Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

KJO ËSHTË ÇUDI! (2)

       Tri herë Isai ka ardhur dhe e ka gjetur nxënësin duke fjetur... Por e këtillë është situata e të gjithë nxënësve. Shumë herë kam ardhur tek ju dhe ju kam gjetur në gjumë të thellë. Kurdo që të ju ofrohem, ju gjej të përgjumur. Të fjeturit është bërë natyra juaj e dytë. E çfarë do të thotë kjo përgjumje? Se nuk jeni të vetëdijshëm se jeni, ndaj shkaku i kësaj – nuk jeni përgjegjës për veprat tuaja. Ju thjeshtë jeni të çmendur, dhe krejt çka bëni, e bëni si të dehur.

Për këtë arsye Isai e saktësoi vetëm një gjë: të gjithë janë të dehur e të përgjumur. Porse, ju këtë nuk e shihni, meqë jeni në të njëjtën gjendje. Gjithnjë derisa nuk zgjoheni nuk mund të jeni të vetëdijshëm për atë që përreth jush ngjan: e tërë bota lëviz në përhënien më të thellë të mundshme – së andejmi aq shumë mjerim, aq shumë dhunë e konflikte. Kjo nuk është e domosdoshme, por kështu duhet të jetë, pasi që njerëzit të cilët janë të përgjumur nga dehja nuk mund të jenë përgjegjës për atë që bëjnë. Nëse dikush vjen tek Isai duke pyetur se çfarë të ndryshojë, ai do t’i përgjigjet: “Kurrgjë nuk mund të bësh gjithnjë derisa nuk zgjohesh!” E çfarë mund të bëni ju? Çfarë mund të ndryshojë rreth ëndrrave të veta njeriu që ndodhet në gjumë të thellë? Çfarë?

Njerëzit kanë shkuar tek Gurxhijevi – e ky është përfaqësuesi më i mirë i kësaj epoke të Isait, shumë më i mirë, ta zëmë, sesa papa i Vatikanit... Gurxhijevi është përfaqësuesi më i mirë shkaku se ka besuar dhe punuar me metodat e fërkimit – me po ato të njëjtat teknika me të cilat edhe Isai ka eksperimentuar. Ka krijuar me mija kryqe për njerëz të cilët dëshirojnë të ndryshohen. Po ashtu, ai ka thënë se kurrgjë nuk është e mundshme gjithnjë derisa njeriu nuk ekziston. Nëse nuk je i zgjuar, pra, nëse mungon, ti atëherë vetëm beson se je. Sakaq, ai besim i thjeshtë fare nuk mund të ndihmojë.

Tash ta shikojmë pakëz edhe këtë thënie të Isait. Këto jan llahtarisht të thella, më të thellat të mundshme, shumë të rëndësishme, meqë ato mund të bëhen yj-udhërrëfyes në jetën tuaj. Mbajini në mend!

Isai tha: “U paraqita në qendrën e botës dhe në mish u shfaqa në të.

Të gjithë i gjeta të dehur, e asnjë i etshëm nuk ishte.”

Isai kurrë nuk i është hequr botës; ka qëndruar në qendrën e saj. Ai nuk ka qenë ai që tërhiqet: është sjellë nëpër tregje, ka bashkëjetuar me turmën. Ka folur me prostitutat, me punëtorët, fshatarët, peshkatarët. Me fjalë të tjera, jo vetëm që nuk ka ikur nga bota, por ka qëndruar në vetë qendrën e saj. E ka njohur botën më mirë se gjithë ata që kanë ikur prej saj.

Nuk është aspak çudi pse porosia e Isait është bërë aq e fuqishme – porosia e një Mahaviri kurrë nuk ka ndryshuar shumë njerëz, sakaq fjala e Isait e ka ndryshuar gjysmën e botës. Pse? Ai ka mbetur në botë, e ka kuptuar botën – mënyrat, njerëzit, mendjen vetvetiu. Ka lëvizur me popullin, dhe e ka kuptuar sesi ai funksionon: është kotur, i dehur. Prandaj, edhe ka filluar të zbulonte mënyra me ndihmën e së cilave do t’i zgjonte.

