Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (2)

Kapitulli i njëzetenjë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetja e tetë

            A mund të bëj femra më shumë për paqen në botë se mashkulli?

            Ajo me siguri mund të bëj më shumë për paqen në botë se burri, sepse të gjitha luftërat janë luftuar nga burrat por janë viktimizuar gratë. Ndonjërës iu është vra djali, ndonjërës iu është vra burri, ndonjërës iu është vra babai, ndonjërës iu është vra vëllai… burri ka luftuar, por gruaja është viktimë e vërtetë.

            Ju do të befasoheni kur ta mësoni se sa herë që një ushtri pushton një vend, ata i vrasin burrat dhe i përdhunojnë gratë. Kjo është shumë e çuditshme. Edhe atëherë, ka një dallim. Ata vrasin burra… Por ata janë plotë me seksualitet, seksualitet të shtypur; të gjithë ushtarët janë seksualisht të shtypur. Ushtarët dhe murgjit, këta dy janë seksualisht më të shtypurit në botë.

            Gruaja është viktimë: ajo është dhunuar. Dhe për mijëra vjet ajo ka qenë në vazhdim e sipër.

            Femra mund të bëj më shumë nëse asaj i lejohet pjesë e barabartë në të gjitha vendimmarrjet që kanë të bëjnë me jetën, luftën apo gjithçka tjetër. Gruaja nuk mund të jetë për luftë, dhe nuk duhet të jetë një lëvizje e grave kundër luftës - kjo mund të jetë lojë e burrave,  por pse duhet gratë të vuajnë për këtë?

            Dhe gjysma e njerëzimit përbëhet nga gratë, mos harroni. Në qoftë se gjysma e njerëzimit është kundër luftës, është e pamundur për të sjellë një tjetër luftë në botë. Dhe gruaja mund t’i luftojë të gjitha përpjekjet kundër paqes në shumë mënyra, çdo grua duhet të përpiqet për të parandaluar luftën.

            Në kohët e vjetra burri ka mësuar gruan që kur ai të shkon në luftë ajo nuk duhet të qajë, ajo nuk duhet të vajtojë, përkundrazi, ajo duhet ta dërgon burrin e saj me gëzim, me një lutje në zemrën e saj që ai të bëhet një fitues. Por nga ana tjetër, ndonjë grua tjetër është duke dërguar burrin e saj me lutje të njëjtë për të njëjtin Zot.

            Nëse femrat vendosin: “Ne nuk do të lejojmë që bijtë tanë të shkojnë në luftë, ne nuk do të lejojmë që burrat tanë të shkojnë në luftë, ne nuk do të lejojmë që vëllezërit tanë të shkojnë në luftë, ne do të luftojmë në çdo mënyrë që askush që është i lidhur me ne të mos shkoj në luftë”- në qoftë se të gjitha gratë e vendosin këtë, atëherë askush nuk mund të shkoj në luftë. Kjo është një ide e thjeshtë, ajo vetëm duhet të jetë e përhapur.

            Deri tash ju është thënë të bëni të kundërtën. Në luftën e dytë botërore gratë kishin përgatitur rroba, pulovër, veshje leshi për ushtarët. E jo vetëm kjo, gratë madje kanë ofruar trupin e tyre ushtarëve të panjohur sepse ata luftonin për atdhe – dhe kjo është konsideruar vepër e virtytshme.

            Njeriu është shumë dinak.

            Ai mund të quaj çdo gjë virtyt sa herë që ajo i shërben qëllimeve të tij, përndryshe ky është prostitucion – e njëjta gjë. Për vrasjen e një njeriu të vetëm dënimi është me vdekje. Për vrasjen e qindra njerëzve… Për vrasjen në Hiroshima, Nagasaki, presidenti Truman është dashur të dënohem menjëherë me varje kështu që politikanët tjerë kurrë të mos provojnë të përsërisin një gjë të tillë kaq të shëmtuar. Dyqind mijë njerëz kanë vdekur brenda pesë minutave - dhe për asnjë arsye të vetme, vetëm pse Presidenti Truman ka kërkuar për të eksperimentuar me bomba atomike. Duke përdorur dyqind mijë njerëz si derra testues ...?

            Gruaja ka për të luftuar vetëm në familjen e saj. Nëse çdo grua lufton në familjen e saj dhe nuk lejon askënd nga anëtarët e familjes të shkojë në luftë, të gjitha armatat do të zhduken. Të detyrohen njerëzit të kthehen në shtëpi, të pensionohen nga ushtria. “Ne nuk duam që ju të merrni medalje të arta, ne duam që ju të jetoni një jetë njerëzore në mesin e qenieve njerëzore.”

