Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

       SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (3)

Kapitulli i njëmbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetja e katërt

            I dashur Osho,

            Në Itali, 25 prilli është përvjetori i çlirimit nga pushteti nazist. Ajo gjithmonë ka qenë një ditë shumë kuptimplote, sepse ajo shënon përfundimin e fashizmit dhe fillimin e shumë shpresave për lirinë e re. Tash të paktën dy gjeneratat e fundit janë zhgënjyer thellë rreth asaj që ndodhi pas çlirimit, si dhe një qëndrim cinik ndaj jetës është përhapur në tërë Italinë.

            A doni t’i thoni diçka italianëve në kohën kur fjalët boshe dhe shpresat e rreme të politikanëve mund të dëgjohen kudo?

            Kjo është një prej gjërave më të mjeruara.

            Njeriu ka qenë i shfrytëzuar në çdo mënyrë të mundshme: edhe shpresat e tij janë shfrytëzuar, aspiratat e tij janë shfrytëzuar, absolutisht të vlefshme kërkesat e tij janë shfrytëzuar. Dhe për dhjetëmijë vjet asnjë revolucion i vetëm nuk ka pasur sukses, për arsyen e thjeshtë se njerëzit që erdhën në pushtet menjëherë ndryshuan fytyrat e tyre.

            Ata erdhën në pushtet, sepse ata i inspiruan njerëzit dhe shpresat e tyre për një jetë të çliruar, për një jetë më të mirë, për më shumë individualitet, për më shumë liri, për më shumë barazi, për më shumë pasuri. Ata ishin shumë të artikuluar sa i përket ndikimit të tyre tek njerëzit e shqetësuar, por në momentin kur ata e morën pushtetin - dhe ajo ishte e njerëzve që i kanë vendosur ata në pushtet - njerëz të vuajtur pafundësisht, mijëra vetë vdiqën në shpresë se fëmijët e tyre do të jetojnë në liri, se ishte e vlefshme të vdiset.

            Por njerëzit që erdhën në pushtet papritmas ndryshuan. Ata i harruan të gjitha në lidhje me revolucionin, ata i harruan të gjitha në lidhje me çlirimin, ata i harruan të gjitha në lidhje me premtimet e tyre. Ata filluan sillen në të njëjtën mënyrë si njerëzit që ishin në pushtet para tyre.

            Në fakt, këta njerëz siguronin të jenë më të rrezikshëm sepse ata frikësoheshin nga revolucioni. Ata u përpoqën për ta bërë pushtetin e tyre më të fortë, dhe ata e shkatërruan lirinë e njerëzve totalisht më shumë, kështu që nuk kishte asnjë mundësi për ndonjë revolucion.

            Ju nuk mund të krijoni mundësinë e një revolucion në Bashkimin Sovjetik për arsyen e thjeshtë se në 1917, kur Rusia sovjetike u çlirua nga fuqitë e vjetra cariste, njerëz të rinj që erdhën në pushtet dëshmuan se janë më çnjerëzor. Një milion njerëz u vranë nga revolucionaret e pas revolucionit.

            Ata një milion njerëz janë njerëzit të cilët i kishin vendosur ata në pushtet, por ata kishin frikë nga ata njerëz, sepse ata ishin të rrezikshme, e ata mund të vënin dikë tjetër në pushtet. Ata nuk mund të lejonin që ata të jetojnë - e faji i vetëm i tyre ishte se ata kishin vënë revolucionarë në pushtet. Një milion njerëz thjesht u shkatërruan.

            Mandej ka ardhur deri tek lufta e madhe për pushtet në mes liderëve. Lenini ishte njeriu i parë i revolucionit, Trotski ishte i dyti, Kamenev ishte i treti, Zenoviev ishte i katërti…e kështu me radhë. Në mesin e dhjetë liderëve të mëdhenj të revolucionit, emri i  Xhozef Stalinit nuk ishte.

            Stalini ishte vetëm sekretari i Partisë Komuniste, ai nuk ishte një orator. Ai nuk ishte mjaft i artikuluar për të ndikuar tek njerëzit, por ai ishte shumë i zgjuar dhe dinak në organizatë. Dhe ai e dëshmoi se është me të vërtetë i rrezikshëm, sepse të gjithë këta liderë kanë pasur influencë tek njerëzit, dhe Stalini ishte pushtues i Partisë Komuniste nga brenda - organizatë e cila do të jetë në pushtet.