Natën e fundit, para se të zihej – apo, para se ta kishte rregulluar që të ishte i zënë – kur faza e fundit ka filluar, një nxënës ka qenë pranë tij. E ka zgjuar dhe i ka thënë: “Po të them të gdhihesh, se kjo është nata ime e fundit. Unë kam për t’u falur, e ti ji zgjuar. Mos bjerë në gjumë! Unë kam për të shikuar sesi po përparon, pasi që kjo është nata e fundit me ju, mos harro.”

Isai ka shkuar, por është kthyer pas vetëm gjysmë ore – e ka gjetur në gjumë. Dhe përsëri e ka zgjuar, dhe përsëri ia ka përsëritur pothuajse të njëjtat fjalë: “Ke fjetur, e të kam thënë të mbahesh i zgjuar, se ka ardhur nata ime e fundit. Ji i zgjuar, se më nuk ke për të më parë përsëri! Pastaj mund të flesh sa ta kënda qejfi. Por tash, derisa je me mua, së paku tash, në këtë natë të fundit, mos bjerë në gjumë!”

“Më fal”, iu përgjigj nxënësi, “por kam qenë aq i përgjumur saqë nuk kam mundur të mbetem zgjuar. Por, tash kam për të provuar me tërë fuqinë.”

Isai, pas kësaj, ka shkuar që përsëri të falej, por: kur është kthyer, e ka parë situatën e vjetër: nxënësi ka fjetur. Përsëri e ka zgjuar: “Pse po flen? Mëngjesi është krejt afër dhe së frikti ka për të më robëruar!”

Nxënësi e ka pasur mjaft vështirë: “Falmë, por mishi është i fortë, kurse dëshira kaq e dobët. Trupi në secilin moment m’u ka bërë gjithnjë e më i rëndë, ndaj kam menduar: “Pak gjumë nuk do të më bëjë keq? Kur të vijë Isai, do të jem i zgjuar!”

Tri herë Isai ka ardhur dhe e ka gjetur nxënësin duke fjetur... Por e këtillë është situata e të gjithë nxënësve. Shumë herë kam ardhur tek ju dhe ju kam gjetur në gjumë të thellë. Kurdo që të ju ofrohem, ju gjej të përgjumur. Të fjeturit është bërë natyra juaj e dytë. E çfarë do të thotë kjo përgjumje? Se nuk jeni të vetëdijshëm se jeni, ndaj shkaku i kësaj – nuk jeni përgjegjës për veprat tuaja. Ju thjeshtë jeni të çmendur, dhe krejt çka bëni, e bëni si të dehur.

Mulla Nastradini është zënë dhe nxjerrë në gjyq, e kur ka dalur nga ndërtesa, i ka thënë mikut: “Ka qenë vërtet rëndë: gjyqi së pari më ka dënuar me pesëdhjetë rupi, pasi që e kam puthur një të huaj në rrugë. Për këtë gjë gjyqtari më ka dënuar me vetëm pesëdhjetë rupi, por kur e ka parë atë grua, më ka kërkuar edhe aq të holla, pasi që ka konkluduar se kam qenë i dehur tapë!” Për atë arsye se ajo grua gati se as nuk ka qenë grua; shëmtia e saj ka qenë tmerruese, dhe gjyqtari e ka kuptuar se askush esull nuk do ta kishte sulmuar!

Dhe të gjithë ju i puthni gjërat më të shëmtuara në botë, kurse kjo është e mundur vetëm shkaku i asaj se jeni plotësisht pijanecë. Vallë, a keni menduar ndonjëherë për gjërat me të cilat jeni të preokupuar? Seç janë të shëmtuara! Vallë, a mund të gjeni gjë më të poshtër sesa pushteti? Dhe njerëz më abnormalë sesa Napoleoni, Hitleri, Aleksandri i Maqedonisë? Por, ambicia e tyre njëkohësisht është edhe juaja; thellë në vete, ju do të kishit dëshiruar të ishit si edhe ata: të suksesshëm në çdo gjë, të fortë, të pangadhënjyeshëm. Por: a mund të gjeni vërtet njerëz më të poshtër se Hitleri, Aleksandri e Napoleoni?

Pushteti është gjëja më e shëmtuar e mundshme, por të gjithë gjakoni për të; për dominim dhe sundim mbi të tjerët. A ka,vallë, gjë më të shëmtuar sesa pasuria? Se, kjo gjë as që mund të jetë e bukur. Si mund të jetë e bukur ajo që e themeluar është  mbi shfrytëzimin? Aty është gjaku, edhe vdekja, dhe jetërat e sosura të panumërta... Me ndihmën e gjithë këtyre, llogaria juaj bankare trashet. Gjëra më të shëmtuara vërtet nuk ka, por në thellësinë tuaj, të gjithë jeni të uritur nga gjakimi për pasurinë.

