Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (2)

Kapitulli i njëmbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetja e tretë

            I dashuri Osho,

            Unë kam qenë i akuzuar si ezoterik para se të bëhem sanjasin. Pse është fjala “ezoterik” fjalë e ndyrë?

            Ajo është, nuk ka pyetje se pse. Një fjalë e ndyrë është një fjalë e ndyrë. Të gjitha ezoteritë janë të pakuptimta.

            Por pyetja është e rëndësishme. Për shkak se ju u bëtë sanjasin, natyrisht njerëzit duhet të kenë supozuar se ju jeni bërë ezoterik. Ju më nuk jeni pjesë e botës së zakonshme, ju jeni në kërkim të së vërtetës, që shkon në faza të larta të vetëdijes. Njerëzit mendojnë se ju jeni bërë ezoterik. Ata nuk dinë asgjë për sanjasin tim.

            Sanjas-i i vjetër është një fjalë e ndyrë, ajo është ezoterike. Ezoterikë të thotë të gjitha llojet e pakuptimta - se ju keni shtatë trupa, që ju keni katërmbëdhjetë faza të vetëdijes...

            Në Indi është një komunitet i vogël por shumë i pasur i njohur si Radhaswamis. Ata janë duke bërë një tempull në kujtim të mësuesit të vdekurit  të tyre në Agra, sepse ai jetonte në Agra. Ata duan të mundin Taxh Mahall-ën në Agra. Për njëqind vjet puna ka vazhduar. Vetëm kati i parë është i gatshëm, por ata kanë bërë një punë të madhe. Duke e parë tempullin e tyre gjysmë të përfunduar, vetëm e kanë kuptuar, Taxh Mahall do ta humbë madhështinë e saj. Ajo do të bëhet numër dy, nuk mund të jetë numër një edhe më tutje.

            Por ata financiarisht rrëshqisnin. Ajo është e tëra mermer, me konstruksione shumë të ndërlikuara dhe me harta shumë ezoterike në mermer. Ata më ftuan – unë isha pedagog në Agra, ata më ftuan për të ardhur në tempullin e tyre, dhe kryeprifti më tha: “Ne kemi një klasifikim të caktuar. Këtu janë katërmbëdhjetë fazat e parajsës.

            Muhamedi dhe Moisiu janë në parajsën e tretë, Krishna dhe Rama janë në katërtën, më lartë se Moisiu dhe Muhamedi. Kabir, Jezusi, dhe Farid janë në të pestën ...’’ e kështu me radhë e kështu në vazhdim.

            Ata më pyetën: “Çfarë mendoni ju?”

            Unë i thashë: “Ju keni plotësisht të drejtë. Vetëm një gjë është e gabuar”- sepse vet guru i tyre është në të katërmbëdhjetën, parajsën më të lartë. Unë i thashë: “Çdo gjë është e saktë, përveç se parajsa e ka fazën e pesëmbëdhjetë.”

            Ai tha: “Çfarë?”

            Unë i thashë: “Po... sepse unë jam në të pesëmbëdhjetën, dhe unë e kam shtyrë guru-n tuaj poshtë në të katërmbëdhjetën. Ai mundohet të rritet deri në të pesëmbëdhjetën dhe unë nuk e lejoj atë, kështu që unë e di guru i juaj është në të katërmbëdhjetën. Nuk ka asnjë problem për këtë, unë jam njohur shumë mirë me të.”

            Ai ishte shumë i zemëruar. Ai tha: “Ju jeni personi i parë që e pranoi këtë - por mënyra se si ju e pranuat është shumë e keqe. Po të kishit thënë se e gjithë kjo nuk ka kuptim do të kishte qenë më mirë.”

            Unë i thashë: “Kjo nuk është e pakuptimtë, është shumë ezoterike. Por çfarë unë mund të bëj? - Unë jam në të pesëmbëdhjetën. Dhe nuk ka kat të gjashtëmbëdhjetë, kështu që unë nuk mund të shkoj më lartë. Unë nuk mund të shkoj më poshtë, dhe unë kam probleme të vazhdueshme me guru-n tuaj, sepse ai vazhdon duke u përpjekur të troket në dyert e mia, dhe mua më duhet ta shtyj atë përsëri duke i thënë: “Qëndro në vendin tënd. Për sa kohë që unë jam këtu ti nuk mund të hysh. Unë nuk dua të ndajë dhomën time me askënd tjetër.”

