Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (3)

Kapitulli i njëzetetretë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetje nga revista “Cleo”, Itali.

            Pyetja e katërt

             Ju lutemi na flisni për dashurinë dhe miqësinë me gjininë tjetër. Si duhet një i ri të sillet me këtë?

            Silluni ju totalisht… dhe i riu mund të sillet shumë më tërësisht se çdokush tjetër. Ai është seksualisht duke u pjekur, dhe ai ka potencial seksual më shumë se kushdo tjetër, më shumë se tash ai kurrë nuk do të ketë në jetën e tij. Këto janë momentet më të çmuara. Mos i shpenzoni kotë ato duke mësuar gjeografi, duke lexuar biografi të lloj-lloj idiotësh - Tamerlani, Nadirshah, Aleksandri i Madh, Ivani i tmerrshëm - të gjithë të padobishëm.

            Për të çuar me një vajzë dashuri, pyete djalin më të moshuar, pyeti mësuesit tuaj, pyete babanë tënd, pyete nënën tënde se si të çosh dashuri. Në dispozicion janë doracakët, shko në bibliotekë dhe gjej. Kjo nuk është punë e vështirë, vetëm pak gjimnastikë…

            Në fillim ju do të duket pak e çuditshme për atë që ju po bëni. Por së shpejti ju do të mësoheni se kjo është rruga e tërë njerëzimin që e ka bërë për miliona vjet. Kjo është rruga që ju kanë lindur, kështu që nuk ka asgjë për t’u zënë ngushtë rreth saj.

            Kjo duhet të jetë bukuria e mësuesve tuaj, sistemit arsimor tuaj, të prindërve tuaj, miqve tuaj – t’ju ndihmojnë. Ndihma mund të jetë në shumë mënyra. Sigurisht se i riu ka nevojë për ndihmë; ndoshta vetëm njeriu nga të gjitha kafshët është i vetmi në gjithë botën që ka nevojë për edukim seksual. Asnjë kafshë nuk ka nevojë për atë, instinktivisht ato fillojnë t’i bëjnë ato gjëra - ato nuk konsultohen me ndonjë ekspert. Por për njeriun kjo është e vështirë, atij i duhet ta mësojë këtë.

            Vështirësia bëhet edhe më e madhe sepse askush nuk fletë për të, veçanërisht në prani të fëmijëve. Prindërit nuk çojnë dashuri në prani të fëmijëve, e që është e shëmtuar. Ky do të ishte vendi i saktë për fëmijët për të mësuar, për të parë se si prindërit çojnë dashuri. Të gjitha fëmijët e dinë se prindërit e tyre bëjnë gjëra prapa shpinës së tyre, dhe kjo diskrediton respektin e tyre, nderimin e tyre ndaj prindërve.

            Prindërit duhet t’i ftojnë fëmijët: "Ulu dhe shiko, sepse herët apo vonë ti do bësh gjimnastikën e njëjtë të cilën ne po e bëjmë tash. Është më mirë të mësosh e pastaj të veprosh;. Përndryshe mund të shkosh në një udhë të gabuar, në disa perversione.”

            Në shkolla, në kolegje ata janë vetëm duke menduar se si për të prezantuar këtë temë, dhe madje edhe kur disa shkolla dhe kolegje e prezantojnë këtë temë, ata e bëjnë atë pothuajse teoretikisht. Po çka me praktikën? Çdo lëndë, ata e dinë, ka nevojë për një periodë praktike: Kiminë nuk mund ta mësoni vetëm teoretikisht, fizikën nuk mund ta mësoni vetëm teoretikisht – ju duhet një periodë praktike.

            Po në lidhje me dashurinë? Pse mësimdhënësit nuk mund ta demonstrojnë? I tërë kolegji mund ta shikojnë se si një mësuese dhe një mësues çojnë dashuri. Ky është një ushtrim shumë i thjeshtë.

            Unë nuk shoh se pse gjërat duhet të mbahen sekret dhe të bëhen, pa qenë nevoja, të rëndësishme. Ato duhet të jenë të thjeshta.

