Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (4)      

Kapitulli i dytë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

KAPITULLI  2

Koha e njeh vetëm kohën e tashme

            20 shkurt 1986 paradite

            Pyetja e parë

            "I dashuri Osho,

            Çfarë është dallimi në mes dashurisë dhe urrejtjes, në mes të mirës dhe të keqes?"

            Ato janë dy anë të së njëjtës monedhë; aty nuk ka shumë dallim. Dashuria mund të shndërrohet në urrejtje, urrejtja mund të shndërrohet në dashuri. Dhe ky ndryshim është i mundur vetëm nëse te dy i posedojnë të njëjtat kualitete. Kur jeni të dashuruar, urrejtja është pjesë e ndrydhur e cila pret të hakmerret. Nga ky revanshizëm buron xhelozia, dhe të gjitha llojet e luftërave në mes të dashnorëve. Herët a vonë urrejtja e shtypur do ta shkatërrojë vetë fenomenin e dashurisë. Më, ju nuk jeni dashnor, ju bëheni armiq. Gjëja më e vështirë në këtë botë është ta duash dikë, mandej të dilet nga dashuria dhe ende të mbeteni  miq.

            E njëjta vlen edhe rreth të mirës dhe të keqes, Zotit dhe djallit; ata ekzistojnë bashkë. Kjo është befasuese se askush nuk ka marrë ndonjë shënim se ka religjione të cilat nuk besojnë në djall, por ato gjithashtu janë religjione të cilat nuk besojnë në Zot. Ato nuk mund të besojnë në Zot pa djall. Djalli është pothuajse si hije e Zotit. Aty janë religjionet të cilat besojnë në Zot dhe që dëshirojnë ta shkatërrojnë djallin me mijëra vjet. Por ato nuk mund ta shkatërrojnë djallin, sepse ta shkatërrosh djallin, do të thotë ta shkatërrosh vetë Zotin.

            Kjo është e rëndësishme të dihet se fjala (devil) “djall” rrjedh nga rrënja e  fjalës sanskrishte “Deva”, që do të thotë “Zot”. Ata (Zoti dhe djalli) janë dy anë të së njëjtës monedhë, duke i ndihmuar njëri tjetrit dhe duke e ushqyer njëri tjetrin... shpesh mendohet se ata janë imagjinatë e pastër. Madje edhe në imagjinatë ju nuk mund t’i ndani ata.

            Atë që ju e quani e mirë mund të bëhet e keqe në çdo çast. Atë që e quani e keqe mund të shndërrohet në të mirë. Për shembull, të gjitha gjërat që i quani të këqija gjatë kohës së paqes, papritmas e ndryshojnë karakterin e tyre gjatë kohës së luftës. Vrasja bëhet e mirë, sa ma shumë njerëz që vritni, aq ma shumë respekt do të keni, ma shumë virtyt ju fitoni. Dhe krejt çka bëni është keq – për veprën e njëjtë gjatë kohës së paqes do t’ju çojnë në burg apo ndoshta edhe në vdekje.

            Dhe akti i njëjtë gjatë kohës së luftës ju sjell medalje të arta, shpërblime të mira. Çka është e mirë gjatë kohës së paqes, nuk është e mirë gjatë kohës së luftës…

            Fenomeni më i çuditshëm që duhet cekur është ai se ata janë të këmbyeshëm. Kështu që unë nuk do t’ju mësoj për të mirën, sepse për t’ju mësuar për të mirën, ju mësoj edhe për të keqën. Unë nuk ju mësoj për Zotin, sepse t’ju mësoj për Zotin është t’ju mësoj për djallin. Unë nuk ju mësoj për dashurinë e zakonshme të cilën ju e njihni; sepse ajo sjell me vete edhe urrejtjen.

            Këtu është krejtësisht një lloj tjetër i dashurisë dhe krejtësisht lloj tjetër i të mirës e cila vjen nga gjendja meditative, e cila vjen nga qetësia, nga gjendja e patrazuar. Ky nuk është veprim i juaji. Nuk i pasoni dhjetë urdhëresat, nuk e pasoni asnjë shkrim të shenjët; ju thjesht e pasoni inteligjencën tuaj personale.

            Atëherë ju nuk do të mund të thoni: “Unë kam ra në dashuri!” Jo vetëm mund të thoni: “Unë jam ngritur në dashuri.” Dhe derisa nuk e thoni këtë (“Unë jam ngritur në dashuri,”)  nga thellësia e zemrës suaj, dashuria juaj gjithmonë do të ketë diçka të bëj me urrejtjen. Kjo do të jetë e ndotur dhe e helmuar.

