Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (2)

Kapitulli i nëntëmbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Më kujtua një tregim i vjetër i hebreve.

            Kjo është thënë në Dhiatën e Vjetër që Perëndia shkatërroi dy qytete, qytetet e mëdha, Sodoma dhe Gomora, sepse ata bënin perverse seksuale. Aty kishte homoseksualitet, aty kishte lesbianisëm, njerëzit çiftoheshin me kafshët. Seksi me kafshët është quajtur marrëdhënie seksuale anormale për shkak të Sodomës, qytetit Sodoma. Perëndia u bë aq i inatosur se ai i shkatërroi të dy qytetet.

            Në judaizëm ekziston një rrymë e vogël – e cila me të vërtetë është diçka e mrekullueshme – e mistikëve rebelues të quajtur Hasid. Hasidët e shohin se është absolutisht e shëmtuar që Zoti duhet të jetë i zemëruar, duhet të jetë  destruktiv dhe violent, që Zoti të jetë i aftë të ndryshojë mendjen e njerëzve të tij. Kjo e dëshmon impotencën absolute të rolit të Zotit, dhe e dëshmon atë si një diktator.

            Hasidët kanë krijuar një tregim tjetër që nuk është përfshirë në shkrimet hebraike, sepse për Hasidët mendohet se janë njerëz rebelues. Ata janë; ata kanë mënyrën e tyre të të shpjeguarit të gjërave. Ata gjithashtu thonë se këto dy qytete janë bërë aq perverse saqë Zoti kishte vendosur t’i shkatërroj ato. Por një Hasid, një mistik i madh, jetoi në njërin prej këtyre qyteteve. Ai shkoi tek Zoti dhe i tha: “Para se të vendosni ju duhet të më përgjigjeni në disa pyetje.”

            Mistiku pyeti: “Në Gomora ka njëqind mijë njerëz, dhe e njëjtë është popullata e Sodomës. Por unë e di se çdo qytet ka njëqind njerëz shumë të mirë, dhe ju do t’i shkatërroni të dy këto qytete. Po në lidhje me këta njëqind njerëz të mirë në çdo qytet? Dyqind njerëz të mirë për të cilët ju s’keni asgjë kundër do të shkatërrohen për shkak të tjerëve që kanë bërë akte perverse. Kam menduar se Zoti është i mëshirshëm dhe ai s’do ta shkatërronte asnjë njeri të mirë. Cila është përgjigja juaj?

            Perëndia tha: “Nëse është e vërtetë se ka njëqind njerëz të mirë në çdo qytet, atëherë unë nuk do t’i shkatërroj. Njëqind njerëz të mirë janë shumë më të rëndësishëm se sa e tërë shumica e njerëzve pervers.”

            Mistiku i tha: “Pyetja ime e dytë është që në të vërtetë atje nuk janë njëqind njerëz të mirë, por janë dhjetë njerëz në çdo qytet, por a mendoni se kuantiteti duhet të jetë shumë më i rëndësishëm se kualiteti? Ju jeni të gatshëm ta ruani qytetin për njëqind njerëz; ju jeni të gatshëm ta ruani edhe për dhjetë njerëz apo jo?”

            Pikërisht ai ka ngritur një pyetje jashtëzakonisht të rëndësishme: edhe në sytë e Zotit, se a është kuantiteti më i rëndësishëm se kualiteti?

            Zoti tha: “Nëse është e vërtetë se dhjetë njerëz në çdo qytet janë njerëz të mirë unë do të ruaj ato qytete. Unë nuk mërzitem për kuantitetin, i rëndësishëm është kualiteti.”

            Mistiku i tha: “Atëherë kam ardhur deri tek pyetja e fundit dhe reale. Aty është vetëm një person i mirë, e ai jam unë. Gjashtë muaj jetoj në njërin qytet dhe gjashtë muaj tjerë në qytetin tjetër. Çfarë është vendimi juaj?”