Kur të vijë Dita e Gjykimit, do të jeni të dënuar me nga pesëdhjetë rupi gjobë, por kur Zoti ka për të parë gjërat që i keni puthur në këtë botë, ka për të ju dënuar edhe me nga pesëdhjetë. Pse? Sepse keni qenë të dehur; përndryshe, po të mos kishit qenë të tillë, opsesioni për marrëzinë as nuk do të kishte ndodhur.

Isai tha: “U paraqita në qendrën e botës dhe në mish u shfaqa në të...”

“Dhe nuk kam qenë shpirt” – se shumë Mjeshtër pa ndalim ju vizitojnë “si shpirt”. Buda ende troket në dyert tuaja, por nuk është i trupëzuar. Dhe nëse nuk jeni në gjendje që ta njihni njeriun që vjen si trup, si atëherë keni për ta njohur atë që vjen si shpirt?

Në këtë shekull, kur Helena Petrovna Blavatska ka zbuluar – apo, edhe më mirë, rizbuluar – praninë e Mjeshtërve të cilët pandërprerë punojnë, duke u ndihmuar njerëzve në rrugë, asaj gati askush nuk i ka besuar. Njerëzit kanë menduar se ajo thjesht është çmendur, meqë njerëzit tek ajo kanë ardhur me po të njëjtën pyetje: “Jepna ndonjë provë – ku janë ata Mjeshtër?” Një nga gjërat më të mëdha të cilën Teozofia pa pardon e ka zbuluar ka qenë pikërisht kjo – prania e Mjeshtërve të padukshëm, shkaku se ata pas përndritjes mbeten në botë; ata nuk kanë ku të shkojnë. Kjo është ekzistenca e vetme e mundshme. Mjeshtri mbetet, por jo i trupëzuar, dhe e tërë qenia e tij ndihmon, pasi që ai asgjë tjetër edhe nuk mund të bëjë – e tillë është natyra e tij. Kjo nuk është diçka që ai bën. Kjo është diçka që është.

Kjo është mu si drita që e shndrit tërë rrethin. Nëse askush nuk është në rrugë, drita edhe më tutje ndriçon, mu si kur njerëzit kalojnë. Drita e dërgon kalimtarin si udhërrëfyes, por kjo është natyra e saj – ndihmesa nuk ka lidhje me angazhimin. Kurdo që ndonjë krijesë njerëzore përndritet, ajo mbetet në botë si udhëheqës për të papërndriturit. Por, udhërrëfyesin që është si shpirt nuk mund ta njihni, nëse nuk jeni në gjendje ta njihni atë në trup.

Isai thotë: “Dhe u lajmërova në trup para tyre – kam qenë i trupëzuar, kanë mundur edhe të më shohin edhe të më dëgjojnë, kanë mundur edhe të më ndiejnë, e megjithatë e kanë lëshuar rastin. E kanë lëshuar, se i gjeta të dehur. Kanë qenë si të mos ishin fare, kanë qenë pa vetëdije. Kam trokitur në dyert e tyre, por ata nuk kanë qenë te shtëpia.”

Nëse Isai vjen në dyert e tua dhe troket, vallë a do të jeni ju te shtëpia? A do ta pranoni? Do të jeni në cilindo vend tjetër, por jo edhe në shtëpinë tuaj. Keni për të bredhur diku nëpër botë, do të jeni këtu, do të jeni atje, por kurrsesi në shtëpi. Ku e keni shtëpinë? Brenda jush, aty ku e keni vetëdijen, aty ndodhet edhe ajo. E ju kurrë atje nuk udhëtoni, se mund të arrini në atë vend vetëm me meditim të thellë. E kur jeni në atë gjendje të vetëdijes, Isanë automatikisht mund ta njihni, pavarësisht se a vjen me trup apo pa të. Nëse jeni në shtëpi, keni për ta njohur trokitjen. Por, nëse nuk jeni në shtëpi, çfarë mund të bëni atëherë? Isai do të trokasë, por ju nuk do të jeni. Ky është kuptimi i vetëm i këtyre fjalëve – “pijanecë”: nuk jeni në shtëpi.

