Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (5)

Kapitulli i gjashtëmbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetja e trembëdhjetë

            Cili term është më karakteristik për ju: filozof, mendimtar, mesi, rebel revolucionar apo gjeni?

            Asnjëra prej këtyre termeve nuk më karakterizon mua, sepse unë thjesht jam qenie njerëzore – i zgjuar, i ndritur, i vetërealizuar. Më kujtoni si dikë që ju përket juve, që është në mesin tuaj… jo i shenjët, jo më i lartë. Unë nuk i përkas këtyre kategorive të larta.

            Unë i përkas mjedisit të njerëzve shumë të zakonshëm që nuk kanë asnjë kategori.

            Pyetja e katërmbëdhjetë

            A keni ëndrra? Dhe çfarë lloj ëndrrash keni?

            Unë nuk ka ëndrra. Njëherë kur jeni përtej mendjes, ëndrrat zhduken. Ëndrrat janë pjesë e shtypur e mendjes suaj. Unë kurrë nuk kam shtypur asgjë; nëse unë dua të të thërras idiot, unë kam për të thirrur ti je një idiot. Unë nuk kam për të ëndërruar të të thërras ty idiot.

            Unë e jetoj jetën plotësisht dhe natyrshëm pa asnjë shtypje të çdo gjëje në të; për këtë arsye nuk ka materie për ëndrra. Për tridhjetë vjet nuk kam pasur asnjë ëndërr. Gjumi im është aq i thellë sa që më i thellë nuk mund të jetë, vetëm me një dallim: thelbi më i brendshëm i qenies sime ende qëndron i zgjuar si një flakë e zjarrtë në një shtëpi të errët.

            Pyetja e pesëmbëdhjetë

            A ka ndonjë gjë në jetën tuaj për të cilën sot pendoheni?

            Jo – sepse unë çdo gjë bëj me aq totalitet të plotë saqë nuk mbetet asnjë pjesë nga ajo. Pendimi ndodhë vetëm atëherë kur ju bëni diçka me gjysmë shpirti, kur jeni në një gjendje: ta bëj apo mos ta bëj.

            Të martohem me këtë grua apo mos të martohem… Çfarëdo që ju bëni, ju do të pendoheni. Nëse martoheni, atëherë gjysma tjetër e cila ishte duke thënë “Mos u martoni” do të marrë hak, e që do të jetë pendim. Ai vazhdimisht do t’ju flet në çdo situatë kur gruaja nuk përshtaten me ju. “Ja, unë të kam thënë, ‘Mos u martoni me këtë grua’, por ti nuk më ke dëgjuar. Tash vuaj!”

            Nëse nuk martoheni me gruan e caktuar, atëherë ju gjithashtu do të pendoheni tërë jetën tuaj pse e keni humbur atë rast. Kushedi… ndoshta ajo grua është e bërë për ju. Ju do të martohet me ndonjë grua tjetër dhe aty do të jetë gjithmonë krahasimi. Natyrisht në krahasim gruaja e parë do të jetë fituesi, sepse ju kurrë nuk u martua me të, kështu që ju nuk e njihni atë. Njërën të cilën ju e keni martuar ju e njihni, ajo është e tmerrshme; se gruaja tjetër me të vërtet ishte bukuroshe, nuk ishte nga kjo botë. Gruaja juaj më shumë do ta dëshmojë tmerrin, me gruan tjetër do të bëhet një shpirtërore, hyjnore, poezi më e madhe, një këngë, një ekstazë e madhe. Por ky do të jetë pendim.

