Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (5)

Kapitulli i katërmbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Unë përkulesha çdo ditë, dhe e shikoja murgun budist, i cili ishte i turpëruar. Ai e kuptoi, ai më donte; gjithnjë e më shumë ai më dëgjonte. Atij i duhej të shkonte në Katmandu në takim të ministrave, kryeministrit dhe të tjerëve, më tha se ata duhet të vijnë të paktën një herë për të më dëgjuar para se të marrin cilindo vendim.

            Por në mënyrë të përsëritur për një muaj, unë pashë shumë herë se duart e tij donin të më përgjigjeshin, por bindja e tij e thellë… Murgu budist është bindur se ai është më i lartë, kështu që të tjerët mund të përkulen para tij me duart e palosur - ai nuk mundet. Ai mund vetëm t’i bekoj ata me një nga duart e tij të ngritura.

            Tash, ai ishte në siklet. Ai nuk mund të më bekonte – kjo do të dukej shumë pakëndshëm – dhe nuk mund të përkulej para meje me duar të palosura, sepse kjo do të ishte kundër bindjeve të tij. Dhe unë mund t’i shihja se duart e tij lëviznin, dhe ai i mbante ato bashkë. Ai dëshironte… por ai duhet të ketë qenë i frikësuar. Ai ishte prijës i tërë rendit të murgjve budist në Nepal. Nëse vjen dikush e sheh - e ata mund ta marrin vesh sepse me mijëra njerëz do ta shohin atë duke e bërë këtë.

            Murgjit xhainist nuk mund ta bëjë këtë, ata vetëm mund t’ju bekojnë. Hindu murgjit nuk mund ta bëjnë këtë, ata vetëm mund të ju bekojnë. Ata janë qenie më të larta. Me Perëndinë e zhdukur, të gjitha këto krijesa të shëmtuara do të zhduken. E tërë përkrahja e tyre, i tërë ushqim i tyre, është trillim i Zotit. Ata janë të varur nga kjo. Nëse ua largoni Zotin ju keni me ua rrëmbyer shumë dheun nën këmbët e tyre.

            Dhe njeriu do të ndjehen  i çliruar nga zinxhirët, për të parën herë me qenë i lirë për vetveten, pa Tomën përgjues. Zoti është një Toma përgjues. Në terma teologjike ai quhet i gjithëpranishëm, që do të thotë kudo i pranishëm: madje edhe në banjon tuaj, të jenë të vëmendshëm. Mos u  zhvishni! - Zoti është prezent.

            Unë kam dëgjuar për një murgeshë e cila kurrë nuk i kishte zhveshur rrobat e saja, madje edhe kur kishte bërë dush. Murgeshat e tjera e kishin pyetur: “Kjo është një lloj sjelljeje te çuditshme! Dyert janë të mbyllura - pse nuk i zhvishni rrobat tuaja?”

            Ajo tha: “Kjo është e thjeshtë. Zoti është i pranishëm gjithkund: e mbyllur dera apo jo e mbyllur dera nuk bën kurrfarë ndryshimi. Unë nuk mund të zhvishem para dikujt.”

            Termi teologjik “gjithëpranishëm” mund të përkthehet në gjuhën e njeriut si Tom përgjuesi. Dhe ai nuk është një burrë shumë gjentil për më tepër, sepse ky djalë ishte përfaqësues, ky djalë ishte personi përgjegjës që e ka bërë Marinë e gjorë, një vajzë e virgjër, shtatzënë . Kjo është gjithashtu shumë e rrezikshme. Tomat përgjues nuk janë të rrezikshme, ato përgjojnë vetëm përmes vrimës së çelësit. Çfarë mund të bëjnë ata nga vrima e çelësit? Por ky djalë nuk është i besueshëm. Maria e shkretë… dhe Zoti e bënë me barrë.

            Po të kishte pasur Jezusi ndonjë guxim ai do të kishte qenë kundër këtij Zoti. Por ai nuk ishte kundër këtij Zoti, ai ishte kundër babai i tij të gjorë, nënës së tij të gjorë. Ai i fyer ata vazhdimisht, duke iu thënë: “Ju nuk jeni nëna dhe babai im, babai im i vërtetë është shumë lart në qiej.”

