Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

KJO ËSHTË ÇUDI! (5)  

    Gurxhijevi po ashtu ka qenë në Indi – edhe në Tibet – dhe kur ka parë se ç’marrëzi e paimagjinueshme ka mbirë nga besimi se në njeriun çdo gjë është në vend të vetin, thjesht ka qenë i shtrënguar ta hedhë teorinë për pavdekësinë e shpirtit. Në qoftë se ju jeni prejgjithmonë hyjnorja, dhe nëse lypsarakët mendojnë se janë perandorë – përse atëherë brengosja?Gurxhijevi e ka bërë këtë njësoj si edhe Isai para tij, premisa esenciale është identike: askush nuk ka shpirt; mund ta krijoni, mund të mos e krijoni, prandaj mos i merrni të gjitha ato rrëfime për shpirtin si të përkryera – ndërtojeni!

Gurxhijevi e ka shfrytëzuar taktikën e Isait, meqë ju e keni shpirtin i cili është i përjetshëm, por, jo: kjo është teori shumë e rrezikshme, pasi që njëherë kur të dëgjoni se jeni Brahma, ju atëherë qetësisht shkoni për të fjetur. E vërteta është bërë gjë që ju ka hipnotizuar, dhe nëse ju vërtet jeni ajo që duhet të bëheni – përse atëherë brengosja? Përse të gajloheni? Çfarë është nevoja për disiplinën spirituale? Pse të meditohet? “Aham Brahmasmi – unë jam Zot, dhe atë kaherë, prejgjithmonë në të vërtetë. Shkojmë për të fjetur! Nuk ka se çfarë të punohet. E këtillë krijohet përshtypja.

Secila teori mund të vrasë, madje edhe ajo që është plotësisht e vërtetë. Gurxhijevi, natyrisht, nuk ka të drejtë, por është përplot përdëllim – meqë ju jeni asofarë gënjeshtarësh saqë tash vetëm gënjeshtra mund të ju ndihmojë. Nga gënjeshtrat e brendshme mund të ju tërheqë vetëm gënjeshtra e jashtme. Mu sikur ndonjë therrë ju është ngulur në trup; ajo që kërkohet është therra tjetër, therra që do të ndihmojë të nxirret ajo e para.

Isai plotësisht i ka gjërat të njohura, të njohura i ka tëra faktet lidhur me reinkarnimin – askush sa i përket kësaj njohjeje nuk mund të krahasohet me Isanë. Por, ai tëra këto i ka hedhur vetëm shkaku i asaj se ka qenë në Indi! Duke analizuar mendjen indiane, e ka kuptuar se ajo mund të përkufizohet me ndihmën e një fjale të vetme: shtyrje. Kur e ka kuptuar se shkaku themelor për gjendjen e tillë të mendjes indiane është teoria e reinkarnimit, e ka hedhur tërë këtë çështje.

Gurxhijevi po ashtu ka qenë në Indi – edhe në Tibet – dhe kur ka parë se ç’marrëzi e paimagjinueshme ka mbirë nga besimi se në njeriun çdo gjë është në vend të vetin, thjesht ka qenë i shtrënguar ta hedhë teorinë për pavdekësinë e shpirtit. Në qoftë se ju jeni prejgjithmonë hyjnorja, dhe nëse lypsarakët mendojnë se janë perandorë – përse atëherë brengosja? Gurxhijevi e ka bërë këtë njësoj si edhe Isai para tij, premisa esenciale është identike: askush nuk ka shpirt; mund ta krijoni, mund të mos e krijoni, prandaj mos i merrni të gjitha ato rrëfime për shpirtin si të përkryera – ndërtojeni!

Vetëm në qoftë se përpjekja juaj është shumë këmbëngulëse, e sinqertë dhe e thellë, ka për t’u krijuar qendra e vërtetë e qenies. Ajo ka për të jetuar – por jo siç jetoni ju; ju jeni perim i zakonshëm, dhe që pak më fort t’i bindte njerëzit, e ka krijuar mitin: “Ju jeni ushqim për Hënën!” Është mahitur, natyrisht, por mahia është e mrekullueshme, si dhe shumë e rëndësishme, me shumë domethënie, po ashtu.

