Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

KJO ËSHTË ÇUDI! (3)

      Ju nuk po e lini hyjnoren shkaku i disa shkaqeve tmerrësisht të mëdha e të rëndësishme – fare jo! Në pyetje është jaka që po ju ngulfat – për këtë shkak sytë donë të ju dalin nga gjollet, kurse veshët ju buçasin e buçasin. Situata e njeriut është e qartë... ai varet nga gjërat aq të imëta, aq mistrece.

Për këtë alkooli është aq tërheqës, edhe LSD-ja, edhe marihuana. E i kemi llojet më të ndryshme të drogave: fizike, kimike, mentale; pasuria pastaj, pushteti, politika – krejt këto janë droga, pavarësisht nga niveli.

Shikojeni pak atë politikanin tuaj: ai është “fiksuar” me pushtet, sikur fluturon përmbi rruzullin e tokës. Tash, vërejeni pasanikun – edhe hapat e tij janë lart mbi truall. Jo: tamam puna nëse borgjezi shkon për toke - vetëm të varfërit hiqen zvarrë nëpër pluhur. Ai thjesht fluturon – paraja e tij e asgjëson forcën e gravitetit. Kur dashurohesh në ndonjë femër, përnjëherësh je kushedi ku; përnjëherësh harron se ndonjëherë e ke shkelur tokën – romansa të ka dehur gjer në marrëzi. I tërë kualiteti i qenies ka ndërruar brenda natës, shkaku se tash je i dehur xurxull. E seksi është alkooli më i fuqishëm të cilin natyra jua ka ofruar.

Isai thotë: “Të gjithë i gjeta të dehur” dhe “e kurrkush i etur nuk ishte”.

Kjo vërtet duhet kuptuar patjetër, meqë çështja është tejet e ndijshme: nëse jeni të dehur me këtë botë, atëherë nuk mund të keni etje në raport me atë botë. Nëse jeni dehur nga kjo verë e rëndomtë, ju atëherë nuk do të jeni të dëshirueshëm për verën hyjnore – kjo është plotësisht e pamundur!

Kur njeriu zhdehet, kur koka më në fund i kthjellohet nga alkooli i kësaj bote, shfaqet etja e së andejshmes. E atë nuk mund ta shuajë diç që i takon kësaj bote. Vetëm ajo që është e panjohur mund ta përmbushë atë nevojë, ajo e padukshmja, eminentja, e paimagjinueshmja.

Pra, Isai e thotë një fjalë në dukje tejet kontradiktore: “Të gjithë i gjeta të dehur, e kurrkush i etur nuk ishte”. Askush nuk është i etshëm, shkaku se të gjithë mendojnë se etja kaherë është shuar, pasi që të gjithë janë të bindur se thesari i brendshëm është zbuluar. Por, atëherë nuk ka kërkim; çështja është e përfunduar para se fare të kishte filluar.

Perëndia është dehje e llojit tjetër. Kabiri njëherë ka shkruar: “Aisi tari lagi – dehja ime është e tillë saqë tash kurrgjë nuk mund ta asgjësojë, ajo është e përjetshme.” Apo pyeteni Omar Khajamin: ai di, edhe flet për verën e asaj bote. Ficxheraldi plotësisht gabim e ka kuptuar, se Khajami nuk ka shkruar për verën e kafeneve. Ka shkruar për verën hyjnore, meqë sufitë rakinë e kanë simbol për Perëndinë. Kur njëherë të deheni me të, etja do të ju shuhet njëherë e përgjithmonë.

Por kjo botë dhe vera e saj ka për të ju relaksuar vetëm për kohë të shkurtër. Këto verëra ju krijojnë vetëm intervale të imëta të harrueshmërisë. Kurse dallimi është plotësisht i kundërt: kur dikush dehet nga vera e Perëndisë, ai me atë zhdehet, vetëdijësohet, gjera me verën e kësaj bote hipnotizohet, përgjumësohet, sillet si rosa në mjegull – e tërë jeta e tij ngjan në përhënie.