            Ai tha: “Kjo është e çuditshme.”

            Unë i thashë: “Është e çuditshme. Por deri tash ajo nuk ishte e çuditshme: kur guru-ja yt ishte në të katërmbëdhjetën ajo ishte krejtësisht e drejtë, e tash ajo është e çuditshme. Kjo e tëra është e pakuptimtë. Kush je ti që të vendosësh se kush është më i lartë dhe kush është më i ulët? Çfarë kriteri ke marrë? E ke vendosur Budën në planin e shtatë, dhe guru-ja yt personal – i cili nuk njihet jashtë Agra-s, dhe s’ka asgjë më shumë në mësimet e tij ... Kam shikuar në librat e tij dhe kjo e tëra është e huazuar nga të tjerët - ai është në katërmbëdhjetë. Ti duhesh të turpërohesh që po e bën këtë.”

            “Dhe në qoftë se mund ta bësh këtë – vendose Budën në të shtatën, Kabirin në të pestën, dhe guru-n tënd në të katërmbëdhjetën – ti nuk mund të më pengosh për të qenë unë në të katërmbëdhjetën. Çfarë të drejte ke ti?”

            Nëse dëshironi të dini më shumë rreth marrëzive ezoterike, ju duhet të shikoni në literaturën teozofike. Aty do të jeni në një vend magjik - ngjyrash, aureolash, mjeshtërve të cilët kanë vdekur, por ende vazhdojnë t’iu diktojnë dishepujve të tyre... Ata madje edhe letra iu shkruajnë dishepujve.

            Blavatsky, e cila ishte themeluese e lëvizjes teozofike, e përdorur për të marrë letra nga mjeshtrit e vdekur. Ata kanë gjetur një emër të çuditshme për një mjeshtër të vdekur - Koot Hoomi. Askush nuk e di se kush është ky  Koot Hoomi. Kështu që njerëzit nuk qeshin kur ata shkurtimisht e quajnë KH.

            Letra nga KH pranoheshin vazhdimisht nga Blavatsky… Njerëzit uleshin dhe Blavatsky i mbyllte sytë e saj dhe binte në trans, dhe papritmas një letër vinte nga kulmi. E tërë kjo gjë u bë proces gjyqësor; i tërë ezoterizmi u shkatërrua për shkak se një njeriu, e që zakonisht fshihej në kulm, i kishte ra letra. Kur të gjithë qëndronin ulur me sytë e mbyllur i hidhte nga lartë letrat. Dhe të gjitha ato letra që ishin gjetur kishin qenë të shkruara nga dora e Blavatsky, dhe në ato letra janë dhënë të gjitha të gjitha llojet e drejtimeve  - udhëzime shpirtërore. E tërë lëvizja teozofike është përplot me këso llojesh të pakuptimta.

            Duke ju parë që në rroba të kuqe, të veshur në “Mala”(rroba meditimi), njerëzit mund të mendojnë se ju jeni bërë ezoterik. Ju vetëm shpjegojuni atyre që ju keni gjetur një njeri i cili është personi më jo-ezoterik i mundshëm, dhe kjo nuk ka të bëjë me kurrfarë filozofie ezoterike.

            Realiteti është shumë i thjeshtë.

            Por religjionet, liderët e tyre, përpiqen ta bëjnë atë shumë kompleks, përpiqen ta bëjnë atë shumë misterioze. Ajo është një mister, por nuk ka nevojë të bëhet misterioze.

            E kam një mikë të vjetër. Tash ai është në Bangladesh; ai është mysliman. Ne kemi mësuar në të njëjtin universitet, dhe ai më donte shumë. Papritmas kur ai u kthye në Bagladesh, ai u bë i famshëm si Bangali Baba. E kam takuar në Kalkuta dhe e kama pyetur: “Çfarë është problemi? Çfarë ka ndodhur?”

            Ai kishte pasues të shumët të cilët mendoni se ai ishte njëri nga mësuesit e fshehur. Zoti vazhdon të dërgojë mësues të fshehtë të cilët mësojnë në mënyrë të fshehur!