Ai ka folur se e tëra është ushqim i diçkahi tjetër: shtaza e vogël hahet nga ndonjë më e madhe, ajo e madhja nga ndonjë edhe më e madhe e kështu me radhë. E në qoftë se çdo gjë është ushqim i diçkahi, përse atëherë njeriu do të bënte përjashtim? Për diçka, çkadoqoftë, edhe njeriu duhet të jetë ushqim, dhe Gurxhijevi për këtë e ka trilluar: “Njeriu është ushqim për Hënën. Kur Hëna të jetë e uritur, vjen gjer tek luftërat në planetin e Tokës, meqë nevojiten shumë kufoma që uria të shuhet.” Kjo lidhur me Hënën është vetëm shpoti - Gurxhijevi këtë nuk e ka menduar seriozsht, por, ja që pasuesit janë përherë të verëbër; ata madje edhe shpotitë i marrin bukvalisht, si të vërteta dhe zbulime. Po të njëjtit njerëz me plot gojën kanë folur sesi ajo lidhur me Hënën është një nga të vërtetat më të mëdha shpirtërore të cilën njeriu ndonjëherë e ka zbuluar; por: sikur Gurxhijevi të kthehej kishte për të vdekur nga të qeshurit.

Ai është mahitur paksa, por kur mahitet njeriu çfarë është Gurxhijevi, në atë mahi fshihet kuptimi i thellë. Por, theksi ka qenë në këtë që vijon: të këtillë çfarë jeni në këtë moment – nuk dalloni nga perimet. E tëra që mund të bëhet me ju është që Hëna ta ketë vullnetin e mirë dhe të ju hajë. A mund të gjeni diç më marroqe se teoria për satelitin e uritur të Tokës? Vështirë. Kur astronautët janë lëshuar në sipërfaqen e Hënës, kanë menduar, ndoshta vetëm pak minuta para aterimit, se kanë për t’i përmbushur të gjitha ëndrrat njerëzore, ëndrrat e poezisë së gjithëmbarshme tokësore – meqë njeriu prejgjithmonë ka menduar për atë që të depërtojë deri në Hënë. Por, jo: kur astronautët kanë arritur, dëshpërimi ka qenë i pabesueshëm – atje nuk ka pasur asgjë. Hëna është asgjë – kurse ju jeni ushqim për Asgjënë e madhe. Hëna thjesht është një planet i vdekur, kurse ju jeni ushqim për të, vetëm shkaku i asaj se ju jeni të vdekur aq sa edhe ajo!

Mbajeni në mend mirë: Krishterimi, e sidomos Isai, dinë çdo gjë për trupëzimin, për reinkarnimin, për të gjitha. Jeta është pandërprershmëri, kurse vdekjet në mes jetërash nuk janë përfundimtare. Por, jo: kur kjo njëherë ju shpallet, ju liroheni. E tërë metoda e Isait zë fill nga fërkimi: relaksimi nuk ju lejohet, duhet të luftoni, ta filloni luftën e brendshme dhe me fitore ta kristalizoni vetveten.

   “Por tash janë të gjithë të dehur. Kur të zhdehen nga vera, atëherë do të pendohen.”     

Isai tha: “Kur trupi lindet shkaku i shpirtit, kjo është çudi; por, jo: nëse shpirti lindet shkaku i trupit, ajo është çudi mbi çuditë.”

Unë jam i bindur se Karl Marksi këtë plotësisht e ka huqur! Kam menduar për atë se çfarë ai do të thoshte po të vinte gjer tek këto thënie të Isait. Iasi thotë: “...trupi lindet shkaku i shpirtit...” – këtë të njëjtën e thotë edhe religjioni: Zoti e ka krijuar botën. Kjo do të thotë se mishi ka rezultuar nga shpirti, se shpirti është shkak kurse materia pasojë. Vetëdija është ai burimi themelor, sakaq kjo botë vetëm një prodhim sekondar. Isai në fund thotë: “...ajo është çudi...” – fjala është për misterin e pasqaruar.