            Unë kurrë nuk kam ndonjë ose / ose. Unë thjesht shoh një gjë dhe në qoftë se tërësia ime dëshiron ta bëj atë, unë do ta bëj, e nëse tërësinë time e hedh poshtë atë, unë e kundërshtojnë atë. Nuk mbetet asgjë për ëndrrat, për pendim, sepse edhe kur shikoj prapa, unë kurrë nuk mendoj për të shkuarën dhe kurrë nuk mendoj për të ardhmen, e ardhmja nuk është asgjë tjetër përveç projektim i të kaluarës – mirë e modifikuar, por ende e kaluar e njëjtë. Prej nga mund t’ju vij e ardhmja? Ajo do të jetë e kaluara juaj e pikturuar në një mënyrë më të mirë. Gruaja juaj ka një hundë më të mirë, sy të bukur, është me të vërtetë e ëmbël, e butë si gjalpë ... por këto janë të gjitha idetë që vijnë nga e kaluara e juaj që ju janë projektuar në të ardhmen.

            Unë nuk kam asnjë të ardhme, dhe nuk shkoj në të kaluarën.

            Fëmijët gjithmonë mendojnë për të ardhmen, sepse ata nuk kanë ndonjë të kaluar, e pleqtë gjithmonë mendojnë për të kaluarën për shkak se ata nuk kanë ndonjë të ardhme. Pleqtë vazhdojnë me përshkrimin e bukurive në të kaluarën të cilat ata kurrë nuk i kanë përjetuar, por ata besojnë se kanë përjetuar ditët e fundit të arta, fëmijërinë e artë.

            Unë nuk kam asgjë për t’u penduar.

            Unë thjesht jetoj në moment dhe lëvizi brenda tij.

            Pyetja e gjashtëmbëdhjetë

            A ka ndonjë pikë në të cilën ka pendim?

            Nuk ka asnjë pikë në përgjithësi, përveç në injorancën tuaj...

            Ajo humbë në të tashmen, keqardhje për të kaluarën; të kaluarën nuk mund ta ktheni, por ju mund ta humbni të tashmen tuaj. Dhe nesër ju do të pendoheni  që e keni humbur gjithë ditën pa nevojë dhe përsëri jeni duke e bërë të njëjtën gjë; ju përsëri jeni duke e humbur të sotmen.

            Të gjitha që i keni marrë janë në të sotmen; ju mund të pendoheni, ju mund të imagjinoni, ju mund të ëndërroni – apo mund të jetoni.

            Sugjerimi im është, ju lutem jetoni. Çfarë ka ndodhur ka ndodhur, ajo nuk bën kurrfarë ndryshimi më shumë. Ju jeni gjallë, klima është e mirë, pse të mërziteni për gjëra të panevojshme?  Shijone këtë moment.

            Pyetja e shtatëmbëdhjetë

            A po ju mungojnë Rolls Rojsat?

            Mua kurrë nuk më mungon asgjë. Por duket se gjithë botës po i mungojnë ROLLS ROJSAT e mi. Kjo është një botë shumë e çmendur. Kur ROLLS ROJSAT ishin aty, ata kishin zili, tani kur ata janë zhdukur, ata ju mungojnë. Unë thjesht i kam lënë! Ato mund të jenë përsëri aty, dhe njerëzit prapë do të fillojnë të ndjejnë xhelozi ....

            Para disa ditësh disa fotografe të bukura qenë këtu. Të gjithë njerëzit e mi u përpoqën të më ndalojnë të mos fotografohem pranë një HONDE, por unë insistova që fotot të bëhen aty. HONDA nuk ishte e imja, sikur që nuk më përkisni ata ROLLS ROJSA.

            Por lëreni njerëzit të paktën le të kënaqen; ata do të ndjehen mirë. Kjo është shumë e çuditshme që mendjet e njerëzve duhet të interesohen rreth gjërave me të cilat s’kanë asgjë të bëjnë me ta në përgjithësi.

            Më kujtohen dy pijanecë... ishte një natë me hënë të plotë, plotësisht të dehur. Ata ishin shtrirë në një pemë të bukur, dhe hëna e plotë doli.

            Njëri prej tyre tha: “Unë do të kisha dhënë çfarëdo çmimi për këtë hënë. Unë jam i gatshëm ta blej atë.”

            Tjetri iu përgjigj: “Harroj të gjitha rreth saj, sepse unë nuk do ta shes atë për asnjë çmim.”

