Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (5)

Kapitulli i dymbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Njerëzit provuan, eksploruesit e parë të botës së brendshme – ne nuk i dimë emrat e tyre, cilët kanë qenë eksploruesit e parë të zbulimit më të madh në ekzistencë njerëzore, kush ka tentuar dhe ja ka dalë në ndalimin e kohës dhe mendjes – dhe ata mbetën të befasuar kur panë se atje s’kishte asgjë tjetër, madje kjo gjendje e kënaqësisë orgazmike mund të zgjasë për aq kohë sa dëshironi ju. Kjo më nuk është fiziologjike, kjo më nuk është biologjike, kjo më nuk është gjenetike – ju keni ardhur përtej. Kjo mund të shpërndahet nëpër tërë njëzetekatërorshin tuaj. Dalëngadalë, do të filloni të jetoni në të.

            Ju nuk duhet ta krijoni atë, por të bëhet ashtu si frymëmarrje - ju as nuk duhet të mendoni për të. Kjo gjendje e vetëdijes suaj është përvoja më e madhe që jetën e bën të vlefshme për ju. Por, para se të bëhet e mundshme ju duhet të keni njëfarë shije, një përvojë që ju ndihmon për të shkuar në kërkim përfundimtar. Kjo është gjendja e fundit.

            Ndritja nuk është asgjë tjetër përveçse gjendje e orgazmës e cila është bërë e natyrshme për ju, njëjtë si rrahja e zemrës.

            Dhe pastaj ka shumë zbulime që kanë ndodhur në këtë gjendje. Në këtë madhështi u zbulua se secili mashkull është bashkë edhe burrë dhe grua, dhe çdo femër është bashkë dhe grua edhe burrë. Në botën moderne Karl Gustav Jung ka qenë i pari që ka ardhur në kontakt me këtë. Ai mendonte se kishte zbuluar diçka të madhe - ajo është diçka e madhe, por kjo nuk është  zbulim i tij. Në Lindje, për të paktën dhjetë mijë vjet e kemi njohur këtë fakt: ka shkrime të shenjta… ka statuja të ndërtuara në të cilën një gjysmë është mashkull dhe gjysma tjetër është femër.

            Kur jeni në gjendjen e orgazmës, ju për herë të parë zbuloni se asnjë femër nga jashtë nuk është e domosdoshme, asnjë burrë nga jashtë nuk është i domosdoshëm: femra juaj e brendshme është takuar me mashkullin tuaj të brendshëm. Dhe për shkak se te dytë janë brenda jush, takimi mund të zgjasë përgjithmonë.

            Vetëm ky lloj i njeriut e transcedenton seksin.

            Represionit nuk është dëlirësi, shtypja nuk është beqari.

            Represioni është perversion.

            Shfrytëzimi i seksit në momentin e duhur, kur ai është në kulminimin e vet… Ne i ndalojmë fëmijët tanë të kenë ndonjë gjë me seksin kur ata janë në majën më të lartë dhe në të cilën kurrë nuk do të arrijnë më. Dhe tash ajo do të vazhdojë plotësisht duke rënë poshtë e më poshtë kodrës. Dhe kur energjia juaj pakësohet, përvoja e orgazmës bëhet gjithnjë e më e vështirë, gati e pamundur.

            Gete plotësisht ka të drejtë.

            Varfëria është gjëja e tretë për të cilën ai thotë se është e padurueshme. Varfëria është e padurueshme, por religjionet e kanë bërë të durueshme. Ato funksionojnë si opium - opiumi mund të bëjë çdo gjë të durueshme.

            Në Indi unë e kam parë se si kjo ndodhë. Gruas së varfër i duhet të shkojë në punë; vetëm të ardhurat e burrit nuk mjaftojnë për t’i mbajtur ata gjallë. Por ata kanë fëmijë, fëmijë të vegjël, dhe askush nuk do të punësojë gra me fëmijë. Nëse një rrugë fillon të ndërtohet, gruas i duhet disa herë për të shkuar për ta ushqyer fëmijën, të kujdesët për të, dhe fëmija do të inatoset dhe ai do të qajë e të vajtojë dhe gruas i duhet të shkoj poshtë për ta qetësuar atë. Ky është një shqetësim, kështu që ata kanë gjetur një truk.