            Kjo është dialektika e botës materiale: ajo funksionon përmes të kundërtave të saja reale. Nëse dashuria është tezë, atëherë urrejtja është antitezë; nëse Zoti është tezë, atëherë djalli është antitezë; nëse e mira është tezë, atëherë e keqja është antitezë.

            E mjerimi i tërë botës është ajo, se njerëzit të cilët kanë predikuar për Zotin, dashurinë, të mirën, nuk kanë qenë të vetëdijshëm për të kundërtën e cila vjen automatikisht.

            Dhe ata nuk kanë mundur të japin sintezë, sepse në sintezë, e mira do të zhdukej e keqja do të zhdukej – dhe diçka plotësisht e re do të krijohej. Zoti do të zhdukej, edhe djalli do të zhdukej, dhe diçka plotësisht e re do të krijohej. Të gjitha religjionet janë frikësuar prej sintezës.

            Jezusi thotë: "Duani armiqtë e juaj, sikur që e doni vetveten." Në fakt ju gjithmonë i doni armiqtë e juaj. Kush është gruaja jote? Kush është burri yt? A mund të gjeni armiq më të mirë? Dhe ju i doni armiqtë e juaj më shumë se vetveten. Ju kurrë nuk e keni dashur vetveten.

            Por religjionet nuk kanë qenë në gjendje, deri më tani, të krijojnë sintezë – dhe kjo është e tërë puna ime: t’ju jap sintezën. Për shembull, nëse dashuria juaj buron nga gjendja meditative, e jo nga epshi, atëherë do të jetë më shumë si dhembshuri. Dhe në atë dhembshuri nuk ka mundësi për urrejtje. 

            Nëse përvoja juaj prej besimtarit ka ardhur përmes meditimit, ajo nuk do të jetë përvojë prej Zotit personalisht; ajo do të jetë vetëm aromë prej besimtarit. Atëherë nuk do të ketë nevojë për djallin.

            Nëse veprimet e juaj dalin nga vetëdija meditative, e jo duke i pasuar rregullat fikse se çka është e drejtë e çka e gabuar, atëherë veprimet e juaja do të jenë diçka që është shumë më larg mbi dualitetin e të mirës dhe të keqes. Ato do të jenë aksion i pastër. Ato do t’ju plotësojnë me kënaqësi, ato do t’ju japin përvojë të madhe ekstatike, dhe ky është shpërblimi i tyre. Nuk është ajo: bën mirë këtu dhe shpërblimin do ta kesh pas vdekjes sate, në parajsë; bën keq këtu dhe dënimi yt do të jetë në ferr, pas vdekjes. Të gjitha këto janë teori të rreme, që nuk kanë dëshmi në fakt, s’ka shkencë prapa tyre.

            Çdo veprim e sjell shpërblimin apo dënimin e tij menjëherë.

            Provoni të bëheni pak të vetëdijshëm, dhe jashtë vetëdijes sate gjërat le të ndodhin dhe shihni: ju jeni aq shumë të zhytur në kënaqësi, pa kurrfarë arsye – vetëm se e keni larguar gurin që ka qenë i shtrirë në rrugë dhe që ka mundur dikë ta lëndojë, ka mundur të shkaktojë aksident. Asnjë skripte religjioze nuk ju thotë ta bëni këtë. Kjo nuk është një prej urdhëresave, por zgjuarsia juaj, humaniteti juaj, ndjen për një çast se duhet larguar atë.

            Jashtë vetëdijes suaj ju nuk do të mund të bëheni ushtar në luftë, sepse do të jeni në gjendje ta shikoni - me shikim të qartë, se do të vrisni njerëz – njerëz të cilët nuk ju kanë shkaktuar kurrfarë lëndimi personalisht juve, njerëz siç jeni edhe ju. Ata kanë fëmijët e tyre, gratë e tyre, nënat e tyre, baballarët e tyre pleq për të cilët ata kujdesen – dhe ju e vritni personin vetëm për të fituar medalje të artë. Revolja do t’ju rrëshqet nga dora, dhe ky do të jetë veprim i vetëdijshëm. Dhe ju do të ndiheni pamasë të bekuar që ka ngjarë kjo;  nëse ndodhë që ju të goditeni, vdekja juaj do të jetë lavdi, paqe, një aventurë, udhëtim në botën e re.