            Çështja e shitjes së hënës nuk do të duket. Ata ishin të dehur… por duket se të gjithë janë ngapak të pavetëdijshëm. Unë kurrë nuk kam pyetur se çfarë ka ngjarë me ata ROLLS ROJSA; madje edhe kur ata ishin aty unë kurrë nuk kam shkuar të shoh të gjithë ata së bashku.

            Çdo ditë kur shkoja në mëngjes për të folur apo në mbrëmje për intervista, një automobil më barte. Nuk ishte e rëndësishme se a ishte 93, apo 900, apo 9 apo asnjë. Por e tërë bota interesohej rreth ROLLS ROJSAVE.

            Një peshkop në Amerikë vazhdimisht në predikimet e tij fliste kundër ROLLS ROJSAVE të mi. Kur më është urdhëruar ta braktisë Amerikën, ai menjëherë ma kishte dërguar një telegram: “Tani pasi që po shkoni do të ishte një gjest i madh bamirësie nëse ju ma jepni një ROLLS ROJS për kishën time” – dhe ky ishte ai i cili në mënyrë kontinuele më kundërshtonte. Të gjitha kundërshtimet nuk ishin asgjë tjetër përpos xhelozi e thellë.

            Tash, duke i shikuar fotografitë me HONDA, miliona njerëz do të ndihen të relaksuar. Ata nuk e dinë se asnjëri prej ROLL ROJSAVE nuk më përkiste mua, sikur as kjo HONDA. Unë madje nuk e di se e kujt është ajo HONDA; ajo vetëm ishte aty në rrugë.

            Mua nuk më mungon asgjë. Juve ju mungojnë gjërat vetëm atëherë kur ato nuk janë më gjallë. Dhe pse duhet të më mungojnë? Kudo që jam aty është parajsa, mund ta shihni, dhe kudo që të jem do të jetë parajsë. Dhe nëse bota është aq e brengosur për 93 ROLLS ROJSA, unë mund t’i bëj 100; mund t’i them njerëzve të mi të fillojnë t’i mbledhin përsëri.

            Kjo nuk është vetëm se unë jam i çmendur, unë kam me milion njerëz të çmendur nëpër botë. Njëqind ROLLS ROJSA nuk është një problem i madh... Dhe menjëherë do t’i shihni sesi njerëzit pikëllohen, xhelozojnë, dhe duke menduar se ROLLS ROJSAT nuk përshtaten me spiritualitetin. Unë nuk shoh se ka ndonjë kontradiktë. I ulur në ROLLS ROJS unë kam qenë në meditim të thellë… Në fakt, i ulur në një karrocë qeshë është shumë e vështirë të meditosh; ROLLS ROJSI është ideal për rritjen shpirtërore.

            Pyetja e tetëmbëdhjetë

            Nëse nuk ju mungon Shilla, të paktën a mendoni ndonjëherë për të?

            Kush është Shilla? Unë kam miliona sanjasin; ju s’mund të prisni nga unë t’i mbaj mend emrat e të gjithë njerëzve të mi. Unë i njoh ata përmes fytyrës së tyre, unë i njoh ata përmes syve të tyre, unë i njoh ata përmes qeshjes së tyre.

            Unë nuk e di se për kë po më pyetni. Ju duhet të sillni një fotografi e mandej të kërkoni pyetje.

            Pyetja e nëntëmbëdhjetë

            Çfarë dini rreth Zvicrës?

            Unë kurrë nuk kam qenë atje. Vetëm një gjë e di: kam shumë sanjasin zviceran – me mijëra – dhe komunat e bukura në Zvicër. Unë i kam parë sanjasinët  e mi nga Zvicra: ata janë më të pastrit…!

            Zvicra është një pjesë më e vogël e Himalajeve - male më të vogla, por me të njëjtën qetësi dhe peizazh të njëjtë. Ajo duhet të jetë një vend i bukur, unë kam parë bukurinë e popullit të saj. Dhe unë e respektoj Zvicër: për njëqind e dyzet vjet ata nuk kanë bërë asnjë luftë të vetme.