“...por, jo: nëse shpirti lindet shkaku i trupit...” siç thonë materialistët, siç thotë Çarvaku, Karl Marksi e të tjerët... Marksi ka këmbëngulur se vetëdija është vepër sekondare e materies. Këtë e përsërisin edhe të gjithë ateistët e kësaj bote: bota nuk ka lindur nga shpirti, veçse shpirti mëpastaj është krijuar nga materia.

Por, pastaj Isai konkludon: “...por, jo: nëse shpirti lindet shkaku i trupit, ajo është çudi mbi çuditë.”

Gjëja e parë është çudi – Zoti e ka krijuar botën, por gjëja e dytë është thjesht çudi mbi çuditë – nëse bota e ka krijuar Zotin. Të besosh në të parën është vështirë, por të besosh në këtë të dytën është absolutisht e pamundshme.

E mundshme është që ajo e ulta të burojë nga ajo e larta – mu sikur piktori e krijon pikturën. Themi: “Piktura është bërë me ndihmën e piktorit, dhe kjo është çudi, vepër e stërmrekullueshme.” Por, nëse dikush thotë se piktura e ka krijuar piktorin, kjo është atëherë çudi mbi çuditë. Si mundet shpirti të rrjedhë nga materia, në qoftë se nuk është i pranishëm përbrenda saj? Si mundet një lule të shfaqet nga fara – nëse veç kaherë nuk ndodhet në të? Por Isai, sidoqoftë, thotë se këto janë çudi: njëra është vetëm çudi, gjersa e dyta çudi mbi çuditë.

Por çështja e tretë pa dyshim është e fshehta më e madhe:

“Por unë po habitem sesi një pasuri e tillë është rrudhur në histori.”

Jeni të varfër, ta përkujtoni lypësin, sepse gjithmonë diçka dëshironi, gjithmonë kërkoni që edhe diçka të ju jepet. Dëshira është lypje, kurse mendja e mbushur dëshira është mendje lypsarake. Mund të jeni perandorë, por kjo nuk bën kurrfarë ndryshimi – atëherë vetëm jeni bërë lypsarë edhe më të mëdhenj e më të nderuar, dhe kjo është e tëra. Lypsar diçka më i madh, dhe çështja këtu është ndalur. Por, kërkesat vargëzohen me shpejtësi të pazvogëluar.

Njëherë ka ndodhur: mistiku muhamedan Faridi ka jetuar në një fshat të vogël afër Delhisë, kurse perandori i madh Akbari ka qenë pasues i tij. Akbari e ka vizituar shpesh, sakaq Faridi ka qenë një fakir i thjeshtë, dhe atë njëri nga më të varfërit. Kur në një rast Akbari e ka vizituar Faridin, fshatarët i janë drejtuar fakirit të tyre: “Akbari po të vjen në vizitë; kërko diçka në emrin tonë. Na nevojitet së paku ndonjë shkollë, apo spital. Mjafton t’ia përmendësh, dhe perandori ka për të na ndihmuar, meqë ai personalisht po vjen mysafir.”

Kurse fshati ka qenë llahtarisht i varfër, njerëzit të pashkolluar, pa asgjë. Nuk ka pasur as shkolla, as spitale, andaj Faridi ka thënë: “Mirë, do ta pyes, por unë nuk jam bash i suksesshëm në lypie, meqë nuk e mbaj në mend se kur i kam lypur dikujt diçka për herë të fundit. Por, nëse ju kërkoni, do ta pyes.” Dhe kështu ka shkuar në Delhi...

Diku rreth mëngjesit ka arritur afër pallatit. Të gjithë e kanë ditur se Akbari është nxënës i Faridit, ndaj e kanë lëshuar të hyjë. Kurse perandori ka qenë në tempull – e ka ndërtuar për vete një tempull të vogël në të cilin ka kryer obligimet e veta fetare – dhe është lutur, ishte në njëfarë lutjeje, ndaj Faridi nuk kishte për qëllim ta ndërpriste. Edhe ashtu kishte vendosur që ta pyeste kur ky do t’i përfundonte ato që kishte filluar.

Akbari fare nuk ka qenë i vetëdijshëm se Faridi ndodhej prapa tij, ashtu që para vetë fundit të lutjes, i është lutur Zotit: “Të lutem, o Zot i gjithëfuqishëm, që perandoria ime të jetë së paku edhe pak më e madhe. Le të zgjerohet, dhe pasuria ime së paku edhe pak le të rritet.”