            Pyetja e pestë

            Dhe ky brezi i ri është shumë i drojshëm dhe i pasigurt  rreth vendosmërisë. Prindërit shpesh nuk janë të dobishëm. Si të zhvillohet forca e brendshme?

            Të gjitha druajtjet në thelb kanë të bëjnë me seksin. Njëherë fëmijët kur të jenë krejtësisht të lirë që të kenë marrëdhënie seksuale, ju do të shihni një ndryshim të madh. Ata nuk janë më të turpshëm, ata bëhen, për herë të parë, të vendosur pa ndonjë trajnim vendosmërie, sepse një barrë e madhe biologjike është larguar nga ata, një tensionim i madh psikologjik është relaksuar.

            Unë nuk shoh se ka ndonjë nevojë të mësojnë fëmijët se si të jetë vendimtar. Krejt çfarë është e nevojshme është për t’u dhënë atyre lirinë sa i përket dashurisë. Dhe tani që pilula është në dispozicion, nuk ka frikë nga ndonjë vajzë për të mbetur shtatzënë, kjo është e thjeshtë, një lojë, një argëtim. Kjo do të sjellë një forcë të caktuar tek djemtë dhe vajzat të cilën ju nuk mund ta konceptoni se kishte të bëj me seksualitetin e tyre.

            Njerëzit janë nervoz nëse seksi është i shtypur, nëse e kanë seksualitetin e ndrydhur ata hezitojnë për gjithçka. Ata nuk dinë se çka është e drejtë e çka  e gabuar, çfarë të bëjnë dhe çfarë të mos bëjnë, sepse për gjënë më elementare që ata nuk janë të lejuar të marrë vendim që është themelore, e kjo ka lidhje me vetë jetën.

            Unë mendoj se kur fëmijëve duhet t’i jepet liria për seksin, dhe seksi të pranohet si një gjë shumë normale – ja kjo është ajo që është - ata do të dalin me vendosmëri më të madhe për gjëra të tjera, sepse për herë të parë ata nuk do të ndrydhin. Ky është një represion që krijon të gjitha llojet e vështirësive druajtjeve, pavendosmërisë… sepse thellë në brendinë e tyre ata pandërprerë luftojnë me natyrën e tyre.

            Pyetja e gjashtë

            Si mund ta ndërtojnë adoleshentët një urë me prindërit e tyre?

            Së pari, të rinjtë duhet të jenë të ndershëm dhe të sinqertë, pavarësisht nga pasojat. Ata duhet t’i tregojnë prindërve të tyre çdo gjë që ndjenja e tyre është - jo me mendjemadhësi, por me modesti. Ata nuk duhet të fshehin asgjë nga prindërit e tyre. Kjo është ajo që është duke e krijuar hendekun: prindërit fshehin shumë gjëra nga fëmijët, fëmijët fshehin shumë gjëra nga prindërit, dhe hendeku bëhet i madh e më i madh.

            Një ditë shkova te babai im dhe i thashë: “Unë dua të filloj të pi cigare.”

            Ai tha: “Çka?”

            Unë i thashë: “Ti duhet të më japësh para për to sepse unë nuk dua të vjedhë. Nëse nuk më jep unë do të vjedhë, por përgjegjësia do të jetë e jotja. Nëse ti nuk më lejon të pi cigare, unë do të pi por fshehurazi. Dhe ti do të më bësh vjedhës; ti do të më bësh t’i fsheh gjërat dhe jo të sinqertë dhe të hapur. Kam parë aq shumë njerëz duke pi cigare kështu që edhe unë dua ta shijoj. Unë dua t’i kem cigaret më të mira në dispozicion, dhe unë dua ta pi cigaren e parë në pranin tënde.

            Ai tha: “Kjo është e çuditshme, por argumenti yt është i drejtë. Nëse ta ndaloj unë këtë, ti do të vjedhësh. Nëse unë ta ndaloj këtë ti prapë do të pishë, kështu që ndalesa ime do të krijoj shumë gjëra kriminale në ty. Kjo po më shkakton dhimbje. Unë nuk po dua që ti ta fillosh duhanin.”