            Vetëm para ca ditësh e pashë në gazeta. Si mund të jenë njerëzit aq të shëmtuar?... Një gazetar ka pyetur, para dy ditësh, çfarë kam për të thënë për pop këngëtaren, Madona. Dhe unë i thashë saktë se çfarë ndjej për të: I thashë - e urrej atë!

            Gazetat dhe gazetarët janë duke e përdorur atë për të thënë se unë e urrej nëna e Jezu Krishtit, Madona. Ndonjëherë mendon: A jemi duke jetuar në një botë të njerëzve të çmendur, apo çfarë? Pse duhet ta urrej Marien e shkretë? Unë duhet ta urrej njeriun që e bëri shtatzënë - ajo ishte një përdhunim! Dhe unë ndihem keq për Jozefin e gjorë.

            Por mund ta shihni se si njerëzit janë dinak? Ata më pyesni një pyetje dhe pastaj ata e shtrembërojnë atë. Një nuk mund të kisha imagjinuar se ky shtrembërim do të dalë në gazeta, - që unë e urrej nënën e Jezusit, Madona. Pse duhet ta urrej atë? Ajo ka vuajtur tashmë shumë në duart e Zotit tuaj, në duart e Jezu Krishtit, dhe ndoshta në duart e popullsisë bashkëkohore. Të krishterët mund të mos e thonë, por njerëzit e asaj kohe nuk kanë mundur të besojnë se Zoti mund ta bëj me barrë; duhet të ketë qenë ndonjë tarallak aty pari.

            Pse Jezusi insistonte aq shumë në çdo deklaratë të tij, “Unë jam i vetmi djalë i lindur i Zotit?” Disa psikoanaliza janë të nevojshme. Duket se ai është frikësuar se nëse nuk insiston në atë, atëherë ai është një bastard. Atij i duhej të insistoj në këtë, se ai është i vetmi djalë i lindur i Zotit. Ai nuk thotë asnjë fjalë të vetme respektit për babain e tij të ngratë, Jozefin, dhe i gjithë krishterimi ka harruar për Jozefin – pa statut, pa kishë.

            Kjo grua duhet të ketë vuajtur dënim nga të gjithë, askush nuk mund të besoj se sa shumë. Unë e di një rast - një nga miqtë e mi, një mjek, më tha se një grua kishte ardhur tek ai. Ajo nuk ishte shtatzënë, por periudha e saj e kishte ndaluar, dhe ajo nuk kishte qenë në asnjë kontakt seksual me asnjë mashkull. Kështu që mandej ajo mendonte se Zoti e kishte bërë me barrë.

            Doktori më tregoi: “Kam tentuar t’i them asaj, Ju nuk jeni shtatzënë. Do t’ju jap ilaçe dhe periudha do të fillojë të vijë. Kjo i ngjanë shumë grave, disa çekuilibrime hormonale mund ta parandalojnë periudhën – kjo nuk është diçka për t’u shqetësuar. Por ajo nuk ishte e gatshme për t’i marrë ilaçet."

            Ajo kishte frikë se ky mjek ishte duke tentuar për ta shkatërruar fëmijën që ajo do ta lindte. Në fund mjeku i tha: “Sido që të jetë rezultati mund të jetë, ajo që ju keni dëshmuar për mua është se Zoti sigurisht që bën këto gjëra, dhe ai është ende duke bërë ato. Ai duhet të jetë me të vërtetë shumë i vjetër, i lashtë; përjetësinë e ka kaluar, dhe ai ende po vazhdon duke i bërë virgjëreshat e gjora shtatzënë.”