            Dhe Hasid i tha Zotit të ndryshojë vendimin e tij. Gomora dhe Sodoma kurrë nuk u shkatërruan. Një njeri i vetëm kundër dyqind mijë njerëzve pervers  ka një forcë të caktuar e cila është shumë më superiore ndaj çdo force tjetër. Kjo është për keqardhje përse çifutët nuk i pranojnë mistikët Hasid; ata janë elita e njerëzve që judaizmi ka krijuar. Asgjë nuk mbetet në judaizëm nëse Hasid largohet nga judaizmi. Atëherë e tëra mbete bërllok – rabinë dhe bërllok!

            Por Hasidët janë njerëzit më të mëdhenj që kanë ecur në tokë. Vetëm shikoni në këtë një Hasid i cili e mund Zotin me argumentin e thjesht dhe i shpëton dyqind mijë njerëz. Dhe argumenti i tij në esencë është shumë fundamental. Ky është argumenti im.

            Unë nuk po mërzitem për armët e tyre nukleare. Le të vazhdojnë ata me grumbullimin e tyre. Bashkimi Sovjetik, Amerika dhe kombet tjera të çmenduar mund t’iu bashkohen atyre gjithashtu. Unë nuk po brengosem për ta. Shqetësimi im është të krijoj një cilësi të vetëdijes në mijëra njerëz në mënyrë që ekzistencës t’i pëlqejë që vetë t’i mbrojë ata. Ekzistenca është e mëshirshme. Dhe unë tashmë kam mjaft njerëz. Nuk ka armë nukleare që do të mund ta thyente shpirtin e tyre, asnjë armë nukleare s’mund ta vras dashurinë e tyre, asnjë armë nukleare s’mund ta vret mirësinë e zemrës së tyre. Ekzistenca është në anën time, jo në anën e Ronald Reganit. Nuk do të ketë asnjë luftë të tretë botërore.

            Pyetja e katërt

            Çfarë mendoni për njerëzit të cilët i lëshojnë sannjasinët?

            I dua ata, ashtu siç i kam dashur ata gjithmonë. Sannjas është vetëm një formalitet, kjo nuk ka rëndësi. Ata nuk mund të më lënë mua; unë do t’i ndjekë ata në netët e tyre, në ëndrrat e tyre, në zemrat e tyre. kështu që braktisja e sannjasinëve nuk është me rëndësi. Unë nuk i kushtoj kurrfarë respekti riteve dhe formaliteteve.

            Unë e di një gjë: kur dikush është këtu me mua, unë e bëj një shteg në zemrën e tij të cilës ai mund të jetë absolutisht i pavetëdijshëm. Ai mund t’i lë sannjasinët, por unë do të jem me të. Unë jam i shpërndarë në të gjithë njerëzit e mi; ata janë shtëpia ime. Kështu që unë do ta dua çdokënd që i lëshon sannjasinët saktësisht siç i kam dashur unë ata derisa kanë qenë sannjasinë – fare nuk ka ndryshim.

            Dashuria kurrë nuk varet nga formalitetet.

            Pyetja e pestë

            Për shumicën, kjo turne botërore duke si një fillim i ri. A mund të komentoni këtë fazë të re të punës suaj?

            Ky është një fillim i ri. Kjo do të thotë se tani kam mjaft njerëz në botë dhe unë jam duke e bërë të pamundurën për kombet të më lejojnë të qëndrojë aq sa duhet kudo. Unë dua të jem vazhdimisht në rrugë. Unë jam pak dembel, kështu që unë kam nevojë për mbështetjen e kombeve të më deportojnë, e jo të më lënë të qëndroj kudo. Natyrisht unë do të shkoj nëpër botë, duke takuar njerëz të mi sa më shumë.

            Dhe unë kam njerëz çdokund. Madje edhe nëse ata nuk më lejojnë të hy në shtet, unë mund t’i takoj njerëzit e mi jashtë shtetit, në aeroporte.

