Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (6)

Kapitulli i dymbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Një ekspert për punë hidraulike duhet të respektohet si një fizikan i madh. Në fakt, para se të vdiste, Albert Ainshtajn kishte thënë: “Në qoftë se ka një tjetër jetë unë kisha pas dëshirë të lindë si hidraulik, e jo si fizikan përsëri. Çka është mjaft, mjaft është.” Nëse Albert Ainshtajn dëshiron të jetë i lindur si hidraulik, kjo është e mrekullueshme; vetë ideja është e mrekullueshme. Eksperti i hidraulikës duhet të respektohet dhe të ketë dinjitet si një profesor. Këto janë profesione. Ju nuk duhet ta vlerësoni dikë me profesion; individi është i paçmueshëm. Hierarkia do të largohet nga shoqëria në qoftë se nuk ka profesione më të mëdha më të larta se profesionet tjera; atëherë krahasimi do të fillojë të zhduket.

            Në shkolla krahasimi duhet të fillojë të zhduket. Nuk është e domosdoshme që çdo fëmijë ta lexojë gjeografinë apo historinë përveç nëse ai e do atë. Zgjidhja e lëndëve duhet të bëhet me dëshirën e tij. Çdo shkollë, çdo universitet, çdo fakultet duhet t’ia kushtojë së paku dy muaj në fillim të vitit studentëve që të njoftohen me të gjitha lëndët e tjera, për t’i dëgjuar mësuesit e lëndëve të ndryshme, dhe për të gjetur për veten e tyre se cila është dashuria e tyre, ajo që e joshë zemrën dhe inteligjencën e tyre.

            Tash për tash situata është e tillë që një person i cili ka mund të bëhet kasap i mirë është bërë kirurg. Shoqëria duhet të ndërtohet prej individëve të veçantë, duke e nxjerr jashtë talentin e tyre sa më shumë që është e mundur. Arsimi duhet t’i ndihmojë atë, prindërit duhet t’i ndihmojë atë, të gjithë përreth duhet të ndihmojë që çdo fëmijë të sjellë talentin e tij. Por tani që nuk është situata, të gjithë janë qenie të urdhëruara.

            Prindërit e mi dëshironin të bëhem inxhinier apo mjek. Unë thjesht refuzova. Iu thashë: “Do të shkoj ta studioj filozofinë sepse kam për t’i luftuar filozofët tërë jetën time.”

            Ata thanë: “Çfarë pakuptimsie. Nëse donë t’i luftosh filozofët pse duhet t’i shpenzosh gjashtë vjet duke studiuar filozofinë?”

            Unë iu thashë: “Pa studiuar filozofinë nuk mund të gjykoj drejt. Unë kam për ta studiuar filozofinë. Mua më pëlqen mënyra filozofike e argumentimit, dhe unë dua të shkoj sa me thellë me argumentet e të gjitha filozofive që kanë prodhuar. Por unë po vazhdoj të luftoj kundër kësaj, sepse nga përvoja ime e di se asnjë filozofi e vetme nuk ka krijuar njerëz të ndritur. Ato kanë luajtur vetëm me fjalë, gjimnastikë e logjikës, ata kurrë nuk arritën përtej mendjes së tyre, por ata mbetën mendje.

            Prindërit e mi më kërcënuan: “Nëse zgjedh filozofinë atëherë mos harro se ne nuk do të përkrahim financiarisht.”

            Unë iu thashë: “Këtë s’keni pasur nevojë të ma thoni. Unë nuk do ta pranoj atë në asnjë mënyrë, sepse kur unë zgjodha drejtimin tim unë do ta gjej edhe rrugën time. Unë e pëlqeva drejtimin që ma ofruat ju; natyrisht ju jeni jashtë diskutimit. Pse unë duhet ta kërkoj mbështetjen tuaj financiare? Edhe nëse ju e ofroni atë, unë do ta refuzoj.”

            Ata mbetën të habitur. Ata nuk mund të besonin se si unë do të mund ta menaxhoj – por ia kam dalur. Gjatë natës e redaktoja një gazetë, dhe në mëngjes shkoja në kolegj. Dhe në mes, sa herë që mund të gjeja kohë, unë flija.

            Më në fund ata filluan ta ndjejnë fajin. Babai më kishte shkruar: “Na fal dhe pranoj këto.”

            Unë shkova dhe i ktheva parat e tyre të dhuruara, dhe një ditë ai erdhi vetë dhe më tha: “Ti a s’mundesh me harrue, a s’mundesh me falë?