            Kjo tregon se ata nuk janë të sëmurë psikikisht. Ata janë duke jetuar në një parajsë tokësore, e nëse ata mund të mësojnë se si të jetojnë në parajsën e brendshme, ata do të jenë njerëzit më të lumtur në gjithë botën.

            Dhe unë do të shkoj atje. Çdo qeveri është e shqetësuar. A mban kabineti mbledhje për një vizë hyrëse? - askush nuk ka dëgjuar ndonjëherë për këtë. Dhe parlamentet vendosin se a do të më lejohet hyrja apo jo… Dhe unë vij i paarmatosur, jo me një ushtri - por çdo shtet dëshiron të vendosë, të marrë kohë, dhe ata shkojnë i tregojnë njerëzve të mi se si janë duke e shqyrtuar se a ta lejojnë këtë njeri apo jo.

            Gazetat nëpër tërë botën, në të gjitha shtetet ku kam aplikuar për vizë hyrëse – vetëm për një vizë turistike, kanë publikuar se si unë jam një njeri i rrezikshëm, dhe nuk duhet të më lejohet të hy brenda. Me siguri se unë duhet të jem një njeri i rrezikshëm; kaq shumë njerëz nuk mund të jenë gabim.

            Nëse ata mbajnë mbledhje të fshehtë të qeverisë për të vendosur… dhe nuk është vetëm kjo, qeveritë pyesin qeveritë tjera. Për shembull, çdo qeveri ka pyetur qeverinë e Indisë se a mund të ma lejojnë ata hyrjen apo jo. Çdo qeveri e ka pyetur Amerikën se a mund të ma lejojnë hyrjen apo jo. Dhe çdo qeveri ka pyetur Gjermaninë... Gjermani ka urdhëruar të mos më lejohet hyrja, dhe nëse Gjermania ka aq shumë frikë – e kam pasur shprehi të mendoj se gjermanët janë njerëz të guximshëm – nëse ata frikësohen, atëherë natyrisht të gjithë do të pyesin: “Cilat janë arsyet për refuzimin e këtij njeriu?”

            Kështu që janë marrë muaj të tërë për të lëvizur burokracia. Edhe nëse zyrtari në pozitën më të lartë ka vendosur se duhet të jepet viza, dikush në burokraci ka stopuar procesin, e ka ndal dosjen, sepse ka qenë fanatik katolik, sepse ka qenë fanatik mysliman, ka qenë fanatik hindus apo fanatik komunist, dhe më pas i gjithë procesi ka për të filluar përsëri.

            Kjo nuk duket të jetë një botë me të vërtetë e lirë. Duket se ka burgje në emër të kombeve, dhe ju nuk jeni të lirë të lëvizin në mesin e qenieve njerëzore. Dhe unë nuk po kërkoj prej tyre – vetë njerëzit e tyre, mijëra sannjasin të mi në vetë vendin e tyre janë duke thënë: “Ne e kemi ftuar atë.” Por ata janë duke e shtyrë afatin... Parlamentet mund të vonojnë, por ata nuk mund ta ndalin. Unë do ta gjej një mënyrë për të hyrë në çdo shtet. Nëse më ndalojnë, atëherë aty është gjyqi, dhe sannjasinët e mi do të shkojnë në gjyq.

            Vetëm për një vizë turistike ju e pyetni parlamentin, ju mbani takime të  fshehta me kabinetin e qeverisë? - Dhe për një njeri i cili nuk do t’i bëjë asnjë të keqe askujt, i cili asnjëherë nuk ka bërë ndonjë të keqe. Unë do të vijë në Zvicër, dhe para se të vijë në Zvicër ju mund të bëni aq shumë dëm për mua sa ju mund të menaxhoni.

