Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

KJO ËSHTË ÇUDI! (4)

Rrugët e zemrës askush nuk i njeh; ato edhe sot e kësaj dite janë misterioze e të pandriçuara. Me kokën në kokë, ju jeni në autostradë. Me zemrën në zemër, lëvizni nëpër pyllin e pashkelur, nëpër vendin pa shtegdalje: rrugë nuk ka, nuk ka rrahë, nuk ka shtigje të trasuara. Duhet vetë ta gjeni rrugën.

Ka për të dështuar, sepse është aq i vërtetë saqë nuk mund të ju mashtrojë. Ka për të qenë i sinqertë dhe i ndershëm, i vërtetë, por të gjitha këto veti kanë për ta bërë të huaj për këtë botë, pasi që në këtë botë suksesojnë vetëm ata të cilët janë dinakë, hipokritë, të mjerë. Për këtë shkak të gjitha familjet e kanë vetëm një brengë: para se fëmija të hapërojë jashtë shtëpisë, zemra duhet t’i verbohet – sidoqoftë, me çkadoqoftë.

Nuk mund të luteni, as të doni nuk jeni në gjendje. A mundeni, vallë? A mund të jeni në lutje? Në shikim të parë është krejt në rregull – të dielën shkoni në kishë, por e tërë kjo është e rrejshme, shkaku se e tërë kjo vjen nga koka. Njerëzit këtë thjesht e kanë mësuar, dhe kjo nuk iu vjen nga zemra: zemrat janë të vdekura, të ftohta, boshe, prandaj ata njerëz nuk ndiejnë ama bash kurrgjë. Ata “dashurohen”, hyjnë në bashkëshortësi, nga e tërë kjo fëmijët rrjedhin – veçse jo nga dashuria, por nga kalkulimi, aritmetika, logjika. Të gjithë i frikësohen dashurisë, pasi që askush nuk di se ku ajo ka për ta dërguar njeriun i cili është dorëzuar. Rrugët e zemrës askush nuk i njeh; ato edhe sot e kësaj dite janë misterioze e të pandriçuara. Me kokën në kokë, ju jeni në autostradë. Me zemrën në zemër, lëvizni nëpër pyllin e pashkelur, nëpër vendin pa shtegdalje: rrugë nuk ka, nuk ka rrahë, nuk ka shtigje të trasuara. Duhet vetë ta gjeni rrugën.

Me zemrën jeni individë, vetmitarë. Me kokën jeni vetëm pjesë e shoqërisë. Kokën e kanë ushtruar strukturat sociale, dhe për këtë koka është produkt i shoqërisë. Me zemrën jeni vetmitarë, vështronjës. Secila bashkësi e kësaj bote e vret zemrën, kurse Isai thotë:      

“...se të verbër janë ata në zemrën e tyre e nuk mund të shohin se të zbrazët vijnë në këtë botë  e të zbrazët shkojna prej saj.”

Vetëm zemra juaj mund të shohë sesa jeni të zbrazët! Çfarë keni fituar? Çfarë pjekurie keni arritur? Në ç’ekstazë jeni? Akoma nuk po deheni nga lumturia. E tërë e kaluara juaj thjesht po kutërbon erë të keqe, kurse e ardhmja ka për të qenë vetëm përsëritje e së kaluarës së prishur, dhe kjo është e tëra. Vallë, a është e mundur diçka tjetër? E, pikërisht së këndejmi vjen përdëllimi si i Budës, ashtu edhe i Isait. Kur janë të palumtur, ata janë të tillë ekskluzivisht shkaku juaj.

“Por tash janë të gjithë të dehur. Kur të zhdehen nga vera, atëherë do të pendohen.”     

Për ty është fjala. Mos mendo se “ata” janë atje diku – “ata” je ti: kur pakëz të zhdehesh dhe ta ftosh vetëdijen, ke për t’u penduar shkaku i të gjithave.

Kjo fjalë “penduar” është shumë e rëndësishme. I tërë krishterimi zë fill në pendesën - nga të gjitha religjionet, ky më së tepërmi varet prej kësaj gjendjeje. Pendesa është e mrekullueshme nëse vjen nga zemra, nëse njeriu e kupton: “Vërtet, Isai ka të drejtë – ne vetëm i harxhojmë kot jetërat tona!”

