Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO  

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (6)

Por ka njerëz të cilët këtë e bëjnë për shkak se femrat duken të bukura; ata mendojnë se edhe ata do të duken bukur. Por femra duket e bukur në sytë e mashkullit, prej hormoneve të mashkullit. Femra ka sy të ndryshëm, dhe hormone të ndryshme. Pa mjekër dhe mustaqe ju nuk do të dukeni të bukur për të. Ajo ndoshta ju toleron shkaku i modës, por nëse e kupton se çfarë ju po provoni të bëni, ajo nuk do t’ju toleroj më. Asnjë grua nuk duhet ta pyet burrin e vetë për ta shkurtuar mjekrën apo rruar mustaqet, sepse me rruamjen e mjekrës dhe mustaqeve ai humbë diçka nga burrëria e tij.

            Pyetja e gjashtë

            Ju njëherë keni thënë se sanjasinët duhet të çojnë dashuri me mikeshat e tyre. A vlen kjo akoma?

            Kjo është më valide se çdo gjë që ka qenë. Unë jam kundër martesës. Martesa është një prej sëmundjeve e cila njerëzimin e ka torturuar prej shekujsh. Kjo s’ka dhënë asgjë, por ka marrë shumë.

            Ideja ime është se familja duhet të zhduket. Familjes i ka skaduar afati. Njerëzit duhet të jetojnë në komuna – pesë mijë njerëz jetojnë së bashku. I tërë fshati bëhet komunë. Askush nuk martohet me askendin, por personin të cilin e doni, jetoni me të. Nuk ka arsye që ligji të futet në mes juve dhe të dashurit tuaj. Polici, gjyqtari, ofiqari, prifti e kisha… përse i tërë ky bisht?

            Mjafton dashuria!

            Ky bisht është zbuluar sepse njerëzit janë bërë të vetëdijshëm: sot mund të jeni të dashuruar në dikë nesër dashuria mund të zhduket. Të gjitha gjërat e vërteta ndryshojnë; vetëm gjërat e pavërteta nuk ndryshojnë kurrë.

            Nëse dashuria juaj është bërë prej plastike, ajo nuk do të ndryshojë; por nëse është bërë prej trëndafili, kjo do të ndryshojë. E dashuria është si trëndafil i lulëzuar. Në mëngjes është aq i bukur, dhe duket se është i pavdekshëm; i shkëlqyeshëm në diell me pikat e vesës mbi të, duke vallëzuar në puhizë, duke e shpërndarë aromën e vet, duket sikur do të qëndrojë ashtu përgjithmonë. Por në mbrëmje petalet bien në tokë, dhe trëndafili zhduket.

            Ekzistenca në mënyrë konstante e ndryshon rrjedhën.

            Ideja e permanentes është produkt i mendjes së njeriut. Të bësh dashurinë permanente ka qenë një prej krimeve më të mëdha. Nuk mund ta bëni këtë; nuk mund ta bëni lulëzimin e trëndafilit të përhershëm. Për ta bërë dashurinë permanente është zbuluar martesa; për ta bërë dashurinë permanente është zbuluar ligji, për ta mbajtur këtë premanecë, divorci apo ndonjë ndryshim tjetër janë gjykuar. Njerëzit të cilët kanë jetuar tërë jetën së bashku kanë respekt të caktuar, askush nuk e di agonin e brendshme të tyre.

            Unë kam dëgjuar për një çift të cilët kanë qenë të njohur në qytet si çifti më i mirë. Ata kanë jetuar për pesëdhjetë vjet bashkë, dhe askush nuk kishte dëgjuar diçka kundër këtij çifti. Dukej sikur dashuria e tyre të jetë e amshueshme.

            Miqtë e tyre ishin tubuar për ta kremtuar pesëdhjetëvjetorin e martesës së tyre. Të gjithë kremtonin, por ata ishin befasuar sepse burri mungonte. Dikush kishte dalë jashtë. Burri kishte qenë i ulur në kopsht pranë një peme, shumë i pikëlluar. Shoku e kishte pyetur: “Çfarë ka ndodhë? Të gjithë ne po e kremtojmë pesëdhjetëvjetorin e martesës sate, e ti po rri i pikëlluar këtu.”