            Pyetja e gjashtë

            Duke e parë punën e mediave, krijohet menjëherë përshtypja se njeriu dëshiron të jetë i manipuluar. Pse njeriu dëshiron të jetë i mashtruar?

            Njeriu është i sëmurë, dhe nga sëmundja e tij lindin shumë probleme. Pasi që është i sëmurë atij nuk do t’i pëlqente të jetë i injoruar; atij do t’i pëlqente të jetë i shfrytëzuar, të jetë i mashtruar, të jetë i gënjyer – por jo i injoruar. Atij do t’i pëlqente të jetë i manipuluar kështu që ai mund të mendojë: “Njerëzit kanë nevojë për mua.”

            Ekziston një nevojë e madhe për të gjithë të jenë të nevojshëm. Ajo zhduket vetëm kur sëmundja juaj zhduket. Kur ju jeni me të vërtetë të ndritur, plotësisht të vetëdijshëm, atëherë nuk ka nevojë me qenë i nevojshëm, përndryshe njeriu do të pranojë çdo gjë.

            Unë kam qenë profesor në një universitet. Isha duke ndenjur me dekanin një ditë kur huri një vajzë në zyrë, një vajzë e diplomuar. Ajo u ankua tek dekani për një student i cili vazhdimisht e ngacmonte atë, duke i shkruar letra asaj, duke qëndruar në mes të rrugës kur ajo vinte në fakultet, apo shkonte në shtëpi.

            Dekani i tha: “Do ta thërras atë dhe do t’i tregoj se si të sillet, mos u mërzitni.”

            Unë i thashë: “Prit. Para se t’i tregosh atij djali se si të sillet do të doja ta pyes këtë vajzën për disa gjëra, e mandej dua ty të të pyes disa gjëra.”

            Ai tha: “Mua?”

            I thashë: “Po. Ti vetëm prit. Së pari dëgjo se çfarë po ndodhë në mes meje dhe vajzës.” Unë i thashë vajzës: “Bëhu e sinqertë, a nuk je kënaqë në këtë?”

            Ajo u dukë e zënë ngushtë, por ajo ishte me të vërtetë vajzë e sinqertë dhe ajo tha: “Ndoshta ju keni të drejtë. Më vjen keq që jam ankuar. Unë jam kënaqë në atë.”

            Dekani tha: “Çka?”

            Unë i thashë: “Ti vetëm rri i qetë. Numri yt do të vijë.”

            E pyeta vajzën: “Vetëm një gjë: nëse askush nuk të gjuan guralec, askush nuk të shkruan letra, askush nuk e shkruan emrin tënd në dërrasë të zezë, askush nuk të pengon në rrugë, askush nuk merr ndonjë vëmendje nga ty… a do të ishe e lumtur? Unë mund ta bëj këtë ujdi.”

            Ajo tha: “Jo, s’do të isha e lumtur. Unë e di se ka vajza që janë krejtësisht të mjera për arsyen e thjesht se asgjë nuk po ndodhë në jetën e tyre, askush nuk merr ndonjë vëmendje të tyre. Ato janë duke vdekur. Madje unë e njoh një vajzë e cila i shkruan letra vetes, vetëm për t’i treguar njerëzve se dikush po i shkruan edhe asaj letra.

            Dekani tha: “Çfarë jam duke dëgjuar?”

            I thashë: “Ti vetëm rri i qetë, numri yt ende s’ka ardhur.” Kështu që e pyeta vajzën: “A donë që ai djalë të jetë i thirrur apo jo?”

            Ajo tha: “Jo.”

            Mandej i thashë: “Bëhu humane, bëhu e kuptueshme. Ai djalë të do; a e do ti atë apo nuk e do?”

            Ajo tha: “Për këtë nuk kam menduar kurrë, por unë i pëlqej atij.”

            Mandej unë i thashë: “ Ti mund të vazhdosh dhe t’i pëlqesh atij pak më mirë, kështu që ai s’do të ketë nevojë të bëj kurrfarë të keqe. Dhe bëhu e guximshme… vetëm simpatia nuk mjafton, dashuroje atë.”

