Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (3)

Kapitulli i njëzetepestë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetja e tretë

            Shkenca është zhvilluar jashtëzakonisht në këtë shekullin e fundit, por shkenca shpesh duket aq e pashpirt. Ju folët për meditimin si shkencë e brendshme. Ju lutemi a mund të na flisni për shkencën dhe meditimin - nuk duhet ato të shkojnë dorë për dore?

            Ato duhet të shkojë dorë për dore, por ju duhet të kuptoni se as shkenca nuk mund të bëhet meditative as meditimi mund të bëhet vetëm shkencë. Ato janë dy dimensione të ekzistencës njerëzore. Një njeri mund të jetë të dyjat: ai mund të jetë një shkencëtar në laboratorin e tij, dhe ai mund të jetë një meditator në shtëpinë e tij. Derisa ai është duke medituar, ai duhet të harrojë të gjithë rreth shkencës, derisa ai është duke bërë hulumtime shkencore, ai duhet të harrojë të gjithë rreth meditimit. Vetëm atëherë ato mund të shkojnë dorë për dore.

            Është një probleme shumë komplekse dhe delikat në të. Problemi është se shkenca duhet të jetë objektive dhe meditimi duhet të jetë subjektiv.

            Në shkencë mund të eksperimentoni; në meditim ju nuk mund të eksperimentoni, ju mund vetëm të përjetoni.

            Në shkencë metodë është vëzhgimi, në meditim metodë është përjetimi. Dhe ky është një dallim i madh.

            Shkenca ka një objekt para saj. Ajo mund të analizoj këtë, ajo mund të gjeni atë se prej çfarë është formuar, ajo mund të shkoj në vetë rrënjët - e molekulave, të atomeve, të elektroneve, të protoneve. Ajo mund të vazhdoj duke analizuar për të gjetur shtresat e fundit. Por në meditim nuk ka asnjë objekt - ka një subjektivitet.

            Më lejoni ta them këtë ndryshe: në shkencë, shkencëtari punon me diçka; në meditim ai punon me qenien e tij – ai nuk mund të shkurtoj këtë, ai nuk mund të copëtoj këtë. Kush do ta shkurtoj atë? Kush do ta copëtoj atë? Ai vetë është ai. Kush do të vëzhgojë? Ai është ai.

            Kështu që nëse kjo është kuptuar – se shkenca dhe meditimi kanë kahje të kundërta të lëvizjes, njëra lëvizë jashtë, tjetra lëvizë brenda – ato nuk duhet të jenë armike. Ato mund të shkojnë dorë për dore, sepse te shkencëtari, ata të dyja takohen. Shkencëtari duhet të jetë vigjilent në mos përzierjen e tyre, ai duhet të jetë vigjilent që në kërkimin shkencor ai të mbetet objektiv dhe në meditim t’i harroj të gjitha objektivitetet dhe të bëhet vetëm një subjekt i pastër, një dëshmitar i heshtur.

            Në shkencëtarin është pika e takimit. Dhe kjo ka për të ndodhë në qoftë se ne do të shpëtojmë njerëzimin.

            Pyetja e katërt

            Njëzet e pesë shekuj më parë në Greqi ka pasur shumë shkolla mistere - Ju a jeni një mistik? Ju lutemi na thoni diçka për shkollën e juaj mistere?

            Ju nuk po e kuptoni fjalën ‘mister’ apo fjalën ‘mistik’ apo fenomenin e mistikës apo të një shkolle mistere. Nëse diçka mund të thuhet për to, ato më nuk do të jenë mistike.

            Mistik është ai që e di por nuk mund ta thotë këtë. Ai mund të jetoj në të; ju mund ta shihni këtë në sytë e tij, ju mund ta shihni këtë në gjestet e tij, ju mund ta ndjeni këtë në prezencën e tij, por nuk ka mënyrë për ta shprehur këtë. Kjo nuk do të thotë se mistiku qëndron i heshtur. Shumë mistik kanë qëndruar të heshtur për arsyen e thjeshtë se çfarëdo që ju thuhet bie shkurt; gjëja esenciale që ju doni t’ju thuhet nuk përshkruhet me fjalë. Kur ju i dëgjoni fjalët tuaja personale ju e dini se ajo që dëshironi ta përcillni nuk është përcjellë. Për këtë arsye shumë mistik kanë mbetur të heshtur.

