Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (4)

Kapitulli i tetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

KAPITULLI 8

Qendra e ciklonit

            Pyetjet nga: "Newsweek", SHBA,  "Sonntags Blick", Zvicër dhe "Tempo", Gjermani

            Pyetja e parë

            A fantazoni ndonjëherë, dhe nëse po, a mund të na jepni disa shembuj?

            Është e pamundur për mua të fantazoj. Unë kam humbur mendjen time dhe aktivitetet e saja të marra para tridhjetë e pesë vjetësh. Pikërisht tash unë jam krejtësisht i zbrazët nga fjalët, ëndrrat, fantazitë. Në vend të tyre unë jam përplot me dashuri, qetësi, lumturi.

            Pyetja e dytë

            Mbrëmë thatë se nuk mund të jetoni si Buda i vërtetë derisa nuk jeni Zorba autentik. A ka vend më të mirë se Kreta për t’u arritur kjo, vendi i Zorba-s. A do të qëndroni këtu një kohë të gjatë, në mesin e miqve?

            Unë kurrë nuk planifikoj për të ardhmen.

            E sotmja i mjafton vetvetes.

            I dua njerëzit këtu. Unë shoh diçka nga Zorba në të gjithë, por nuk kam bërë ndonjë plan për të ardhmen, unë nuk mund të them se sa kohë do të qëndroj këtu.

            Ndoshta përgjithmonë…

            Ndoshta edhe nesër shkoj…

            Unë jam vetëm një fllad që vjen dhe shkon pa ndonjë planifikim.

            Pyetja e tretë

            Gjatë këtij turneu rreth botës, a shpresoni në zemrën e zemrës suaj të gjeni një vend për t’u bërë pak a shumë permanent, ndoshta një vend për ta formuar ashramin apo komunën tjetër?

            Në zemrën e zemrës sime e kam gjetur vendin e ai është vendi im, shtëpia ime. Unë nuk jam duke menduar për krijimin e një komune. Komunat do të krijohen gjithnjë e më shumë nëpër botë. Unë dua të jenë një vizitor i njerëzve të mi nëpër botë, Unë nuk dua të qëndroj në një vend. Ca ditë sa ekzistenca do të më lejoj të jenë ditë e mia për të shëtitur rreth botës në mesin e të gjithë njerëzve të mi.

            Pyetja e katërt

            A është organizata juaj financiarisht e fortë për ta themeluar një ashram apo komunë të re?

            Në radhë të parë unë nuk dua të krijoj ndonjë komunë rreth meje.

            E dyta, më vjen keq që duhet t’ju them por unë asgjë s’kuptoj rreth financave. Unë nuk kam asnjë konto bankare. Unë nuk kamë prekur një të vetme para për tridhjetë vjet. Unë kam qenë në Amerikë për pesë vjet - Unë nuk kam parë asnjë monedhë dollari.

            Unë jetoj duke i besuar plotësisht ekzistencës. Në qoftë se ajo dëshiron që unë të jem këtu ajo do të udhëheqë. Në qoftë se nuk dëshiron të jem këtu, ajo nuk do të udhëheqë.

            Besimi im në ekzistencë është total.

            Njerëzit që nuk kanë besim në ekzistencë, kanë besim në para, besim në Zot dhe besim në të gjitha llojet e gjërave idiotike.

            Pyetja e pestë

            A mendoni se njerëzit e juaj në gjithë botën e kuptojnë të vërtetën e asaj që ju ka ndodhur në Shtetet e Bashkuara? Përveç disave?

            Përveç meje, askush nuk e kupton atë - për arsye të thjeshtë se Shtetet e Bashkuara kanë qenë aq dinake, në mënyrë fashiste, më kanë detyruar të bëj gjëra ...

            Do t’jua jap një shembull. Ata më kanë arrestuar pa asnjë urdhër. Ata nuk më thoshin pse unë u arrestova, përgjigja e tyre argumentohej me revolet e tyre. Sa herë që një qeveri mentalisht falimenton, kjo ndodhë.