            Po të kishte pasur Jezusi guxim ai do të kishte qenë kundër Zotit. Ai do të kishte qenë në favor të babait të tij, Jozefit, sepse ky burrë kur nuk e dënoi Marinë. Ai ka mund ta hedhë jashtë atë. Në atë kohë, ka qenë traditë: nëse gruaja juaj zbavitej me dikë tjetër kjo ka qenë e patolerueshme. Por Jozefi  kurrë nuk i tha ndonjë gjë Marisë, ai kurrë nuk i tha asgjë për Jezusin, krejt çka ne dimë është se Jezusi vazhdimisht i ka bërë komentet e padenja.

            Por çfarë kam unë të bëj me Marinë? Nuk kisha asnjë ide se ju Marinë e quani Madona; përndryshe unë do të kisha qenë i vëmendshëm dhe do të kisha bërë të qartë se ajo është një pop këngëtare dhe se unë po flas për të.

            Muzika e sotme, të kënduarit, është pothuajse e çmendur. Ajo e ka humbur bukurinë e muzikës klasike, të kënduarit klasik. Ato kishin disa vlera shpirtërore. Vetëm duke e dëgjuar atë ju keni mundur të bini në qetësi. Ju keni mundur të përjetoni një eksperiencë meditative. Muzika e sotme, të kënduarit, vallëzimi, e tëra është seksuale. Të rinjtë, Punk dhe Skinhead dhe të gjitha llojet e idiotave, bëhen tifozë të këtyre njerëzve, sepse ata janë idiota më të mëdhenj se sa ata.

            Zemërimi apo urrejtjes nuk do të të ndihmojë. Ju i keni lejuar Zotit t’ju rrëshqas nga duart tuaja, shumë i heshtur, pa bërë asnjë zhurmë.

            Pyetja e dytë

            I dashuri Osho,

            Çfarë mendoni për fjalinë: “Pa utopi, asgjë nuk do të bëhet më mirë.” A është kjo marrëzi?

            Jo nuk është.

            Pa utopi, asgjë nuk do të jetë më mirë është një e vërtetë fundamentale. Utopi thjesht do të thotë se ne nuk jemi të kënaqur me shoqërinë në të cilën jemi duke jetuar, në të cilën ne jemi plotësisht të frustruar me strukturën që na është imponuar mbi ne, se ka pakënaqësi të madha për çdo gjë.

            Utopia është thjesht një dëshirë për të gjetur një shoqëri më të mirë, një njerëzim më të mirë, një sistem arsimor më të mirë, një bashkëjetesë më të mirë, një gjendje më të mirë të marrëdhënieve midis burrit dhe gruas, ndërmjet prindërve dhe fëmijëve.

            Utopia është thjesht një neveri ndaj status quos.

            Të gjitha qarqet e interesuar do të ju pëlqente ta përkrahnin fjalinë se ideja e utopisë është marrëzi, sepse ata do të donin që ju të jeni të kënaqur, si buajt, duke ngrënë bar - të njëjtin bar gjatë gjithë jetës së tyre – sikur ata janë të lindur vetëm për të ngrënë atë bar, e mandej të vdesin.

            Do të befasoheni kur t’i mësoni disa gjëra. A i keni parë kafshëve duke u çiftuar? Pastaj ju duhet të keni vërejtur se ato nuk duken të lumtur derisa   janë duke bërë dashuri. Ato nuk duken të jenë euforike. Ato duket të jenë në një dëshpërim, pikëllim, sikur nga një domosdoshmëri, një forcë  biologjike, ato duhet të bëjnë dashuri.

            Kjo është arsyeja që kur kalon sezona e tyre e çiftimit ata nuk shikojnë asnjë femër, ato nuk shikojnë asnjë mashkull, të gjitha lidhjet përfundojnë, nuk ka as miqësi. Dashuria e tyre është diçka mekanike, e detyruar. Ajo nuk është një gëzim, një kënaqësi. Pra për çfarë ata jetojnë? – Vetëm për të ngrënë bar, dhe pastaj një ditë të vdesin?