            Të gjitha këto gra të gjora iu kanë dhënë pak opium fëmijës kur kanë shkuar në punë. Mandej i uritur, në diell të nxehtë, ai nuk ka bërë kurrfarë problemi, ai thjesht është shtrirë pranë rrugës. Unë kam parë me qindra fëmijëve të shtrirë pranë rrugës derisa gratë ishin duke punuar. Unë isha në mëdyshje në fillim, pse këta fëmijë janë aq të durueshëm. Pastaj u bëra i vetëdijshëm se atyre iu është dhënë opium.

            Të gjitha religjionet e kanë bërë të njëjtën gjë për të bërë varfërinë të durueshme. Opiumi është shumë delikate. E para, ato të gjithë të mësojnë se çfarëdo që është gjendja juaj - në Lindjen ajo është për shkak të jetës suaj të shkuar, dhe nëse ju nuk bëni ndonjë problem, në qoftë se ju nuk bëni ndonjë revoltë kundër gjendjes suaj të tashme, në jetën e ardhme ju do t’i gëzoni të gjitha pasuritë e mundshme.

            Tash, kjo është opium psikologjik. Ata njerëz janë duke pritur për një jetë të ardhshme ku do t’i kenë të gjitha kënaqësitë, dhe e mbajnë disi varfërinë e tyre - e cila është e padurueshme.

            Në Perëndim, ku jeta e shkuar dhe jeta e ardhme nuk janë pjesë e mitologjisë, ata kanë tjetër ngushëllim. Jezusi kishte thënë: “Lum të varfrit sepse ata do ta trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë.” Çka është kjo? Thjesht opium. Për t’u quajtur varfëria bekim… dhe për t’i ngushëlluar ata ai thotë: “Deveja mund të kalojë nëpër kokën e gjilpërës, por njeriu i pasur nuk mund të hy në parajsë.”

            Kështu njeriu i varfër është në gjendje më të mirë se i pasuri. Dhe kjo është pyetje vetëm për disa vjet – sepse ka vetëm një jetë në krishterim, në judaizëm, në islam.

            Kjo është një test e besimit tuaj: nëse keni besim në Zot, në qoftë se ju keni besim në Jezu Krishtin, ju do të kaloni nëpër këtë shumë lehtë. Dhe tërë parajsa e përjetësisë enkas është ndërtuar për ju, të gjithë njerëzit e pasur do të hidhen në ferr. Kjo jep ngushëllim të madh. Dhe kur filloni të mendoni: “Kjo është e përsosur. Ne mund të jemi për shtatëdhjetë vjet të varfër, por njerëzit e pasur do të vuajnë për përjetësinë dhe ne do t’i gëzojnë të gjitha kënaqësitë e përjetësisë. Kjo nuk është marrëveshje e keqe.”

            Po mos të kishin dhënë religjionet ide të këtilla helmuese, bota do ta kishte shkatërruar varfërinë shumë, shumë moti. Njeriu është i aftë për të arritur në hënë, dhe ai nuk mund ta shkatërrojë varfërinë. Ai është i aftë për të krijuar armë bërthamore që mund të shkatërrojnë tokën shtatëqind herë, e ai nuk është i aftë për shkatërrimin e varfërisë. Është thjeshtë e palogjikshme, absurde.

            Varfëria mund të shkatërrohet, por askush nuk dëshiron ta shkatërrojë atë. Religjionet duan të mbajnë atë, sepse përndryshe të gjithë njerëzit e bekuar të dheut do të zhdukeshin dhe nuk do të mbeteshin vetëm njerëzit e mallkuar të kënaqur. Kjo do të jetë i padurueshëm për peshkopët dhe kardinalët dhe Papën - njerëzit e mallkuar janë duke shijuar gjithçka dhe të gjithë njerëzit të bekuar janë zhdukur.

            Dhe këta njerëz të bekuar që janë zhdukur – këta njerëz të bekuar janë njerëz që shkojnë në kishë; këta njerëz të bekuar janë ata njerëz të cilët i mbështesin të gjitha llojet e idiotizmave të atyre që pretendojnë të jenë ndërmjetës mes tyre dhe Zotit.