            Pastaj ata më detyruan në burg për t’u nënshkruar me një emër të rremë, David Uashington. Unë nuk pranova. Marshalli i SHBA i cili më tha që të nënshkruhem me një emër të rremë më pyeti: “Pse po bënë kaq bujë për këtë? Ti mund të flesh, edhe unë mund të shkoj të flejë. Është mesnatë.”

            I thash: “Unë nuk po mërzitem për ty dhe gjumin tënd, por unë dua të di, se çfarë drejtësie është kjo? Më keni arrestuar dhe kërkoni nga unë ta nënshkruaj në emër të David Uashingtonit. Kjo do të thotë që ju kurrë nuk më keni arrestuar mua – sepse nuk keni pasur urdhër – dhe nëse unë  nënshkruhem me emrin David Uashington, ju mund të më vrisni dhe nuk do të ketë kurrfarë dëshmie se unë kam hyrë në burg ndonjëherë. Unë thjeshtë do të zhdukem në ajër të thatë. Ju e shkruani emrin David Uashington, e plotësoni formularin me nënshkrimin tuaj personal – dhe unë duhet të nënshkruaj.”

            Ai ka menduar se isha i gatshëm të nënshkruhem si David Uashington, kështu që ai e kishte plotësuar formularin vetë - e unë thjesht e nënshkruva vetë emrin tim.

            Ai tha: “Çfarë po bën?”

            Unë i thash: “Pikërisht atë që duhet bërë. Ky është emri im - dhe tash ti je zënë. Nesër në mëngjes në të gjitha gazetat dhe në të gjitha televizionet dhe radiot e lajmeve do të jesh atje. Ti nuk mund ta fshehësh këtë formular. Nënshkrimi im është i njohur në tërë botën, dhe kjo nuk është e lehtë për t’u kopjuar. Në radhë të parë është e vështirë për të kuptuar se çfarë është kjo... Ti  i ke shkruar të gjitha me dorën tënde – ti je kriminel.”

            E fundit që ata patën – sepse ata nuk patën asgjë kundër meje: në gjyq erdhën avokatët e qeverisë para se të vijnë avokatët e mi, që është fenomen i rrallë. Vetëm partia e dobët shkon tek partia më e fortë për të negociuar. Ata erdhën për ta negociuar rastin para se të fillonte gjykimi; dhe negociatat ata i propozuan…Saktë do t’ju tregoj se sa dinak ishin ata.

            Kushti ishte: “Në qoftë se Osho e pranon fajin për dy akuza të vogël, atëherë ne do të lejojmë që ai të largohet nga burgu. Ne do të lejojmë që gjyqi ta lirojë atë vetëm me një kusht: që ai nuk do të jetë në gjendje për të hyrë në Amerikë për pesë vjet.

            “Nëse ju nuk i pranoni kushtet dhe ju doni ta luftoni rastin - edhe pse ne e dimë dhe ju e dini se ne nuk kemi asnjë dëshmi kundër tij - atëherë ne nuk do të lejojmë që ai të nxirret jashtë. Dhe rasti mund të zgjatet për pesë vjet, dhjetë vjet, pesëmbëdhjetë vjet. Ne e dimë që ju do ta fitoni rastin, kështu që ne do ta zgjasim atë sa më shumë që është e mundur. Dhe gjithë presionin e pushtetit është mbi këtë, por është çështje e prestigjit. Ne nuk duan të jemi të mposhtur nga një individ i vetëm.”

            Avokatët e mi erdhën me lot në sytë e tyre. Ata nuk ishin sanjasin, ata ishin avokatë të lartë në Shtetet e Bashkuara. Por për këto dymbëdhjetë ditë, sa kam qenë në burg ata vinin për të më vizituar, dhe ndodhi diçka që i përkiste tash më dashurisë, respektit.

