Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (6)

Kapitulli i njëzetegjashtë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Në botën e biznesit ky parim i bilancit vazhdon të funksionojë, dhe të gjithë përfitojnë nga kjo. Por në kohë lufte, gjërat qëndrojnë ndryshe; atëherë nuk ka shkëmbim të mirash. Kjo është e pamundur. “Unë ju jap diçka, dhe ju më jepni diçka. Kjo është një pyetje e ose / ose: ose unë kam gjithçka ose ju keni gjithçka, ose unë jam fituesi ose ju jeni fitues, ose unë do të jem i vdekur ose ju do të jeni të vdekur. Sistemi i zakonshëm i bilancit prishet. Në luftë nuk ka një çështje bilanci, ajo është një çështje e fitores.

            Kjo është arsyeja pse lufta ka qenë frenuese e përparimit njerëzor në çdo hap. Kjo i prish të gjitha parimet që zakonisht funksionojnë përkryeshëm, ajo i shkatërron të gjitha balancat e jetës, ajo krijon kaos.

            Në tre mijë vjet ka pasur pesë mijë luftëra. Duket se ne kemi qenë vazhdimisht duke luftuar, në një mënyrë ose tjetrën; dhe kjo është thjesht destruktive, ajo nuk ka vlerë për jetën. Ajo është në shërbim të vdekjes, jo në shërbim të jetës.

            Dhe ne tash po ballafaqohemi me luftën e tretë botërore – e cila thjesht është idiotike. Madje kjo nuk është një luftë, kjo madje i ka thyer parimet e luftës. parimi i luftës është që ose të fitoj unë ose të fitosh ti. Lufta e tretë botërore ka sjellë forca destruktive në një pikë ku askush nuk fiton, askush nuk është i mundur, të gjithë janë të shkatërruar.

            Nëse lufta e tretë botërore ndodh kjo do të tregojë vetëm se njerëzimi e ka jetuar për mijëra vjet një jetë të çmendur. Ky është kulmi i shekujve të çmendurisë.

            Ajo ishte në rregull një herë në një kohë - ndonjëherë në Vietnam, ndonjëherë në Kore, nganjëherë në Lindjes së Mesme kur njerëzit çmendeshin, por pjesa tjetër e botës e mbante biznesin e vet, çdo gjë shkoi mirë.

            Por lufta e tretë botërore nuk do të jetë lokale, ajo do të jetë e tërësishme. Të gjithë – jo vetëm njeriu, por të gjitha kafshët, të gjithë zogjtë, të gjitha pemët, çdo gjë që është e gjallë - do të jetë e përfshirë. Pra, nëse njeriu vendos për këtë luftë, kjo s’do të jetë asgjë tjetër përveçse marrëzi.

            Luftë e tretë botërore, është një pikë e mirë në të cilin fundoset lufta si e tillë, dhe në vend që të shpenzohet aq shumë energji në luftë energjia shpenzohet në krijimin e një njeriu më të mirë, duke krijuar një shoqëri më të mirë, duke krijuar një njerëzimi të ri.

            Pyetja e tretë

            Dje the se religjioni yt gjithmonë ndryshon, dhe se dashuria është religjion. Të lutem më thuaj se si religjioni dhe dashuria ndryshon?

            Ndryshimi është parimi themelor i jetës. Çdo gjë që nuk ndryshon është e vdekur - ndryshimi duhet të jetë kriter.

            Ndryshim do të thotë lëvizje, ndryshim do të thotë rritje, ndryshim do të thotë evolucion. Dhe në jetë kurrë nuk është ndonjë gjë e përkryer - sepse përsosmëria do të jetë një lloj vdekjeje. Për të qenë i përsosur do të thotë tash më nuk ka asgjë për të ndodhë, të gjitha veç kanë ndodhur. Përsosmëri të thotë që ju keni vetëm të kaluarën, pa të ardhme.

            Në jetë, çdo gjë është e papërsosur. Dhe kjo është e bukur se është e papërsosur, kjo do të thotë që ka një të ardhme, ka një hapje, gjërat mund të ndryshojnë, gjërat mund të bëhen më të mira, ju mund të jeni kreativ.

            Për më tepër, jeta nuk është një-dimensionale. Ju mund të keni njohur një dimension të jetës: por mos u kënaqni kaq shpejt. Ka dimensione shumë më shumë në pritje për t’u eksploruar, dhe nuk ka fund eksplorimi. Gjithmonë do të ketë dimensione më shumë në pritje për t’u eksploruar.

            Ne jetojmë në një univers të pashtershëm.

            Në pajtim me parimin themelor të ndryshimit, ndryshimet religjioze, pranojnë shumë më shumë dashuri, figurë humane. Për shembull, nëse ju shikoni prapa, Zoti hebre thotë: “Unë nuk jam i mirë, unë nuk jam axha juaj. Unë jam një Zot shumë xheloz.” Sot madje asnjë hebre nuk do të pajtohet me këtë definicion. Zoti nuk është i mirë…xheloz? Këto gjëra nuk përshtaten. Por kur është shkruar Dhiata e Vjetër, ajo ka qenë e pranuar nga njerëzit.