            Femra kurrë nuk ka qenë për luftë. E gjithë jeta e saj është shkatërruar nga lufta, ajo mund të lulëzojë vetën në paqe. Vetëdija e grave duhet të ngritët. Miliona burra duhet t’i përkrahin ato, miliona sannjasin të mi do të jenë përkrahës dhe miliona njerëz tjerë që kanë vetëm pak inteligjencë do të jenë përkrahës.

            Vetëm braktisni politikanët. Nëse ata dëshirojnë mund të kenë një mundje mes vete, një takim boksi, le t’i bëjnë njëri-tjetrit çfarëdo që dëshirojnë. “Vriteni njëri-tjetrin, ne nuk mërzitemi!” Le të kënaqet instinkti i tyre për luftën. Presidenti i Amerikës mund të boksoj me presidentin e Bashkimit Sovjetik, dhe e gjithë bota mund ta shikojë në televizion dhe të kënaqet. Ky do të ishte një argëtim i madh. Dhe kush do të mërzitej se cili fiton e cili humbë? Kjo nuk dëmton askënd.

            Është një gjë reale se njerëzit, të cilët i krijojnë luftërat, nuk shkojnë në luftë, të gjithë gjeneralët e mëdhenj qëndrojnë prapa. Vetëm ushtarët e shkretë luftojnë dhe vriten. E kur deklarohet fitorja, atëherë fitorja është e gjeneralëve – gjenerali Ajzenhauer bëhet fitimtar, apo gjenerali Mekarthur bëhet fitimtar – e këta janë njerëz të cilët nuk ka shkuar për të luftuar fare. Ata kanë qenë të fshehur prapa, dhe pas tyre ishin presidentët dhe kryeministrat e tyre. Kjo është një lojë shumë e çuditshme. Ju dëshironi të luftoni dhe, pa nevojshëm, njerëzit e tjerë që nuk duan të luftojnë, dërgohen për të luftuar dhe të shkatërrojnë njëri-tjetrin.

            Vetëdija e botës duhet të ngjallet, në mënyrë që ushtarët - edhe në qoftë se ato janë USHTARË - duhet të shkojnë në luftë vetëm për të patur një llomotitje me palën tjetër dhe të kthehen prapa… dhe le të shohim se çfarë ndodh. Nuk ka nevojë për të shtir në askënd, nuk ka nevojë për të vrarë askënd. Ju mund të luani karta, ju mund të bëni çdo gjë gjatë gjithë ditës dhe të kthehen në mbrëmje.

            Njeriu duhet të bëhet i vetëdijshëm se lufta është aq e shëmtuar, që nuk i ka hije inteligjencës – ajo tregon për një mendje të retarduar; ajo është shtazarake.

            Sigurisht se femra mund të ndihmojë pa masë.

            Pyetja e nëntë

            Pse shumica e njerëzve kanë aq shumë frikë nga plakja?

            Arsyeja, pse shumica e njerëzve kanë frikë nga plakja, është sepse ata kanë për ta humbur jetën. Kjo nuk është vdekja… ju nuk mund të keni frikë nga diçka që kurrë nuk e keni takuar, se ju nuk dini asgjë për të. Ju nuk mund të kenë frikë nga vdekja, sepse ju nuk mund ta imagjinoni se çfarë është vdekja.

            Zakonisht mendohet se njerëzit duke u plakur fillojnë të frikësohen - të frikësuar për shkak të vdekjes. Kjo nuk është e vërtetë. E vërtetë është se njerëzit duke iu afruar vdekjes, afër e më afër, kuptojnë se ata e kanë humbur jetën, se ata nuk kanë jetuar totalisht, se nuk kanë dashuruar plotësisht, se ata nuk kanë bërë asgjë tërësisht. Ata gjithmonë kanë qenë ashtu-kështu, të shpërlarë, dhe ata gjithmonë kanë qenë në pritje të së nesërmes – se ata do të bëjnë diçka me të vërtetë të madhe – dhe se e nesërmja kurrë nuk iu erdhi. Tash më nuk ka të nesërme, ka vetëm vdekje.

            Njerëzit e mi nuk do të kenë frikë nga vdekja sepse ata e jetojnë jetë aq plotësisht sa është e mundur, ata kanë djegur pishtarët e jetës nga të dyja anët së bashku. Dhe para se të vij vdekja ata do ta shijojnë çdo shije të jetës, ata do ta arrijnë çdo thellësi të jetës, ata do ta zbulojnë fundin e jetës – ekzistencën e përjetshme. Atëherë kush brengoset për vdekjen?

            Njëherë kur të arrini ta njihni qenien tuaj personale, aty nuk ka më vdekje.

            Vdekja është një gënjeshtër.