            Ata e kishin zakon kur vinin në burg të më thonin: “Nuk po mund të ulemi në karrige përballë jush; po ndihemi çuditshëm. Na lejoni të ulemi në dysheme siç bëjnë edhe sanjasinët tuaj.”

            Ata erdhën të përlotur dhe më thanë: “Ata kanë propozuar një gjë të tillë që ne jemi në dilemë. Ne e dimë që ju nuk jeni fajtor dhe ne e dimë se ju nuk do të pranoni se ju jeni fajtor. Por ata nuk do të pranojnë lirimin me kusht për asnjë çmim - dhjetë milion dollarë, njëzet milionë dollarë. Ata thanë jo; nuk ka çmim me të cilin ai mund të nxirret me kusht. Ne jemi të frikësuar se ata do t’ju vrasin, ata do t’ju torturojnë, ata do t’ju hipin në qafë.

            Dhe ata mund ta vazhdojnë këtë për vite me radhë. E gjithë lëvizja juaj do të vuajë, mijëra sanjasin do të vuajnë. Ne i kemi parë: ka shumë sanjasin që nuk kanë ngrënë prej kur ju jeni në burg. Pra, vetëm mendoni për këta sanjasin, për njerëzit që ju duan, dhe të pranoni në dy pika minore.”

            Duke e shikuar situatën në tërësi, vetëm për juve do ta pranoj se jam fajtor. Dhe ju do të mund ta shihni dinakërinë e qeverisë: ata kanë thënë se ata thjesht dëshirojnë lirimin tim dhe të më mbajnë jashtë nga Amerika për pesë vjet, por njëherë kur ta pranoj fajin, gjyqi menjëherë do të ma shqiptoj gjobën prej katër mijë dollarëve – dhe pesë vjet mos hyrje në Amerikë.

            Këto katër mijë dollarë nuk kanë qenë pjesë e negociatave, por gjyqtari nuk ishte pjesë e negociatave ose - edhe pse ai e dinte saktësisht se në cilën pikë unë isha i gatshëm të pranojë që unë isha fajtore. Kanë qenë tridhjetë e katër pikë, por vetëm në ato dy pika në të cilën kisha rënë dakord me avokatët. Gjykatësi pyeti: “A po ndiheni fajtor apo jo?” Ai ishte padyshim në dijeni të negociatave, dhe njerëzit që ishin negociator ishin në dijeni se katër mijë dollarë do të jenë të mira. Të gjithë këta gënjeshtarë, njerëz dinak...

            Jo, ende populli im nuk e di gjithë historinë. Unë jam duke shkuar për t’ju treguar atyre. Kjo është një nga qëllimet e udhëtimit tim rreth botës, kështu që të gjithë të bëhen të vetëdijshëm fytyrës së shëmtuar të qeverisë amerikane. Ajo është një qeveri fashiste. Ajo u përpoq të më vras.

            Frika se në qoftë se garancia është dhënë dhe që nuk kanë gjasa për të fituar në gjyq, ata kishin vënë një bombë në dhomën ku isha që kur të kthehem nga gjykata për t’i mbledhur rrobat e mia. Por atyre iu ka munguar pak diçka: ata nuk kishin ide se në çfarë kohe kam për të ardhur, dhe aty ishte një bombë me orë.

            E tërë hapësira ishte e zbrazët, të gjithë e dinin që diçka do të ndodhte. Edhe personi i cili më solli brenda më tha: “Ju uluni, dhe unë shumë shpejtë do të vijë me nënshkrimin e shefit tim. Mandej unë do t’ju liroj.” Ai e mbylli derën nga jashtë, dhe me të shpejtë u zhduk. Dhe nga fytyra e të gjithëve, personi i cili më solli në burg, personi i cili më tha: “Po shkoj për ta marrë nënshkrimin…”Unë mund ta shihja se kishte njëfarë konspiracioni prapa kësaj.