            Disa mistik kanë zgjedhur të flasin sepse kjo është e mundur për të mos e thënë drejtpërdrejtë, por për të krijuar një situatë me fjalë në të cilën është treguar në mënyrë indirekte.

            Për shembull, nëse unë qëndroj i heshtur vetëm për një sekondë – pikërisht në mes të fjalisë – ju do ta ndjeni heshtjen time më shumë se po të kisha qëndruar për dy orë i heshtur. Nëse unë kisha qëndruar i heshtur për dy orë këtu, mendja juaj do të vazhdonte me llomotitje përbrenda; ajo nuk do të qëndronte e heshtur. Por kur unë jam duke ju folur juve, nëse unë befas mbetem i heshtur për një sekondë, mendja juaj nuk mund të filloj të llomotit sepse është aq shumë e përfshirë në dëgjim. Kur unë befas ndalem ajo bëhet edhe më kurioze se çfarë unë do të them. Një zbrazëti e vogël e heshtjes mund t’ju jap një shije të vogël e cila mund t’ju çoj në revolucionet e mëdha të qenies suaj. Ka mjete të cilat mund të krijohen që nuk mund t’ju ndihmojnë drejtpërdrejtë, por që mund t’ju ndihmojnë indirekt.

            Për këtë arsye mistiku nuk mund të jetë vetëm një mistik, ai gjithashtu do të jetë edhe mjeshtër – e që është një art tërësisht i ndryshëm.

            Kjo është arsyeja pse është e mundur që të ketë mjeshtër që nuk janë  mistik. Ata janë të rreme, ata nuk dinë asgjë, ata vetëm dinë artin e misterit. Ato mund të krijojnë mjete por ata nuk kanë asgjë për të përcjellë. Ata mund të bëjnë shtëpi, por shtëpi është e zbrazët.

            Dhe ka mistikë të cilët kanë shumë për të dhënë, por ata nuk dinë se si ta japin atë, ata janë memec. Rrallë ndodh që një mjeshtër dhe mistik të ndodhë së bashku në një njeri - një rastësi. Atëherë mjeshtri mund ta menaxhoj. Ende pa e thënë atë, ai mund të arrijnë të tregojë atë, t’ju jep një shije të caktuara të saj. Mjetet e tij fare nuk do të jenë të rreme.

            Për shembull, është një tregim i vjetër.

            Një burrë kthehet në shtëpi në mbrëmje. Gruaja e tij është e vdekur, ai ka fëmijë të vegjël, dhe shtëpia është në zjarr. Fëmijët e vegjël janë brenda duke luajtur dhe e tërë lagja është rreth shtëpisë duke i thirrur fëmijët: “Dilni jashtë! Shtëpia është në zjarr.”

            Por fëmijët janë shumë të vegjël; ata nuk e kuptojnë pse ata duhet të dalin jashtë. Në fakt, ata kënaqeshin në flakë gjithandej rreth e rrotull, çdo gjë digjej, ajo ishte një fishekzjarrë e egër! Ata kurrë nuk kishin parë një skenë kaq të bukur, dhe ata vallëzonin dhe ata luanin dhe ata nuk brengoseshin që fqinjët bërtisnin.

            Në atë moment babai arrin në shtëpi. Shtëpia ishte tërësisht në flakë dhe fqinjët i thonë: “Ne kemi bërë çdo gjë, por fëmijët tuaj janë të çuditshëm - ata nuk dëgjojnë. Dhe ata janë të gëzuar sikur ajo është një lojë.”

            Babai shkoi më afër dhe bërtiti: “Unë i kam sjellë të gjitha lodrat që i keni kërkuar. Unë i kam sjellë të gjitha lodrat.”

            Dhe ata të gjithë erdhën duke dalë nga dera e fundit që kishte mbetur, dhe filluan të kërkojnë: “Ku janë lodrat?”