            Unë i thashë: “Unë mund të fal, por nuk mund të harroj, sepse ju më keni detyruar në diçka vetëm për shkak të financave, vetëm për shkak të parave” – paraja ishte më e rëndësishme për ta. “Ju menduat për para më shumë se që menduat për mua, dhe ju më kërcënuat. Unë nuk kam kërkuar para. Ju mund t’i mbani parat tuaja. Unë jam duke ia dal shumë mirë.”

            Në fakt, gjërat tuboheshin aq bukur, sepse puna në gazet ishte e parëndësishme. Ju duhet vetëm t’i shpikni gjërat që nuk kanë ndodh, gjërat që askush nuk i ka thënë. Kryeredaktori im më thirri dhe më tha: “prej se keni ardhur ju qarkullimi është rritur. Por disa letra kanë filluar të vijnë ku thonë: “Ku janë këto gjëra që po ndodhin? Kush po i thotë këto gjëra?”

            Unë i thashë: “Mos keni merak. Ju merakosuni vetëm për qarkullimin tuaj. Unë nuk kam kohë të dal jashtë për të shikuar dhe raportuar; unë thjesht rri këtu dhe e përfundoj tërë punën time. Unë nuk dua ta humbë gjithë natën. Për dy, tri orë i shpiki gjërat dhe i qesë në letër. Qarkullimi juaj është në rritje. Ju duhet ta shikoni qarkullimin tuaj, dhe çdo letër që vjen, ju thjesht ma përcillni. Unë do t’i përgjigjem atyre.

            Kam punuar edhe në gazetari. Ai ka punuar edhe në kolegj gjithashtu, sepse unë isha i përjashtuar nga kolegji. Profesori ishte i gatshëm të jep dorëheqje. Ai tha: “Ose ai mund të jetë në kolegj ose unë mund të jem në kolegj.”

            Unë i thashë atij: “Para se ta bëni këtë, vetëm le ta takojmë drejtorin.”

            Drejtori më tha: “Ai është profesori ynë më i vjetër, shumë i respektuar, dhe ne nuk dëshirojmë ta humbim atë. Ne e dimë se ti ke të drejtë – sepse ai ka ligjëruar filozofinë dhe ai thjesht e ligjëronte filozofinë sikur jepte urdhra. Ne vetëm i mësonim përmendësh çfarë ai thoshte dhe i bartnim në fletët e provimit.

            Unë isha duke ia argumentuar. I thashë: “Nëse ky njeri nuk është i aftë për të argumentuar, ai thjesht duhet të thotë: "nuk e di", dhe unë nuk do t’i kisha hipur në qafë. Por ai nuk ka kurajo të mjaftueshme për të thënë madje edhe këtë.”

            Drejtori më tha: “Unë po e kuptoj gjithë problemin. Unë nuk mund t’ju detyroj të largoheni, por do të ishte mjaft e sjellshme ta bëni një gjë: ta braktisni kolegjin. Unë do t’i telefonoj drejtorit të një kolegji tjetër për t’ju pranuar.”

            I thashë: “Unë nuk dua ta shqetësoj askënd.” Shkova në kolegjin tjetër.

            Drejtori tjetër më tha: “Kushti im është se ju doni t’i bashkoheni këtij kolegji por ju kurrë nuk duhet të jeni të pranishëm në asnjë klasë, sepse i kam dëgjuar raportet… unë nuk dua t’i shqetësoj profesorët e mi.”

            Unë i thashë: “Kjo është absolutisht e mrekullueshme. Kjo është ajo që kam kërkuar. Çfarë bëhet me përqindjen time me qenë prezent?”

            Ai tha: “Unë do të kujdesem për këtë. Ti do t’i kesh nëntëdhjetë pëqind të pikëve që ke qenë i pranishëm.”

            Unë i thashë: “Kjo është e përkryer. Kjo është ajo që kam kërkuar. Tash jam krejtësisht i lirë.”

            Kështu dy-tri orë i kaloja në gazetë, dhe mandej tërë ditën isha i lirë të shkoja në bibliotekë dhe të lexoja sa ma shumë dhe më thellësisht që ishte  e mundur.

            Unë kurrë nuk kam ndjerë, në asnjë çështje, në jetën time se ekzistenca ju zhgënjen nëse ju jeni të ndershëm. Ajo gjithmonë ju ndihmon; është pafundësisht e mëshirshme.