            Unë i thashë: “Nuk është në pyetje kjo. Dëshira ka lind në mua duke i parë njerëzit duke pirë cigare. Unë dua ta provoj se a ja vlen. Nëse kjo është e vlefshme, atëherë ti do të më furnizosh gjithmonë me cigare. Nëse kjo nuk është e vlefshme, atëherë unë do ta përfundoj me të. Por unë nuk do të bëj asgjë derisa ti refuzon; atëherë e tërë përgjegjësia bie mbi ty, sepse unë nuk dua të ndjehem fajtor.”

            Atij iu është duhur t’i blej cigaret më të mira në qytet – pa dëshirë. Axhallarët e mi, gjyshi im, thoshin: “Çfarë po bën? Kjo nuk bën.” Ata insistonin.

            E ai iu tha: “ E di se nuk bën, por ju nuk e njihni atë sa e njoh unë. Ai do ta bëj pikërisht atë që është duke e thënë, dhe unë e respektoj sinqeritetin e tij, ndershmërinë e tij. Ai ma ka bërë të qartë plotësisht planin e tij: ‘Mos më detyro dhe mos më ndalo, sepse kjo do të më bëj të ndihem fajtor’.”

            Kur e ndeza cigaren, u kollita, lotët më erdhën në sy; unë nuk munda ta përfundoj atë cigare, dhe aty kam ra. I thashë babait: “Kjo përfundoi. Nuk ke nevojë të brengosesh. Por unë dua që ti ta kuptosh se për gjithçka unë mendoj se më duhet të të tregoj kështu që nuk ka nevojë të mbetet diçka e fshehur nga ty. Dhe në qoftë se unë fsheh edhe nga babai im, atëherë me kë do të bashkohem? Jo, unë nuk dua të krijuar asnjë hendek midis meje dhe teje.”

            Dhe kur më pa se rashë nga cigarja, sytë ju përlotën. Të gjithë ishin kundër kësaj, por sinqeriteti yt më detyroi të të sjellë cigare.” Përndryshe, ndoshta asnjë prind nuk i ofron cigare djalit të tij, kjo është diçka e paparë. Baballarët madje as nuk pinë cigare para djemve për të mos iu lindur vetë ideja për të pirë.

            Të rinj janë në një situatë shumë të vështirë. Ata ndryshojnë, ata kanë lënë prapa fëmijërinë dhe janë duke u bërë adoleshent. Çdo ditë dimensione të reja të jetës janë të hapur për ta. Ata janë në një transformim. Ata kanë nevojë për ndihmë të madh nga prindërit.

            Por tani situata është se ata nuk i takojnë prindërit e tyre. Ata jetojnë në të njëjtën shtëpi, por ata nuk flasin me njëri-tjetrin, sepse ata nuk mund ta kuptojnë gjuhën e njëri-tjetrit, ata nuk mund t’i kuptojnë këndvështrimet e njëri-tjetrit. Ata takohen vetëm kur djali ose vajza ka nevojë për para, përndryshe nuk ka asnjë takim. Hendeku shkon duke  u bërë më i madh, ata bëhen si të huaj më shumë se që mund të imagjinohet. Kjo është me të vërtetë një fatkeqësi.

            Të rinjtë duhet të inkurajohen për të biseduar për gjithçka me prindërit e tyre pa asnjë frikë. Kjo nuk do t’i ndihmoj vetëm fëmijët, kjo do t’i ndihmojë edhe prindërit gjithashtu.

            Sinqeriteti e ka bukurinë e vet, ndershmëria e ka bukurinë e vet. Kur adoleshentët bisedojnë me prindërit e tyre me ndershmëri, me të vërtetën, me sinqeritet, dhe vetëm me zemrat e tyre të hapura, kjo shkakton diçka që edhe prindërit t’i hapin zemrat e tyre, sepse ata janë të ngarkuar edhe me shumë me gjëra që ata duan t’i thonë, por nuk munden. Shoqëria ndalon, feja ndalon, tradita ndalon.