Dhe vërtet, kurdo që dëshironi ta harroni vetveten ju jepeni pas alkoolit, pas ca mjeteve dehëse, pas drogës. Angazhimi është po ashtu harresë dhe i tërë religjioni bazohet në vetërikujtesën. Pikërisht shkaku i kësaj, të gjitha religjionet kërkojnë përkortësi, të mos pini alkool. Kjo nuk do të të thotë se ka diçka të keqe në alkoolin – nëse nuk punoni me veten, krejt është në rregull. Por nëse jeni nxënës, atëherë nuk ka gjë më të keqe në botë, pasi që rruga nuk është gjë tjetër përveçse rikujtesë, ndërsa alkoolizmi plotësisht gjëja e kundërt: harresë.

Por, prej nga tek ju kjo ide që ta harroni vetveten? Përse e keni kaq mërzi me vetveten? Përse nuk mund të jetoni në shoqëri me vetveten? Përse nuk mund të jeni të zgjuar e të zhdehur dhe të ndiheni mirë në atë gjendje? Ku është problemi? Problemi është në atë se, kur jeni të tillë, gjithmonë ndiheni të zbrazët; e keni ndjenjën se ju thjesht nuk ekzistoni. E ndieni asgjësinë, dhe kjo asgjësi bëhet diçka që jua përkujton greminën. Posa të jeni afër skajit, llahtaroheni, dhe nga buzëgremina ikni në llojin e dehurisë suaj.

Thellë në ju ndodhet pafundësia: për këtë ju edhe jeni në arrati nga thellësia juaj. Buda këtë pafundësi e quajti “jo-uni” – annata. Askush nuk është përbrenda. Kur shikoni, shihni vetëm hapësirën pa anë e fund - një qiell të brendshëm, humnerë pa fund. Gjersa zgurdulloni sytë në atë thellësi llahtaruese, fillon të ju sillet koka vërdallë, ashtu që ju pa një pa dy arratiseni. Por ku? Ku po ikni ashtu? Kahdo që të shkoni, ajo zbrazëtirë ka për të ardhur me ju, se ajo jeni ju, Tao-ja, natyra juaj. Njeriut kjo duhet t’i bëhet e qartë njëherë e përgjithmonë.

Meditimi nuk është gjë tjetër përveçse afri me zbrazëtinë tuaj të brendshme: kemi të bëjmë me njohjen e jo me ikjen; me të jetuarit përbrenda saj, e jo duke ikur nga ajo. Dhe atëherë, pas gjithë atyre sendërtimeve, zbrazëtia shndërrohet në plotni të jetës. Kur nuk ikni, ajo çuditërisht shndërrohet në gjënë më të bukur të mundshme, më të pastër, pasi që zbrazëtia me asgjë nuk mund të jetë e ndotur. Po të kishte diça në atë zbrazëti, pluhuri do të hynte me atë, e edhe vdekja, kufizimi. Por, jo: nëse atje ka çkadoqoftë, për Zotin vend nuk ka. Se Zot është ai ambisi përfundimtar, pafundësia supreme. Ai është gjithmonë aty, aty ku edhe ka qenë, por ju nuk jeni mësuar të shikoni në atë kahje.

E tërë kjo ta përkujton këtë: kur shkoni në bjeshkë dhe nga ndonjë majë shikoni teposhtë, ju kaplon marramendja nga të shikuarit poshtë. Atëherë thjesht nuk dëshironi të shikoni më, se ju pushton frika gjithnjë e më e madhe e më e madhe – ndoshta keni për të rënë. Por, asnjë majë nuk është aq e lartë, asnjë luginë aq e thellë sa ajo në ju. Ndaj për këtë arsye, kurdo që shikoni në brendësi: frikë, rrëqethje, marramendje – njëkohësisht i mbyllni sytë dhe arratiseni si pa krye. Keni ikur, larg e më larg prej asaj thellësie, dhe atë jo vetëm njëherë – në mijëra jetë e keni përsëritur këtë të njëjtën. Kurrkund nuk keni arritur, kurrgjë me këtë as fituar nuk keni.

            Njeriu thjesht duhet të hyjë në marrëdhënie me thellësinë e vet. Kur të ndodhë kjo, natyra e saj ndërron – ajo bëhet gjithçka. Më nuk është e zbrazët, diçka negative; veçse, rruga ndodhet në pranimin e kësaj.

            Vazhdon...

(1)                (3)     (4)     (5)