            Unë mund të shoh prej pyetjeve tuaja... kjo është arsyeja pse unë dua t’i shoh pyetjet vetëm pesë minuta para se të vijnë për t’iu përgjigjur atyre: në pyetjet tuaja ju e tregoni mendjen tuaj.

            Kështu që bëni sa ma shumë dëm që mundeni. Krijoni atmosferë se “njeriu është i rrezikshëm: është e lehtë atë për ta lejuar brenda, por do të jetë shumë e vështirë për ta përzënë atë jashtë.” Unë po kënaqem në tërë këtë skenë.

            Duke shikuar në pyetjet tuaja nuk do ta kaloj asnjë pyetje të vetme për arsyen e thjeshtë se duhet t’ju jepen sa më shumë goditje që është e mundur, kështu që pa asnjë ndjenjë fajësie ju mund të ktheheni mbrapa dhe të vazhdoni të shkruani kundër meje. Dhe ju mund të shpikni, ju mund të thoni gënjeshtra... të gjithë gazetarët e verdhë janë duke e bërë këtë. Pyetjet tuaja tregojnë se ju jeni një gazetar i verdhë.

            Këto pyetje nuk janë filozofike, këto pyetje nuk janë religjioze, dhe këto pyetje nuk kanë lidhje me misticizmin e jetës. Ju mendoni se me pyetjet tuaja do të më zini. Po gaboni. Përmes pyetjeve tuaja, unë po ju zë juve.

            Dhe unë shpresoj se atëherë, kur unë jam në Zvicër, ju nuk do të jeni të strukur. Ju duhet të vini përsëri me pyetjet më të këqija që mund t’i gjeni - dhe herën tjetër kur të vijë unë nuk do të shikoj në pyetjet tuaja, sepse tani ajo është e vendosur që unë mund të them ndonjë gjë që unë dua të them.

            Pyetja e njëzet

            Kur keni dëgjuar për herë të parë për ekzistimin e Zvicrës?

            Në çfarë mënyre është kjo e rëndësishme? Kam dëgjuar për të para katërqind e katër vjetësh apo para katërmijë e katër vjetësh para se të linde Jezu Krishti – me 1 Janar, e hënë, në ora gjashtë në mëngjes. U krijua para syve të mi, unë jam i vetmi dëshmitar.

            Pyetja e njëzetenjëtë

            A e dini emrin e një heroi kombëtar zviceran?

            A keni shumë heronj? Një vend i cili nuk ka qenë në luftë për njëqind e dyzet vjet nuk mund të ketë heronj. Heronjtë janë lindur nga lufta, pa luftë nuk ka heronj – vetëm nëse ju nuk i llogaritni heronjtë si yjet e filmit, pop këngëtarët, kampionët e futbollit, boks idiotet. Unë nuk i llogaris ata si heronj.

            Dhe unë e respektoj Zvicrën që nuk ka heronj lufte; thjesht vetëm qeniet njerëzore janë të mjaftueshme. Kush ka nevojë për një hero? Çka do të bëni me një hero?

            Adolf Hitler në autobiografinë e tij ka shkruar: “Lufta më e madhe, është ajo që krijon heronj më të mëdhenj.” Natyrisht ai dëshironte ta ketë luftën më të madhe, dhe deri më tash ai ka qenë heroi më i madh. Ju mund ta urreni atë; por kjo s’ka lidhje… Ai arriti ta krijojë luftën më të madhe në botë; tash vetëm Ronald Regan mund ta mundë atë - dhe unë mendoj se ky aktor kauboj do ta mundë atë. Ai me siguri vlon përbrenda për ta shkruar në histori emrin e tij me shkronja të arta. Por ai duhet ta mbaj mend se pas lutës së tretë botërore nuk do të ketë histori nuk do të ketë hero dhe nuk do të ketë njerëzim. Adolf Hitler do të jetë heroi i fundit. Tash nuk ka asnjë mënyrë për ta humbur atë.