            Por kjo është ajo që unë them: besimi im në ekzistencë…Ata e anuluan konspiracionin e tyre vetjak. Ata nuk arritën të më mbajnë aty për sa kohë që ata kishin vendosur kohën në bombë. Atyre iu duhej të më lironin, dhe menjëherë pas lirimit tim bombë u gjet pikërisht nën karrigen tim. 

            Unë jam duke shkuar për t’ju treguar të gjithëve - jo vetëm njerëzve të mi, por të gjithë njerëzve, jo vetëm jo-amerikanëve, por amerikanët gjithashtu përmes mediave lajmeve - se ata janë duke jetuar nën një regjim fashist, nën një tjetër Adolf Hitleri, Ronald Reagan, i cili është me miliona herë më i fuqishëm se i mjeri Adolf Hitleri i vjetër...

            E tërë përpjekja ime do të jetë ta vë Amerikën në dukje. Kjo nuk është kundër popullit amerikan – unë i dua ata, ata janë të mrekullueshëm – kjo është kundër burokracisë dhe politikanëve. Ata duhet të jenë të rrëzuar. Ata janë njerëzit më të rrezikshëm sot në botë, sepse ata kanë pushtet të madh, dhe unë mendoj se ata nuk kanë fare tru.

            Unë jam këshilluar me një tregim...

            Ky duhet të ketë qenë një politikan amerikan truri i të cilit ishte duke u operuar në - kirurgji të trurit. Ata e kishin nxjerrë jashtë gjithë trurin e tij, dhe ata kishin qenë duke punuar në dhomën tjetër, derisa ai ishte i heshtur në gjumë. Në atë moment hynë një njeri në dhomë dhe i thotë: “Çfarë po bën këtu? A nuk ke dëgjuar? – Ti je i zgjedhur për president!”

            Ai tha: “Oh Zoti im, e unë jam shtrirë këtu!” Ishte ngritë, dhe kishte dal nga spitali…

            Kur erdhën kirurgët dhe nuk e gjetën atë. Ata thanë: “Çfarë ka ndodhur?”

            Dikush iu kishte thënë: “Ai është zgjedhur për president.”

            Ata thanë: “Po trurit është ende këtu.” Ata i telefonuan presidentit: “Ju lutemi të ktheheni dhe ta merrni trurin tuaj.”

            Ai tha: “Për sa kohë që unë të jem president nuk kam nevojë për të!”

            Pyetja e gjashtë

            Si po ndiheni tash, personalisht, pas të gjitha trazirave që ju kanë ndodhur para nisjes suaj nga Amerikë?

            Po aq sa jam i shqetësuar, thjeshtë po ndihem i madh, ashtu i madh si para të gjitha rebelimeve, aq i madh si të isha në rebelim. Nuk ka asnjë ndryshim në vetëdijen time të brendshme. Ajo është krejtësisht e heshtur dhe plotësisht e gëzuar, në çdo situatë.

            Edhe rojtari i burgut amerikan, pas dymbëdhjetë ditësh, ma ka pranuar. Ai më tha: “Unë jam plak dhe veç jam duke shkuar së shpejti në pension, por ju jeni i pari i burgosuri im - mijëra njerëz kanë qenë në këtë burg – me dal nga burgu duke u dukur më mirë, më i shëndetshëm se kur keni ardhur para dymbëdhjetë ditëve. Cili është sekreti?”

            I thash: “Sekreti është i thjeshtë: jam i lumtur në tërë skenën. Ka qenë një mësim i madh për mua, dhe të gjitha përpjekjet tuaja për të më munduar ...”

            Ata nuk më lejuan të fle njëzet e katër orë për dymbëdhjetë ditë të tëra. Ata më vendosën në një qeli në mes dy aparateve televizive, dhe televizorëve ua lëshonin zërin në maksimum prej mëngjesit deri në mesnatë, pandërprerë. Dhe ata kishin bërë marrëveshje që pasi që të heshtën aparatet televizive, që të burgosurit tjerë të fillojnë të bisedojnë prej një qelie në tjetrën – zëshëm natyrisht, sepse nëse doni të flisni prej një qelie në tjetrën, ju duhet të flisni me zë shumë të lartë. Dhe kjo vazhdonte derisa përsëri nuk ja fillonin aparatet televizive.   