            Qarqet e interesit në botën njerëzore gjithashtu do të kishin dashur që ju të jeni sikur buajt. Të mbeteni të kënaqur në varfërinë tuaj, të mbeteni të kënaqur në sëmundjen tuaj, të mbeteni të kënaqur në vdekjen tuaj, të mbeteni të kënaqur në mjerimin tuaj, vuajtjen, ankthin. Nuk duhet të ketë vështirësi, nuk ka shpërblim, asnjë përpjekje për t’i bërë gjërat më mirë, kështu që ata mund të vazhdojnë me shfrytëzimin tuaj pa asnjë pengesë, edhe pa ndjenjë fajsie që janë duke ju shfrytëzuar.

            Krejt llojet e parazitëve janë aty: priftrinjët janë aty, politikanët janë aty. gjithë interesat e tyre janë që juve t’ju mbajnë në gjendjen e komës, të qëndroni në një gjendje të ecjes së përgjumur… vetëm të përgjumur dhe të dremitur, disi duke punuar por kurrë duke menduar se gjërat mund të bëhen më mirë.

            Dhe ata i kanë bindur njerëzit për mijëra vjet që kjo është ajo se si jeta është, dhe më asgjë nuk është e mundur. Vuajtja është fati juaj, dëshpërimi është fati juaj. Dhe e tërë kjo është vullneti i Zotit, ju nuk mund ta ndryshoni atë. Në Indi ata thonë se as edhe një fletë të një peme nuk mund ta lëvizin pa vullnetin e Zotit. Pra, çfarë tjetër mund të bëni?

            Dhe nuk është koincidencë që për dhjetë mijë vjet në Indi kurrë nuk është parë ndonjë revolucion. E India e ka sistemin më të keq shoqëror; një e katërta e hindusëve kanë jetuar pothuajse si bagëtitë. Ata janë të paprekshëm. Ata janë nënshtruar për të qenë edhe më keq se kafshët. Kafshët nuk janë të paprekshme, por këto qenie njerëzore janë të paprekshme. Jo vetëm që ato qenieve njerëzore janë të paprekshme, edhe hijet e tyre janë të paprekshme. Nëse një hije e një personi të paprekshëm bie mbi ju, ju duhet të bëni dush për ta pastruar veten.

            Dhe këta i kanë bindur për mijëra vjet këta njerëz se ky është fati i tyre, asgjë nuk mund të bëhet rreth kësaj. Në Indi, kurrë askush nuk ka shkruar ndonjë libër të ngjashëm me UTOPINË e Tomas Mor-it. Nuk është se indianët nuk kanë shkruar asgjë; ata kanë shkruar ndoshta literaturën më të rëndësishme dhe më voluminoze. Por nuk është asnjë libër i vetëm, i cili jep shpresë të këtij lloji, një mundësi të ndryshimit, një revolucion. Jo, këto fjalë nuk janë përdorur kurrë.

            Kjo është ajo që ata duan për gjithë botën. Kështu që kushdo që thotë se utopia, vetë ideja e utopisë, është marrëzi, ai vetë është i marrë. Personaliteti i tij është i marrë.

            Utopia pa dyshim është një domosdoshmëri absolute.

            Pasi të çlirohet njerëzimi prej të gjitha prangave dhe burgosjeve, pasi ta kemi bërë utopinë realitet, atëherë ndoshta utopia nuk do të jetë e nevojshme. Por nuk mendoj kështu, sepse ne kurrë diçka nuk mund të bëjmë të përsosur. Përsosmëria nuk është pjesë e ekzistencës, gjithçka mbetet e papërsosur. Ajo vazhdon të bëhet e mirë e më e mirë, ajo vazhdon t’i afrohet afër e më afër përsosmërisë, por kurrë nuk bëhet e përsosur. Dhe këtu ka një arsye, një arsye shumë e rëndësishme, pse kjo është kështu: në momentin kur gjithçka bëhet e përsosur, ajo vdes.

            Përsosmëria është vdekje.