“Të gjithë i gjeta të dehur e asnjë i etshëm nuk ishte. Dhe u mjerua shpirti im për bijtë e njeriut, se të verbër janë ata në zemrën e tyre e nuk mund të shohin se të zbrazët vijnë në këtë botë  e të zbrazët shkojnë prej saj.

“Dhe u mjerua shpirti im...”  Ju as ta paramendoni nuk mundeni se çfarë është vuajtja e Budës apo Isait kur ju shohin të dehur me këtë botë, kur mësojnë se në ju nuk ka etje për hyjnoren, për të vërtetën. Nuk mund ta parafytyroni vuajtjen e tyre kur ju shohin ju të gjithëve, që jetoni në gënjeshtrën, duke besuar se gënjeshtrat janë të vërteta – duke lëshuar të gjitha për të mos patur asgjë, duke marrë bririn për qiriun. Atëherë ndodh kjo: madje edhe gjërat më të vogla ju bëhen pengesa të pakapërcyeshme.

Njëherë ka ndodhur që një njeri të jetë seriozisht i sëmurë. Sëmundja është përbërë nga ndjenja shumë e pakëndshme – gjithmonë e ka pasur ndjenjën se sytë po i dilnin nga gropëzat e se në veshë diçka po i buçiste. Pasi që kjo ka zgjatur njëzet e katër orë për çdo ditë, njeriu ka qenë në prag çmendurie. Nuk ka mundur të fle, kurse për punë ka qenë gjithsesi i paaftë.

Së pari e ka konsultuar një mjek, e ai gjoja i ka rekomanduar: “Zorra e verbët duhet operuar”. Çështja është rregulluar, por kurrgjë nuk ka ndryshuar. Atëherë mjeku tjetër e ka këshilluar burrin e gjorë: “Dhëmbët duhet hequr”. Edhe këtë e kanë bërë, por, jo: gjendja ka mbetur e pandryshuar, njeriu thjesht i ka ngjarë plakut, dhe kjo ka qenë e tëra. Dhjetëra këshillëdhënës kanë kaluar nëpër shtëpinë e tij për çdo ditë, kurse njeriu ka bërë gjithnjë e më keq e më keq. Këso “shpirtmirësh” ka me miliona, dhe nëse filloni t’i dëgjoni, nuk ju mbetet shumë jetë. Dikush ka propozuar t’i operohen bajamet, por: as pas këtij intervenimi gjërat nuk kanë lëvizur nga pika e vdekur. Dhe kështu njeriu ka qenë i detyruar t’i lajmërohet doktorit më të mirë në botë.

Pas diagnostikimit, mjeku vetëm ka ofsharë dhe ka thënë: “Asgjë nuk mund të bëhet, shkaku se nuk mund ta gjejmë shkakun themelor. Krejt çka ju ka mbetur janë gjashtë muaj jetë. Dhe, të jem i sinqertë, krejt çka ka qenë e mundur të bëhet është bërë. Pajtohuni me këtë.”

Derisa ka dalur nga ordinanca e tij, njeriut i ka rënë ndër mend mendimi shpëtimtar: “Nëse kam për të jetuar vetëm edhe gjashtë muaj, përse të mos e jetoj këtë kohë më së bukuri që mundet?” Meqë, ka qenë tërësisht i mjerë, dhe gati as që ka jetuar. Ka urdhëruar që t’ia siguronin tipin më të ri të automobilit më të shtrenjtë, ka marrë me qira kamshtëpizën më luksoze me verandë, ka porositur tridhjetë komplete rrobash më të mira; madje aq është kujdesur sa vetë ka shkuar tek rrobaqepësi.

Ky ia ka marrë masën, dhe në fund i ka komunikuar: “krahët tridhjetë e gjashtë, jaka gjashtëmbëdhjetë.”

“Si gjashtëmbëdhjetë?” – ka reaguar njeriu. “Jaka ime gjithmonë ka qenë pesëmbëdhjetë – prej kur di për veten: pesëmbëdhjetë!”