            Por nëse ata e shohin se qenia e adoleshentit është plotësisht e hapur dhe e çiltër. Ky hendek i ashtuquajturi konflikt gjeneratash, thjesht mund të kapërcehet, mund të zhduket vetvetiu me pëlqimin e vetë.

            Problemi më i mundimshëm është rreth seksit. Fëmijët duhet të jenë në gjendje ta thonë saktësisht se çfarë po ndodh në mendjet e tyre, nuk ka nevojë për të fshehur ndonjë gjë, sepse çdo gjë që po ndodh në mendjet e tyre është e natyrshme. Ata duhet të kërkojë këshillën e prindërve - Çfarë mund të bëhet? - Ata janë në një gjendje të trazuar, dhe ata kanë nevojë për ndihmë. Dhe për të cilin ata mund të bisedojnë vetëm prindërit e tyre? E hendeku është thjesht arbitrar, ai nuk është i natyrshëm.

            Unë kurrë nuk kam ndjerë ndonjë hendek në mes meje dhe babait tim, apo edhe me gjyshin tim. Unë thjesht iu tregoja krejt çfarë mendoja: “Ju mund të të thoni çfarë mendoni, por unë nuk dua të fsheh asgjë nga ju dhe nuk dua që ju të fshihni diçka nga unë.”

            Që nga fëmijëria e hershme unë kam qenë jashtëzakonisht i interesuar për të gjitha llojet e librave për të gjitha lëndët – nuk kishin të bënin me libra shkollor apo universitar. Familja ime nuk ka qenë e pasur. ajo ka qenë e varfër, por unë ua kamë bërë të qartë: “Për libra, edhe nëse duhet t’i shisni stolitë e juaja, ju lutem i shisni ato. Unë kam nevojë për ato libra - dhe unë e urrej të lexoj libra të dorës së dytë. Unë nuk dua që të lexoj ndonjë libër nga biblioteka. Unë dua ta blej atë.”

            Babai më tha: “Kjo ide është e çuditshme. Pse ti nuk mund të lexosh libra nga biblioteka?”

            Unë i thashë: “Çdo libër është shënuar, nënvizuar. Kjo nuk do të ma lejoj lirinë; kjo më pengon. Për shembull, nëse unë e lexoj librin, dhe dy rreshta janë të nënvizuara me ngjyrë të kuqe, këta dy rreshta me forcë dominojnë. Ato nuk më lejojnë ta gjej idenë time në këtë faqe. Ideja e dikujt tjetër bëhet e rëndësishme në këtë faqe. Ai nuk ma lejon ta gjej idenë time personale në atë faqe; ai po më detyron.

            Unë nuk dua të lexoj asnjë libër që është i nënvizuar. Dhe që ka shënime gjithashtu. Disa idiot shkruajnë shënime, komentet e tyre, në librat e bibliotekave publike. Unë nuk i dua komentet e tyre, unë i dua librat e freskëta. Dhe nëse ju nuk mund të m’i siguroni ato, ju thjesht më tregoni: ‘Këtë shumë unë mund ta siguroj, shumë më shumë se që është e vështirë për te ta sigurojmë.’ Unë do ta kryej ndonjë shërbim, unë do të punojë, çfarëdo pune. Unë do të siguroj para dhe do të blej libra.”

            Por ata thanë: “Kjo duket keq për ne, derisa të jemi ne gjallë… e ti je aq i ri, ti nuk do të punosh për të blerë libra. Jo, ne do t’i sigurojmë ato. Stolitë sigurisht nuk janë aq të rëndësishme.”

            Unë iu thashë: “Ju duhet të mendoni dy herë për këtë. Ju nuk duhet të mendoni se ju kanë obliguar. Dhe mbane mend mirë se pas përfundimit të universitetit ndoshta unë nuk do të mund t’ju ndihmojë financiarisht. Unë ndoshta nuk do të jem në gjendje t’ju jap asnjë cent të vetëm. Unë nuk do të mund të punoj gjithçka.”

            Ata thanë: “Ne këtë e kemi kuptuar që në fillim.”

            Dhe ata më dhanë para më shumë se që kam kërkuar, edhe pse kjo ishte e vështirë për ta. Por që solli një intimitet të thellë.

