; ai flet në thonjëza, por ai nuk mund të flet me autoritetin e tij – kjo është thjesht humbje kohe. Gjeni dikë që e ka gjetur të vërtetën, dhe qëndroni me të. Pi ne pranin e tij; shikoni në sytë e tij. Ndjejeni zemrën e tij dhe le të rrah zemra juaj në ritëm të zemrës së tij - dhe ndoshta ju mund të keni ndonjë shije të religjionit.

            Por religjioni nuk mund të jetë i organizuar.

            E vërteta nuk mund as të shprehet. Çfarë të thuhet në lidhje me organizimin e saj? - Është i pashprehur. Ata që e kanë njohur atë kanë folur rreth e rreth për të, por ato nuk kanë qenë kurrë në gjendje ta shprehin saktësisht atë. Ata flasin për dhe rreth me shpresë se ndoshta rastësisht ju mund ta kapni këtë aftësi. Ky nuk është një art që mund të mësohet, por është diçka më shumë si një sëmundje e cila vetëm mund të kapet.

            Kur jeni afër një njeriu që e di të vërtetën, ju ndoshta mund ta kapni sëmundjen.

            Të gjithë mistikët e botës, e të gjitha moshave, janë dakord në një pikë, se e vërteta nuk mund të ulet në nivelin e gjuhës. Të gjithë teologët janë duke bërë vetëm të kundërtën. Të gjithë mistikët janë pajtuar se nuk ka asnjë mënyrë të organizimit të së vërtetës, sepse ajo është thjesht një çështje individuale. A keni organizatat për dashuri? Edhe dashuria të paktën i përfshinë dy persona, por është interpersonale.

            Religjioni është absolutisht personal. Kjo nuk e involvon askënd tjetër përpos juve.

            Ju nuk duhet të bëheni pjesë e një turme: katolik, protestantë, të krishterë, hindu, mysliman, budist. Të gjitha këto turma kanë shkatërruar mundësinë e njeriut për të arritur të vërtetën, sepse ata kanë dhënë një ide të gabuar se ju nuk duhet kërkuar: “Jezusi e di - ju thjesht besoni në Jezusin. Buda e di atë - ju thjesht besoni në Budën. Ju nuk duhet të bëni asgjë.”

            Ata e kanë bërë të vërtetën aq të lirë se e tërë botën beson dhe jeton në terr, dhe jeton në një mijë e një gënjeshtra. Besimi në vetë fillimin e vet, është një gënjeshtër. Si mund të besoni se Buda e ka arritur të vërtetën? Si mund të besoni se Jezusi e ka arritur të vërtetën? - Bashkëkohësit e tij nuk i kanë besuar atij, ju jeni njëzet shekuj larg.

            Bashkëkohësit e tij mendonin vetëm se ai ishte një ngatërrestar. Ata nuk e pëlqenin praninë e tij, përkundrazi, ata donin që ai të jetë shkatërruar. Dhe ju e dini se ai e dinte të vërtetën? Për çfarë arsye?

            Besimi juaj është vetëm një strategji për ta mashtruar ju veten. Ju nuk doni ta merrni rrugën e vështirë të kërkimit, duke gjurmuar, zbuluar. Ajo është e rëndë, sepse ju do të duhet t’i largoni shumë besëtytni, dhe ju do të duhet ta deprogramoni veten prej shumë konditave nga e kaluara të cilat ju parandalojnë për ta njohur të vërtetën, nga vetënjohja. Mosbesimi mund t’ju ndihmojë, dhe të gjitha fetë janë të bazuara në besim - kjo është arsyeja pse ata quhen besnik, dhe njerëzit fetar quhen besimtar.

            E vërteta është kërkim, jo besim.

            Kjo është një hetim, jo një besim.