            Dje peshkopi lokal ka deklaruar se do të organizojë një marshim proteste në qytet kundër meje. Unë isha me të vërtetë i eksituar, kështu që unë thashë: “Kjo është e mrekullueshme.”

            Por asgjë nuk ndodhi. Dërgova disa sanjas për të pyetur se çfarë po ngjanë, çfarë ndodhi në protesta. Protesta nuk kishte pasur sepse askush nuk u tubua aty, vetëm disa plaka që shkojnë në kishë. Kush shkon në kishë përndryshe? – vetëm plakat të cilat s’kanë ku tjetër të shkojnë, plakat të cilat nuk dëshirojnë të shkojnë diku tjetër shkojnë në kishë.

            Ato u mblodhën, por peshkopi duhet të ketë menduar se do të duket qesharake që të ketë një protestë me një duzinë grash të vjetra, ajo do të jetë një protestë kundër krishterimit, e jo kundër meje. Pra, i fshehur diku në një dhomë të vogël... Ne u përpoqëm për t’i gjetur se ku ata ishin në takim, por nuk mundëm.

            Pastaj ai dha një deklaratë për shtyp se “njerëzit e shqetësuar kishin mbajtur një takim të fshehtë.” Kush janë këta njerëz të shqetësuar? - Plakat. I dua fjalët “njerëzit e shqetësuar.”

            Të gjitha këto religjione janë për jetesën në varfëri. Varfëria vazhdon aty sepse ata janë në vuajtje; kjo është e padurueshme, ata kanë nevojë për një lloj ngushëllimi. Të pasurit nuk shkojnë atje; ata nuk janë në vuajtje. Dhe në qoftë se ata janë në një dëshpërim të caktuar, këta priftrinjë nuk janë të aftë t’i ndihmojnë ata. Njerëzit e pasur ndjehen të frustruar, kur dikush kërkon t’ju ndihmojë të dalin nga ankthi i tyre. Ata nuk dëshirojnë opium.

            Politikanët nuk duan që të gjithë të bëhen të pasur, sepse është më e vështirë të robërohen njerëzit e pasur se sa të varfrit. Se është më e lehtë për të blerë votat e të varfërve se sa për t’i bindur njerëzit e pasur për të votuar për ta. Sa më i pasur që bëhet një person, më larg dorës së shqetësuar të plotikanëve ai është. Një person i pasur, nëse ai ka ndonjë problem psikologjik, ai do të shkojë tek një psikoanalist, e jo tek prifti. Ai do të shkojë në Lindje për të gjetur disa meditator për t’i ndihmuar ta kuptojë veten e tij në mënyrë që ai mund të shkojë përtej mendjes, por ai nuk do të shkojë tek këta priftërinj të zakonshëm që nuk dinë asgjë.

            Amrito më ka treguar për një tjetër prift, një peshkop, i cili jeton larg prej këtu. Ai ka dëgjuar se peshkopi është një njeri shumë revolucionare, një njeri shumë inteligjent. Ai ishte aq inteligjent dhe revolucionare saqë e kishin internuar në Gjermani për dhjetë vjet. Populli i këtij ishulli kishin kërkuar që ai të kthehet përsëri dhe e kishin detyruar kishën që t’jua kthejnë priftin prapa. Tash ai është kthyer.

            Ajo ka menduar se ai është njeri i cili do të jetë në gjendje të më kuptonte, kështu që ajo iku, humbi tërë dita e saj. Prifti ndoshta është inteligjent dhe ndoshta duket revolucionar, por duket se ai është frikacak sepse ai kishte thënë: “Unë jam plotësisht i gatshëm të vijë dhe ta takoj Osho-n, por jo në ishull. Ai qe dy ditë është këtu e gjërat veç kanë vluar, dhe kjo është shumë e nxehtë. Unë nuk dua ta marrë këtë rrezik. Nëse Osho vjen në Athinë, atëherë unë mund të shkoj atje dhe ta takoj fshehurazi.