Ky harxhim plangprishës është mëkat – jo ai që Adami e ka bërë – mëkat është harxhimi i shfrenuar i jetës, shkapërderdhja e energjisë, e mundësisë për rritje, mëkat është të lëshuarit e rastit për bashkim. Kurse njerëzit e asgjësojnë kohën duke mbledhur pleh të padobishëm, por, jo: kur të vetëdijësohen, kanë për t’u penduar. Nëse kjo ndjenjë rritet nga zemra, ajo ka për të ju pastruar. Asgjë nuk krijon pastërti aq të thellë sa pendesa. Në këtë gjendje fshihet bukuria e krishterimit përgjithësisht.

Hinduizmi nuk ka mugulluar në këtë fshehtësi. Ata as nuk e kanë parandier kuptimin e kësaj ndjenje. Ky zbulim i takon krishterimit. Nëse pendohesh në plotni, nëse ajo valë buron nga thellësia e zemrës sate, nëse tërë qenia jote e ndien se ke humbur shumëçka, se e ke keqharxhuar mundësinë të cilën Zoti ta ka dhënë – e nuk ke qenë as falënderues, e ke keqpërdorur Unin tënd të vërtetë – ti atëherë e ndien mëkatin. E ajo edhe është mëkat! – jo se dikë e ke vrarë apo se dikujt i ke vjedhur gjë. Të gjitha ato janë mëkate të vogla që janë vetëm pasojë e atij më të madhit mëkat: i dehur je, i hipnotizuar, i kotur. Po i hape sytë e tu, po e pate zemrën të njomur me pendesë, atëherë del klithja dhe vaji nga qendra e qenies. Nuk ka nevojë për kurrfarë fjlalësh. Nuk është e nevojshme që dikush atje me zë të ngjirur t’i thotë Zotit: “Pendohem” apo: “Të lutem, falmë, ki mëshirë”! Kjo fare nuk është e nevojshme, meqë vetë ekzistenca jote është bërë gjendje pendimi. Dhe, përnjëherësh je i pastruar nga e kaluara.

Kjo pa dyshim është e fshehta më e madhe të cilën Isai ia ka dhuruar kësaj bote. Xhainët, ta zëmë, gjithmonë kanë folur sesi rruga është e gjatë, e mundimshme, e se për çdo të keqe duhet bërë diç e mirë, për t’u krijuar baraspesha. Kjo është gjë e thjeshtë, matematikore: për çdo gabim, nga një korrigjim. Hindusët thonë se gabimi është aq i rëndë saqë zgjimi është tejet i vështirë. Vetëm pas një përpjekjeje afatgjate njeriu mund të pastrohet nga e kaluara.

Por sekreti i Isait është i tejmrekullueshëm: “Pendohuni dhe të liruar jeni prej çdo gjëje!” Krejt kjo ngjan si diçka e pabesueshme, se – si është e mundur kjo? Këtu është i tërë dallimi në mes të Hindusve, Budistëve, Xhainëve e të Krishterëve. As Hindusët, as Xhainët, as Budistët nuk kanë besuar se vetëm me anë të pendesës... se ata nuk dinë se çfarë ajo gjendje do të thotë. Isai përsëri e ka sjellë çelësin në dritë të ditës. Ky është një nga më të vjetrit që ekzistojnë.

Por kuptojeni se ç’është pendimi. Fjalët që paralajmërojnë pendimin nuk paraqesin asgjë. Po ashtu, as pendimi me gjysmë zemre nuk çon kah zgjidhja. Kur e tërë qenia pendohet, atëherë ajo rilindet, dhe atëherë çdo damar juaji, çdo nerv e pore,  tëra këto ndiejnë se ç’mëkat keni bërë – kurse mëkatet janë bërë në një gjendje absolutisht të dehur – pas pendesës ndodh transformimi i Madh. E kaluara zhduket; me të zhduket edhe mundësia që ditët tuaja të ardhshme të jenë vetëm e kaluara e projektuar. Jeni të hedhur në të tashmen, në këtu, në tash, kah thelbi juaj.