Rrobaqepësi përsëri e ka matur: “Paj po e shihni ndoshta edhe ju vetë  - gjashtëmbëdhjetë.”

“Ama a jeni ju normalë!” – rrobaqepësi veçse ka qenë seriozisht i hidhëruar – po e shihni ndoshta edhe ju vetë – gjashtëmbëdhjetë!”

“Pesëmbëdhjetë!”

“Gjashtëmbëdhjetë!”

“Pesëmbëdhjetë dhe pikë!”

Pasi që më nuk ka mundur të zihet, duke psherëtitur, rrobaqepësi paqësisht i ka thënë: “Mirë, në rregull, le të bëhet, por të ju them diçka: shkaku i jakës së ngushtë do të keni probleme me zgurdullimin e syve dhe me buçitjen e veshëve!” Që do të thoshte: shkaku i sëmundjes së tij u zbulua në jakë.

Ju nuk po e lini hyjnoren shkaku i disa shkaqeve tmerrësisht të mëdha e të rëndësishme – fare jo! Në pyetje është jaka që po ju ngulfat – për këtë shkak sytë donë të ju dalin nga gjollet, kurse veshët ju buçasin e buçasin. Situata e njeriut është e qartë... ai varet nga gjërat aq të imëta, aq mistrece.

E ato janë vërtet më se të imëta: madje edhe nëse e përvetësoni një mbretëri, çfarë keni fituar me këtë? Ku janë tëra ato perandoritë e së kaluarës? Ku është tash Babilonia? Ku është Asiria? Çfarë ka ndodhur me hapësirat e pakundfund të faraonëve? Tëra këto janë zhdukur; kanë mbetur rrënojat – kurse perandoritë vërtet kanë qenë të paparafytyrueshme. Por, çfarë kanë realizuar pushtuesit përmes tyre? Çfarë ka fituar Xhingis Kani? Çfarë ka fituar Aleksandri e Madh? Tëra mbretëritë janë gjëra aq të rëndomta.

Kurse ajo që ju po e lëshoni nga dora është mbretëria hyjnore. Madje edhe nëse jeni më të suksesshmit, çfarë keni fituar me suksesin tuaj? Ku do të arrini përmes tij? Shikojuani diagnozën njerëzve të suksesshëm, hulumtojini pak: ku kanë arritur ata? Ku kanë shkuar ata që qëndrojnë në fronin e suksesit? Edhe ata kërkojnë qetësi - madje më tepër sesa ju. Edhe ata dridhen para vdekjes – njësoj sikurse ju.

Nëse pak më mirë shikoni në këta njerëzit e suksesshëm, do të shihni sesa kalimtarë janë këta “zotër” si edhe çdo gjë tjetër. Vdekja ka për t’i fshirë si me fshisë, kurse me ta ka për t’u zhdukur edhe i tërë suksesi i krijuar me shumë mundim. E tërë çështja zë të ngjajë në ankthin e natës: aq mundim, aq vuajtje – kurse fitim nuk ka. Dhe me vetë fundin, lajmërohet vdekja, e çdo gjë zhduket si fluskë sapuni.

 “Dhe u mjerua shpirti im për bijtë e njeriut, se të verbër janë ata në zemrën e tyre e nuk mund të shohin se të zbrazët vijnë në këtë botë e të zbrazët shkojnë prej saj.”

Të zbrazët keni ardhur, por jo plotësisht të zbrazët: keni ardhur të mbushur dëshira. Të zbrazët keni edhe për të shkuar, por jo deri në fund: përmbushja me dëshira ka për të mbijetuar. Por, dëshirat janë ëndrra, dhe ju, edhe përkundër tyre, mbeteni të zbrazët. Asgjë substanciale nuk ka në to. Lindeni bosh, e pastaj tuboni gjëra të pakuptimta të kësaj bote, tejet marrëzisht duke besuar se ato kanë për të ju bërë të lumtur, se kanë për t’jua sjellë kënaqësinë. Por, jo: gjithsesi mbeteni të zbrazët. Vdekja i asgjëson të gjitha pa dallim, dhe përsëri duhet në varr, përsëri të zbrazët – si në fillim.