            Dhe dekani prapë deshi të thotë diçka. I thashë: “Ti vetëm rri qetë.”

            Ai tha: “ Por nuk mund të hesht. Ti po i mëson studentët ta duan njëri tjetrin.”

            Unë i thashë: “Ti a po kërkon nga unë që t’i mësoj ata se si duhet ta urrejnë njeri tjetrin?” I thashë vajzës: “Ti tash mund të shkosh sepse unë kam për të biseduar me dekanin.”

            Dhe kur ajo shkoi e pyeta dekanin: “Vetëm kujtohu kur ke qenë i ri dhe ke qenë në fakultet, çfarë ka qenë situata? A e ke dashuruar ndonjë vajzë apo jo? Tash je gjashtëdhjetepesë vjeç, bëhu i sinqertë dhe i ndershëm. A mendon ende për ndonjë femër apo jo?”

            Ai tha: “Oh Zoti im! Kurrë nuk kam menduar se do të merrem në pyetje nga një profesor i imi.”

            Unë i thashë: “Ti vetëm përgjigju mua, përndryshe do të thërras mbledhjen e tërë universitetit – gjithë profesorëve dhe studentëve – dhe ti do të duhesh të përgjigjesh para të gjithëve. Kështu që këtë përfundoje vetëm para meje; përndryshe ti do të jesh në telashe.”

            Ai tha: “Unë veç jam në telashe. Ti e çove atë vajzë me mesazh që ta dashuroj atë djalë – dhe ti nuk e di se ai djalë është djali im! Dhe tash ti po më mëson mua, po e korrupton tërë familjen time. Unë kam grua, kam fëmijë… unë nuk ta thashë para asaj vajze se ai djalë është djali im – dhe unë nuk pata mundësi të ta them sepse ti nuk më lejove të flas!”

            Unë i thashë: “Vetëm kujtoje rinin tënde personale. Vetëm kujtoje pikërisht tash, edhe pse ti je gjashtëdhjetë e pesë vjeç, dashuria nuk plaket kurrë. Dhe mos u frikëso: unë nuk do t’i tregoj askujt për ty.”

            Ai tha: “Kjo është e vërtetë. Dashuria kurrë nuk plaket. Unë ende mendoj nganjëherë kur e shoh femrën të cilën, nëse nuk do të isha martuar, do ta kisha zgjedhur këtë femër. Dhe aq sa gruaja ime është e shqetësuar, ti e di, ajo është vetëm një lloj i dënimit të përjetshëm. Unë e harmonizoj veten time në përputhje me filozofinë indiane se ajo duhet të jetë për shkak të veprimeve të mia të këqija në jetën time të shkuar që e kam marrë këtë grua. Tash në njëfarë mënyre kam durim për vuajtje.

            Unë i thashë: “Ti e ke marrë këtë grua sepse nuk ke pas mjaft guxim t’i thuash babait tënd se ti e do një tjetër grua ne të cilën je i dashuruar.

            Ai tha: “Si ia arrite të dish këtë?”

            Unë i thashë: “Kam biseduar me babin tënd gjithashtu. Ne jemi shokë të mirë; ne takohemi për çdo ditë në shëtitjen mëngjesore. Ai s’ka se çfarë të bëj dhe kënaqet në bisedë. Kështu një ditë duke biseduar ai më ka thënë: ‘Ai është bërë dekan por ai nuk ka guxim. Ai ishte i dashuruar në një vajzë por ai ende nuk e thotë këtë. Ne ia kemi aranzhuar martesën me një tjetër grua sepse ajo ka sjellë shumë para, diamante, ari, stoli, shtëpi njëkatëshe, dhe një automobil  si prikë e saj.’

            “Kështu që kjo nuk është veprim i jetës së shkuar nga e cila ti vuan – ti vuan nga frika – dhe jo vetëm që ti vuan nga frika… Dhe gruaja tjetër që ti e ke dashtë ka mbetur e pamartuar për shkak se s’ka mund të dashuroj askënd tjetër përveç teje. Unë e njohë edhe atë gjithashtu.”