            Ka disa gënjeshtra të mëdha në botë: Zoti është një gënjeshtër e madhe – askush nuk e ka parë Zotin – por ju duhet dikush që t’ju mbrojë. Ju keni marrë baba të fiksuar, kështu që ju duhet një baba në qiell dhe keni nevojë për një baba për ta përfaqësuar atë në tokë. Papa është ati, dhe pastaj ka baballarë më të vegjël, kryepeshkopët, peshkopët dhe priftërinjtë.

            Dy djem të vegjël ishin duke luajtur, njëri ishte çifut dhe tjetri ishte katolik – dhe një peshkop katolik kaloi aty. Djaloshi katolik i thotë: “Mirëmëngjesi at.”

            Djaloshi çifut qëndronte i heshtur. Kur peshkopi u largua, ai tha: “Një gjë nuk po mund ta kuptoj… unë jam absolutisht i sigurt se ky njeri është i pamartuar. Si ka mund të bëhet baba?”

            Askush nuk është brengos për atë që ka thënë ai djali vogël. Të gjithë kanë vazhduar ta thërrasin atë at, dhe ai fare nuk ka qenë baba. Por djali i vogël nuk e ka ditur se ata madje edhe Zotin e quajnë at – i cili ka një djalë, por nuk ka grua!

            Këto janë gënjeshtra të mëdha.

            Vdekja është, gjithashtu, një nga gënjeshtrat e mëdha, por sa i përket vdekjes ka disa dallime. Gjithkush e ka parë vdekjen - të paktën të gjithë mendojnë kështu. Ju kurrë nuk e keni parë vdekjen, ju keni parë vetëm një person të caktuar që ishte duke marrë frymë dhe tani ai më nuk frymon – kjo është e tëra që keni parë. Ai ishte duke folur, tani ai nuk flet më… Kjo thjesht dëshmon se vdekjes nuk i nevojitet frymëmarrja, për këtë njerëzit e vdekur nuk kanë mundësi të flasin…

            Si mund të konkludoni se ju e keni parë vdekjen? – vetëm ai i cili më nuk frymon ndoshta ka përjetuar se çfarë është vdekja. Unë them ndoshta, sepse shumica e njerëzve, nga frika, bëhen të pavetëdijshëm para se të vdesin.

            Vetëm disa njerëz të cilët kanë përjetuar diçka nga meditimi, diçka nga zgjuarsia, të cilët kanë përjetuar një farë distance në mes vetes së tyre dhe trupit të tyre dhe mendjes, qëndrojnë vigjilent kur iu vjen vdekja. Ata thjesht qeshin në vete – të cilën ju nuk mund ta dëgjoni, sepse trupi nuk është më funksional. Ata nuk mund t’ju thonë: “Kjo është vetëm një shaka e madhe, vdekja nuk do të ndodhë. Ajo që ishte me të vërtetë e gjallë mbetet e gjallë.”

            Trupi ishte i gjallë vetëm për shkak se diçka ishte prezentë përbrenda tij, dhe kjo prezencë ka lëvizur jashtë prej tij. Kjo prezencë, nëse kjo ka vdekur me një dëshirë do të marrë një tjetër lindje; nëse ka vdekur pa kurrfarë dëshire do të shpërndahet në vetëdijen universale, do të bëhet një me ekzistencën.

            Nuk bëhet fjalë për frikën nga vdekja, por frika krijohet vetëm për shkak se ju nuk jeni të gjallë. Ju doni ta dashuroni një femër por ju nuk keni mjaft guxim t’i thoni femrës: “Unë të dua.”

            Kur kam qenë student, një nga studentët ishte shok i imi i dhomës në konvikt. Ai ishte shumë në mëdyshje, sepse të gjithë në universitet flisnin se kush me kë ishte në dashuri, dashuritë e mëdha ishin në vazhdim e sipër. Ai mërzitej se atij nuk i ndodhte asgjë. Unë i thashë: “Asgjë nuk po ndodhë tek ty. Ti duhet të bësh diçka.”

            Ai tha: “Çfarë duhet të bëj? Unë kam aq frikë. Kur ndonjë vajzë më afrohet, unë fillojë të dridhem i tëri dhe të djersitem, ndjehem sikur po vdes.”

            I thashë: “Mos u brengos. Ato janë qenie njerëzore; ato nuk janë përbindësh apo ndonjë luget. Pse duhet të jesh aq nervoz?”

            Ai tha: “Epo, çfarë mund të bëj? Shumë kam provuar, fakti është se sa më shumë që provoj aq më nervoz ndjehem.”

            I thashë: “A ke ndonjë vajzë në mendje?”

            Ao tha: “Po, e kam një vajzë në mendje, por nuk po di se si të shkruaj një letër dashurie.”