            Emri i Stalinit nuk ishte i njohur, ai ishte një person i panjohur. Por me ardhjen e Partisë Komuniste në pushtet, ai filloi t’i jap doza të vogla helmi Leninit, përmes mjekut të tij, doza të vogla të tilla që atë e bënë të paaftë për të punuar - dhe kjo e vrau atë brenda dy viteve. Akoma nuk dihet me saktësi se a është helmuar apo jo, sepse asnjë hetim nuk është bërë ndonjëherë. Por të gjitha dëshmitë e varura nga rrethanat flasin se njeriu është vrarë.

            Trotski - i cili ishte numri dy dhe ministër i mbrojtjes - duke parë situatën iku nga Bashkimi Sovjetik me kohë, para se ai të mund të kapet. Lenin vdiq, Trotski u arratis dhe u bë refugjatë në Meksikë.

            Por Stalini nuk ishte gati për të lënë atë të gjallë. Trotski mori tërë familjen e tij, vetëm qeni i kishte mbetur në shtëpi. Ju do të befasoheni kur ta mësoni se Stalini qëlloi qenin! Jo se qenin do ta kishte konkurrent, - por për shkaka se ai ishte qeni i Trotskit, ai nuk duhet të jetojë më. Trotski u vra në Meksikë nga një njeri i porositur nga Stalini. Ai u vra në një mënyrë të tillë çnjerëzor saqë ju nuk mund ta përfytyroni…e goditën shumë herë me çekan në kokë derisa nuk ja bënë copë e grimë.

            Njeriu i treti, Kamenev, u vra. Njeriu i katërt, Zenoviev, u vra. Të gjithë dhjetë liderët më të lartë përfunduan.

            Stalini u bë një prej diktatorëve më të mëdhenj në gjithë historinë e njerëzimit, dhe ai arriti ta menaxhoj që askush të mos flas për qeverinë. Çdo kritikë, madje edhe në mënyrë private, u bë e pamundur.

            Ai organizoi gjithë vendin në mënyrë të tillë që fëmijët e vegjël kanë qenë pjesë e ligës komuniste të të rinjve, dhe ata ishin të kushtëzuar të jenë besnik ndaj komunizmit. Nëse prindërit e tyre flisnin diçka kundër komunizmit, ose Bashkimit Sovjetik, ata e kishin për detyrë të informojnë menjëherë. Gratë ishin anëtarë të ligës së grave dhe ato ishin të kushtëzuar se nëse burrat e tyre ose fëmijët e tyre flisnin diçka rreth Partisë Komuniste, apo diçka të dyshimtë, ata kishin për detyrë të lajmërojnë ata menjëherë. Burrat ishin pjesë e Partisë Komuniste me të njëjtat kushte.

            Në çdo familje të gjithë ishin detektivë, dhe njerëzit shpërbleheshin kur ata vetë raportonin kundër prindërve të tyre, kundër vetë fëmijëve të tyre, kundër vetë grave të tyre, kundër vetë burrave të tyre…

            Stalini nuk ka qenë person i cili ju çonte në burg apo në gjyq, jo. Metoda e tij ka qenë e thjeshtë. Kur dikush raportonte kundër jush, në mes të natës, ju arrestoheshit dhe kurrë më askush nuk ju shihte dhe nuk dëgjonte për ju; ju thjesht përfundonit. Ai nuk beson në asnjë sistem juridik apo ligj apo ndonjë gjë. Ai besonte vetëm në vdekje. Përse të humbim kohë? – vjet e vjet me beteja ligjore… Vetëm ta përfundojmë me këtë njeri.

            Në botën demokratike kjo është rregull - së paku në parim, edhe pse kjo nuk është ndjekur kudo - se asnjë person i pafajshëm nuk duhet të dënohet, edhe në qoftë se nëntëdhjetë e nëntë kriminelët lihen.

            Stalinit krejtësisht i ndryshoi rregullat. Ai tha asnjë kriminel nuk duhet të lihet, edhe nëse nëntëdhjetë e nëntë njerëz të pafajshëm vriten.