            Burri i thotë: “Ekziston arsyeja. Para pesëdhjetë vjetëve kam shkuar tek avokati dhe jam interesuar për divorc. Ai më ka thënë: "Në këtë shtet kjo nuk është e mundur, e nëse provon do t’i kalosh pesëdhjetë vjet në burg." Dhe tash po mendoj, po të mos e kisha dëgjuar atë njeri sot do të isha i lirë. Për pesëdhjetë vjet kam qenë në burg.

            Ai avokat ka vdekur, se përndryshe e kisha vra. Ai idiot më ka bërë frikacak; përndryshe, unë do të kisha kremtuar, vallëzuar, sepse do të kisha dalë nga burgu. Kështu duket se për mua s’ka vend diku tjetër përveç vdekjes.”

            Çfarë ndodh? Njerëzit dashurohen. Ata nuk janë shtirur; kjo ka qenë e vërtetë në atë çast, dhe në atë moment intensiv ata fillojnë të premtojnë: “Do të dua përgjithmonë”, dhe nëse keni lindur diku në Indi apo në pjesën lindore të globit, njerëzit shpesh premtojnë: “Unë do të dua për shumë e shumë jeta që do të vijnë.” Intensiteti i dashurisë në ato çaste i bënë ata të premtojnë, duke mos ditur se çfarë do të sjellë e nesërmja.

            Njeriu i arsyeshëm kurrë nuk premton, sepse nuk mund të thotë se çfarë do të ndodh në momentin tjetër? - Unë mund të jem i vdekur.

            Dhe kur janë martuar…Askujt nuk i ka ra ndërmend për askënd. Madje edhe nëse dikush ka bërë diçka për ju, do të ishte aq e vështir të gjendet për atë apo për ate në mesin e pesë miliard njerëzve në planetë që tërë jetën e tyre të shkojnë në kërkim! Derisa ju t’i gjeni ata, jeta do t’ju rrëshqet nga dora.

            Kam dëgjuar prej një femre e cila ka thënë se kishte mbetur e pamartuar, sepse ajo kishte kërkuar burrë të përkryer. E ajo ka kërkuar e ka kërkuar…

            Shoqja me të cilën ajo ishte shoqëruar e kishte pyetur: “A ke gjetur burrë të përkryer?”

            Ajo ishte përgjigjur: “E kam gjetur njërin, por ai kërkonte grua të përkryer.”

            Takimi në plazh, takimi në disko, vallëzimi, është tjetër gjë. Të dashurohesh është e lehtë, por të qëndrosh pranë burrit apo gruas njëzet e katër orë në ditë është krejtësisht diçka tjetër. Tek atëherë ju do ta mësoni realitetin. Në atë që ju jeni dashuruar ka qenë maskë. Ju jeni shtirur se jeni më të mirët; ajo është shtirur se ju jeni më të mirët për të – por ju nuk mund të shtiren njëzet e katër orë në ditë, vit pas viti. Herët a vonë ju do të filloni ta shihni realitetin e personit dhe së bashku t’i thyeni iluzionet. Në ato momente martesa i ndalon të ndahen, religjioni i ndalon të ndahen, qeveria i ndalon të ndahen. Burim i problemit janë fëmijët: nëse ata ndahen çfarë do të bëhet me fëmijët? Obligimi i tyre ndaj fëmijëve i ndalon ata të ndahen.

            Mendimi im është se thjesht familja duhet të zhduket, njerëzit duhet të jetojnë në komuna. Aty nuk duhet të ketë martesë, kështu që s’do të ketë kurrfarë mundësie për divorc. Njerëzit do të jetojnë së bashku derisa ta ndjejnë dashurinë dhe derisa ajo të jetë gjallë. Në momentin kur ata e shohin se dashuria po tretet, është koha të largohen – dhe largohen me miqësi, largohen me falënderim për të gjitha ato momente të cilat i keni përjetuar në të shkuarën; largohen si miq.