            I thashë: “Ti mos u mërzitë. Unë do ta shkruaj letrën për ty. Ti thjesht nënshkruaje dhe dërgoje në postë, dhe le ta shohim se çfarë do të ndodhë.”

            E kam njohur vajzën, ka qenë vajza e kryetarit të qytetit, një vajzë me të vërtetë e bukur, një vajzë Kashmiriane. Ajo ka studiuar filozofinë bashkë me mua.

            Unë i thashë vajzës: “Një letër do të vij tek ti ... Mos u bën e vështirë me atë djalë. Ai është në ankth sepse të gjithë i kanë folur për lidhet e tyre të dashurisë dhe ai me të vërtetë po vuan. Pra, nuk do të jetë e vështirë. Letra e tij do të vijë, dhe ti duhet t’ia kthehesh një letër.”

            Ajo tha: “Kjo është shumë. Nëse babai im e merr vesh këtë, do të më krijojë probleme të mëdha.”

            Unë i thashë: “Askush nuk do ta marr vesh këtë – e as babai yt, derisa ju dy nuk takoheni. Unë jam i vetmi person që e di. Ti thjesht vazhdo të shkruash letër. Shkruaj letër të bukur, bëje atë të lumtur.”

            Dhe për tre apo katër ditë ai është aq i frikësuar. “Babai i saj është kryetar komune, ti më ke krijuar probleme. Ai do ta dërgoj policin dhe do të më arrestojnë. Tash kush do të paguaj të më lirojnë me kusht?”

            Unë i thashë: “ Unë do t’i organizoj të gjitha. Ti mos u mërzitë. Kur e kam shkruar letrën për ty, unë do t’i bëj të gjitha.”

            Madje edhe në mesnatë ai u ngritë dhe më tha: “Po ndjehem shumë i frikësuar.”

            I thashë: “Mund të flesh me mua në shtratin tim. Mos u mërzitë, nuk është askush…

            Ai tha: “Sapo i dëgjova çizmet. Po më duket se polici po vjen.”

            Unë i thashë: “Askush nuk po vjen. Këta rojtarët janë gjithmonë aty. Ti veç po bëhesh budalla.”

            Por kur mbërriti letra ju keni mundur ta shihni gëzimin në fytyrën e djaloshit. Ai vrapoi për të ma treguar letrën. Ai tha: “Oh Zot, unë mendova se do të përfundoj në burg, e ajo më dashuron. Tash çfarë më duhet të bëj?”

            I thashë: “Shkruaje edhe një letër, dhe këtë herë kërkoja një fotografi.”

            Ai tha: “Kjo është ide shumë e mirë, sepse më duhet fotografia e saj ta mbaj në tavolinë. Por njerëzit mund ta shohin atë.”

            Unë i thashë: “Ti mund ta fshehësh në ndonjë libër. Por ti duhet, njëherë në një kohë, ta mbash vetëm në zemër dhe ta ndjesh dashurinë e madhe.”

            Por ai tha: “Ti duhet të shkruash letër përsëri.”

            Unë i thashë: “Tash ti duhet të fillosh. Nuk mund të shkruaj gjithë jetën time letra për ty.”

            Ai tha: “Por unë nuk di se si. Vetëm edhe njëherë.”

            Unë e shkrova edhe një letër.

            Dhe vajza më tha: “Tash mos më thuaj t’i shkruaj më letra sepse ai idiot më ka shkruar letër prapë, dhe kërkon fotografinë time.”

            Unë i thashë: “Mos u bë aq zemërgur. Çfarë të keqe ka nëse ia jep një fotografi me autografin tënd mbi të?” 

            Ajo tha: “Edhe autografin? Nëse babai im e merr vesh…”

            Askush nuk do ta merr vesh. Ai do ta mbaj të fshehur në libër, dhe do t’i them ta mbaj librin në valixhe kështu që nuk ka gjasa të shihet.”

            Ajo tha: “Ti e ke krijuar tërë këtë gjë. Unë nuk e dua atë djalë.”

            Unë i thashë: “Trego vetëm mëshirë, mirësi… unë nuk po kërkoj që ti ta dashurosh atë. Vetëm shkruaje një letër dashurie. Në këtë mënyrë ti do të mësohesh të shkruash letra dashurie. Një ditë ato do të duhet, dhe ty do të kujtohem.”

            Ajo tha: “Ke të drejtë. Një ditë edhe mua do të më duhet të shkruaj letra dashurie dhe kjo është shans e mirë.

            Kështu që ajo shkroi edhe një letër, dhe kështu vazhdoi.

            Vazhdon...

(1)                  (3)      (4)      (5)     (6)