            Gjyshi im ishte i vjetër, por ende punonte, nuk ishte ne pension. Ai më tha: “Të nevojiten parat. Unë mund të punoj, ti s’ke nevojë të punosh.”

            Kur jam larguar nga universiteti, kam pasur një bibliotekë prej 150.000 vëllime të rralla nga e gjithë bota për të gjitha filozofitë, të gjitha fetë, të gjitha llojet e ideologjive. Unë kam qenë i obliguar ndaj prindërve të mi, por ata kurrë nuk më kanë lejuar të tregoj mirënjohjen time.

            Ata thanë: “Kjo s’është asgjë; kjo ishte dashuria jonë që kemi për ty. Dhe ti je pjesë e jona; ne dojm që t’i të jesh sa më shumë që është e mundur i lumtur. Ne e kemi parë gëzimin tënd me libra dhe kjo mjafton.”

            Nëse kishte ndonjë problem aty, unë thjesht ua thosha. Dhe ky është sugjerimi im: adoleshentët nuk duhet të fshehin asgjë nga prindërit e tyre, nga mësimdhënësit e tyre… ata duhet të jenë absolutisht të sinqertë, dhe hendeku do të zhduket. Dhe ne duhet ta zhdukim këtë hendek. Nga që çfarë lloj shoqërie është kjo? Ka një hendek në mes prindërve dhe fëmijëve, ka një hendek midis burrit dhe gruas, ka një hendek në mes mësuesve dhe nxënësve. Gjithandej vetëm hendeqe dhe boshllëqe.

            Çdokush është i rrethuar me lloj-lloj hendeqesh, sikur i gjithë komunikimi është thyer. Kjo nuk është një shoqëri, kjo nuk është një komunë – sepse nuk ka komunikim. Askush nuk mund t’i thotë gjërat e vërteta, të gjitha janë të shtypura. Çdokush e mposht dëshirën e tij, dhe çdokush është i zemëruar, dhe çdokush ndjehet i vetmuar, i frustruar. Ne kemi krijuar një gjeneratë të zemëruar, kemi krijuar një filozofi të pakuptimtë.

            Dhe arsyeja e tërë për të gjithë këtë është se fëmijët kanë humbur kontaktin me prindërit. Fëmijët mund të bëjnë një punë e madhe, dhe ata kanë kurajon për të bërë atë. Ndoshta prindërit nuk mund të jenë në gjendje ta bëjnë atë, ata janë shumë më shumë të kushtëzuar. Adoleshentët janë të rinj dhe të freskët, vetëm edukoni të jenë të sinqertë me prindërit e tyre.

            Kam bërë një kontratë me babain tim. Unë i thashë atij: “Unë dua të bëj një kontratë.”

            Ai tha: “Për çfarë?”

            Unë i thashë: “Kontrata është se në qoftë se unë e them të vërtetën ti duhet të më shpërblesh, jo të më ndëshkosh. Sepse nëse më dënon, atëherë herën tjetër nuk do ta them të vërtetën.”

            Dhe kjo është ajo që po ndodh në gjithë botën: e vërteta është duke u dënuar, kështu që atëherë personi ndalon për ta treguar atë. Atëherë ai fillon të gënjejë, sepse gënjeshtra po shpërblehet.

            Kështu që unë i thashë: “Ti mund të vendosësh. Nëse dëshiron ti që unë të gënjej, unë mund të gënjej… nëse është kjo ajo që ti dëshiron ta shpërblesh. Por nëse je i gatshëm ta shpërblesh të vërtetën, atëherë unë do ta them të vërtetën – por ti nuk mund të më dënosh për këtë.”

            Ai tha: “Po e pranoj këtë kontratë.”

            Dhe të nesërmen u shkaktua një problem, sepse tamam në derën tjetër jetonte një dijetar konservativ Brahmin. Ishte besimtar fanatik i zotit Rama, që është një nga inkarancionet e zotit Hindu.