            Këta janë liderët e juaj fetar. Dhe ky njeri kishte menduar se është revolucionar; kisha e kishte dërguar larg për dhjetë vjet.

            Unë nuk mendoj se ndonjë ka vluar këtu. Unë nuk shoh se është paraqitur ndonjë problem këtu. Kjo është aq paqësore këtu siç do të ishte çdokund në tërë ishullin.

            Gete ka të drejtë, por askush nuk e ka kritikuar atë për arsye të thjeshtë se ai nuk e ka elaboruar. Ai thjesht ka thënë: “Dëlirësia, dëgjueshmëria dhe varfëria janë të padurueshme” – në një tonë shumë të butë, kështu që askush nuk e ka kritikuar atë. Ai po e kritikon tërë kishën tuaj, tërë religjionin tuaj, tërë civilizimin tuaj. Por ai është i zgjuar, ai nuk është i drejtpërdrejtë; ai duhet të ketë definuar çdo gjë se çfarë dëshiron ai të thotë me atë.

            Shumë njerëz simpatik më kanë thënë - Indira Gandi ishte kryeministër i Indisë, ajo më tha: “Në qoftë se ju i thoni të njëjtat gjëra, pa i bërë ata shumë t’i elaborojnë dhe me një ton të butë, askush nuk do të ketë ndonjë vërejtje. Por ju bëni çdo gjë në mënyrë të zjarrtë...”

            I thashë: “Atëherë çfarë kuptimi do të kishte? Pse unë duhet ta humbi kohën time me deklarata të buta liberale nëse nuk krijon mendim tek njerëzit? Unë po vazhdoj të vë zjarr gjithnjë e më shumë në fjalët e mia.”

            Ajo tha: “Unë ju njoh. Shkaku i fjalëve tuaja unë dua të vijë ta shoh komunën tuaj. Por nuk mund të vijë; kam frikë nga votuesit e mi, se do të shkaktohen probleme të mëdha. Posa të vijë në komunën tuaj për t’ju takuar, unë do t’i humbë shumë votues, shumë simpatizantë.”

            Ajo është një prej grave shumë të guximshme. Edhe shumë njerëz të besueshëm më kanë thënë: “Pse nuk i thua gjërat në atë mënyrë që askush të mos ndihet i lënduar?” Çështja nuk është që askush të mos lëndohet; nëse askush nuk lëndohet atëherë askush nuk zgjohet.

            Unë jam i gatshëm ta rrezikoj jetën time nëse mund t’i zgjoj njerëzit.

            Këto tri fjalë të cilat ai i ka zgjedhur janë plotësisht të sakta. Gete ka qenë njeri mendjemprehtë, jashtëzakonisht i zgjuar, por jo i guximshëm, kështu ky formulim i madh kurrë nuk ka marrë ndonjë notë nga njerëzit – askush nuk e ka shqetësuar në lidhje me këtë. Por tash kur unë shpejgova se çfarë me të vërtetë ai ka thënë, ju mund të kuptoni se në botë ka shumë njerëz që kanë thënë gjëra të sakta, por në mënyrë aq të keqe ato nuk mund të bëjnë ndonjë ndikim.

            Njerëzimi ka nevojë për njerëz të cilët janë zjarr të vërtetë dhe kush mund ata t’i ndezë. Sigurisht shumë armiq do të krijohen, por kjo nuk llogaritet. Ajo që llogaritet janë miqtë. A e dini sa shumë armiq Gautam Buda ka krijuar? - Ju nuk mund t’i dini as emrat e disa prej tyre. Ata u zhdukën, por miqtë e tij pushtuan tërë Azinë. Sa shumë armiq Jezusi ka krijuar? - pothuajse tërë komunitetit hebraik. Por ku janë armiqtë? Çfarë është pozita e tyre? Çfarë është gjendja e tyre? Krishterimi është bërë feja më e madhe në botë, e Jezusi kishte shumë pak miq. Për të filluar, ai kishte vetëm dymbëdhjetë dishepujt, disa simpatizantë.

            Unë jam shumë më me fat. Unë kam miliona miq. Unë nuk brengosem në lidhje me armiqtë, sepse armiqtë zhduken, ata nuk bëjnë ndonjë ndikim në histori.