            Kjo është një hetim, një kërkim, dhe juve do t’ju duhet të kaloni një rrugë të gjatë për ta gjetur atë. Për t’iu shmangur këtij udhëtim të gjatë ju më lehtë  bëheni sylesh. Ju me lehtësi bëheni viktima e kujtdo qoftë që është i gatshëm për t’ju shfrytëzuar. Dhe natyrisht ajo ndihet komod në një turmë. Ka gjashtëqind milion katolikë, ata ndihen komod, dhe ju mendoni se gjashtëqind milion njerëz nuk mund të jenë në gabim. Ju ndoshta mund të jeni  në gabim, por gjashtëqind milion njerëz nuk mund të jenë në gabim. Por të gjithë këta gjashtëqind milion njerëz mendojnë njëjtë.

            Katërqind milion hindus mendojnë se ata kanë të drejtë, përndryshe, pse duhet katërqind milion të besojnë në të vërtetën e tyre? E njëjta gjë vlen për myslimanët, budistët dhe fetë tjera.

            Kërkimi për të vërtetën është një fluturim të vetëm për vetëm.

            Të gjitha këto fe ju kanë bërë pjesë të turmave, të varur nga turmat. Ato e kanë hequr individualitetin tuaj, ata e kanë hequr lirinë tuaj, ata e kanë rrëmbyer të tërë inteligjencë tuaj. Në vend të saj ata kanë dhënë besim fals që s’ka kurrfarë kuptimi.

            Unë nuk jam veçanërisht kundër fesë katolike, unë jam kundër të gjitha religjioneve. Pikëpamja ime është, të jesh religjioz është përvojë personale. Buda mund ta ketë njohur të vërtetën, por momenti kur Buda vdes e vërteta e tij zhduket si një aromë. Kur një lule të vdes, çfarë ndodh me aromën e saj? Ajo lëviz në univers.

            Është mirë që të gjithë duhet ta gjejnë atë përsëri e përsëri, përndryshe e vërteta do të bëhet një gjë aq e mërzitshme. Ajo është një aventurë dhe ekstazi - dhe kjo do të mbetet gjithmonë një aventurë, pasi nuk mund të blihet, ajo nuk mund të huazohet, nuk mund të vidhet, nuk mund të besohet. Nuk ka asnjë mënyrë tjetër përveçse të gjurmohet dhe të gjendet.

            I tërë kërkimi është aq i mrekullueshëm. Çdo moment është gëzim i papërshkruar, sepse çdo moment diçka bie, bie nga jeta juaj. Se ne jemi të rrethuar me falsitet. Në çdo hap ndonjë maskë bie, dhe ju do të njiheni me fytyrën tuaj origjinale. Dhe në fundi, kur të gjitha të rremet zhduken, ju bëheni dritë e brendshme e vetës suaj, dhe ky është momenti i besimtarisë.

            Unë kisha dashtë që e gjithë bota të jetë religjioze, jo nën ndonjë organizim religjioz, por si një kërkim i pavarur, brenda lirisë individuale të secilit. Pastaj ju do të keni një autoritet. Pastaj, nëse ju thonë se ai apo ajo, edhe heshtja juaj do të jetë një predikim, madje edhe gjestet e juaja do të kenë një hir. Ata që janë perceptues menjëherë do ta ndjejnë gravitetin e personit të realizuar, forcën magnetike në sytë e tij, në prezencën e tij.

            Nuk ka nevojë për konvertimin e askujt; çdo konvertimi është i shëmtuar. Kur vini përballë diçkahi që ju e njihni, ju thjesht dashuroheni. Ky nuk është konvertim - ju nuk mund të bëni asgjë tjetër. Pavarësisht nga kjo, diçka vazhdon t’ju tërheqë në një drejtim të ri, në një dimension të ri.

            Në thelb unë jam për lirinë e individit për të kërkuar të vërtetën. Për fat të keq, për shkak të kësaj, duhet të jenë kundër feve të organizuar. Por ky nuk është gëzimi im - vetëm punën e ndyrë të cilën më duhet ta bëj.

            Vazhdon...

   (2)      (3)      (4)      (5)     (6)