            I tërë ky sistem i hierarkisë mund të shpërbëhet, dhe vetëm atëherë kompleksi i inferioritetit do të tretët. Ky është vetëm simptomë.

            Gjithkush ndihet inferiore - Unë them të gjithë, pa përjashtim - në një farë mënyre apo tjetër. Dikush është më i bukur se ju, dikush është më i shëndetshëm se sa ju, dikush është më i arsimuar se ju, dikush është në një post më të lartë se ju, dikush ka një grua shumë më të bukur më se që keni ju. Jeta është një gjë e tillë komplekse, dhe ka shumë gjëra në jetë të cilat nëse ju filloni t’i krahasoni, askush nuk është i njëjtë edhe një njeri si Napoleon Bonaparti ...

            Ju do të mendoni se Napoleoni nuk duhet të ndihet inferior: ai është një nga heronjtë tanë i ashtuquajturi më i çmenduri  në histori. Por ai është ndier shumë inferior për shkak se nuk ka qenë shumë i gjatë; ai ka qenë një metër e pesëdhjetë i gjatë. Dhe si e tillë ishte një plagë – se ushtarët e tij ishin më të gjatë, truproja e tij ishin më të gjatë.

            Një ditë ai duke varë një pikturë në dhomën e tij, truproja i kishte thënë: “Zotëri, lërmani mua. Unë mund ta bëj këtë, unë jam më i lartë se ju.”

            Ai i thotë: “Ktheje këtë fjalë prapa. Thuaj ju jeni më i gjatë se unë, jo më i lartë.” Ka qenë shumë i prekshëm rreth kësaj çështje.

            Por unë nuk shoh asnjë problem: nëse ju jeni gjashtë këmbë (këtu duhet kuptuar këmbën si njësi matëse për gjatësi – ang: feet), shtatë këmbë, pesë këmbë, gjithsesi këmbët tuaja arrijnë në tokë - ky është i tërë qëllimi. Nuk është sikur kur jeni të pesë këmbë që janë të varur dy këmbët lart dhe të gjithë qeshin me ju. E tëra është që këmbët tuaja të arrijnë në tokë, ju mund të ecin. Çka është kjo me rëndësi? A keni vënë re se askush nuk dëshiron të martohet me një grua që është më e gjatë se ai? - Për këtë arsye të thjeshtë.

            Kam pas një mik i cili ishte dashuruar në një femër, por problemi ishte se ajo me të vërtetë ishte e gjatë, gati 30 cm më e gjatë se ai. Ai tha: “Me qenë i dashuruar është tjetër gjë, por ajo po insiston për martesë, prindërit e mi janë këmbëngulës për martesë. Dhe unë kam frikë se kudo që të shkoj me të unë do të dukem si një budalla.

            “Njerëzit veç po na pyesin kur po shkojmë ne diku…ata po e pyesin atë, jo mua: "A është ky vëllai yt i vogël?" Unë po shqetësohem për më vonë: kur ajo bëhet më e vjetër ndoshta ata do të fillojnë të pyesin: "A është ky djali mi i madh i yti?" kjo është aq e turpshme – dhe askush nuk më pyet mua, të gjithë e pyesin atë, sepse ajo është më e gjatë dhe më e madhe, e unë jam më i vogël dhe më i dobët.”

            Kjo është marrëzi absolute. Një vlerësim i vogël dhe ne vazhdimisht krahasojmë.

            Unë i thashë atij: “Gjithmonë mbaje një stol të vogël me vete.”

            Ai tha: “Si po mendon?”

            I thash: “Mbaje një stol të vogël, gjithmonë rri në stol. Atëherë të gjithë do të pyesin ty ku qëndron problemi, askush nuk do ta pyet gruan tënde. E mandej ti mund të thuash: "Unë jam burri; që është problem. Ajo është gruaja ime. Më lejoni t’ju prezantoj tek ajo." Kjo është një gjë e thjesht. Bëne një stol plastike, nuk peshon shumë, dhe barte me vete kudo. Kënaqu në tërë lojën.”

            Njerëzit të cilët janë në poste të larta janë ende në siklet të njëjtë me diçka ose tjera.

            Thuhet se mbreti i madh i Indis, Poras, i cili ka luftuar me Aleksandërin, se kishte qenë duke shkuar me karrocën e tij në pyll për të shëtitur në mëngjes. Befas, ai e kishte parë një vajzë të bukur duke marrë ujë nga pusi. Ai kishte ndal karrocën, kishte zbritur, dhe kishte shkuar për ta shikuar vajzën.

