Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (4)

Kapitulli i njëzetegjashtë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

Kapitulli 26

Simpatia është një monedhë e rreme

            4 mars 1986 paradite

            Pyetja e parë

            Zvicra është një vend i pasur dhe i bukur, por ka shumë njerëz që vuajnë për shumë arsye, madje ata kënaqen në këtë. Pse ata nuk mund ta shfrytëzojnë lirinë dhe prosperitetin e tyre të jenë të lumtur?

            Njerëzimi mund të ndahet në dy pjesë: të parët janë sadist, të dytë janë mazoshist. Sadist gëzon duke e torturuar te tjerët, mazoshist gëzon duke torturuar veten e tij.

            Kjo është një situatë shumë e shëmtuar, por për shekuj ne këtë ndarje e kemi kultivuar. Njerëzit që kanë qenë mazoshist janë bërë shenjtorë të mëdhenj. Vetia e tyre e vetme, gjenialiteti i tyre i vetëm ka qenë se si ta torturojnë veten e tyre. Ajo ishte menduar dhe propoganduar nga religjionet e botës se torturimi i vetvetes është rrugë tek Perëndia. Nuk ka asnjë logjikë në këtë, nëse ka ndonjë Zot, si do të donte Ai që fëmijët e Tij ta torturojnë veten e tyre? – përveç nëse ai nuk është një sadist dhe kënaqet duke parë njerëz që torturohen nga të tjerët apo nga vetja e tyre.

            Këto filozofi mazoshiste kanë mbizotëruar. Njerëzit që nuk kishin tjetër talent, nuk kishin mundësi tjera krijuese, lehtë zgjedhnin për ta torturuar vetveten – shpejtë, rrehe veten, zbulo një mënyrë të re të torturimit, flej në një shtrat me xhemba, heq dorë nga të gjitha që janë të këndshme, qëndro lakuriq kur është shumë ftohtë, mbuloje veten me një batanije kur është shumë nxehtë. Gjithsesi se këta njerëz kanë qenë shumë inovator, por për arsye të caktuar ajo ishte e lidhur me shpirtërorën me një logjikë të caktuar të rreme…personi i cili torturon vetveten në këtë botë është duke kaluar nëpër një provë zjarri e besimit të tij në Zot.

            Jezusi i përket këtyre mazoshistëve. Mahaviri në Indi i përket këtyre mazoshistëve. Dhe mijëra shenjtorë ishin të famshëm sepse askush nuk mund të krahasohej me ta; ata ishin shumë më të avancuar në torturimin e vetvetes në çdo mënyrë të mundshme. Burrat prenin organet gjenitale të tyre, gratë prenin gjinjtë e tyre – dhe feja e përkrahte këtë veprim. Natyrisht këta njerëz ishin të mjerë, por mjerimi është bërë tash një lloj investimi. Ju duhet të jeni të mjerë në këtë botë dhe të gjitha kënaqësitë e parajsës përgjithmonë do të jenë të juaja. Mjerimi është vetëm për një jetë, shpërblimi është për përjetësinë.

            Të tjerët që adhuronin këtë mazoshizëm ishin sadistët, këta janë njerëz që kënaqen duke e torturuar vetveten. Ata e adhurojnë një person më shumë nëse i torturon më shumë; nëse ai agjeron për muaj, ai bëhet shenjtor i madh. Nëse ai bëhet posi një skelet, miliona njerëz vijnë për ta adhuruar, por psikologjia e tyre kënaqej duke shikuar dikë që e torturon vetveten. Dhe, natyrisht, përkryeshëm të pajisur së bashku.

            Sadistët janë bërë dishepuj, pasues; e mazoshistët janë bërë profetë, mesija, shpëtimtar – dhe ata e kanë kompletuar njëri-tjetrin. Dhe askush nuk ka menduar se kjo është një psikologji shumë e sëmurë.

            Por religjionet janë bërë prosperuese, dhe njerëzit u angazhuan në këtë lojë të marrë. Ata nuk kishin ndonjë energji revolucionare kundër politikanëve. Ata nuk kishin energji të shkojnë kundër të pasurëve dhe të krijojnë shoqëri pa klasa. E tërë mendja e tyre u fokusua në këto dy gjëra.

            Kjo mendje skizofrenike qëndron akoma. Ajo ka shkuar shumë të thellë në nënvetëdijen e njeriut. Kjo nuk është vetëm në Zvicër, ajo është e njëjtë në të gjithë botën. Njerëzit të cilët i kanë të gjitha - çdo kënaqësi është e mundur për ta, dhe ata janë të lirë nga puna e zakonshme e kësaj bote - mund të përdorni këtë kohë dhe energji për rritjen e brendshme, për zhvillimin e vetëdijes. Por jo, ata janë të bashkuar në vuajtjen e tyre apo ata janë të bashkuar për t’i bërë njerëzit e tjerë për të vuajtur, për t’i bërë njerëzit e tjerë të mjerë.