            E kundërta nuk është e vërtetë. Unë nuk jam duke thënë se vdekja është përsosmëri, përndryshe të gjithë që vdesin do të ishin bërë të përkryer. Vdekja nuk është përsosmëri, përsosmëria pa dyshim se është vdekje, sepse një herë kur ju ndonjë gjë e qoni në përsosmëri, atëherë ndalet rritja. Mandej  nuk ka asgjë më shumë, s’ka ku të shkohet, s’mbete asgjë tjetër për t’u bërë.

            Energjia e njeriut duhet në mënyrë konstante të rrjedhë për të mbetur gjallë. Ajo është si një lum, jo si një moçal. Ajo ka nevojë të rrjedhë, duke ndryshuar, nëpër fusha dhe male të ndryshme, derisa nuk arrin në det.

            Moçali thjesht nuk shkon askund. Kjo është se si grupet e interesit duan që shoqëria të jetë – një moçal që nuk shkon askund, i cili thjesht avullon dhe vdes dhe len pas vetes baltë të pistë.

            Energjia e jetës është një lum, dhe një lum i cili kurrë nuk arrin në det, një lum i cili gjithmonë është në kërkim dhe zbulim, që është gjithmonë në gjetje, gati gjithmonë në zbulim më të madh.

            Më ra ndër mend një tregim sufi.

            Një druvar ishte shumë i shtyrë në moshë, pa asnjë anëtar familje - gruaja e tij kishte vdekur dhe ai nuk kishte fëmijë. Vetëm për të ushqyer veten në moshën e tij të shtyrë - dhe ai duhet të ketë qenë tetëdhjetë vjeç – atij i duhej të punojë shumë për të shkuar në pyll për të prerë dru dhe të shesë atë. Më i madhi, prej atyre që ai mori ishte e mjaftueshme për atë të mbijetojë.

            Çdo ditë në pyll ai e kishte bërë shprehi të kalonte pranë një Sufi mistiku që rrinte ulur nën një pemë. Dhe siç është në traditën e Lindjes, ai prekte këmbët e mistikut, për ta marrë bekimin e tij, dhe vazhdonte në punën e tij.

            Mistiku filloi të ndjejë keqardhje për të. Një ditë ai i tha: “Ju jeni njeri i çuditshëm, ju nuk keni kurrfarë kurioziteti, sepse nëse vetëm pak më thellë shkoni në pyll, ju do të gjeni një minierë bakri. Dhe vetëm një ditë pune do të kishte mjaftuar për shtatë ditë ushqim, tani, për ditë keni punë. Edhe unë kam filluar të ndjejë pikëllim për ju. Ju thjesht shkoni pak përpara.”

            Plaku nguronte sepse e njihte pyllin… por kush e di? Ndoshta mistiku kishte të drejtë, sepse edhe ai gjithashtu kishte qenë në pyll. Aq gjatë sa kishte mundur të mbajë ai në mend, mistiku kishte qenë nën pemë. Vetëm për t’i dhënë atij një shtytje, nuk ishte e sigurt nëse kjo ka ndodhë… Por ai e kishte gjetur minierën e bakrit. Ai kishte tubuar mjaft bakër, dhe se me të vërtetë mjaftonte për një javë.

            U çlodh, dhe pas një jave, kur ai u kthye, ai kërkonte diçka më të mirë, më të shëndetshme, më të re. Ai preku këmbët e mistikut dhe i tha: “Këtë herë unë i kam prekur këmbët tuaja jo vetëm tradicionalisht, unë jam shumë mirënjohës.”

            Mistik tha: “Aq shpejt? Ju jeni një budalla! Nëse ju shkoni pak më thellë, ju do të gjeni një miniere argjendi. Një ditë e punës do të jetë e mjaftueshme për një muaj.”

            Plaku s’mund të besonte - tërë jetën e tij ai e kishte kaluar në mjerim dhe vuajtje. Por mistiku për të parën herë ia kishte dal me të drejtë, ndoshta, kush e di, ai kishte të drejtë përsëri. Apo ndoshta mistiku thjesht kishte bërë shaka ose kishte bërë prej tij një budalla, por nuk kishte asgjë të keqe në vazhdim e sipër.

            Vazhdon...

  (1)    (2)    (3)    (4)             (6)