            Kur ishte kthyer në karrocë ai kishte mbet i habitur: karrocieri kishte qenë duke e puthur gruan e tij e cila gjithashtu kishte qenë në karrocë. Ai ishte zemëruar shumë, por gruaja i kishte thënë: “Nëse ti mund të shkosh t’i shikosh gratë tjera se a janë të bukura , unë e di se ky burrë është shumë më i bukur se ti, shumë më i fortë se ti, kështu që ku qëndron problemi? Nëse ti je mbret edhe unë jam mbretëreshë, pse po xhelozon? Unë nuk xhelozova. Unë me të vërtetë ndjeva lehtësim kur ti shkove atje. Kjo ishte një mundësi e mirë të kem një lidhje të shkurtër dashurie me karrocierin.”

            Që nga ajo ditë thuhet se Poras kurrë më nuk kishte shikuar asnjë femër. Por kjo duhet të ketë qenë një represion shumë i madh; ai ishte një adhurues i grave, por ai kishte frikë se çfarë do t’i thotë gruaja.

            Gjithkush ndihet inferiore në një farë mënyre apo tjetër, dhe arsyeja është se ne nuk pranojmë së të gjithë janë të veçantë. Nuk është çështje e inferioritetit apo superioritetit. Gjithkush është vetëm një në llojin e tij, kështu që krahasimi nuk mund të krijohet.

            Politikanët janë ata që vuajnë më së keqi nga kompleksi i inferioritetit. Ata duan botës t’ia dëshmojnë se janë më të mëdhenjtë, se kanë pushtet mbi miliona njerëz – ata janë presidentët, kryeministrat. Por nëse shikoni në jetët e tyre, kompleksi i inferioritetit i cili akoma nuk i ka braktisë ata, është ende aty.

            Kryeministri i parë i Indis Jawaharlal (Xhavaharlal) Nehru ka qenë gjithashtu i gjatë një metër e gjysmë, dhe kur e ka dhënë betimin për kryeministër, si dhe transferimin e pushtetit nga duart e britanikëve prapë në duart e indianëve, Mauntbatten ka qenë nënmbret britanik. Ai ishte më i gjatë… nëse shikoni në libra do ta gjeni fotografinë: Xhavaharlal është në këmbë saktësisht sipas sugjerimit tim edhe pse unë nuk e kam sugjeruar atë – një hap, dhe Mountbatten është duke qëndruar në dysheme, në mënyrë që ata të duken njësoj, të njëjtën lartësi.

            Por ju do të habiteni që gruaja e  Mountbatten-it ka qenë e dashuruar në Xhavaharlal-in. Mountbatten ishte një burrë i bukur dhe ai u dërgua në Burma, nga Anglia - ai ishte nga familja mbretërore - vetëm për shkak se ai ishte një pleiboj i vërtetë. Ai kishte krijuar aq shumë skandale, e familja mbretërore nuk e toleron këtë - veçanërisht familja mbretërore britanike, se është tepër konservative! Ata e kishin dërguar atë larg në Burma duke i thënë: “Atje bënë çfarë të duash.” Ai ishte një mashkull i bukur, por gruaja e tij ra në dashuri me Xhavaharlal-in. Xhavaharlal ishte gjithashtu një mashkull i bukur, por jo në mënyrë mbretërore. Ajo i kishte shkruar disa letra dashurie siç shkruajnë të rinjtë.

            Çuditërisht pas kësaj shumë gra në Indi donin të martoheshin me të. Gruaja e tij kishte vdekur shumë kohë më parë, dhe ai kishte vetëm një fëmijë, Indira. Janë disa gra të cilat i njoh personalisht që kanë mbetur të pamartuar për tërë jetën e tyre vetëm për shkak se ato kishin vendosur të martohen vetëm me Xhavaharlal-in, përndryshe ato nuk do të martohen.

            Gruaja e Mountbatten-it nuk ishte  edhe aq e bukur; në fakt ajo nuk ishte as e pashme. Në të vërtetë ajo kishe një sëmundje të lëkurës. Lëkura e saj ka qenë si mund ta quajmë si e regjur, ishte shumë e shëmtuar, e neveritshme. Por, ndoshta për shkak se ajo ishte britanike dhe ishte gruaja e nënmbretit, kjo i ka dhënë njëfarë superioriteti mbi kompleksin e inferioritetit të Xhavaharlal-it.