            Për shtatëdhjetë vjet e njëjta klikë e vogël ishte në pushtet. Pas Stalinit, Hrushqovi erdhi në pushtet dhe ai i ekspozoi të gjitha. Ai duhet të ketë qenë zier brenda, duke e parë të gjithë tmerrin, vrasjet, helmimet, vrasjen e miliona njerëzve nga Stalini, në mënyrë për t’i treguar veprat e Stalinit.

            Kur Hrushovi erdhi në pushtet, në fjalimin e parë të Partisë Komuniste, ai tha se Stalini ishte vrasësi mi i madh në gjithë historinë. Një njeri nga mbrapa dhe pyeti: “Ju keni qenë gjithmonë me Stalinin, ju keni qenë një nga anëtarët e kabinetit, një anëtar i rëndësishëm i Byrosë Politike Komuniste. Pse keni heshtur, kur kanë ndodhë të gjithë këto?”

            Hrushovi qeshi dhe tha: Ju që e thatë këtë, ju lutem dilni përpara. Nuk mund të shoh fytyrën e juaj, se atje në fund është errësirë.”

            Askush nuk doli...

            Hrushovi tha: “Tash e kuptoni? Kjo është përgjigjja ime. Pse ju nuk vini këtu? Se ju e dini që do të përfundoni. Kjo është arsyeja pse unë nuk kam thënë asgjë - sepse unë e dija se do të përfundoja.”

            Ju më pyetët për Italinë. Ajo ka një të shkuar fatkeqe: Benito Musolini ishte aleat me Adolf Hitlerin. Italianët e kanë parë sundimin fashist të vrasjes, terrorit. Dhe kur ata u çliruan, u gëzuan, kanë vallëzuar në rrugë, kanë kënduar.  

            Por njerëzit nuk e kuptojnë një gjë - se duke dalë nga një burgim nuk do të thotë se ju nuk do të hyni në një tjetër. Ju mund të dilni nga një burg, dhe derisa ju vallëzoni, këndoni dhe kremtoni, një tjetër burg veç është duke u krijuar nga vet udhëheqësit tuaj, të cilët ju kanë premtuar një jetë më të mirë, një botë më të mirë, një njerëzim më të mirë.

            Këta lider s’janë gjë tjetër veçse pasardhës të Benito Musolinit - llojin e njëjtë të mendjes. Politikani është kudo i llojit të njëjtë të mendjes. Një politikan është plot epsh për pushtet, dhe pasi ai ta merr pushtetin, atëherë si mund ai të lejojë që të jetë e lirë, të jetë e çliruar, të jetë e pavarur? Përsëri ju jeni të kapur në të njëjtën rrjetë.

            Dhe kjo po vazhdon prej shekujsh. Është koha për të kuptuar gjendjen në tërësi. Kjo nuk i ndihmon me qenë cinik. Kjo nuk i ndihmon me qenë pesimist. Kjo nuk i ndihmon të ndiheni të pakuptimtë, e zbrazët. Kjo nuk do të pengojë politikanët të luajnë të njëjtën lojë.

            Ju duhet të kuptoni një gjë: në qoftë se bota është e interesuar me të vërtetë për ta shijuar lirinë, atëherë politika nuk duhet të jetë aq e rëndësishme, ajo duhet të jetë e larguar nga froni, reduktohet në pushtet - nuk ka asnjë arsye që ajo duhet të ketë pushtet. Qeveria duhet të jetë vetëm funksionale, ashtu si posta që është funksionale. Askush nuk e di se kush është postier gjeneral. Jepni politikanëve emra të mirë dhe të mëdhenj, por nuk duhet t’i merrni aq shumë seriozisht dhe t’i shpenzoni kot faqet e para të të gjitha gazetave tuaja  për këta njerëz të cilët kanë qenë torturim i njerëzimit për shekuj.

            Filloni me mënyra të ndryshme të shprehjes, krijimtarisë, të cilat nuk kanë të bëjnë asgjë me politikën. Filloni me shoqëri të vogla, komuna të vogla piktorësh, poetësh, skulptorësh, valltarësh, të cilët nuk kanë asgjë të bëjnë me politikën, që nuk kanë dëshirë të jenë të pushtetshëm, të cilët me të vërtetë dëshirojnë të jetojnë, dhe të jetojnë plotësisht.