            Unë i thashë: “Unë kur nuk kam menduar se ti je ndonjë mësues i fshehur; ti ke qenë me mua për katër vjet.”

            Ai më tha: “Le të shkojnë të gjithë; mandej ta tregoj tregimin e vërtetë.”

            Kur shkuan të gjithë dhe mbetëm vetëm ne në mbrëmje ai më tha: “Tash mund të ta tregoj të tërë punën. Puna është, se ti e di se unë jam përtac. Në universitet, po mos të m’i kishe shkruar ti përgjigjet në provime, unë do të kisha dështuar.”

            I shkruaja dy letra për tri orë – një orë e gjysmë për vete, dhe një orë e gjysmë për të. Por ai ishte një person aq i dashur saqë i thashë vetes: “Nuk është dëm. Unë mund ta humbë vitin e parë, unë mund të vijë në vitin e dytë apo vitin e tretë, por lere atë prapa. Nëse e lë atë prapa, ai kurrë s’do ta kalojë atë vit.” Unë kam për ta zvarritur atë pas meje krejt derisa mos të dalim nga universiteti.

            Ai tha: “Ti e di se unë kam qenë një person dembel. Unë nuk mund të bëj ndonjë punë. Duke shikuar përreth pashë se duke bërë diçka ezoterike  do të jetë mirë: nuk ka punë, nuk ka shef, mijëra pasues, respekt të madh.”

            Unë i thashë: “Kjo është në rregull, por si e ke arritur këtë? - Sepse unë nuk shoh në ty ndonjë kapacitet....”

            Ai tha: “Nuk është i nevojshëm ndonjë kapacitet. Unë vetëm e luaj një truk. Unë fillova të jetoj në veshjen e gjelbër, sufi. Kur hyra në tren, erdhi konduktori dhe më pyeti për biletë. Unë i thashë: “Kjo është shumë fyese. Kurrë askush nuk më kërkuar biletë. Shenjtori nuk pyetët për biletë - ju vetëm merrni nga këtu.”

            “Konduktori me të vërtetë ishte zemëruar. Ai tha: ‘Kjo është diçka. Ju nuk keni biletë dhe po më thoni të marrë nga këtu. Ose ma jepni biletën ose do t’ju nxjerrë jashtë.”

            Miku im më tha se i kishte thënë atij: “Në rregull, unë nuk do të dal vetë – më nxirrni ju jashtë.” Konduktori paksa kishte hezituar… një sufi mistik. Ai gjithashtu ishte mysliman, ndoshta ajo mund të sjellë një mallkim apo diçka. Të gjithë pasagjerët u mblodhën së bashku, dhe tash ajo ishte një çështje  prestigji, çfarë të bëhet. Ai e nxori njeriun jashtë. Ai ishte jashtë në platformë, shkopi i tij akoma ishte brenda në kupe, dhe mrekullia ishte se treni nuk mund të lëvizte.

            Makinisti i trenit ishte munduar me vështirësi, përcjellësi i trenit kishte valëvitur flamurin e tij, shefi i stacionit kishte fishkëlluar zëshëm, inxhinieri kishte kontrolluar… Asgjë s’ishte keq, por treni nuk mund të lëvizte.

            Përfundimisht, dikush nga turma tha: “Kjo është për shkak të mistikut që ende është duke e mbajtur shkopin e tij brenda ne tren.”

            Të gjithë udhëtarët zbritën dhe aty u bë një turmë e madhe rreth tij; shefi i stacionit erdhi me vrap, erdhi edhe makinisti i trenit. Ata disi e bindën konduktorin: “Ti nuk guxon ta bësh një gjë të tillë. Çfarë ishte problemi… një njeri? Ti duhet t’i kërkosh atij falje.”

            Konduktori fare nuk ishte i gatshëm. Ai tha: “Kjo është e çuditshme. Unë jam punëtor i qeverisë; kjo është puna ime dhe unë duhet të kërkoj falje për kontrollin e biletës…?” Por turma ishte zemëruar së tepërmi dhe situata ishte e tillë saqë ata mund ta vrisnin konduktorin. Më në fund ai i preki këmbët e mistikut me ballë i cili qëndronte me sy të mbyllur.