            Kështu që unë i thash: “Kjo ka qenë një mundësi e madhe për mua. Unë jam qetësuar, dhe qetësia ime është diçka që ju nuk mund ta shqetësoni. Unë jam në qendër të ciklon. Dhe për këtë unë dukem më mirë, sepse ju ma keni refuzuar ushqim vegjetarian. Ju më keni thënë se këtu nuk ka përgatitje të veçantë, se unë kam për të ngrënë çka ka në dispozicion. Unë ju kam pyetur nëse mund të më jepni vetëm qumësht, nëse mund të më jepni vetëm fruta apo perime. Ju thatë jo, kështu, çdo gjë që ka qenë në dispozicion dhe u është dhënë të burgosurve të  tjerë, ata m’i kanë dhënë mua.

            Kështu që unë nuk kam ngrënë, dhe unë pashë se të burgosurit ishin më të njerëzishëm sesa burokratët. Duke e parë situatën, ata filluan të më sjellin qumështin, fruta e tyre, dhe ata më thonin: ‘Osho, ne e dimë se ata po ju torturojnë. Ka fruta, ka perime, ka qumësht. Ne kemi për t’ju dhënë çdo gjë, se ne mund të hami mish, nuk ka problem....’ Kështu, unë kam humbur tetë kilogram në peshë, të cilën mjeku im personal Dr. Devaraj vazhdimisht e dëshironte. Kjo është arsyeja pse unë dukem më mirë.”

            Një ndjenjë e madhe është lartësuar në mua madje edhe nëse më hidhni në ferr – ju veç e keni bërë këtë – ju nuk mund ta shqetësoni parajsën time.

            Kudo që unë jam, parajsë e mia do të jenë me mua.

            Ju mund të më vrisni, por ju nuk mund ta vritni shpirtin tim.

            Pyetje nga “Sonntags Blick” - Zvicër dhe “Tempo” – Gjermani

            Pyetja e shtatë

            Mediat gjermane dhe zvicerane janë shumë të interesuar për planin e juaj të udhëtimit nëpër Evropë. Ju thatë se nuk keni leje për të hyrë në Gjermani, ju do të silleni rreth Gjermanisë si satelit, do ta përfshi kjo gjithashtu edhe ardhjen në Zvicrën dhe kur do të vini atje?

            Po, kjo përfshin Zvicrën - por unë nuk do të sillem rreth Zvicrës, unë do të hy brenda në Zvicër.

            Unë kam shumë sanjasinë atje, dhe unë kam diçka që do të doja të shihja, ato janë malet Alpe. I dua Himalajet, Alpet janë diçka të ngjashme, jo aq të larta, por janë me të njëjtën bukuri. Kështu që unë kam për të ardhur në Zvicër sa më shpejt të qeveria zvicerane mbledh guxim kundër Amerikës.

            Kap pyetur për vizë, dhe ata e kanë informuar ambasadorin këtu në Greqi, ‘rri ftohtë’ – nëse nuk është shumë ftohtë në Zvicër! Kështu njëherë pak ambasadori le të nxehet, unë do të jem atje.

            Pyetja e tetë

            Keni me mijëra sanjasin gjerman. A është kjo arsyeja pse politikanët gjerman duken se janë xheloz në ju?

            Kjo është vetëm një nga arsyet. Unë kam sanjasin më shumë në Gjermani se në çdo vend tjetër, dhe kjo sigurisht që e bën që politikanët gjermanë të kenë frikë nga unë. Por frika më e madhe është se këta sanjasin kanë mund të vijnë për mua ose në Indi apo edhe në Amerikë. Atje ka me miliona rini, mendje më të reja dhe më të freskëta në Gjermani. Nëse unë shkoj në Gjermani, atëherë e tërë rina e Gjermanisë do të jetë me mua.

