Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (2)

Kapitulli i njëzetepestë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            “Por unë jam një njeri i varfër. Papritmas m’u kujtua thënia se majmunët gjithmonë imitojnë, kështu që unë e hjeka kapelën në mënyrë që të gjithë ata ta shohin; të gjithë ata hjekën kapelat e tyre. Mandej  unë e hedha kapelën time larg; edhe ata i hedhën kapelat e tyre larg. Unë i mblodha kapelat dhe shkova në treg. Kështu që vetëm këtë mbaje mend nëse ndodhë diçka e ngjashme, hjeke kapelën tënd dhe hedhe – të gjithë ata do t’i hedhin kapelat e tyre.”

            I biri ishte në një mënyrë i ngazëllyer për të pushuar nën pemën e njëjtë dhe të shoh se çfarë do të ndodhë. Ai gjeti pemën - ajo ishte e bukur dhe ishte me hije të madhe, dhe djaloshi pa qindra majmunë të ulur në të. Atë e zuri gjumi, ra për të fjetur, dhe pikërisht i ngjau ajo që i kishte ndodhur babait të tij. Çanta ishte bosh, ai shikoi lartë dhe majmunët dukeshin shumë të lumtur, shumë krenarë, të gjithë Gandianist. Por ai nuk u mërzit sepse e dinte mjeshtërinë. Kështu që e hjeku kapelën dhe e hodhi, por për befasinë e tij të madhe, një majmun zbriti poshtë dhe e mori kapelën e hedhur, prapë u ngjitë në pemë dhe vuri kapelën në kokën e tij! Të gjithë ata u kënaqen, sepse vetëm ky majmun kishte munguar; një kapelë kishte munguar.

            Këta duhet të kenë qenë brezi i dytë i majmunëve, ndoshta brezi i vjetër i ka mësuar se nëse ndodhë ndonjëherë: “mos i hidhni kapelat tuaja, por merreni kapelën e hedhur nga tregtari. Ne kemi qenë budallenj – një herë me qenë budalla është në rregull; dy herë me qenë budalla është e pafalshme.”

            Djali dukej i tronditur – çfarë të bëhet? Ai u kthye në shtëpi dhe i tregoi babait të tij. Babai i tha: “Unë e dija se majmunët janë shumë më të aftë për të mësuar se sa njerëzit. Ky është brezi i dytë i tyre dhe këta kanë mbajtur në mend. E unë të tregova në mënyrë shumë të saktë, ti nuk duhet ta hedhësh aq shpejtë. Së pari ti duhet ta heqësh kapelën dhe të shikosh se a po e heqin edhe ata; atëherë të paktën ke mundur ta ruash një kapelë. Ti madje e ke humbur edhe atë.”

            Ekzistenca është gazmore. Çdo gjë në të është në gjendje shpirtërore vallëzimi, ju duhet vetëm të jeni në gjendje të njëjtë për të kuptuar këtë.

            Mua nuk më vjen keq për vdekjen e J.Krishnamurtit, për të s’ka pas më se çfarë të arrij. Mua më vjen keq që mësimet e tij nuk e kanë arrit zemrën e  njeriut sepse ishin shumë të thata, pa lëng, pa humor, pa qeshje.

            Por ju do të befasoheni kur ta mësoni se – çdo gjë që ai thoshte ishte kundër religjionit, kundër politikës, kundër status quo-s, ishte kundër tërë të kaluarës, akoma askush nuk e ka dënuar atë për arsyen e thjesht se ai ishte i paefektshëm. Nuk kishte kurrfarë arsye të merret ai parasysh. Në Indi ai e kishte shprehi t’i vizitonte vetëm tre vende – Delhi, Bombej dhe Madras. Dhe kjo ishte në të njëjtën mënyrë e gjithë bota... disa qytete të mëdha, dhe të njëjtit njerëz vit pas viti e dëgjonin atë duke thënë të njëjtat gjëra, dhe asgjë nuk ka ndryshuar në këta njerëz, sepse asgjë nuk arriti në zemrat e tyre. Ajo ka mbetur vetëm intelekt.

