Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (4)

Kapitulli i njëzetedytë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

KAPITULLI 22

E tërë ekzistenca është me ju

            2 mars 1986

            Pyetja e parë

            I dashuri Osho,

            Më duhet t’ju pyes një pyetje ezoterike. Si mund të thoni me aq siguri se kjo planetë është i vetmi vend në univers ku jeta ka lulëzuar, dhe vetëdija ka lindur? Si mund ta dini?

            Kjo nuk është një pyetje ezoterike; kjo i përket shkencës së brendshme të njeriut. Në momentin kur njeriu bëhet i ndritur, ai më nuk është i mbyllur në trupin e tij; vizioni i tij bëhet aq i madh sa krejt universi.

            Kështu që kur kam thënë se ky planet është i vetmi vend ku jeta ka lulëzuar, ku jo vetëm jeta por edhe vetëdija ka lindur, jo vetëm kjo por ka pasur disa njerëz të cilët e kanë arritur përvojën finale të vetëdijes - për mua, kjo është besimtari - Unë mund të them këtë me autoritet, sepse ai është vizion im. Por disa gjëra duhet të shtohen në të.

            Ka pothuajse pesëdhjetë mijë planetë në të gjithë universin, ku jeta ka arritur në fazën e kafshëve… disa planetë ku jeta ka arritur vetëm në gjendjen vegjetale. Por nuk ka asnjë planet tjetër si toka ku ekziston diçka e ngjashme me njeriun - jo vetëm i gjallë ... Kafshët janë të gjallë, por njeriu është i vetëdijshëm për jetën e tij. Të bëhen të vetëdijshëm për vetëdijen e tyre është një fazë më e lartë, dhe se nuk është shumë larg.

            Ti je i vetëdijshëm jetës sate.

            Ti mund të bëhesh i vetëdijshëm vetëdijes sate.

            Vetë-ndërgjegjësimi do ta tregoj ty misterin e ekzistencës.

            Ti nuk ke për ta pranuar atë në shprehjen time. Nëse e pranon, ajo do të bëhet ezoterike për ty. Për mua ajo është një eksperiencë aktuale, dhe aty ka shumë eksperienca për të cilat nuk kam fol se ato do të duken ezoterike – sepse ju nuk mund t’i shprehni me fjalë ato. Për mua ato janë realitet, por për juve ato duhet të bëhen realitet.

            Unë e theksova këtë pikë në veçanti, sepse unë jam i shqetësuar jashtëzakonisht që jeta në tokë nuk është shkatërruar;  por është fluturimi më ambicioz i ekzistencës.

            Ti nuk je i gjallë, ekzistenca është e gjallë në ty.

            Ti nuk je i vetëdijshëm; ekzistenca është bërë e vetëdijshme në ty. Në momentin kur ti bëhesh i vetëdijshëm për vetëdijen, ekzistenca e arrin përmbushjen e saj. Ti je aq i bekuar në atë moment saqë mund ta bekosh gjithë universin; ky është kuptimi i fjalës “Bhagwan”. Kjo fjalë nuk e ka kuptimin “Zot”; kjo thjesht do të thotë  i bekuar, ai që është i bekuar dhe që është i aftë për ta ndarë bekimin e tij me çdokënd që është i gatshëm për ta pranuar.

            Nuk ka asgjë ezoterike në këtë, por kjo i përket shkencës së udhëtimit të brendshëm – kjo nuk është shkencë objektive. Kështu që për ata që janë të varur nga shkenca objektive kjo mund t’iu duket ezoterike, por për ata që nuk janë të varur nga objektiviteti… dhe mos harroni se objekti nuk mund të ekzistojë vetëm pa subjektivitetin tuaj, subjekti, vetëdija juaj, është e polarizuar.

            Është e çuditshme që shkencëtarët e arsyeshëm vazhdojnë ta mohojnë se ka diçka të brendshme në njeriun. Ata e pranojnë të jashtmen dhe e mohojnë të brendshmen, ata i pranojnë gjërat në shtëpinë e tyre dhe ata e mohojnë veten e tyre. Kjo është thjesht qesharake, por kjo nuk mund të vazhdojë për kohë të gjatë. Gjithnjë e më shumë njerëzit inteligjent po kërkojnë nga brenda, sepse kërkimi i jashtëm ka çuar në vdekje - kah vdekja përfundimtare.