            Sa i përket fëmijëve, komuna duhet të kujdeset për fëmijët. Çdokush që është pjesë e komunës duhet t’i kontribuojë komunës, pavarësisht se a kanë fëmijë apo jo. Të gjithë fëmijët janë të komunës.

            Kjo do t’ju jap fëmijëve gjithashtu përvojë të begatshme: aq shumë axhallar, aq shumë teze. Ata nuk do të marrin atë që psikologët e quajnë fiksim, fiksimi i babit, fiksimi i nënës. Çdo djalë fiton fiksimin nënë sepse ai ia ka mund ta njoh vetëm një grua dhe ai është fiksuar në atë ide të gruas. Dhe tërë jetën e tij, pavetëdijshëm, ai është në kërkim të gruas së njëjtë.

            Ai nuk shkon ta gjej atë. Ai ka dashtë të çojë dashuri me nënë e tij; ajo ka dashtë të çojë dashuri me babën e saj. Por, pasi që kjo ka qenë e pamundur, ata tash jenë kë kërkim të nënave dhe baballarëve të tyre. Ju nuk mund t’i gjeni ata; ekzistenca nuk krijon njerëz të njëjtë, ajo gjithmonë krijon njerëz të veçantë.

            Kështu burri duke shikuar që në gruan e tij ta gjej nënë e vet, ai nuk mund ta gjej atë; gruaja duke shikuar në burrin e saj ta gjej babanë e vet, nuk mund ta gjej atë – dhe te dytë mbesin të dëshpëruar. Psikologët thonë: nëse ne mund t’i japim fëmijës përvojat e begatshme të shumë njerëzve, ai nuk do të ketë fiksime. Ai do të ketë disa ide mbi atë se çka është femra, por idetë do të jenë të paqarta dhe kjo do të jetë mundësi për të ta përshtat se atij çdo grua i pëlqen, apo që çdo mashkulli femra i pëlqen. Ajo ka njoftuar aq shumë axhallar, të cilët të gjithë e kanë dashtë. Dhe mbanë mend, axhallarët janë shumë më të dashur se baballarët, tezet janë shumë më të dashura se nënat - sepse ata nuk duhet t’i durojnë problemet dhe telashet e juaja.

            Në TALMUND Zoti iu thotë njerëzve: “Unë nuk jam axha juaj, unë nuk jam person i mirë; unë jam Zot shumë xheloz.” Ajo që është e rëndësishme këtu është deklarata e tij: “Unë nuk jam axha juaj; unë jam ati juaj.”

            Nëse komuna merr përgjegjësinë për rritjen e fëmijëve, fëmijët nuk do të bëhen barrë për njerëzit. Ju mund t’i takoni ata, ata do të mund të vijnë t’ju takojnë juve. Ata do ta shohin vetëm bukurinë tuaj, dashurinë tuaj. Ata nuk do ta shohin nënën që e ngacmon babanë; ata nuk do ta shohin babanë që e rrah nënën; ata nuk do ta shohin nënën që i hedhë gjërat, që i thyen pjatat… dhe që gjuhen me jastëk.

            Fëmija nuk do t’i shoh të gjitha ato skena të shëmtuara, dhe ai s’do të ketë idenë se këto gjëra mund të bëhen. Në jetën e tij, ai nuk do ta përsëritë, sepse nuk ka koncept të asaj.

            Nëse nuk ka martesë, xhelozia zhduket automatikisht – e cila thuajse është gjithmonë kancer i shpirtit. Çdo burrë është xheloz, çdo grua është xheloze, dhe xhelozia është helm i pastër; ajo e shkatërron dashurinë e juaj. Ju njëri tjetrin e xhelozoni. Atë që kemi bërë deri më tani nuk ka qenë bekim i njerëzimit. Gjërat duhet të ndryshojnë rrënjësisht.