            Ata mund të argumentojnë, ata mund të argumentojnë shumë mirë. E njoh një njeri, Dada Darmadikari – ai është një pasues i njohur i Gandit, shok i Gandit dhe shok i J.Krishnamurit. Ai nuk beson në Zot, ai nuk besonte në asnjë traditë. Ai shfrytëzoi rastin të vijë të më vizitonte. Unë i thashë: “Mosbesimi në Zot nuk mjafton; besimi në Zot apo mosbesimi në Zot, të dyja janë të fokusuara në Zot. Unë nuk mund të them se unë nuk besoj në Zot - si mund të mos besoj në diçka që nuk ekziston? Besimtari apo jo besimtari, të dyja janë irelevante kur diçka është ekzistenciale.” Por ai ishte aq shumë i dhënë pas Krishnamurtit.

            Unë i thashë: “Një ditë një mundësi mund të vijë dhe unë do të jem në gjendje të ta potencoj atë, se ky besim është vetëm reagim. Kjo nuk e largon Zotin, kjo thjesht e vendos mosbesimi në vend të besimit, por Zoti mbetet në të njëjtin vend.”

            Djali i tij është i noter gjeneral i gjykatës së lartë. Një ditë ai erdhi shumë i shqetësuar dhe kërkoi nga unë për të ardhur menjëherë: “Babai im po vdes. Ai kishte një sulm të rëndë në zemër, dhe mjekët janë të shqetësuar se ai mund të ketë një tjetër sulm në zemër dhe kjo do të jetë e vështirë për të shpëtuar atë. Ndoshta ai do të jetë i lumtur të shoh ty. Ai gjithmonë flet vetëm për ju ose për J. Krishnamurti.”

            Unë shkova në shtëpinë e tij, ai pushonte në një dhomë të errët dhe unë hyra ngadalë. Unë i thashë djalit të tij le ta njoftoj se unë kam ardhur. Ai përsëriste: “Hare Krishna, Hare Rama, Hare Krishna, Hare Rama” shumë i heshtur, gati pëshpëriste. Por unë e shqetësova kur i thashë: “A e ke harruar J. Krishnamurtin? A më ke harruar mua? Pse po thua Hare Krishna, Hare Rama…!”

            Ai tha: “Këtë herë mos më shqetëso. Kush e di, Zoti mund të jetë një realitet. Dhe vetëm të përsëritet disa herë para vdekjes… këtu s’ka kurrfarë të keqe. Nëse ai është aty unë mund të them: ‘Më kujtoheni ju.’ Nëse ai nuk është aty, nuk ka asnjë të keqe, vetëm më lejo të përsëris atë - nuk ka argument në këtë moment. Unë po vdes.”

            Unë i thashë: “Kjo është ajo që e bënë shumë urgjente për të parandaluar ty të bësh ndonjë gjë të marrë! Kjo është kundër tërë jetës sate.” Ai tash është tetëdhjetë vjeç. Ai e ka pasuar Krishnamurtin për pesëdhjetë vite, ka qenë në kontakt për njëzet vite me mua, dhe në momentin e fundit i tërë plehu intelektual u zhduk dhe u shfaqen përsëri mësimet e vjetra. Kjo ishte ajo që prindërit ia kishin mësuar në fëmijëri, ‘Hare Krishna, Hare Rama’; sepse Hindusët besojnë se në këtë epokë të errët të njerëzimit vetëm emri i Perëndisë mund t’ju shpëtoj. Emri i Perëndisë është si një anije, ju thjesht udhëtoni në barkë dhe ai do t’ju çoj në anën tjetër të ekzistencës, në botën shpirtërore.

            Ai bëri më mirë, ai nuk vdiq. Dhe kur thuajse i tëri u shëndosh, unë e pyeta për atë ditë. Ai tha: “Harroj të gjitha në lidhje me të. Nuk ka Zot. Unë nuk besoj në Zot.”

            Unë i thashë: “Prapë, sepse tash vdekja nuk është aq afër? Atë ditë ti nuk ishe i gatshëm të diskutojmë rreth saj. Ti madje e argumentoje: ‘Në këtë moment, më lejo të përsërisë mantrën e cila do të më shpëtoj.’ Unë i thashë: ‘I tërë bërlloku yt intelektual është i kotë. Ai nuk ka mbërri tek zemra jote; ai nuk të ka dhënë kurrfarë transformimi.”