            Një gjë që ata e kuptojnë është se unë kam një lloj marrëdhënieje zemër për zemër me brezin e ri. Unë nuk kam ndonjë hendek, e hendeku në mes gjeneratave për mua nuk ekziston. Ata nuk kanë asnjë kontakt me vetë rininë e tyre, dhe ata kanë frikë se në qoftë se unë shkoj në Gjermani, më pas, me mijëra të rinj gjerman ma shumë do të bëhen sanjasin.

            Çdo komb ka karakteristikat e caktuara të cilat i ka zhvilluar sipas kohërave: kur një gjerman vendos të jetë një sanjasin, ju mund të besoni atë që ai do të mbetet një sanjasin deri në frymën e fundit të tij. Këtë nuk mund ta shpresoni në Kaliforni. Në Kaliforni çdo gjë është modë. Kur vijnë Beatles të gjithë çmenden pas tyre, dhe brenda vitit askush nuk flet për ta.

            Mendja gjermane ka një karakteristikë të caktuar të vendosmërisë. Në qoftë se vendos të jetë me mua, atëherë nuk kanë asnjë gjasë politikanët ta parandalojnë këtë. E politikanët nuk po më kuptojnë.

            Duke krijuar një ligj kundër një njeri i cili kurrë nuk ka qenë në Gjermani, i cili nuk ka kryer ndonjë krim kundër ligjit gjerman, apo kundër ndonjë ligj... Unë nuk kam aplikuar as edhe për leje të vizitojë Gjermaninë madje edhe para se ata të bëjnë një ligj me të cilin unë nuk mund të hyj në Gjermani.

            Unë kam gjetur rrugën time. Unë do të shkoj rreth Gjermanisë. Ata mund të bëjnë një ligj kundër meje për të hyrë në Gjermani, por ata nuk mund të bëjnë një ligj kundër Gjermanisë që të vijë pas meje! Dhe ligji i tyre do të më ndihmoj: shumë më shumë prej atyre të cilët nuk kanë menduar për mua janë bërë kurioz se pse një njeri i cili kurrë nuk ka qenë atje nuk do të mund të hy, pa ndonjë arsye dhe pa asnjë shkak.

            Pasi të kam bërë një gjiro rreth Gjermanisë, atëherë unë do t’i them sanjasinëve të mi që të shkojnë në gjyq. Unë nuk jam terrorist, unë nuk besoj në dhunë. Të shkohet ne gjyq dhe paditet qeveria në gjyqe sa ma shumë që është e mundur. Të bëhen mijëra, pasi kundër tyre dhe qeveria s’do të ketë shans ta fitoj çdo padi. Humbjen e tyre... edhe unë pastaj do të vij për ta festuar humbjen e tyre.

            Kështu tash Gjermania e ka bërë problemin me vetë dorën e saj, tash kjo do të bëhet një lëvizje kombëtare në Gjermani. Së pari unë do të takohem me sanjasinët e mi gjerman, mandej ata kanë për të luftuar në gjykatë, dhe unë mandej do të hy në Gjermani. Kështu unë ndjej një afinitet të caktuar për gjermanët. Ata janë të zotë për besim, ata janë të aftë për devotshmërinë e tyre - edhe në qoftë se vihet në pyetje vdekja për këtë arsye, ata nuk do të ngurrojnë.

            Rinin gjermane e ka retarduar, personi më i sëmurë mentalisht, Adolf Hitler, një prej figurave më të rëndësishme në histori. Me mua ata kanë një marrëdhënie intelektuale, me mua ata kanë një çështje dashurie. Unë jam absolutisht i sigurt se jo vetëm të rinjtë, por shumë njerëz më të vjetër në Gjermani ende e kanë mendjen e të rinjve.

            Unë jam duke shkuar për ta bërë tërë Gjermaninë komunë time!

            Vazhdon...

   (1)     (2)     (3)               (5)     (6)