            Kështu që, sa më përket mua, të gjitha dualizmat janë pjesë e botës materiale, pjesë e mendjes së njeriut. Por nëse keni fituar një pjesë pak më të madhe nga materia dhe mendja – e që prapë është dualizëm…Në këtë mënyrë unë nuk do t’jua mësoj materializmin, nuk do t’jua mësoj shpirtëroren. Unë ju mësoj për sintezën, diçka që është më e lartë se te dyja dhe që nuk ka të kundërtën e saj. Dhe ky është kriteri: nëse arrini deri tek kualiteti që nuk e ka të kundërtën, atëherë mund të jeni të sigurt se keni arritur diçka në jetë.

            Pyetja e dytë   

            "I dashuri Osho,

            Cilat janë gabimet kryesore në rritjen e fëmijëve?"

            Në rritjen e fëmijëve gabime ka shumë, por unë do të flas vetëm për ato më të rëndësishmet. E para: mendimi se ata ju përkasin juve. Ata vijnë përmes jush, ju keni qenë korridor, por ata nuk ju përkasin juve. Ata nuk janë pronë e juaja. Shumë gabime rrjedhin nga kjo ide e pronësisë.

            Njëherë kur filloni të mendoni se ata janë pronë e juaja, ju ata i keni barazuar me sende, sepse vetëm gjërat mund të posedohen, por jo edhe qeniet njerëzore. Ky është veprimi më i shëmtuar të cilin mund ta bëni. Dhe ata, fëmijë të gjorë, janë aq të pambrojtur, aq të varur prej jush, ata nuk mund të kundërshtojnë. Ata e pranojnë çfarëdo që të jetë ideja e juaj. Dhe për ta ruajtur pronësinë tuaj, ju ata i bëni të krishterë në atë moment kur lindin. Ju i bëni ata indus, ju i bëni ata mysliman, ju i bëni ata budist, ju i bëni ata çifut – ju s’mund të pritni! Dhe ju nuk mund ta shihni absurditetin absolut të kësaj?

            Në politikë, personi duhet të jetë i moshës njëzet e një vjeçe për të pasur mundësi të votojë. A është religjioni i kualitetit më të pakët se politika?

            Por fëmija nuk mundet madje as gjuhën ta kuptojë e ai veç është rrethprerë; ai ka thënë se është çifut. Ai është i kryqëzuar, pa pëlqimin e tij – për arsye të thjeshtë se juve nuk ju nevojitet kurrfarë pëlqimi nga orenditë tuaja, ku ta vendos këtë, për ta mbajtur apo për ta hedhur. Ju me fëmijët tuaj silleni në mënyrë të njëjtë, si me sende.

            Nëse prindërit me të vërtetë janë të ndritur, të vetëdijshëm, ata do të presin që fëmija të rriten, kështu që ai do të ketë mundësi të zgjedhë. Nëse ndjen se ka mundësi të bëhet i krishterë, ai është i lirë. Nëse ndjen se ka mundësi të bëhet budist, ai është i lirë. Por ai duhet të zgjedhë vetëm atëherë kur ai vendos.

            Ndjenja ime është se nëse mosha njëzet e një vjeçe është minimum për politikën, atëherë për religjionin mosha dyzet e dy vjeçe duhet të jetë minimum kur njerëzit mund të vendosin. Dhe në të vërtetë kjo është perioda kur religjioni bëhet më i rëndësishmi. Ju e keni jetuar jetën; ju i keni parë të gjitha stinët e jetës. Mosha dyzet e dy vjeçe është kthesë e rëndësishme. Ju duhet të vendosni se a do ta vazhdoni jetën e njëjtë rutinore, apo do të sillni dimensione të reja në të. Dhe ky dimension i ri është religjioni.

            Nëse personi zgjedh të jetë religjioz – thjesht religjioz, duke mos i përkitur asnjë organizate, asnjë kishe – kjo është përkryeshëm mirë. Ai e ka zgjedh lirinë. Por kjo është personale, intime, kjo është absolutisht çështje personale; askush nuk mund të përzihet në këtë. Por prindërit fillojnë të interferojnë që nga fillimi i hershëm. Përse të nxitohet? Nxitohet se më vonë fëmija do ta argumentojë, më vonë ai do të pyet përse është çifut – sepse nuk është i lindur si çifut! Asnjë fëmijë nuk është i lindur si çifut apo i krishterë apo indus. Të gjithë fëmijët janë të lindur si tabulla rasa, rrasë e pastër. Asgjë nuk është e shkruar në ta…çiltërsi e pastër.