            Krishnamurti ka dështuar sepse nuk ka mund ta prek zemrën e njeriut, ai ka mund ta arrij vetëm kokën e njeriut. Zemra ka nevojë për disa qasje të ndryshme. Kjo është ajo që unë kam qenë i ndryshëm nga ai tërë jetën time: derisa nuk arrihet zemra e njeriut, ju mund të vazhdoni të përsëritni fjalë të bukura si papagall – ato nuk do të thonë asgjë. Krejt çfarë ka thënë Krishnamurti është e vërtetë, por ai nuk mund të arrijë ta bëjë këtë në zemrën tuaj. Me fjalë të tjera, ajo që unë jam duke thënë është se J. Krishnamurti ishte një filozof i madh, por ai nuk mund të bëhet një mjeshtër. Ai nuk mund t’i ndihmojë njerëzit, t’i përgatisë njerëzit për një jetë të re, një orientim të ri.

            Por unë ende e dua, sepse në mesin e filozofëve ai i afrohet më së afërti rrugës mistike të jetës. Ai vetë e largoi rrugën mistike, anashkaloi atë, dhe kjo është arsyeja për dështimin e tij. Por ai është i vetmi në mesin e mendimtarëve modern bashkëkohor që u afrua shumë afër, thuajse në vijën e kufirit të misticizmit, dhe u ndal aty. Ndoshta ai ka frikë se në qoftë se ai flet për misticizëm njerëzit do të fillojnë të mendojnë për modelet e vjetra, traditat e vjetra, filozofi e vjetër të misticizmit. Kjo frikë e pengon atë të hy. Por kjo frikë edhe njerëzit e tjerë i ndalon të hyjnë në misteret e jetës.

            Unë kam takuar me mijëra nxënës të Krishnamurtit – sepse çdokush që ka qenë i interesuar për Krishnamurtin, herët a vonë, është detyruar të gjej rrugën drejt meje, sepse kur Krishnamurti i lë ata, unë mund t’i marrë ata për dore dhe t’i çoj në vendin e shenjtë më të thellë të së vërtetës. Ju mund të thoni lidhja ime me Krishnamurtin është se Krishnamurti ka përgatitur terrenin për mua. Ai i ka përgatitur njerëzit intelektualisht për mua; tash është puna ime për t’i çuar këta njerëz më thellë se sa intelekti, për në zemër; dhe më thellë se në zemër, për në qenie. Puna jonë është një. Krishnamurti ka vdekur, por puna e tij nuk do të vdes derisa nuk vdes unë. Puna e tij do të vazhdojë.

            Pyetja e dytë

            Shtypshkronja është zbuluar nga njerëz të ndryshëm në vende të ndryshme pothuajse në të njëjtën kohë. A do të ndodhë e njëjta me vetëdijen? Sa më shumë që njerëzit  të bëhen të vetëdijshëm, a do të ketë një shpërthim në botë? A është vetëdija kontaminuese?

            Po. Ajo është kontaminuese, dhe kjo do të ndodhë pikërisht në të njëjtën mënyrë, disa individë do ta shqyrtojnë atë dhe pastaj ajo do të bëhet një zjarr. Nuk ka asnjë mënyrë për ta parandaluar këtë.

            Ky është një fakt i njohur, jo vetëm për shtypshkronja, por edhe për zbulimet e tjera .... Shtypshkronja u zbulua në vende të ndryshme të palidhur me njëra-tjetrën, pothuajse në të njëjtën kohë. Kjo është një dukuri e çuditshme. Si e bën atë të ndodhë? Diçka e padukshme duket të jetë se kalon përreth.

            Albert Ajnshtajnin e kishin pyetur: “Po mos ta kishit zbuluar ju teorinë e relativitetit, çfarë mendoni – a do të ishte zbuluar ndonjëherë apo jo?”

            Albert Ajnshtajni qeshi. Ai tha: “Më së shumti, vetëm brenda dy vitesh dikush tjetër do ta kishte zbuluar.” Dhe ai tha: “Unë po them për dy vjet më së GJATI.” Kjo ka mund të ndodhë brenda dy javësh. Sepse vetëdija njerëzore kishte arrit në pikën kur ky zbulim do të ndodhte; se kush e zbulon nuk është aq me rëndësi.