            Adolf Hitler ka qenë një sadist; ai vrau miliona hebre pa kurrfarë arsye.

            Mahatma Gandi ishte një mazoshist, ai u përpoq të krijojë vuajtje për veten e tij sa më shumë që është e mundur.

            Këta njerëz janë gjithandej. Çdokund këta janë dy lloje njerëzish.

            Përpjekja ime është të sjellë llojin e tretë të qenieve njerëzore – e cila është shumë e vështirë. Dikush kënaqet në vuajtjen e tij, që duket absurde, por thellë poshtë ai e sheh këtë si rrugë shpirtërore, këtu nuk mbetet asgjë për t’u bërë. Dhe ka njerëz të cilët janë bërë themel për të tjerët të vuajnë, ata gjithashtu mendojnë se janë njerëz të mëdhenj të fesë.

            Në Amerikë kam marrë një letër kërcënuese nga kryetari i partisë naziste të Amerikës: “Nëse ju nuk ndaleni së kritikuari Adolf Hitlerin, ne do t’ju padisim në gjykatë për shkak të lëndimeve të ndjenjave tona fetare.”

            Unë nuk isha i vetëdijshëm për këtë. Ndoshta ju nuk e dini se Adolf Hitleri, sipas kësaj letre, s’ishte askush tjetër, por reinkernimi i profetit Elia nga Dhiata e Vjetër.

            Sa më shumë që kam shikuar në mendjet e qenieve njerëzore; ma shumë kam zbuluar një lloj sëmundjeje që ju është dhënë juve si trashëgimi.

            Në Zvicër, pasi njerëzit janë prosperues, pse ata nuk janë kureshtar për veten e tyre, në lidhje me misterin e jetës? Pse ata nuk depërtojnë në brendi? Pse nuk meditojnë për ta ngritur vetëdijen e tyre në nivele të larta?

            Ata janë shumë të bashkangjitur në vuajtjet e tyre, ajo është mikesh e tyre e vjetër, dhe miqësia ka shkuar shumë thellë. Ajo është shekullore, ajo është një trashëgimi. Për më tepër, kur ju jeni në vuajtje, në ankth, njerëzve iu vjen keq për ju - dhe kjo e përkrah mendjen tuaj të sëmurë. Njerëzit kurrë nuk do t’ju simpatizojnë nëse ju vallëzoni, këndoni, luani me kitarë, kënaqeni në jetë, dashuroni gruan tuaj – askush nuk vjen t’ju simpatizoj. Ata do ta thërrasin policin se diçka ka shkuar keq: me qenë i lumtur është diçka e gabuar.

            Por në qoftë se ju vuani, nëse jeni të trishtuar, të varfër, atëherë të gjithë fqinjët janë aq të mëshirshëm ndaj jush. Pse? Simpatia është një strategji shumë dinake. Së pari, njerëzit që janë në simpati me personin që vuan janë duke shijuar faktin se ata nuk janë duke vuajtur, dhe së dyti, ata mendojnë se e meritojnë atë –“Kjo është mirësia jonë se ne jemi në simpati me ju. ”Kjo u jep atyre një eufori të madhe egoiste. Kjo nuk i bën ata xheloz për ju.

            Por nëse ju jeni të lumtur, gazmor, atëherë askush nuk vjen afër jush sepse gëzimi juaj i bën ata xheloz. Ata nuk janë të gëzuar, dhe gëzimi juaj nuk e ndihmon egon e tyre. Ju jeni më lartë ata janë më poshtë. Kur jeni në vuajtje, ju jeni më poshtë, ata janë më lartë.

            Në Indi e kam një mik shumë të pasur. Ai është gjithashtu edhe politikan dhe ka qenë ministër i arsimit. Ai tash e ka vetëm një dëshirë, të bëhet kryeministër. Ai shfrytëzoi rastin të vijë tek unë dhe të më pyes; “Unë i kam ndihmuar të gjithë kush ka ardhë tek unë – miq apo të panjohur. I kam ndihmuar të varfëritë, i kam hapur shkollat dhe spitalet. Unë i kam ndihmuar të gjithë të afërmit e mi dhe i kam bërë ata të pasur duke iu hapur fabrika, dyqane, duke iu dhënë dhurata kështu që asnjë nga të afërmit e mi të mos mbes i varfër.”

            Unë i thashë: “Ti nuk po e kupton punën e simpatisë. Të gjithë ata të urrejnë. Unë i njoh disa nga miqtë dhe të afërmit tuaj të cilët ti i ke mbështetur financiarisht. Të gjithë ata të urrejnë për arsyen e thjesht se me mbështetjen tënde financiare ti i ke poshtëruar ata. Ti madje asnjë lule nuk e pranon nga askush. Ti je një egoist aq i madh – dhe natyrisht ti nuk ke nevojë për asgjë, edhe pse të afërmit e tu janë bërë të pasur, ata nuk janë në asnjë mënyrë të pasur në krahasim me ty. Por madje edhe një dhuratë të vogël nga ata për ditëlindjen tënde ti ua kthen.”