            Nuk ka Zot. Njerëzit thjesht projektojnë figurën e tyre personale. Ata nuk ishin të mirë, ata ishin xheloz, ata ishin zemërak; dhe kjo ishte e natyrshme për ta, sepse Moisiu i kishte nxjerrë ata nga Egjipti nga robëria. Ju nuk mund të prisni një rob të jetë i mirë – i mirë për çfarë? Jeta atij i kishte dhënë robëri, ai kishte qenë i rrahur për çdo ditë…

            Vetëm shikoni piramidat në Egjipt. Edhe shkencëtarët habiten se si ata gurë aq të mëdhenj kanë arrit aq lartë. Vinçat nuk kanë ekzistuar… njerëzit i kanë bartur ata gurë. Mijëra njerëz kanë vdekur duke e ndërtuar një piramidë të vetme: ata nuk janë trajtuar si qenie njerëzore; nëse njëri vdiste, ai hidhej në anën tjetër të rrugës dhe menjëherë zëvendësohej me dhunë nga një hebre tjetër në vend të tij.

            Çdo ditë qindra njerëz vdisnin vetëm për të krijuar piramida të marra të cilat nuk kishin asnjë kuptim. Varre të vogla do të kishin mundur të bëjnë për mbretërit e mëdhenj dhe mbretëreshat e Egjiptit. Këta njerëz ishin të uritur, të rrahur, të sëmurë, të moshuar. A duhet ata të jenë të mirë? A presim që ata të mos jenë të zemëruar, të mos jetë xheloz për të gjithë ata që ishin në pushtet? Ky ishte një projeksion.

            Jezusi ndryshoi definimin mbi Zotin. Ai tha: “Zoti është dashuri.” Ai ka mund ta bëj këtë. Tani hebret ishin të qetë, jeta më nuk ishte robëri. Ata më nuk trajtoheshin si kafshë – pa asnjë vlerë, pa asnjë dinjitet njerëzorë. Tash ishte mundësia që Zoti të projektohet si dashuri.

            Unë them sot se edhe këtë përkufizim duhet ndryshuar, sepse kur ju thoni se Zoti është dashuri kjo thjesht tregon një atribut të Zotit. Ai mund të ketë shumë atribute të tjera - dashuria është vetëm një nga atributet. Ai mund të jetë dituria, ai mund të jetë një krijues, ai mund të jetë shumë gjëra të tjera se sa dashuria. Dashuria është vetëm një atribut.

            Unë e kam ndryshuar këtë. Unë them: “Dashuria është Zoti.” Kur them dashuria është Zoti, ky është një ndryshim shumë radikal. Në fakt, unë jam duke thënë se Zot nuk ka; dashuria është e tëra çfarë që ju keni.

            Dashuria është i vetmi Zot.

            Nuk ka Zot tjetër.

            Unë e kam shpërndarë Zotin gjithashtu.

            Jezusi ka shpërndarë xhelozinë, zemërimin, por e ka mbajt idenë mbi Zotin. Unë po ju them se dashuria mjafton vetvetiu. Dashuria është i vetmi krijues në ekzistencë, dhe aty nuk ka nevojë për ndonjë Zot tjetër. Kjo është rrugë e ndryshimit të religjionit.

            Dhe kur them se edhe dashuria ndryshon gjithashtu, atëherë ju duhet të shikoni në dashuri. Fëmijët e vegjël gjithashtu janë dashuri, ne e quajmë këtë dashuri fëmijërore. Ata thjesht mësojnë – fluturimin e parë me krahët e tyre. Ata ende nuk i kanë hapur krahët e tyre në qiell, ata ende janë në fole të fluturimit, po bëheni gati. Edhe të rinjtë dashurojnë, por dashuria e tyre është më shumë biologjike sesa dashuria e vërtetë, ajo është hormonale.

            Kur të merren ca hormone nga i dashuri juaj, dashuria juaj zhduket; nëse ca hormone i shtohen të dashurit tuaj, dashuria juaj prapë do të zhduket. Kjo është joshje hormonale, është kimike.

            Të rinjtë dashurojnë, por ata nuk dinë për majet më të larta të dashurisë; ata dashurojnë personin tjetër. Por ka diçka në personin tjetër që tërheq ata pothuajse si një gravitacion – kjo është arsyeja pse përdoret shprehja “bie në dashuri.” Pse nuk thuhet ngritje në dashuri? – kjo është një rënie, sepse nuk është diçka e vetëdijshme. Asnjë njeri i dashuruar nuk mund të tregojë saktë pse e do gruan apo burrin e vet; ai thjesht mund të thotë: “Nuk e di se pse ndiej… joshje të jashtëzakonshme.” Kjo joshje është biologjike, kimike, hormonale. Dashuria do të kalojë nëpër shume stinë, do të bëhet shumë më e kalitur.