            Hulumtimi i brendshme do t’ju çojë në shtresat më të thella të jetës dhe përfundimisht në jetën e përjetshme në të njëjtën mënyrë si hulumtimi i jashtëm që ju çon në vdekje, për shkak se objektet janë të vdekura. Studimi i objekteve të vdekura, dhe mohimit i subjektit të gjallë që është duke i studiuar ato… A mendoni se një objekt mund të studiojë një tjetër objekt? - Kjo është e pamundur. A mendoni se një gur mund të vëzhgojë një tjetër gur? Mund të bëjë hulumtime në lidhje me gurin tjetër?

            Për të bërë hulumtime në botën objektive, ju nevojitet një vetëdije e brendshme, një subjektivitet. Ai subjektivitet është vetëdija juaj. E shkenca objektive ka ardhur tek arma bërthamore, e gatshme për të shkatërruar krejt jetën në tokë dhe ta kthej në objektivitetit të pastër pa asnjë subjekt. E kundërta ndodh vetëm atëherë kur të arrini në qenien tuaj të brendshme më të thellë: çdo gjë bëhet e gjallë, e vetëdijshme. Gjithë ekzistencës bëhet një vallëzim, këndim, gëzim universi, dhe vizioni juaj nuk ka kufij, ju mund të shihni gjëra të cilat nuk janë të mundshme me sy objektiv.

            Unë e mora këtë gjendje vetëm për ta theksuar faktin se të shkatërrohet jeta në tokë do të jeta humbja më e madhe për ekzistencën, sepse askund tjetër nuk ka evoluar deri në atë pikë ku një Zorba mund të bëhet një Buda. Askund tjetër nuk ka lulëzuar në potencialin përfundimtar, duke e shndërruar atë në një fakt.

            Galileo ka dëshmuar se kjo planetë e vogël sillet rreth diellit. Kjo mund të jetë një gjë faktike, por unë po ju them se e tërë gjithësia, jo vetëm dielli, por miliona diej të tjerë të cilët ju i shihni si yje gjatë natës, dhe miliona sisteme diellore tjera janë në lëvizje rreth tokës - jo faktikisht, por në një kuptim simbolik, sepse ky është i vetmi vend i shenjtë ku jeta ekziston, ku ekziston vetëdija, dhe ku disa njerëz kanë qenë të aftë për të arritur shprehje finale të qenies, ndritjen.

            Pyetja e dytë

            I dashuri Osho,

            Disi nuk po mund t’i besoj qeshjes sime, ndoshta është e vërtetë, por unë prapë po i besoj lotëve të mi. Ju lutem koment.

            Të gjithë e bëjnë këtë; njerëzimi është mësuar në mjerim. Mjerimi është kuptuar si dhuratë, kjo është menduar se është e natyrshme. Mos me qenë i mjerë është rrezik në këtë turmë të madhe të njerëzve të mjerë thjesht sepse ata nuk mund të besojnë se dikush nuk është i mjerë – diçka nuk është në rregull me të.

            Shoqëria ka depërtuar thellë në mendjen tuaj, nuk është se vetëm të tjerët nuk e besojnë qeshjen tuaj, por edhe ju vetë nuk e besoni. Mendja është pjesë e shoqërisë; ajo e ka krijuar atë. Prindërit tuaj, mësimdhënësit, priftrinjët – të gjithë ata kanë krijuar mendjen tënde.

            Në mendje diçka është futur nga ana e shoqërisë; ajo i përket shoqërisë, jo juve. Kjo shoqëri dyshon në qeshjen tuaj, ju ka frikësuar se mos ndoshta ju po çmendeni – sepse nuk ka arsye për të qeshur.

            Kjo është një situatë shumë e çuditshme: kur jeni të shëndetshëm, ju nuk mendoni se duhet të ketë një arsye të jeni të shëndetshëm. Ju nuk nxitoni në panik tek mjeku duke thënë: “Doktor më shpëtoni, unë jam i shëndoshë! Bëni diçka menjëherë… diçka ka shkuar keq, unë nuk jam më i sëmurë.” Askush nuk të pyet: “Pse jam unë i shëndoshë?” Por në qoftë se jeni të sëmurë ju pyetni: “Pse jam i sëmurë?” Shkoni tek ekspertët për të pyetur rreth sëmundjes tuaj dhe si për të kuruar atë.

            Nëse fëmija nuk është i ngarkuar me të gjitha këto forma shoqërore, kur ai qesh ai do ta pranoj këtë natyrshëm. Kur ai është i pikëlluar ai do të pyes pse ai është i pikëlluar. Ai do të shkoj tek psikiatri për të pyetur se çfarë është shkaku i pikëllimit të tij, pse është ai aq serioz, pse ai nuk mund të qeshë, pse ai nuk mund të këndojë, pse ai nuk mund të vallëzojë.