            Ai madje as nuk donte ta dëgjonte emrin Krishna, e çfarë të thuhet per Krishtin apo Muhamedin. Kjo ishte e pamundur. Krishna ishte reinkernim i të njëjtit zot. Kështu ai u bë zbavitje për fëmijët sa herë që ai ishte aty, çfarë do që ai bënte, vetëm një thirrje “Hare Krishna, Hare Krishna”, - dhe ai i harronte të gjitha punët e tija, dhe fillonte t’ju ndjek pas. Dhe ju ndjeke si i çmendur.

            Të nesërmen unë i thashë: “Hare Krishna” - dhe ai erdhi pas meje. Sigurisht ai ishte i vjetër kështu që nuk mund të vraponte aq shpejtë, dhe jemi sjellu nëpër qytet dy apo tri herë. Ai ishte i zemëruar, i dihatur, i djersitur, por ai prapë më ndiqte. E lash shumë prapa dhe arrita në shtëpi më herët. Unë i tregova babait tim se çfarë kishte ndodhur: “Unë i thashë atij burri ‘Krishna Hare’. Mendoj se s’ka ndonjë gjë të keqe në këtë. Ai do të vijë.”

            Tha babai im: “Ky është problem. Ai njeri është aq i mërzitshëm, tash për disa orë ai do të më hip në qafë mua. Ti vetëm shko fshihu diku në shtëpi.”

            Kështu unë shkova në tarracë. Plaku i tha babit tim: “Djali yt thuajse më ka vrarë mua sot. Ndoshta ai i di të gjitha rrugicat e qytetit dhe unë tërë jetën time kam vrapuar pas njerëzve, por unë kurrë nuk kam kaluar nëpër ato rrugica nëpër të cilat ai më ka çuar… dhe unë jam një njeri i moshuar.”

            Babai im i tha: “Çfarë është problemi? Çfarë ka bërë ai?”

            Ai ishte aq shumë kundër Krishna sa ai nuk mund t’i shqiptonte fjalët ‘Hare Krishna’, ose të thoshte se unë kam thënë ‘Hare Krishna’. Ai tha: “Ai ka thënë diçka që më mërzitë mua.”

            Babai im i tha: “Nëse unë nuk mund ta di se çfarë ka thënë, si mund të hetoj?”

            Ai tha: “Kjo është e pamundur, unë nuk mund t’i përsëris ato fjalë. Ku është ai. Vetëm thirre atë.”

            Mua më thirri babai, dhe plaku tha: “Mbaje mend një, ti nuk duhet ta përsëritsh gabimin e njëjtë që e ke bërë.”

            Por unë i thashë: “ Hare Krishna nuk është gabim. Ky është emri i të njëjtit Zot. Ju mund ta adhuroni Rama, askush nuk ju pengon; por çka ju bën aq të zemëruar për Krishna?”

            Ai tha: “Unë nuk kam ardhur këtu për diskutime filozofike”. Ai tha babait tim para meje: “Ti duhet ta dënosh këtë djalë.”

            Babai im i tha: “Kjo është e pamundur sepse qysh dje ai e ka bërë një kontratë me mua që nëse e thotë të vërtetën unë nuk mund ta dënoj. Nëse ai gënjen, atëherë unë mund ta dënoj.”

            Dhe ai kurrë nuk më ka dënuar pas kësaj. Unë ia kam thënë të vërtetën çdo herë çfarë kam bërë të cilën ai do ta kuptoj herët a vonë. Kjo është një metodë e thjeshtë. Nëse ju nuk mund ta tregoni veten para babait dhe nënës suaj… në tërë këtë botë çdokush është shumë më i huaj sesa ata. Edhe nëna e babai juaj janë të huaj, por ata janë të huaj më të afërt, të huaj më intim.

            Tregone veten tuaj para tyre - në këtë mënyrë zhduket hendeku. Kjo gjithashtu i ndihmon ata të jenë të sinqertë ndaj juve. Kjo është diçka për t’u mbajtur mend: se sinqeriteti, ndershmëria, e vërteta, shkaktojnë tek personi tjetër të njëjtat veti.

            Vazhdon...

(1)     (2)                 (4)    (5)    (6)    (7)