Si i vrarë rrufeje, Faridi nuk ka pritur as që Akbari ta përfundonte lutjen, veçse në çast është nisur kah dalja. Akbari në momentin e fundit e ka vënë re, dhe pasi që lutja ishte gati, ka vrapuar kah ai me këto fjalë: “Çfarë ndodhi? Kur ke ardhur, dhe pse tash pa sqarim po shkon?”

“Kam ardhur që perandorin e madh ta lusja diçka, por këtu e kam gjetur vetëm edhe një lypsarak - dhe për këtë lutja ime është plotësisht e tepërt. Në qoftë se edhe ti kërkon nga Zoti, pse unë të mos i lutem për së rrafshi? Ç’më duhet ndërmjetësuesi? Akbari im, kam menduar se je perandor i madh, por qenkam mashtruar keq.”

Këtë ngjarje Akbari e ka përshkruar në asutobiografinë e tij: “Në çast e kam kuptuar se fare nuk e bënte dallimin se për ç’arsye njeriu lut… pasi që mendja është ajo që lyp gjithnjë e më tepër e më tepër.”

Isai thotë se ajo është çudi mbi çuditë, çudia më e çuditshme: si mundet një pasuri e tillë - një qenie hyjnore, një esencë e vetë Zotit – të reduktohet në skamnor?

Pijanecë, gjumashë, varfanjakë të cilët me këmbëngulje luten gjatë gjithë jetës së tyre, duke kërkuar gjëra të pista, duke u grindur shkaku i vogëlsirave, të pushtuar nga sëmundjet dhe çmenduritë - kurse Zoti është rrudhur në tërë këtë, përbrenda jush e ka bërë tempullin e vet! Isai ka plotësisht të drejtë kur thotë se kjo është pa dyshim çudia më e madhe, një e fshehtë mbi të fshehtat e padukshme. Çudi! Çudi mbi çuditë! Çdo gjë tjetër është qesharake kur të krahasohet me këtë.

Nga kjo përbëhet dhembsuria e Budës e Isait: kur ju shikojnë – madje edhe pushtetarë të mëdhenj duke u lutur në gjunjë, duke derdhur lotë shkaku i lojërave të pavlera, duke bjerrë kohën, duke shkapërndarë jetën tuaj, energjinë, mundësinë.

Pendohuni! Vështroni pak se çfarë keni punuar deri më sot. Çdo gjë ka për t’ju dukur imbicile, dhe nuk do të mund të besoni se ju personalisht të gjitha këto i keni bërë. E tëra ka për t’ju dukur ashtu idiotike!

Pa shikoni pak se çfarë keni bërë tërë jetën tuaj. Çfarë i keni bërë vetes? Ju jeni thjesht rrënojë e cila rritet nga dita në ditë. Në fund do të jeni plotësisht të thërrmuar, si hiri, si pluhuri. Kurse në zemrën që lutet, përbrenda mendjes që lyp si lypsaraku i fundit, ndodhet perandori, ajo më e lartësuara, supremja. Vallë, a nuk është kjo çudi!?

Kurse Isai ndien aq shumë nga kjo, prandaj është i pikëlluar – në të nuk ka buzagaze. Kjo nuk do të thotë se ai nuk di të qeshë. Di sa ç’ke me të – por nuk mund të qeshet kur ju shikon ju. Aq dhembsuri ndien ndaj jush sa gjithnjë ofron mjete ndihmëse, duke dëshiruar që të ju ndihmojë në atë që më në fund të bëheni të tillë çfarë në esencë jeni.

Lëvizni edhe njëherë nëpër këto thënie, por mbajeni në mend fjalën kyçe: pendesë. Kur ta kuptoni se kjo është çelësi i fshehtë, do të jeni të pastruar nga e kaluara. Do të jeni përsëri të freskët, virgjëror. E kur jeni të tillë, Zoti zbulohet. Meqë, Zoti edhe nuk është gjë tjetër pos freski, pastërti, virgjëri.

            Fund i kapitullit të 3-të

            Nga libri "Fara Hyjnore"

(1)    (2)    (3)    (4)