            Babai iu tha: “Më falni, lodrat do t’ju sjellë nesër. Sot kjo ishte vetëm t’ju nxjerr jashtë.”

            Tash, këto lodra ishin vetëm mjete. Këta fëmijë i kuptojnë lodrat, dhe ata i presin lodrat; ata nuk e kuptojnë se shtëpia është në zjarr dhe jeta e tyre është në rrezik. Babai gënjeu, por a mund t’i thoni atij se është gënjeshtar? Ai thjesht krijoi një mjet, nga dashuria dhe dhembshuria – dhe ai ka sukses t’i nxjerrë fëmijët jashtë. Kur ai ua shpjegon atyre, ata e kuptojnë, dhe ai iu premton: “Nesër lodrat do të vijnë tek ju.”

            Por fëmijët thonë: “Mos u mërzit për lodrat, vetën na fal sepse ne të kemi nxitë të gënjesh. Ne nuk kishte asnjë ide se çfarë po ndodhte, ajo nuk ndodhi kurrë më parë. Ne nuk kishim përvojë.”

            Mjeshtri mund të krijojë, përmes fjalëve, lodra të cilat ju nxjerri jashtë nga shtëpia e cila është në zjarr. Natyrisht, ju nuk do t’i gjeni ato lodra, por ju do të kërkoni falje nga mjeshtri: “Ne ju detyruam të gënjeni. Ajo ishte dhembshuria juaj, dashuria juaj, ajo ishte kujdesi dhe brengosja juaj.”

            Unë jam mistik dhe e tërë puna ime është shkolla ime mistere. Sannjasinët e mia janë pjesë e shkollës mistere. Në Greqinë e lashtë ato shkolla mistere ishin shkollat ​​shumë të vogla. Ky është një universitet misterioz, ky është nëpër gjithë botën. Por mos pyetni më shumë. Për çdokend kush me të vërtetë është i interesuar, e vetmja mënyrë për të kuptuar është të bëhet pjesë e këtij mësimi mistik.

            Përjetone këtë, ky është i vetmi shpjegim.

            Pyetja e pestë

            Ju lutem na flisni diçka më shumë rreth trinitetit të shenjtë – të vërtetës, dukurisë dhe dashurisë.

            E para: ju keni futur “dashurinë” në veten tuaj; ajo nuk është pjesë e trinitetit të shenjtë. Unë kam thënë satyam – satyam do të thotë e vërteta – shivam ka kuptimin; sundram – sundram do të thotë bukuri. Mos provoni të më mashtroni, kjo është e pamundur!

            Dashuri thjesht ndodh. Njeriu i së vërtetës, thjesht nuk mund të jetë i dashuruar. Njeriu i cili e kupton bukurinë, thjesht nuk mund të jetë i dashuruar. Njeri i cili i përjeton të gjitha këto të mira, thjesht nuk mund të dashurohet. Për këtë arsye, dashuria nuk ka qenë e përfshirë në trinitet, por është një nga-produktet. Këto tri gjëra kanë qenë të përfshirë në trinitet, sepse ato janë të pavarura njëra nga tjetra, ato nuk janë nga-produktet.

            Është e mundur që njeriu i të së vërtetës nuk mund të ketë ndonjë kuptim për bukurinë, por është e mundur që njeriu që ka sens për të bukurën mund të mos ketë kurrfarë vështrimi për të vërtetën. Është e mundur që një njeri mund ta respektoj bukurinë, por nuk mund ta jetojë jetën e mirësisë. Ato janë të pavarur.

            Ju lehtë mund ta shihni këtë: ka poetë që kanë një sens të shkëlqyer për të bukurën, por nëse shikoni ne jetën e tyre ju nuk do të gjeni mirësi apo të vërtetën – ju do të gjeni njerëz shumë të rëndomtë, ndoshta edhe më keq se të rëndomtë.