            Ai tha: “Ky ka qenë parimi im në tërë jetën time, kurrë të mos pranoj ndonjë dhuratë.”

            Unë i thashë: “Atëherë ti nuk duhet të shqetësohesh për antipatinë e tyre ndaj teje. Nëse e do simpatinë e tyre ajo nuk është përmes ndihmës tënde financiare. Nëse ti mund të marrësh diçka të vogël nga ata, ata do të ndjehen të lumtur dhe të lartësuar: ata gjithashtu kanë bërë diçka për ty. Tash për tash ti je donator dhe ata janë vetëm marrës të varfër.”

            Ai tha: Ndoshta kjo është arsyeja që ata nuk vijnë për të më parë, ata kurrë nuk i gëzohen takimit me mua. Të gjithë duken të prekur sa herë që i kam takuar, dhe mund ta shoh në sytë e tyre një lloj zemërimi… e unë thjesht vetëm i kam ndihmuar.”

            Unë i thashë: “Ti nuk i ke ndihmuar ata, ti thjesht ke qenë duke e potencuar egon tënd – dhe askush nuk mund ta do egon tënd. Të gjithë do ta urrejnë egon tënd. Lejojë atyre të bëjnë gjëra të vogla. Ata nuk mund të bëjnë gjëra të mëdha, por madje edhe duke bërë gjëra të vogla ata do të mund të mendojnë se janë duke bërë diçka për ty.”

            Por ai tha: “Kjo është e pamundur. Unë nuk mund të lejoj askënd që të jetë në një pozitë më të lartë se unë, që ata të më japin dhe unë të jem pranues. Jo”

            Atëherë unë i thashë: “Ti vet ke zgjedh vuajtjen tënde, gjendjen tënde të izolimit ku askush nuk është për ty një mik. Ti e ke zgjedhur këtë.”

            Nëse e studiojmë thellësisht punën e mendjes së njeriut, njerëzit që janë të pasura në Zvicër apo kudo tjetër kënaqen në vuajtjet e tyre sepse kjo vuajtje ju sjell simpati nga njerëzit - të cilën ata nuk mund ta blejnë me paratë e tyre. Edhe pse simpatia nuk është dashuri, por një zëvendësuese shumë e varfër, prapë, më mirë diçka se asgjë.

            Këta njerëz kurrë nuk kanë qenë të dashur nga dikush. Njerëzit që i kanë dashur ata i kanë dashur për shkak të parave të tyre; ata që kanë qenë miq me ta kanë qenë shkaku i parave.

            Kam qenë profesor në një universitet dhe në tërë universitetin ka qenë vetëm një njeri që kishte një automobil, një profesor. Ai profesor kurrë nuk ka folur me mua. Mandej unë solla një automobil tjetër në universitet, dhe atë ditë kur e solla automobili ai erdhi dhe më tha: “Tungjatjeta.”

            Unë i thashë: “Çfarë është arsyeja? Kjo është aq e çuditshme… unë kam qenë për tre vjet këtu dhe ju nuk më keni përshëndetur kurrë.”

            Ai tha: “Unë e kam një parim: i bej miq vetëm njerëzit që kanë automobila.”

            Unë i thashë: “Parime të mëdha paskëshit. Pse e keni një parim të tillë?”

            Ai tha: “Problemi është, nëse ju e bëni mik një njeri që nuk ka automobil, herët a vonë ai do t’ju pyes: ‘A mund të ma huazosh automobilin?’ Dhe unë e urrej këtë. Unë nuk dua askujt t’ia jap automobilin tim, kështu që unë i bej miq vetëm ata që kanë automobil. Ata nuk do të kërkojnë.” 

            I thashë profesorit: “Atëherë unë nuk do të bëhem mik i juaj. Kurrë më mos më përshëndetni – sepse ju keni përshëndetë automobilin tim. Ju mund t’i thuani tungjatjeta automobilit, unë nuk do të kundërshtoj; por unë jam jashtë pyetjes. Unë jam për tre vjet këtu, dhe ju asnjëherë nuk keni tentuar të prezantoheni. Ju mund t’i thuani automobilit tim tungjatjeta, mirëmëngjesi, mirëdita çfarëdo qoftë, unë fare nuk kam asnjë kundërshtim. Por për sa unë jam i shqetësuar, unë nuk dua të flas me ty më. Mendja juaj është shumë e shëmtuar.”

            Vazhdon...

(1)    (2)    (3)          (5)   (6)