            Pyetja e shtatë

            Kur keni qenë në Himalaje ju i keni thënë sanjasinëve tuaj të qëndrojnë në shtëpi, pa vizitor, pa komente. A nuk është përgjegjësi për ju kur qindra sanjasinë do të vijnë tash në Kretë? 

            Kjo është kënaqësia ime

            Në Indi i kam thënë sanjasinëve të mos vijnë në Kulu Manali sepse ne kemi dashtë të blejmë shtëpi dhe tokë në Kulu Manali, dhe nëse mijëra sanjasinë kishin filluar të vijnë, përnjëherë njerëzit konservator do të kishin filluar nga paniku të protestojnë. E politikanët gjithmonë shikojnë në ndonjë mundësi…

            Ato ditë nuk kam qenë me sanjasinët e mi, nuk kam folur me ta, nuk kam shikuar në sytë e tyre, nuk i kam shikuar fytyrat e tyre, nuk i kam dëgjuar qeshjet e tyre, kam ndjerë se nuk po ushqehem.

            Kështu që kjo nuk është përgjegjësi, ky është bekim absolut me qenë me njerëzit e mi.

            E këtu, unë mund t’i thërras ata, sepse këtu ne nuk kemi komunë, kështu që nuk brengosemi për atë se çfarë qeveria mendon, çfarë peshkopi mendon. E ata tashmë veç gjëra të marra mendojnë. Para ca ditësh dëgjova se peshkopi i Kretës i kishte thirrur priftrinjët tjerë në mbledhje, sepse ai ishte informuar se dymijë sanjasinë do të vijnë këtu, e ai po frikohet për vlerat tradicionale. Ai po frikësohet se mos sanjasinët e mi nuk po përshtaten me komunitetin e tyre, kishën e tyre.

            Pa dyshim se unë kam më së shumti njerëz të papërshtatshëm nëpër tërë botën, të cilët nuk përshtatën askund – por me mua ata përshtaten absolutisht! E unë nuk po e shoh pikën. Unë kam njerëz aq të mirë, njerëz aq të bukur, njerëz aq të dashur; kurrkund tjetër s’do të gjeni njerëz aq të bashkuar. Por shoqëria po frikësohet.

            E kam braktisur Kulu Manali vetëm për këtë arsye, sepse qeveria ka qenë e gatshme të më jep tokë, për të më lejuar të blej shtëpi, por me kushte.

            Unë nuk kam pranuar asnjë kusht.

            Kushtet kanë qenë që asnjë sanjasinë i huaj të mos vijë, asnjë gazet e juaj të mos vijë. Kështu ata kanë dashtë të më izolojnë nga njerëzit e mi që janë nëpër tërë botën. Dhe e tërë kjo botë më përket mua; aty s’ka askush që është i huaj.

            Kam refuzuar. Menjëherë jam shpërngulur nga Kulu Manali, në çastin kur i dëgjova kushtet e tyre. Thash: “Më me ëndje do të jetoj në aeroplan dhe të shkoj nëpër tërë botën, t’i takoj njerëzit e mi – kështu ata nuk kanë nevojë të brengosen për komunën dhe vizat, dhe ju i ndaloni ata dhe qeveritë i ndalojnë ata. Unë mund të shkoj nëpër botë, kjo është më e lehtë.” Dhe unë jam i gatshëm për këtë.

            Nëse ndonjë qeveri refuzon të më jep vend pa kushte për njëzet e tre mijë sanjasinë për të qenë në gjendje të takohen me kohë, atëherë unë nuk do të qëndroj çdo kund. Atëherë do të thotë se asnjë shtet nuk më përket mua. Unë jam i pavend, i pastrehë. Dhe unë do të mbes endacak, duke shëtitur nëpër botë, dhe duke takuar njerëz kudo që janë ata.

            Kjo nuk është pa përgjegjësi, kjo është kënaqësia ime e pakufishme.