            Le të ndahet e gjithë shoqëria ngadalë në komuna të njerëzve krijues. Nuk ka nevojë për partitë politike në botë. Çdo individ duhet të mbështetet në meritat e tij personale. Dhe njerëzit mund të zgjedhin. Pse duhet të ketë  parti politike? Nuk ka asnjë arsye. Nëse keni nevojë për një ministër të financave, të gjithë ekspertët e mëdhenj që keni në ekonomi dhe financa mund të konkurrojnë për këtë post, dhe dikush do të zgjidhet. Nuk ka nevojë për asnjë parti. Ne duhet të lëvizim nga politika e partisë, kah individi i pastër - nga demokracia, nga diktatura në meritokracia.

            Merita duhet të jetë e vetmja pikë vendimtare. Dhe ju keni aq shumë njerëz meritor – por ata nuk duhet të bëhen pjesë e një partie politike, ata nuk duhet ta degradojnë vetveten. Të bëhen pjesë e një partie politike i ulë ata – për të lypur vota dhe për t’ju premtuar gjëra që nuk mund t’i realizojnë. Në këtë mënyrë vetëm njerëzit e klasës së tretë, shumë njerëz mediokër, bëhen pjesë e partive politike; më të mirët mbeten jashtë.

            Vetëm më të mirët duhet ta udhëheqin shoqërinë. Në çdo fushë ne kemi gjeni, por ju s’do t’i gjeni këta gjeni se janë bërë kryeministra apo presidentë. Ata mund të bëhen kryeministra apo presidentë vetëm nëse nuk ka parti politike. Pastaj meritat e tyre të dukshme do të jenë të mjaftueshme, dhe askush nuk do të jetë në gjendje t’i konkurrojë atyre. Ata nuk do të duhet të shkojnë për t’i lypur votat tuaja, ata do të jenë të zgjedhur në mënyrë unanime.

            Nuk ka nevojë të jenë pesimist, nuk ka nevojë të ndjehen të frustruar. Pas kaq histori të gjatë dështimesh konstante, unë mund të kuptoj, është e natyrshme. Por kjo nuk do të të ndihmojë. Ne duhet të gjejmë një mënyrë për ... ne duhet të gjejmë se pse përpjekjet e vjetra kanë dështuar, dhe ne duhet të punojnë me metoda të reja, strategji të reja. Të rinjtë e gjithë botës janë në të njëjtën situatë dhe janë të gatshëm t’i ndryshojnë të gjitha strukturat e vjetra dhe të bëjnë çdo ndryshim që i ndihmon njerëzimit të bëhet i lirë.

            Liria është një domosdoshmëri e tillë shpirtërore saqë pa të njeriu kurrë nuk e arrin pjekurinë e tij. Çlirimi nga bestytnit e vdekjes, ideologjive, dogmave të tilla është një domosdoshmëri e madhe që njëherë ju të jeni të lirë dhe prej saj ju do të ndjeni sikur keni marrë krahë dhe ju mund të fluturoni në qiell.

            Barra e së shkuarës është shumë e rëndë dhe ajo e vret çdonjërin. Aq sa jam unë i shqetësuar, aq e shoh atë si mundësi të madhe. Njerëzit ndryshojnë vetëm kur vijnë në prag të vdekjes, ndryshe ata nuk ndryshojnë. Politikanët e gjithë botës, teologët e gjithë botës, liderët fetar - të gjithë ju kanë sjellë në prag të vdekjes.

            Tash shtrohet pyetja, ose të jeni të gatshëm për të bërë vetëvrasje globale ose ta ndryshoni gjithë strukturën që ju ka dominuar deri më tash. Dhe ndryshime shumë të vogla janë të nevojshme:

            Nuk duhet të ketë kombe.

            Nuk duhet të ketë religjione.

            Nuk duhet të ketë dallime racore.

            Nuk duhet të ketë dallime në ngjyrë.