Atëherë, për të parën herë, ndieni asgjësinë e brendshme. Ajo asgjësi nuk është diçka negative, veçse më parë ta përkujton një tempull të pafund, hapësirën e pafund... Ju është falur... Nëse pendoheni, thotë Isai, të falurit është i sigurt.

Mjeshtri i Isait ka qenë Gjon Pagëzori, kurse i tërë mësimi i Gjonit mund të përmblidhet në një të vetmen gjë: “Pendohuni – se Dita e Gjykimit është afër!” Ka qenë rebel i madh, një natyrë pothuajse e egër, dhe ka shkuar nga njëri skaj i vendit në tjetrin, gjithkund duke bartur vetëm një porosi: “Pendohuni! Po ofron Dita e Gjykimit!” Për këtë arsye të krishterët plotësisht e kanë hedhur teorinë e reinkarnimit. Këtë teori – në realitet: këtë të vërtetë – Isai e ka pasur të njohur, tërë këtë ai e ka ditur fare mirë, porse idenë e ka hedhur vetëm që pendesa të fitonte peshë.

Meqë, nëse jetëra ka sa të duash, atëherë pendimi nuk mund të jetë i plotë. Mund të prisni, mund ta shtyni sa të doni. Pasi që atëherë e krijoni përshtypjen tjetër: “Nëse këtë jetë e kam huqur, kjo nuk është gjithaq e tmerrshme; në jetën tjetër...” Kjo është ajo që Hindusët e kanë bërë: për dembeli, ama bash akush nuk mund të krahasohet me Hindusët, dhe kjo vetëm shkaku i kësaj teorie: kohë kemi me bollëk. Pse atëherë të nxitohemi?

Prandaj hindusët kurrë nuk janë brengosur shumë për kohën. Ata kurrsesi nuk kanë mundur t’i imagjinojnë orët. Po qe se kjo gjë do t’u besohej atyre, deri tek shpikja kurrë nuk kishte për të ardhur. Prandaj, ora e dorës, në kokën e një hindusi – është element i huaj, trup i huaj. Sahati, qoftë ai edhe i murit, thjesht nuk i përket shtëpisë së një familjeje Hindu. Ai është zbulim i të krishterëve, kurse koha është e shkurtër, ajo nxiton – ajo nuk ka lidhje me sahatin, por me jetën e cila ju rrjedh nëpër gishtërinj. Vdekja do të jetë fundi i rrugës, e ta shtyni kurrsesi nuk keni mundësi.

Vetëm për t’i ikur shtyrjes, Isai e Gjon Pagëzori, i cili Isanë edhe e ka inicuar në fshehtësi, tërë peshën e mësimit të tyre e kanë vendosur vetëm në një gjë:  “Pendohuni, pasi që kohë më nuk ka, se po e shtytë, do të jeni të humbur.” Me theksimin e kësaj ndjenje i dhanë forcë të re rrugës shpirtërore.

Nëse Isai befasisht thotë se kjo është dita e fundit, dhe se nesër do të hidhet bomba hidrogjenike, e nëse pas të gjithash bërtet: “Pendohuni!” – e tërë qenia është e fokusuar në momentin, dhe do të jeni papritmas këtu dhe tash. Dhe atëherë ka për të ardhur gjer tek klithma, jo tek fjalët. Çështja nuk do të vijë nga koka – ka për të qenë ekzistenciale, gjithëpërfshirëse, nga zemra. Lotët nuk kanë për të buruar vetëm nga sytë – zemra do të jetë e mbushur me lotë, sepse e keni shtyrë.

Në qoftë se një pendesë kësisoji realizohet – kurse kjo është përpjekje e bazuar në zgjuarsi – vetëdija totalisht pastrohet nga e kaluara. Nuk ka nevojë që të krijohet baraspesha, se ajo kurrë nuk ka qenë realitet. Ajo ka qenë ëndërr. Vetëm zgjohuni. E tëra nëpër të cilën keni kaluar ka qenë ankth nate – mendimet tuaja personale.

Dhe mos jini pritonjës - sepse e keni shtyrë po të njëjtën gjë nga jeta në jetë. Dhe shtyrja mund të vazhdohet: për mendjen kjo është gjë aq e këndshme. Mendja e adhuron një fjalë: “Nesër” – e thotë gjithmonë. Kurse kjo “nesër” është mbrojtje, mbrojtja e të gjitha mëkateve, derisa virtyti ndodhet në çastin.