            Zvicra është përplot me njerëz të mirë, njerëz të bukur, që jetojnë qetë dhe në heshtje – është vend me kriminalitet më të ulët. Mos më pyetni për heronjtë; unë më përpara do të kisha thënë se Zvicra është shtet hero në mesin e shteteve.

            Pyetja e njëzetedytë

            A e dini emrin e ndonjë zvicerani të njohur?

            Do të duhet për të më pyetur për emrat e sannjasinve të mi – ata janë të vetmit zviceran të famshëm. Tash për tash po më kujtohet vetëm një emër sepse ai është një linjë lidhëse në mes meje dhe sannjasinëve zviceran. Emri i tij është Pragjan. Unë mendoj vetëm për njerëzit e mi.

            Pyetja e njëzetetretë

            A jeni njohur me paranë e Zvicrës

            Unë nuk jam njohur me asnjë para. Unë nuk kam prekur të holla për tridhjetë vjet. Njerëzit e mi për të gjitha kujdesen për mua. Unë nuk kam as xhep në mantelin tim. Kur i kam thënë rrobaqepësit tim para tridhjetë vjetësh për të parën herë: “Mos m’i bëj xhepat”, ai më tha: “Çfarë po thua? E kur të duhet t’i mbash parat apo diçka tjetër, ku do t’i mbash?”
            I thashë: “Prej tash paraja është e vdekur për mua.”            

            Ai tha: “Ti je i çmendur dhe po më çmend edhe mua. Paraja është e vdekur? Por xhepi është i padëmshëm; le të mbesin aty sepse rastësisht ndoshta do të ketë nevojë të mbash diçka aty.” Unë i thashë: “Jo.”

            Për tridhjetë vjet unë nuk kam prekur para. Për pesë vjet sa kam qenë në Amerikë unë nuk e kam parë edhe një dollar të vetëm. Nuk ka nevojë. Unë kurrë nuk kanë blerë ndonjë gjë, unë kurrë nuk kanë shkuar në ndonjë dyqan. Njerëzit e mi më donë, unë i dua ata; ata e kuptojnë se çfarë janë nevojat e mia - të cilat nuk janë shumë - dhe ata të kujdeset për mua. Edhe para se të ndjej nevojë për diçka, diku ndonjë sannjasin veç e ka ndjerë atë.

            Kur erdha këtu njëri prej sannjasinëve të mi, Prem Hasja, ishte brengosur sepse të gjithë orët e mia sannjasinët m’i kishin dhuruar – unë atyre iu kam dhënë një besim, unë nuk posedoj asgjë – kanë qenë të plaçkitura nga qeveria amerikane. Ai ishte brengosur se mund të mbes pa orë. Mua me të vërtetë nuk më nevojitet ora; dikush mund të më zgjoj, dikush mund të më thotë: “Eja tash të ligjërosh…”; se kur do ta përfundoj ligjërimin varet prej fshikëzës sime. Kur ajo bëhet e padurueshme si varfëria, dëlirësia, devotshmëria, atëherë unë e përfundoj atë. Kam ardhur pa orë… dhe menjëherë dikush ishte i gatshëm me një orë.

            Kur jeni në komunikim të thellë çdo gjë që ju duhet menjëherë ndjehet nga njerëzit të cilët ju duan. Ajo që ju duhet është aty… dhe ata menjëherë përpiqen ta rregullojnë atë. Ekzistenca është kujdesur për mua, dhe për tridhjetë vjet përvojë është dëshmuar se besimi im në ekzistencë është absolutisht i drejtë. Mua kurrë nuk më ka munguar asgjë. Unë kurrë nuk kam qenë në situatë ku diçka më duhej e ajo të mos jetë aty.

            Unë nuk di asgjë për paranë e Zvicrës, dhe nuk mendoj se do të di ndonjëherë diçka për paranë zvicerane. Unë do të jem në Zvicër; e për para unë nuk do të brengosem, njerëzit e mi do të kujdesën për të. Ju nuk duhet të brengoseni për këtë.

            Vazhdon...

 (1)    (2)    (3)    (4)              (6)