            E para, të cilën duhet mbajtur në mend është: mos e nënshtroni fëmijën brenda kushteve të juaja, me asnjë arritje të juaj. Jepni atij individualitetin; mos ia impononi personalitetin e juaj. Individualitetin ai e sjell me vete, personaliteti imponohet nga prindërit, nga shoqëria, nga sistemi arsimor, nga kisha. Nëse e kuptoni, atëherë asgjë s’do t’i impononi fëmijës, do t’i ndihmoni fëmijës të jetë vetja e tij.

            Pa dyshim se kjo është e vështirë. Kjo është arsye përse të gjitha shoqëritë e të gjitha epokave e kanë zgjedhur rrugën e thjeshtë: se është shumë më e thjeshtë t’i imponosh diçka fëmijës. Atëherë ai është i dëgjueshëm; atëherë ai nuk është rebelues.

            Ai nuk ju shkakton kurrfarë problemi, ai nuk është pengesë. Por nëse i jepni liri totale dhe i ndihmoni atij të jetë i lirë dhe individual, ai do t’ju shkaktojë shumë probleme rreth shumë gjërave. Njerëzit kanë zgjedhur ma mirë ta shkatërrojnë fëmijën sesa t’i pranojnë vështirësitë.

            Nëse keni pasur aq shumë frikë nga problemet, atëherë ka qenë më mirë të mos i lindni fare. Por të lindet qenia e gjallë, e mandej të shkatërrohet vetëm për hir të qetësisë suaj mendore, është jashtëzakonisht johumane. Fëmijët janë klasa më e robëruar njerëzish në shoqërinë njerëzore, më së shumti të eksplatuar – dhe të eksplatuar “për interesin e tyre personal.”

            Fëmija, nëse është i lirë, do t’ju pyet pyetje të cilat përgjigje ju nuk i dini. Dhe egoja juaj nuk ju lejon të thoni: “Nuk e di” – kështu që është më mirë fëmija të detyrohet ta mbaj gojën e tij të mbyllur. Çdo prind në mënyrë kontinuitive i thotë fëmijëve: “Mbylle gojën. Ulu dhe hesht. Kur të rritesh do ta dish përgjigjen.”

            Gjyshi im ka pas shprehi të ma thotë të njëjtën në fëmijërinë time. Vit pas viti kam vazhduar të pyes të njëjtat pyetje, dhe e kam pyetur: “Unë jam rritur, por përgjigjja jote mbetet e njëjtë: Mbylle gojën… kur të rritesh... "Ma thuaj të lutem se në cilën moshë do ta di përgjigjen?"

            Një ditë e kam pyetur, kam qenë pesëmbëdhjetë vjeç. I thash: “Kam qenë vesh për dhjetë vjet. Dhe për dhjetë vjet asgjë s’ka ndryshuar, dhe unë dyshoj se edhe për njëqind vjet asgjë s’do të ndryshojë. Pyetja ime do të vazhdon të jetë pyetje dhe nuk ka, e as nuk do të ketë ndonjë përgjigje. Dhe ti nuk mundesh të më shikosh drejt në sy! Ti, gjithashtu, nuk e din përgjigjen, por ti nuk e ke guximin ta pranosh këtë.”

            Ai është habitur, tronditur, por ai ka menduar se është më mirë të thotë diçka, sepse ajo ka ndodhë dhe do të ndodhë përsëri e përsëri. Ai ka thënë: "Ke të drejtë; më vjen keq, nuk e di përgjigjen. Unë vetëm e kam prolonguar. Kam menduar se do t’i harrosh të gjitha". Dhe kjo ishte sikur të kishin qenë ato të gjitha së bashku. Gjithashtu e kam pyetur për pyetjen e njëjtë dhe më është thënë: "Kur të rritesh do ta dish." Dhe tash jam shtatëdhjetë e pesë vjeçar, buzë vdekjes, dhe ende nuk e kam marrë përgjigjen. Vetëm duke u plakur, ju nuk mund ta keni përgjigjen. Shpresoj se edhe ju do të plakeni, fëmijët tuaj do t’ju pyesin pyetjen e njëjtë, dhe ju do t’ju thoni atyre: "Rrituni dhe do ta dini". Kjo është ashtu siç është bërë me shekuj.

            Vazhdon...   

 1      2      3             5       6