            Një person i cili nuk mund të qesh, nuk mund të këndoj, nuk mund vallëzoj – a mendoni se ai do të jetë në gjendje të dashuroj? Është e pamundur sepse dashuria e tij do të jetë një lidhje dashurie e trishtuar, plot lot, pa asnjë gëzim.

            Njerëzit gjejnë dashnor në mënyrë që ata të mos ndjehen të vetmuar. Vetmia dhemb, por ata nuk janë të vetëdijshëm se edhe personi tjetër është i vetmuar gjithashtu. E dy vetmi së bashku krijojnë probleme të shumëfishta; kjo nuk do të shpërndajë problemin. Ju keni qenë të vetmuar, tani një tjetër person është i vetmuar. Ju keni qenë të pikëlluar; tani edhe personi tjetër është i pikëlluar. Tash të dy ja bartin pikëllimin njëri-tjetrit, sëmundjen, seriozitetin, disponimin e dëshpërimit dhe ankthit – tash ato janë dyfishuar. Para se të dashurohet një person, ai duhet të ketë një kuptim të drejtë në lidhje me gjendjen e tij… a është ai aftë të dashuroj? Ai nuk mund të qeshë, ai nuk mund të këndojë, ai nuk mund të kënaqet në muzikë; ai nuk mund të kënaqet në asgjë… si do të mund të kënaqet në dashuri?

            Klerikët e të gjitha religjioneve kanë helmuar çdo gjë.

            Ata kanë helmuar dashurinë tuaj, ata kanë helmuar qeshjen tuaj.

            Ata kanë helmuar kapacitetin tuaj të gëzimit, vallëzimit, këndimit.

            Vetëm shikoni në kishat tuaja… Në momentin që ju hyni në një kishë ju bëheni serioz - vetëm vështroni këtë. Në momentin që ju hyni në një kishë tërë atmosfera juaj e brendshme ndryshon - ju bëheni serioz. Jeni bërë të krishterë, e cila është thjesht një sëmundje ashtu si Hinduizmi, Budizmi ... emra të ndryshëm të sëmundjeve.

            A mund të çoni dashuri në një kishë? Jezu Krishtit i varur në kryq duke shikuar në ju... Kjo do të ishte një skenë shumë e çuditshme. Ju madje nuk mund të qeshni. A keni parë ndonjë statujë të Jezusit të buzëqeshur, duke qeshur, duke vallëzuar? Jo, krejt çka ju që ju dini është Jezu Krishtit i kryqëzuar.

            Unë mendoj se krishterimi është bërë feja më e madhe e botës sepse ajo është një fe e sëmurë – shumë më e sëmurë se çdo religjion tjetër. Kryq dhe një Jezus serioz – natyrisht, mbi një kryq duhet të jetë serioziteti! Me të vërtetë do të dukej shumë çuditshëm nëse ai fillon të qeshë në kryq. Serioziteti i tij, vdekja e tij, kryqi i tij kanë qenë të dobishme për miliona njerëz të mjerë për t’iu bashkuar shoqërisë së tij: “Ai duket të jetë person i duhur.”

            Ai ju ka thënë ta bartni kryqin tuaj mbi supet tuaja, dhe ju e bartni jo kryqin e drunjtë, por kryqin shumë më të thellë psikologjik të trishtimit, mjerimit, ankthit, pakuptueshmërisë. Këto janë kryqet tuaja. Kryqi i tij nuk ishte aq i madh, dhe ai ishte diçka jashtë tij; ju po e bartni kryqin tuaja në zemrën tuaja. Kjo duket të jetë një lloj tërheqje mes jush dhe Jezu Krishtit.

            Shkrimtari i ‘ZORBA GREKE’. Kazantzakis është përjashtuar nga kisha ortodokse greke për shkak se e ka krijuar Zorba – një njeri plot gëzim, plot dashuri, një njeri të mbushur me muzikë, që nuk mbante kryq fare, madje një prozë letrare, dhe një ndër më të mirat që është krijuar në këtë shekull. E artisti i madh Kazantzakis është përjashtuar nga kisha sepse ai ka bërë diçka jashtëzakonisht jo krishtere.

            Kisha nuk do që ju të jenë të lumtur. Shoqëria nuk do që ju të jenë të lumtur. Psikoanalistët nuk duan që ju të jenë të lumtur. Askush nuk duket të jetë i interesuar për lumturinë tuaj, të gjithë ju dojnë të jeni të mjerë. Aty duhet të ketë një interes në mjerimin tuaj – e ajo është: se njeriu i mjerë lehtë robërohet. Ai është veç i thyer, atij nuk i ka mbetë guxim; ai nuk mund të luftojë, ai nuk mund të rebelohet; ai nuk mund të jetë një revolucionar, ai nuk ka më shpresë. Kjo nuk është me rëndësi për të, ai është një mjerim të tillë, çfarë mjerimi mund të jetë më shumë se robëria?