            Vetëdija njerëzore nuk është çështje e ishujve të vetmuar, por është një kontinent i madh, në këtë mënyrë i gjithë kontinenti vibron me të njëjtin ritëm. Kjo është zbuluar me zbulimet e tjera gjithashtu. Çdo gjë që është zbuluar në Bashkimin Sovjetik është mbajtur sekret, por në gjithë botën shkencëtarë e tjerë kanë filluar zbulimin e saj, pa asnjë informacion nga shkencëtarët sovjetikë. Dhe çdo gjë që është zbuluar nga Amerika është mbajtur e fshehtë, por në një farë mënyre misterioze shkencëtarët sovjetik kanë zbuluar për brenda disa javësh- jo më shumë se kaq.

            Vetëdija njerëzore është një tërësi; çdo gjë që ndodhë në një vend krijon një vibrim subtil i cili lëvizë gjithandej. Kudo që dikush është i aftë ta kap atë, ai menjëherë e kapë atë.

            Kështu që ka gjëra që nuk mund të mbahen sekret. Për shembull, ndritja nuk mund të mbahet e fshehtë, nuk ka asnjë mënyrë për ta mbajtur atë të fshehtë. Meditimi nuk mund të mbahet sekret. Kjo nuk është në duart tuaja, kjo po ndodh thellë në vetëdijen tuaj - dhe çdo vetëdije tjetër rreth jush do të jetë e prekur nga kjo.

            Ju do ta shihni këtë në sfera të ndryshme. Për shembull, kur Gautam Buda u paraqitë në Indi, Lao Ce, Çuang Ce, Konfucie u paraqitën në Kinë. Sokrati, Platoni, Pitagora u paraqitën në Greqi – në të njëjtën kohë, me zjarr të njëjtë, me të vërtetën e njëjtë. Dhe nuk kishte kurrfarë komunikimi – madje edhe Himalajet, malet më të larta në mes të Kinës dhe Indisë, nuk ishin në gjendje të parandalojnë këtë. Çfarë ndodhi me Lao Ce dhe Çuang Ce për të kaluar, për të vazhduar më tutje.

            Nëse ju shikoni në kohën para revolucionit komunist në Rusin sovjetike, ajo ka prodhuar novelist me kualitetin më të lartë, më kreativ. Dhe jo vetëm një, Dostojevski, Tolstoj, Çehov, Gorki. Turgenev, të gjithë majet e Himalajeve, secili më i mirë se tjetri.  Edhe pas shtatëdhjetë ose tetëdhjetë vjet ne nuk kemi qenë në gjendje për të prodhuar ndonjë gjë të krahasueshme me Dostojevskin. Por vetëm brenda një periudhe të vogël, në një vend të vogël, këta njerëz u shfaqën: vetëdija është kontaminuese.

            Dhe pas revolucionit sovjetik, asnjë njeri i vetëm për shtatëdhjetë vjet nuk ka qenë në gjendje të prodhoj edhe një jehonë të largët nga Maksim Gorki apo Turgenev. Diçka në vetëdijen ka vdekur, për shkak se komunizmit mohoi se njeriu ka shpirt. Është ndaluar vetëm ideja e vetëdijes. Nuk ka poet, nuk ka romansier të madh, nuk ka piktor të madh, nuk ka aktor të madh, nuk ka skulptor të madh ... Të gjithë ata janë zhdukur -  dhe para revolucionit Rusia ka prodhuar njerëz të kalibrit më të lartë botëror.

            Po kjo do të ndodhë: në një kohë disa njerëz shpërthejnë në dritë dhe aty do të ketë flakë, dhe zjarri do të përhapet si zjarr i tërbuar. Dhe kjo është e vetmja shpresë për njerëzimin: se i tërë njerëzimi vjen deri tek e vetëdijshmja, në këtë mënyrë njerëzit do të bëhen aq të vetëdijshëm saqë askush nuk do të mund t’i mashtroj ata me asnjë veprim të marrë.

           Dhe lufta është veprimi më i marrë nga të gjitha.

            Vazhdon...

 (1)           (3)    (4)    (5)    (6)