            PYETJE NGA REVISTA“NIEUWE”- HOLANDË 

            Pyetja e tetë

            Para se të nisem nga Holanda e pyeta vajzën time se mos kishte pyetje për ju, kështu që këto katër pyetje janë prej saj:

            Pyetja e nëntë

            Keni sy të bukur, por përse nuk po e rruani mjekrën?

            Unë ndoshta kam sy të bukur, por ti ke pyetje të gabuar. Së pari pyete babanë tënd përse ai e ka rruar mjekrën. Unë nuk e kam rritë atë, ajo rritet vetvetiu!

            Mjafton të shikohet babai yt. Unë e kam parë. Ai do të dukej shumë më i bukur me pak mjekër dhe mustaqe. Pyete atë përse ai prenë diçka që është natyrale.

            Vetëm mendo, nëse femra merr hormone të caktuara dhe fillojnë t’i rriten mjekra dhe mustaqet, si do të duket ajo. Mendon se ajo nuk do të duket e bukur? Ajo thjesht do të duket e tmerrshme.

            E vërteta e njëjtë është edhe për mashkullin. Në momentin kur ai fillon ta rruaj mjekrën dhe mustaqet, ai bënë diçka të pavetëdijshme: sepse çdo femër për të është e bukur, ai mendon se mund të jetë e bukur pasi që nuk ka mjekër dhe mustaqe. Kështu i gjori i rruan mjekrën dhe mustaqet e veta. Por ai harron se si femër ai do të duket si femrat tjera. Përveç nëse ajo nuk është lezbike, ajo nuk do të interesohet për të.

            Gratë i duan mjekrat, i duan mustaqet. Burri dhe gruaja duhet të mbesin të veçantë ashtu siç i ka krijuar natyra. Sa më të veçantë që janë ata, aq më atraktiv do të jenë njëri për tjetrin, ata afrohen më afër, atraktiviteti i madh zhduket.

            Tash në modë janë rrobat e caktuara të cilat mund të përdoren nga te dy gjinitë. Kjo do të shkatërroj shumë. E nëse shkon me konkludim logjik, ti duhet t’i thuash babit tënd: “Ti duhet t’i shkurtosh edhe organet gjenitale gjithashtu”!

            Unë kurrë se kam shkurtuar mjekrën time. Ato janë flokët e mia origjinale. Nëse bien vetvetiu, atëherë s’kam se si t’iu ndihmojë, por do ta kesh shumë vështirë të gjesh njeri i cili ka qimet e veta origjinale – dhe unë e dua origjinalitetin. Unë kurrë s’jam rruar, unë kurrë s’i kam shkurtuar ato, kjo është e shëmtuar.

            Por ka njerëz të cilët këtë e bëjnë për shkak se femrat duken të bukura; ata mendojnë se edhe ata do të duken bukur. Por femra duket e bukur në sytë e mashkullit, prej hormoneve të mashkullit. Femra ka sy të ndryshëm, dhe hormone të ndryshme. Pa mjekër dhe mustaqe ju nuk do të dukeni të bukur për të. Ajo ndoshta ju toleron shkaku i modës, por nëse e kupton se çfarë ju po provoni të bëni, ajo nuk do t’ju toleroj më. Asnjë grua nuk duhet ta pyet burrin e vetë për ta shkurtuar mjekrën apo rruar mustaqet, sepse me rruamjen e mjekrës dhe mustaqeve ai humbë diçka nga burrëria e tij.

            Pyetja e dhjetë

            Po t’i kishit pasur tri dëshira pa pagesë, cilat do të kishin qenë ato?

            Unë s’kam asnjë.

            Pyetja e njëmbëdhjetë

            Cili është ushqimi juaj i preferuar?

            Pyetje e vështirë, sepse nuk ja di emrin.

            Pyetja e dymbëdhjetë

            A ju pëlqen muzika e pop yllit Madona?

            E urrej!

            Fund i kapitullit te katërt

(1)     (2)     (3)     (4)     (5)