            Kam banuar përballë poetit të madh i cili ka përkthyer Omar Khayyam në gjuhën industane (dialekt i gjuhës indiane, përzier e indishtës me urdishte qe flitet ne Indin qendrore, p.p) ashtu si Fitzgerald që përktheu Omar Khayyam në anglisht. Ky poet ka shumë më shumë kuptueshmëri për Omar Khayyam se që ka Fitzgerald, dhe poezia e tij është shumë më poetike dhe më e bukur se çdo përkthim tjetër - dhe mijëra përkthime janë bërë. Nëse ju e keni lexuar librin e tij... sepse ai kurrë nuk ka bërë asgjë tjetër, ai ka përkthyer vetëm Omar Khayyam. Përsëri dhe përsëri ai vazhdoi duke lustruar atë, vazhdoi duke e bërë atë gjithnjë e më të bukur, ai ia kushtoi tërë jetën atij. Kjo është vepër e një jete të tërë.

            Po ta kishit parë atë njeri ju do të ishit tronditur – aq poezi të bukura, aq entuziazëm i madh, e ai njeri ishte shumë i shëmtuar, i shëmtuar në çdo aspekt. Ai ishte pijanec, që shfrytëzonte katër shkronja gjithë ditën, dhe familja e tij ishin konstant në vështirësi me të sepse ai kurrë s’kishte punuar. Ai kishte një grumbull fëmijësh të cilët nuk ishin asgjë tjetër përpos jetim, edhe pse babi ishte gjallë, dhe nëna ishte gjallë. Babai i tij në moshë ishte gjallë, nëna e tij ishte gjallë dhe ata vdisnin urie. Ai nuk kishte konsideratë për askënd, nuk kishte mëshirë për askënd. Krejt çka atij i duhej ishte të kishte para të shkojë në pijetore. Dhe për çdo ditë njerëzit e sillnin në shtëpi plotësisht të dehur. Ai shtrihej në ndonjë hendek, apo në rrugë, dikush e njihte dhe e sillte në shtëpi.

            Por sa herë që ai ishte i vetëdijshëm ai ishte vazhdimisht duke punuar në Omar Khayyam. Ai kishte një kualitet të jashtëzakonshëm sa i përket poezisë - ishte i përkushtuar, por në çdo aspekt tjetër ai ishte nën njerëzit e zakonshëm.

            Ai ishte i gatshëm të gënjejë – ai më gënjente për çdo ditë vetëm për të marrë ca para, sepse ai nuk kishte para për pije. Dhe unë i thoja: “Nuk ke nevojë të më gënjesh. Ti thjesht më kërko para. Unë nuk po të jap hua, unë thjesht po t’i jap ato miqësisht. Ti nuk duhet t’i mbash në mend ato se duhet kthyer.”

            Por gënjeshtra ishte bërë një shprehi aq e madhe sa atij i duhej të më gënjente: “Babai im është shumë i sëmurë sot më duhet ta thërras mjekun.”

            Unë i thashë: “E di. Mjeku duhet patjetër të jetë në kafene. Merri parat, shko në kafene dhe thirre mjekun.” Dhe të nesërmen e pyeta: “Çfarë ndodhi me mjekun?”

            Dhe ai tha: “Kush? Çfarë mjeku? Kush pat nevojë për mjekun?

            Nuk ka ndjenjë për të vërtetën, nuk ka ndjenjën e sinqeritetit. Nuk ka dashuri... por një kuptueshmëri të madh për të bukurën.

            Kështu që këto tri cilësi janë të trinitetit, vetit tjera janë nga produktet. Dhe dashuria është e tillë sa të triat kontribuojnë në dashuri, sikur tre lumenjtë që takohen dhe bëhet një lum i dashurisë. Dashuria nuk është trinitet, dashuria nuk është një lum: ndjenja për të bukurën, ndjenja për të vërtetën, ndjenja për mirësinë të gjitha kontribuojnë në të. Dashuria është më e lartë se triniteti.

            Trinitet do të thotë tre, të gjitha këto të tria zhduken në dashuri. Dashuria është një. Kjo është arsyeja pse unë vazhdimisht them se dashuria është Zot. Aty nuk ka Zot. Dashuria në vetvete është Zot.

            Fund i kapitullit të njëzetepestë

(1)    (2)           (4)    (5)    (6)