            Ai tha: “Ti je i rrezikshëm, ti di aq shumë për mua. Vetëm hesht. Bëhu i sjellshëm ndaj meje dhe mos i trego askujt asgjë.”

            Unë i thashë: “Unë kurrë s’do t’i tregoj asgjë askujt, por sa i përket interesimit të fjalimeve publike unë nuk mund të premtoj. Unë nuk do ta përmend emrin tënd, por do të vazhdoj të flas për këtë.”

            Njeriu dëshiron të jetë i nevojshëm, të jetë i dashur, të jetë i respektuar, të jetë i pasuar, të jetë i lavdëruar. Një mijë dëshira… dhe kur këto nuk plotësohen ai është i gatshëm për gjithçka. Edhe manipulimin do ta pranojë, të paktën e bënë të ndjehet i gjallë. Edhe mashtrimin do ta pranoj; të paktën fiton ndjenjën se dikush merr vlerësim nga ai. Kjo është një botë shumë e çuditshme. Kur njerëzit nuk mund të marrin gjënë e vërtetë, atëherë ata do të jenë të gatshëm për çdo gjë si zëvendësues. Kur ju nuk mund të merrni dashuri, ju jeni të gatshëm ta pranoni simpatinë si një zëvendësues. Simpatia nuk është zëvendësuese.

            Në Indi është një tregim i vjetër.

            Një grua e varfër, blen një byzylyk të bukur – në të ishte i tërë fitimi i saj i jetës – një byzylyk ari. Dhe ajo shkonte nëpër qytet duke bërë shumë zhurmë: dikush duhet ta vërej byzylykun në dorë, dikush duhet të pyes: “Aha! Sa byzylyk të bukur që paske. Ku e ke marrë atë? Vetëm një grua e varfër… ju nuk mund të jeni të rreptë ndaj saj. Por askush nuk e pyet atë – sepse kush mërzitet për lypsarët, për të varfëritë. Njerëzit madje as vëmendje nuk do t’iu kushtojnë atyre. Kur shërbëtori kalon nëpër dhomën tuaj, ju madje as nuk do të mendoni se dikush kaloi.

            Pas përpjekjes tërë ditore ajo kishte dështuar dhe ajo kishte vërë zjarr në kasollen në të cilën ajo kishte jetuar. I gjithë fshati ishte mbledhur dhe ajo i kishte rrah gjokast e saj duke thënë: “Unë përfundova, shtëpia ime mori fund.”

            Në atë moment një grua tjetër e pyet: “Oh Zot! Ku e more këtë byzylyk kaq të bukur?”

            E gruaja e varfër i thotë: “Po të më kishe pyetur më herët do të kishe mundur të ma shpëtosh shtëpinë.”

            Ajo dogji shtëpinë vetëm për të marrë vëmendjen. Njerëzit do të tubohen, atyre do t’iu vije keq, dhe ndoshta dikush do t’i kushtojë vëmendje byzylykut të saj. Kjo do të duket e çuditshme që njerëzit do të donin të jenë të shtypur, njerëzve iu pëlqen të jenë të manipuluar, njerëzve iu pëlqen të jenë të mashtruar, të gënjyer; por e gjithë kjo është njerëzore. Kjo është për shkak se ata nuk kanë marrë atë që ata donin dhe që ata kanë rënë dakord për këto gjëra të shëmtuara.

            Ky është një koment tragjik dhe trishtues për shoqërinë tonë: ne nuk po kujdesemi për njerëzit, ne nuk kemi respekt për njerëzit, ne nuk jemi në dashuri me njerëzit. Edhe pse është një turmë e madhe, më e madhja që ka ekzistuar në botë – pesë miliardë njerëz – secili ende është i vetmuar, i vetëm në turmë.

            Vazhdon...

(1)               (3)     (4)     (5)     (6)