            Nuk duhet të ketë parti politike. Kombet mund të ekzistojë vetëm si njësi utilitare, përndryshe të gjithë janë banorë të tërë botës. Qeveritë mund të ekzistojë vetëm si njësi funksionale, dhe ato duhet të jenë jo të sunduar nga politikanët por nga njerëzit e meritës.

            Ne kemi mjaft njerëz të meritës në gjithë botën, nuk ka arsye me qenë pesimist. Ndoshta në këtë moment kemi inteligjencë shumë më të madhe në botë se sa kemi patur ndonjëherë më parë. Kjo nuk është kohë për me qenë pesimiste, kjo është kohë për t’u gëzuar.

            Pra, kjo është porosia ime për popullin italian: Gëzohuni, dhe shkatërroni të gjitha budallallëqet që kanë qenë dominuese deri më tash.

            Filloni nga Vatikani.

            Pyetja e pestë

            I dashuri Osho,

            Disa njerëz thonë se ju jeni pjesë e Epokës së Re. Unë nuk mendoj ashtu! Kush ka të drejtë, dhe çfarë mendoni për Epokën e Re? A mund t’i ndihmojë njerëzit?

            Lëvizja Epoka e Re është vetëm një modë e cila do të zhduket shumë shpejtë, siç janë zhdukur të gjitha lëvizjet e tjera tuaja.

            Tash nuk po shihni hipika…Është një fenomen shumë i madh që shumë hipika kështu papritmas u zhdukën. Çfarë ka ndodhur me revolucionin e tyre? Kjo ishte një lëvizje revolucionare, ajo kishte dalë nga shoqëria. Pse u kthyen prapë në shoqëri?

            Të gjitha këto lëvizje janë shumë afatshkurtër. Ato kanë emra të bukur – por kjo s’ka rëndësi - por ata nuk kanë një filozofi radikale për ta ndryshuar qenien njerëzore.

            Lëvizja Epoka e Re s’ka asgjë të veçantë që mund ta transformoj individin. Kjo është një mënyrë, së shpejti do të vdesë - thjesht duke kaluar një fazë.

            Unë nuk jam pjesë e ndonjë lëvizje.

            Ajo që unë jam duke bërë është diçka e përjetshme.

            Kjo është në vazhdim e sipër që nga njeriu i parë që u shfaq në tokë, dhe ajo do të vazhdojë deri tek njeriu i fundit. Kjo nuk është një lëvizje, është thelbi i evolucionit.

            Kështu që ju keni të drejtë që nuk më llogaritni si pjesë e lëvizjes së Epokës së Re. Unë nuk jam. Unë jam pjesë e evolucionit të përjetshëm të njeriut.

            Kërkimi për të vërtetën nuk është as e re as e vjetër. Kërkimi për të qenë vetja juaj nuk ka të bëjë asgjë me kalimin e kohës. Ajo është e pakohshme.

            Unë mund të mos jam, por ajo që unë jam duke bërë do të vazhdojë. Dikush tjetër do të bëjmë këtë. Unë nuk isha këtu dhe dikush tjetër u bëri këtë. Askush nuk është një themelues në të, askush nuk është udhëheqës në të. Kjo është një fenomen e tillë i gjerë që shumë njerëz e kanë arritur ndritjen, kanë ndihmuar dhe janë zhdukur.

            Ndihma e tyre e ka çuar njerëzimin pak më lartë, e ka bërë njerëzimin pak më të mirë, pak më human. Ata e kanë lënë botën më mirë se që e kanë gjetur.

            Është kënaqësi e madhe për ta lënë botën pak më mirë, më mirë se që është kërkuar aq shumë. Bota është aq e madhe; një njeri i vetëm është shumë i vogël. Nëse ai mund t’i lë vetëm ca prekje në pikturë, që për miliona vjet është bërë nga evolucionit, kjo është e mjaftueshme. Vetëm një prekje pak më shumë... edhe një përsosmëri më shumë, një qartësi më e madhe.

            Unë nuk jam pjesë e asnjë mode, asnjë lëvizjeje. Unë i përkas përjetësisë. Dhe unë dua që edhe ju t’i përkisni përjetësisë, e jo t’i pasoni fazat.

            Fund i kapitullit të njëmbëdhjetë

 (1)    (2)                 (4)     (5)     (6)