            Mistiku tha: “Kjo nuk do të mjaftojë. Ti duhet të sjellësh disa ëmbëlsira dhe një kokos dhe t’i vësh para këmbëve të mia, dhe të më premtosh se kurrë më asnjë shenjtori të rendit tim me rroba të gjelbërta nuk guxon t’i kërkosh biletë. Këta trena lëvizin për shkak tonin.”

            Ajo ishte e vërtetë... sepse ata nuk mund të arrijnë të lëvizin trenin edhe një centimetër. Ëmbëlsirat u sollën, kokosi u soll, ata ishin të vendosur tek këmbët e tij, dhe ai tha: “Tash më çoni përsëri në vendin tim në mënyrë të njëjtë si më nxorët jashtë, dhe mësohuni të keni respekt. Puna juaj qeveritare  nuk është asgjë; këtu është një qeveri më e lartë.”

            Me të hyrë mistiku brenda, treni u nisë. Dhe që nga ajo ditë ai u bë i famshëm si Bengalisht Baba. Kjo është e gjitha që ai ka bërë. Dhe tani ai është duke jetuar me qejf... ai ka bërë një mrekulli.

            Unë e pyeta: “Si e ke arritur këtë?”

            Ai tha: “Kjo ishte e thjeshtë. I kisha korruptuar dy persona, konduktorin dhe makinistin e trenit. Konduktori ishte njeri i imi, si dhe makinisti i trenit. Gjë e thjeshtë... I dhashë secilit nga 25 rupi dhe iu thashë: ‘Kjo është një çështje e jetës apo vdekjes sime. Vetëm bëjeni këtë një herë dhe gjithë jetën time unë do të jetoj si dembel ashtu siç unë dua.”

            “Tash njerëzit i fërkojnë këmbët e mia, sjellin ëmbëlsira, dhe shumë mrekullira ndodhin tek ata; tash nuk jam duke bërë asgjë. Njerëzit e sëmurë shëndoshen, njerëzit që nuk kanë fëmijë fillojnë të kenë shumë fëmijë – por e gjithë kjo ngjanë vetvetiu, unë nuk bëj asgjë. Unë e kam bërë trukun vetëm një herë, për të parën herë dhe të fundit.”

            Njerëzit kanë qenë të mashtruar gjatë gjithë epokave nga të gjitha llojet e sharlatanëve - dhe këta sharlatan janë bërë të shenjtë. Ata kanë treguar gënjeshtra, por nuk ka asnjë mënyrë për të zbuluar kush ka të drejtë.

            Hindusët besojnë në një ferr. Për t’i mundur hindusët, xhainistët besojnë në shtatë ferre; për t’i mundur xhainistët ishte një mësues bashkëkohës i Mahavira Gosal, i cili besonte në shtatëqind ferre. Ju nuk mund t’i ndaloni… Askush nuk ka ndonjë dëshmi as për një ferr, as për shtatë, as për shtatëqind.

            Por njerëzit janë sylesh! Njerëzit janë aq të frikësuar. Dhe këta njerëz janë duke i frikësuar të gjithë me ferr dhe me zjarr ferri, dhe duke i bërë të gjithë të pangopur për parajsë dhe qielli dhe gjithë gëzimet dhe kënaqësitë atje. Në mes të lakmisë dhe frikës të gjitha fetë tuaja kanë ekzistuar.

            Pra, kushdo që mendon se ju jeni ezoterik, tregoni atij se për herë të parë ka një njeri i cili është absolutisht jo-ezoterik, i cili thotë se kurrë nuk ka pasur ndonjë mrekulli, se të gjitha mrekullitë janë të manipuluara apo trilluara ose më vonë kur themeluesi ka vdekur.

            Askush nuk ecën mbi ujë, askush nuk i bie njerëzit në jetë përsëri kur ata kanë qenë të vdekur për katër ditë. Të gjitha këto histori... dhe qenia njerëzore e vogël që, frikësohet nga i njëjti ferr prej nga kurrë nuk ka ikur, natyrisht këto bindje i fiton nga këta të ashtuquajtur shenjtorë - mrekulli shitës, priftërinjtë.

            Sanjasi im nuk kanë të bëjnë asgjë me ezoterizmin, ajo është shkencë e pastër.

            Vazhdon...

  (1)                 (3)     (4)     (5)     (6)