Kam dëgjuar: krejt kjo ka ndodhur në shkollën e krishterë misionare... në të kanë qenë edhe disa djem të cilët nuk kanë qenë të krishterë, por, jo: edhe ata ka qenë dashur t’i mësonin të gjitha ato parabola e rrëfime nga Bibla. Një ditë, në klasë ka ardhur inspektori i shkollës dhe e ka pyetur një djalosh: “Thuajmë, cili ka qenë njeriu i parë në botë, e cila gruaja e parë?”

“Adami dhe Eva” pa dilemë ka folur djaloshi.

“Bukur, shumë bukur” , ka qenë i kënaqur inspektori. “Por, më thuaj ti mua – cilit nacionalitet i kanë takuar ata?”

Pyetja ka qenë tepër e pazakonshme, por, jo: djaloshi nuk është hutuar: “Kanë qenë hindus, natyrisht.”

Imspektori ka qenë deri diku i hutuar me përgjigjen, por nuk ka lejuar që kjo të vërehet: “E kush të ka thënë se i kanë takuar këtij nacionaliteti? Pse po mendon se Adami dhe Eva kanë qenë hindus?

“Po së paku kjo është e thjeshtë”, thotë djaloshi. Nuk kanë pasur kulm mbi kokë, madje as rroba nuk kanë pasur, për ushqim nuk kanë pasur më tepër se një mollë për ta ndarë me njëri-tjetrin – e megjithatë kanë besuar se janë midis parajse! Njësoj si Hindusët!”

Hindusët nuk brengosen shumë, mor çfarëdo që të ndodhë. Përse të vuajnë kur edhe ashtu mendojnë: “Jeta është e pafund - pse të brengosemi? Pse pandalim të nxitohemi? Nuk ka nevojë që të ngutemi si pa kokë – të gjitha mund të bëhen ngadalë.”

Krishterimi punës shpirtërore i ka dhënë forcë të madhe, meqë e ka krijuar idenë se kjo botë është e para dhe e fundit. E mbajeni në mend mirë: sa i përket teorisë, Hindusët kanë të drejtë, kurse të Krishterët gabojnë, por: vetëm sa i përket teorisë. Sakaq, rreth teorisë nuk shtrohet çështja. Problemi, për Isanë, është një i vetmi: mendja njerëzore, dhe mundësia e transformimit të saj. Ngandonjëherë e vërteta thjesht është helmonjëse, shkaku se njeriu, kur të dëgjojë për faktet e caktuara, përnjëherësh bëhet përtac.

Do të jua jap edhe një shembull që kjo të jetë më e qartë: Gurxhijevi e ka pasur zakon të thoshte se ju nuk keni kurrfarë shpirti të pavdekshëm. Shikoni, ju mund ta krijoni, por nuk e keni – po e lëshuat mundësinë e krijimit të tij. Po qe se nuk vie deri tek realizimi, keni për të vdekur në tërësi – asgjë në ju nuk do të jetë në gjendje të mbijë, ta tejkalojë vdekjen. Kurse Gurxhijevi thotë se nga një milion njerëz vetëm një njeri e sendërton shpirtin, dhe atëherë ai shpirt fillon të lëvizë vetmitar. Trupi është hedhur, kurse shpirti është i lirë, por, jo: kjo gjithsesi nuk i ndodh gjithkujt.

            Shpirti nuk është diçka që ju është dhënë në të padukshmen – këtë ju vetë duhet ta realizoni. Vetëm kur e bëjnë krejt atë që mund të bëhet, Mahaviri, Isai e Buda bëhen të përjetshëm. Por, ju jo! Kurse Gurxhijevi thotë se ju për nga vlera nuk dalloheni shumë nga perimet. Keni për t’u ngrënë si një kokërr lakër, keni për t’u zhdukur nga kjo botë pa u lajmëruar në atë tjetrën. Në qoftë se nuk e keni realizuar qendrën tuaj, e si atëherë mund të flitni për mbijetesën, për tejkalimin e vdekjes e gjërat e ngjashme?

            Vazhdon...

(1)    (2)    (3)           (5)