Tek cili përfundim ju sjell e tërë kjo? Çfarë është ajo që arrini përmes jetërave tuaja? E arrini vetëm mëshirimin e një Bude, vini deri tek përdëllimi i Isait. Njerëzit janë të verbër – pse? Ku ndodhet verbëria e tyre? Kjo nuk do të thotë se ata nuk janë dinakë, të mençur – madje, mund të thuhet se janë më të mençur sesa kjo është e nevojshme, dhe ka të ngjarë që ajo tepricë është diç fatale për ta. Vërtet janë të mençur, dinakë, të rafinuar. Por, jo: problemi qëndron në atë se mendojnë që janë të mençur. Nuk është e vërtetë se ata nuk mund të shohin – munden, por e shohin vetëm atë që i përket kësaj bote. Zemrat i kanë të verbëra – në kraharorët e tyre zemra i ka kapakët e mbyllur.

A mund të shohësh me zemër? Vallë, a ke parë diç me sytë e brendshëm? Ndoshta shumëherë ke menduar: “Mëngjesi është i mrekullueshëm”, ndaj të ka krijuar përshtypjen se po sheh me zemër. Jo! Ndoshta vetëm i përsërit idetë e huaja. Vallë, a e ke kuptuar ndonjëherë se mëngjesi vërtet është i bukur – ky mëngjes, dukuria e cila ndodh këtu? Apo vetëm belbëzon për atë që e ke dëgjuar prej kushedi kujt?

Keni ardhur, ta zëmë, tek ndonjë lule – apo jo? Vallë, a jua ka prekur ajo së paku njëherë zemrën tuaj? Vallë, a thua ajo lule ndonjëherë ka zënë rrënjë në shtresën më të thellë të qenies suaj? Apo, vallë, vetëm e shikoni dhe belbëzoni: “E mirë është, bash e bukur, e mrekullueshme”? Të gjitha këto janë vetëm fjalë të vdekura, kufoma të përbëra nga shkronjat, dhe asgjë nga kjo nuk buron nga zemra. Prej saj nuk buron asnjë fjalë. Prej zemrës vijnë ndjenjat, kurse fjalët nga mendja. Por ne jemi të verbër në zemër. Përse? Sepse është rrezik ta ndjekësh rrugën e zemrës.

Pikërisht shkaku i kësaj, askujt nuk i lejohet që me zemër ta shikojë botën rreth vetes. Prindërit janë kujdesur për këtë – që të jetoni në kokë, sa më larg prej atij udhëheqësi të rrezikshëm në kraharor, se zemra mund të ju sjellë vetëm mossukses në botën e jashtme. Por, jo: nëse nuk reduktoheni për jashtësinë, kurrë në ju nuk ka për t’u zgjuar etja për atë botë.

Koka është për sukses në këtë botë të zakonshme. Ajo është dinake, “e mençur” siç do të thuhej, prandaj secila shkollë synon që njeriun ta mësojë sesi të ngjishet në kokë, sesi të jetë vetëm aty dhe askund gjetiu. Të gjithë “kokanët” përvetësojnë medalet e arta, stolisen me gjethe dafinash, meqë janë të suksesshëm, por, e përsëris, vetëm në sferat e kësaj bote.

            Kurse njeriu i cili e pason zemrën thjesht ka për të dështuar, pasi që ai nuk do të mund t’i shfrytëzojë të tjerët. Dashuria nuk mund të eksploatojë. Njeriu-zemër nuk është në gjendje të jetë manipulant i mjerë – ai ka për të ndarë, ka për të dhuruar, dhe gjithmonë më parë jep sesa merr, grabit, rrëmben.

            Vazhdon...

(1)    (2)              (4)    (5)