            Njerëzit e vjetër gjithashtu dashurojnë. Tani hormonet janë zhdukur, joshja  biologjike është zhdukur, por diçka e re ka hyrë në jetë. Për herë të parë ata fillojnë të mendojnë se pa dashuri apo pa dashuruar ata janë shumë të vetmuar. Tash kjo është një pamje e re, dashuria ka marrë një formë të re. Ata i duan të tjerë, sepse përndryshe ata janë tepër të vetmuar, në një ekzistencë të ftohtë, ata kanë nevojë për ngrohtësinë e tjetrit, prezencën e tjetrit. Kjo është për ta harruar ata veten e tyre, por kjo është varësi shumë e madhe.

            Dashuria reale, dashuria e pastër, mund të vijë vetëm nga pavarësia; dhe ajo ndodhë vetëm kur ju bëheni aq meditativ sa që ju fare nuk e përjetoni vetminë. Përkundrazi, vetmia juaj ka ndryshuar në një përvojë të bukur të vetmisë.

            Mos e harroni dallimin midis dy fjalëve; ato nuk janë sinonime. Unë nuk jam duke u brengosur për fjalorin; unë jam duke folur për ekzistencën, përvojën reale.

            Vetmia është mungesë e tjetrit.

            Vetmia është gjetje e vetvetes.

            Nga vetmia, lind një lloj plotësisht i ri i dashurisë. Tash nuk ka nevojë – nuk ka kimi, nuk ka biologji, nuk ka vetmi psikologjike. Ju jeni plotësisht të plotësuar në veten tuaj. Nuk ka më nevojë. Dashuria nuk është më një nevojë; tash ajo është një lojë. Ajo shkon përtej botës së nevojave.

            Dy persona të cilët kanë realizuar vetminë mund të jenë në një hapësirë ​​të madhe të dashur, por nuk ka varësi, nuk ka zemërim, nuk ka konflikt, dhe për më tepër kjo dashuri nuk është më një marrëdhënie. Kjo dashuri është një gjendje e qenies. Kur dikush është i vetmuar, i mjaftueshme brenda vetvetes, ai rrezaton dashuri. Nuk është e drejtuar askujt në veçanti.   

            Ajo është si një parfum trëndafili; ajo nuk është e drejtuar në hundën e dikujt. Të gjithë janë të ftuar. Kushdo që është i aftë, për të pranuar, që nuk vuan nga gripi, mund të kënaqet në aromë.

            Dashuria vazhdon duke ndryshuar ngjyrën e saj. Në fund ajo mbetet vetëm dashuri. Nuk është më një marrëdhënie. Me kohë gjithashtu ka ndryshuar… ndryshimi kurrë nuk ndalet.

            Gjendja e dashurisë në fillim është e kthyer vetëm kah qeniet njerëzore. Së shpejti ajo fillon t’i përfshi edhe kafshët, zogjtë, pemët, çdo gjë që është e gjallë. Ajo shkon duke u rritur, dhe së shpejti oqean, lumenjtë, malet, do të jenë pjesë e saj. Vjen një moment kur dashuria juaj mbush tërë universin – a universi është në zgjerim konstant.

            Në fillim është menduar se universi është statik. Hulumtimet e fundit pesëdhjetë vjeçe mbi yjet kanë ndryshuar tërë idenë. Ata e kanë shpërndarë të tërën; si një gonxhe që hap petalet e saj dhe vazhdon duke i shpërndarë petalet e saj, universi është duke u hapur. Shkencëtarët mendojnë se nuk ka fund për këtë hapje, ai do të vazhdoj me hapjen - dhe shpejtësia e hapjes së universit është me të vërtetë e shpejtë. Të gjitha këto yje janë duke shkuar larg e më larg me shpejtësinë e dritës - dhe shpejtësia e dritës është shpejtësia e fundit.

            Drita lëviz 186.000 milje në sekond, kështu që universi po zgjerohet 186.000 milje në sekondë, dhe ajo ka qenë duke u zgjeruar kah përjetësia dhe do të vazhdojë të zgjerohet kah përjetësi.

            Dashuria juaj do të vazhdojë duke u zgjeruar me universin. Së shpejti ju do të zhdukeni dhe do të mbetet vetëm dashuria e zgjeruar - dhe e cilat gjithashtu nuk do të jetë një gjendje statike fikse.

            Ka vetëm një gjë që nuk ndryshon kurrë e ai është ndryshimi; përndryshe çdo gjë ndryshon.

            Ndryshimi është jetë.

            Fund i kapitullit të njëzetegjashtë

(1)   (2)   (3)   (4)   (5)