            Ndikimi që është bërë, është bërë nga miqtë. Miqtë e të vërtetës janë njerëzit që bëjnë revolucione, që ndryshojnë qenien njerëzore në të mirë.

            Pyetja e dytë

            I dashuri Osho,

            A mund të na thoni diçka rreth psikologjisë së kompleksit të inferioritetit, të cilën në filozofinë tuaj të gjithë politikanët e kanë. Si mund të trajtohet kjo sëmundje e rrezikshme?

            Sëmundja nuk është vetëm e rrezikshme, sëmundja është po aq e lashtë sa njeriu. Sëmundje vjen nga ideja e krahasimit.

            Ne gjithmonë krahasohemi; që nga fëmijëria e hershme ne jemi mësuar të krahasohemi. Fëmija i dikujt është shumë më mendjehollë, më i mrekullueshëm, më inteligjentë; fëmija i dikujt është më i dëgjueshëm, e ju nuk jeni…

            I gjithë sistemi arsimore varet nga krahasimi: dikush është i pari e dikush i fundit në klasë; dikush kalon e dikush ngelë. Arsimtarët i vlerësojnë nxënësit që janë të dëgjueshëm; ata i urrejnë nxënësit, ata i dënojnë nxënësit të cilët nuk janë të dëgjueshëm në çdo mënyrë.

            E tërë struktura e shoqërisë është krahasuese në vazhdimësi, dhe vet ideja e krahasimit është absolutisht e rreme.

            Çdo individ është unik për shkak se nuk ka askush tjetër si ai. Krahasimi do të kishte qenë e drejtë, nëse të gjithë individët janë të njëjtë, ata nuk janë. Edhe binjakët nuk janë absolutisht të njëjtë. Është e pamundur për të gjetur një njeri tjetër i cili është identik si ju. Kështu që ne jemi njerëz, pakrahasueshëm unik - i cili krijon tërë problemin.

            Kur kam shkuar në shkollën (ciklin) e lartë, kam hyrë i pari në klasë. Njëri hyri i tridhjeti, dhe ai ishte duke qarë. Shkova tek ai dhe i thashë: “S’ke nevojë të qashë, dhe nëse ti qanë edhe unë do të ulem pranë teje edhe do të filloj të qajë.”

            Ai tha: “Pse duhet të qashë ti? Ti ke ardhur i pari.”

            Unë i thashë: “Kjo është e tëra e pakuptimtë. Kjo është vetëm çështje e vështrimit se nga ti e shikon: nga ajo anë unë jam i pari; nga kjo anë ti je i pari, askush nuk mund të të godas ty. Unë mund të jem i mundur, por ti nuk mund të jesh i mundur.”

            Ai filloi të qeshë në idenë se nga fundi tjetër i linjës ai gjithashtu është i pari; në fakt, unë jam i tridhjeti nga ana tjetër.

            Në vizionin tim, në shkollë nuk duhet të ketë provime, kështu askush nuk vjen i pari, askush nuk vjen i dyti, askush nuk kalon askush nuk ngelë. Në shkolla duhet të ketë merita të dhuruara çdo ditë nga çdo mësues në lëndë të ndryshme për çdo nxënës. Dhe në bazë të të gjitha këtyre meritave të cilat duhen të jenë vendimtare kur fëmija është i gatshëm të kalojë në klasën tjetër. Disa fëmijë mund të jenë të gatshëm pas dy muajve; ata nuk ka nevojë të presin një vit. Disa fëmijë mund të kalojnë pas tetë muajve, disa fëmijë mund të kalojnë pas dymbëdhjetë muajve, për disa fëmijë mund të zgjasë pesëmbëdhjetë muaj. Por askush nuk është më lartë se tjetri; çdokush kalon sipas ritmit të tij, në varësi me interesimin e tij.

            Çdokush ka diçka të veçantë.

            Edukimi duhet të jetë i organizuar në mënyrë të tillë që e veçanta të vjen në shprehje, të bëhet realitet.

            Nuk duhet të ketë hierarki në botë.

            Vazhdon...

 (1)    (2)    (3)    (4)              (6)