            Gratë që mbetën tërë jetën e tyre të pamartuara - dy prej tyre unë i njoh - ishin vërtet të bukura, me zemër të madhe. Por Xhavaharlal refuzoi, dhe ai ra në duart e kësaj gruaje lëkurëregjur - të cilin unë nuk mund ta shoh se si dikush mund të mendojë se ishte e bukur, e as edhe një i verbër nuk do të thotë se ajo ishte e bukur.

            Por kjo është se si gjërat funksionojnë. Dhe për shekuj ne e kemi krijuar sëmundjen, ne nuk kemi lejuar që njerëzit ta pranojnë veten ashtu siç janë. Në momentin kur ju e pranoni veten ashtu siç jeni, pa kurrfarë krahasimi, i tërë inferioriteti, i tërë superioriteti zhduket.

            Unë nuk ndjej kurrfarë inferioriteti, kurrfarë superioritetit.

            Unë thjesht jam vetja ime.

            Pse duhet të krahasohen me dikë tjetër?

            Ekzistenca kërkon nga unë të jem në atë gjendje që jam. Ekzistenca ju do të jeni ashtu siç jeni. Ju jeni plotësim i një hapsire boshe në ekzistencë; pa juve aty diçka do të mungojë.

            Kështu që një prej mësimeve të mia themelore është pranimi total i vetvetes pa kurrfarë kushti. Në pranimin totale të vetvetes do të çliroheni nga këto komplekse - inferioriteti, superioritetit, përndryshe do të vuani gjithë jetën tuaj.

            Ne jemi në një situatë ku ne nuk mund të kemi të gjitha, askush nuk mundet. Pra, gjithmonë do të ketë diçka që ju nuk keni dhe që do t’ju japë ndjenja e të qenurit inferior: “Dikush tjetër e ka këtë ...”; Dhe unë nuk mund të krijoj nga një njeri t’i ketë të gjitha në këtë botë. Njerëzit kanë provuar, dhe kanë dështuar krejtësisht.

            Ju e dini alegorinë e lashtë të mbretit Midas. Ai iu lut Zotit, dëshira e vetme e tij ishte që çdo gjë që ai prekë të bëhet ari. Dëshira e tij u përmbush, dhe ai ishte jashtëzakonisht i lumtur. Ai mendonte se kishte gjetur atë. Tani nuk kishte asnjë mënyrë për të që të ndjehet inferior: askush nuk e posedon atë kualitet që ai ka, ai është më superiori në tërë ekzistencën, para dhe pas.

            Por shpejt ai e kuptoi se ishte gabim. Miqtë e tij filluan të largohen, edhe gruaja e fëmijët nuk iu afroheshin më. Dhe ai vdiq, sepse gjithçka që ai prekte shndërrohej në ar. Ai nuk mund të hante asgjë - ju nuk mund të hani ar, ju nuk mund të pini ar.

            Por ishte shumë vonë. Për vite ai ishte lutur dhe dëshira iu ishte plotësuar, tash më nuk kishte kohë për të kërkuar për vite të tëra: “Merre me vete këtë bekim i cili doli të jetë një mallkim.”

            Mos pyetni për asgjë. Çfarëdo që ju keni, ekzistenca ka njohuri se ju mendoni. Ajo ju ka dhënë gjithçka që ju nevojitet. Vetëm eksploroni thesaret tuaja personale dhe realizoni ato në plotësimin e tyre të plotë. Nxitne çdo potencial për t’i konkretizuar.

            Pasi të zhduket kjo sëmundje, politika do të zhduket automatikisht. Politika është një rezultat i kompleksit të inferioriteti. Njerëzit duan pushtetin për t’ia dëshmuar vetes dhe të tjerëve se ata nuk janë vetëm askushi.

            Unë ju mësoj të jeni vetëm vetvetja, dhe kjo është e mjaftueshme. Ju jeni pranuar nga dielli, ju jeni pranuar nga hëna, ju jeni pranuar nga drunjtë, ju janë pranuar nga deti, ju jeni pranuar nga toka ... Çfarë doni më tepër?

            Ju jeni pranuar nga tërë ky univers.

            Gëzohuni në të.

            Fund i kapitullit të dymbëdhjetë

 (1)    (2)    (3)    (4)    (5)