            India ka qëndruar për dymijë vjet në robëri pa asnjë revolucion të vlershme për ta quajtur revolucion. Ata i quajnë disa gjëra… në vitin 1942 Mahatma Gandi e ka quajtur lëvizjen e tij revolucion. Kjo thjesht është e pavërtetë. I gjithë revolucioni ka vdekur në ditën e nëntë. Dhe një shtet prej katërqind milion njerëzish… Sa njerëz kanë marrë pjesë në revolucion? Dhe pse vdiq në ditën e nëntë? Këto nuk janë revolucione, vetëm përpjekje të vogla drejt revolucionit të cilat vdiqën para se të lindin.

            India nuk ishte e gatshme për asnjë revolucion; kështu që masat qëndronin anash – për ta nuk ka rëndësi asgjë. Ata kanë qenë nën mbretërinë e mbretërve Hindu para se të vijnë myslimanët, ata kanë qenë të mjerë. Myslimanët janë bërë mbretër, ata kanë mbetur të mjerë. Kanë ardhur britanikët, ata kanë mbetur të mjerë. Mjerimi i tyre nuk ka ndryshuar. Pse duhet ata të shqetësohen se kush i sundon? Zemrat e tyre janë thellë të pikëlluara dhe kush mund t’i bëj ata më të pikëlluar.

            Të gjitha qeveritë dëshirojnë që njerëzit të mbeten të mjerë, dhe të gjithë priftrinjët dëshirojnë që njerëzit të mbesin të mjerë, sepse vetëm njerëzit  e mjerë shkojnë tek priftrinjët për ngushëllim. Vetëm njerëzit e mjerë mendojnë për parajsë. Vetëm njerëzit e mjerë duan të jenë të sigurt se varfëria e tyre është e bekuar, të bekuar dhe të përulur sepse ata do ta trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë.

            Për mijëra vjet mjerimi ju është imponuar. Ju jeni të lindur me të. Ai është pjesë e gjakut dhe eshtrave tuaja. Kjo është arsyeja që kur e ndjeni qeshjen, ju personalisht dukeni të ngathtë, të zënë ngushtë. Por lotët janë krejtësisht në rregull, sepse për mijëra vjet njeriu është plotë me lot - tërë jeta e tij nuk është tjetër veçse lot.

            Në gjithë botën njerëzit e mi janë të dënuar. Unë jam i dënuar për arsyen e thjeshtë se po ju them ta hidhni kryqin nga supet tuaja. Nëse jeni aq shumë të lidhur për të bartur diçka, bartne një kitarë – por një kryq nuk është diçka që duhet bartur.

            Unë i kam mësuar njerëzit e mi të jenë të gëzuar, të lumtur, të dashur, sepse të gjitha këto gjëra të natyrshme kanë qenë të shtypura. Por njerëzit e çuditshëm e kanë shumicën nën vete. Unë i kam thënë njerëzve të mi t’i hedhin të gjitha konceptet e vjetra. Për shembull, për shekuj juve u është thënë se dashuria është joshpirtërore.

            Dashuria ndaj Zotit është krejtësisht në rregull – kjo është dashuri shpirtërore sepse nuk ka Zot, kështu që ju mund të vazhdoni të luteni dhe të jeni në dashuri të madhe me Zotin që nuk ekziston. Por dashuria në një grua apo në një burrë është e rrezikshme sepse ajo është reale, ai është real.

            Ata janë përpjekur për të devijuar dashurinë tuaj në një gjë joekzistenciale kështu që ju nuk mund të duani ata që janë të vërtetë. Dhe ata e kanë bërë të qartë për ju se këto dy të kundërta me njëri-tjetrin: ose ju mund ta doni një grua ose ju mund ta doni Zotin ... çuditshëm! Unë nuk mund të mendoj se pse nuk duhet të jetë një konkurrencë midis Perëndisë dhe një gruaje. A është Zoti një grua? ... kaq xheloze?

            Pse njeriu duhet të heq dorë nga jeta dhe lumturitë për t’i arritur disa kënaqësi në qiell? Çfarë lloj logjike është kjo? Këtu çdo gjë është mëkat, dhe gjërat e njëjta në qiell bëhen shpërblim, për shenjtorët e njëjtë të cilët kanë thënë se gruaja nuk guxon as të shikohet.

            Vazhdon...

(1)      (2)      (3)                  (5)     (6)