Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (7)

Kapitulli i njëzetekatërtë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetja e tetë

            Edhe pse shumë gazetar janë prekur pas takimit me ju, raportet të cilat paraqiten rrallë e reflektojnë këtë dhe ndonjëherë, madje edhe negative. A mund të jenë gazetarët të sinqertë?

            Është e vështirë për gazetarët e shkretë të jenë të sinqertë. Ata me të vërtetë janë të prekur; unë mund t’i shoh fytyrat e tyre, unë i kam parë shpesh lotët e gëzimit në fytyrat e tyre. Por kur arrijnë raportet e tyre, ato janë negative.

            Ajo s’ka të bëjë asgjë me intervistën që ata kanë bërë me mua, atë që ata kanë shkruar ata mund të kenë shkruar pa intervistë. Ata janë duke folur për thashetheme që po përhapen në rreth, në lidhje me protestën që po përgatit kryepeshkopi, se njerëzit kanë frikë në qoftë se unë mbetem këtu, unë do t’i shkatërroj traditat e tyre të vjetra dhe unë do ta korruptoj rinin e tyre - sikur akuzat e vjetër që kishin kundër Sokratit, korrupsionin e të rinjve.

            Por në zemrën time unë e di se ai nuk është gazetar; ai është vetëm një qenie e shkretë njerëzore që i shërben kryeredaktorëve, pronarëve, dhe i përcjellë diktatet e tyre. Ata e dërgojnë atë këtu të mos raportojë pikërisht atë që jam unë duke e thënë, dhe atë që ai mendon dhe atë që ai e sheh; ata e dërgojnë atë këtu vetëm për ta bërë të duket tregimi i tij real: “Ai ka qenë atje.”

            Unë i njoh disa gazetarë madje janë bërë sannjasin, dhe kur janë kthyer ata janë përjashtuar nga puna. Unë di për gazetarët të cilët janë përpjekur shumë, se kanë parë me sytë e vet se aty nuk ka orgji seksuale, nuk ka droga. Por njerëzit të cilët janë pronarë të gazetave nuk iu intereson e vërteta; ata janë të interesuar për qarkullimin e letrës. Dhe qarkullimi i letrës varet nga senzacionalizmi – kështu krijohen disa senzacione, të vërteta apo të rreme.

            E në veçanti kundër meje është shumë e lehtë. Unë madje nuk kam lexuar asnjë gazetë, asnjë revistë, asgjë; për shtatë vjet nuk i kam prekur ato kështu që nuk di se çfarë kanë shkruar dhe çfarë janë duke bërë. Ajo është vetëm kur njerëzit e mi më raportojnë kur ata e konisedrojnë shumë të madhe për ta…

            Para ca dite jam informuar se i njëjtë gazetar i cili ishte aq i prekshëm kishte shkruar se unë kam ikur nga Amerika për t’iu shmangur tatimit. Nuk kam ikur nga Amerika, dhe unë nuk kam pasur kurrfarë të ardhura për të pasur ndonjë problem me tatimin. Nuk ka problem për mua në Amerikë rreth tatimit. Në të vërtetë ata ma kanë ndaluar të hy në Amerikë për pesë vjet… por askush nuk po mërzitet t’i shikojë faktet. Ndoshta gazetari ndjehet shumë keq, i lënduar, por kjo është gjendja e njeriut.

            Pronarët duan qarkullim, kështu që nuk ka çudi që nuk mund ta besoj… Një gazetar ka qenë këtu dhe për dy orë më ka shikuar këtu të ulur. Ai më ka fotografuar dhe atë që ka publikuar në gazetë e tij ishte një foto e kryepeshkopit – ai djalë i çmendur – është një prej sannjasinëve të mi grek, Mukta.

            Mukta kishte shkuar për ta vizituar kryepeshkopin dhe e kishte pyetur: “Përse po bëni aq shumë bujë? Cili është problemi juaj?” Ajo kishte shkuar ta ftoj atë këtu. Ajo i përket një prej familjeve më të famshme të Greqisë, dhe kryepeshkopi kishte shtrënguar duart me të. Titulli shkruan: “Osho ka shtrënguar duart me bijën e një prej familjeve më të famshme.” Gazetari ishte këtu! Ai e di se kjo foto nuk është e imja!

            Por ai kryepeshkopi duket shumë i çmendur dhe i tërbuar, madje edhe në fotografi, se ata nuk mund t’i rezistojnë tundimit për ta publikuar, të gjithë jashtë Greqisë nuk do të mërziten për atë se çka është e vërtetë. Gazetari ka qenë këtu, ka bërë foto, dhe ai këtë fotografi e ka publikuar.

            Por unë e di se ai nuk është gazetar; ata janë njerëzit pronarët e gazetave. Ose disa parti politike zotërojnë me të ose ndonjë grup fanatikë religjioz zotëron me të, ose disa njerëz shumë të pasur zotërojnë me të. Të gjithë ata i kanë interesat e tyre të ngushta, dhe ata kanë për të lëvizur të akorduar. Nuk ka asnjë problem për sannjasinët e mi në tërë Shën Nikollën. Por nëse shikoni në gazeta ju do të mendoni se gjërat me të vërtetë po bëhen të nxehta e më të nxehta për çdo ditë.

            Kjo është thjesht një shoqëri e shëmtuar, ku gjithçka mund të blihen me para. Gazetarët duhet të shesin veten e tyre për para - dhe ata janë të pafuqishëm. Për shembull Satyananda, një gazetar gjerman, këmbënguli se ai kishte qenë në vend dhe çdo fjalë që ai kishte shkruar ishte absolutisht e vërtetë. Por Revista STERN – dhe ai ishte gazetari më i rëndësishëm i tyre dhe gazeta senior – ata kishin vendosur se ai kishte qenë i hipnotizuar. Ata i thanë: “Ose lere sannjasin ose do të jesh i përjashtuar. Dhe artikulli yt nuk mund të publikohet ashtu siç është, ne do ta redaktojmë atë.”

            Por ai pyeti: “Si mund ta publikoni ju atë? Ju nuk keni qenë atje?”

            Ata e përjashtuan atë. Ata e publikuan artikullin dhe e ndryshuan tërë tonin. Ishte shkruar me dashuri të madhe dhe kuptueshmëri, por ajo ishte bërë më shumë negative sesa pozitive.

            Unë nuk jam kundër gazetarëve, unë thjesht jam duke deklaruar faktin se liria e mendimit, liria e shtypit nuk ekziston. Për të vetëm flitet.

            Pyetja e nëntë

            Cili do të jetë hapi tjetër pasi ta merrni pushtetin mbi Vatikanin dhe Papa të jetojë në ekzil të përhershëm në Indi?

            Në radhë të parë, unë nuk po shkoj ta marrë atë vend të kalbur, Vatikanin. Unë kam pak shije!

            Le të mbetet papa në Vatikan, ai përshtatet aty. kështu që pyetja për hapin tjetër nuk ka lindur – madje unë nuk po shkoj as ta bëj hapin e parë. Dhe unë nuk i përkas asnjë vendi, dhe duket se asnjë shtet nuk ka mjaft guxim të më lejoj të jetoj aty.

            M’u kujtuan ditët e mia studentore, kur unë isha student. Unë dëbohesha nga një fakultet në tjetrin – unë kisha aq shumë përvojë rreth përjashtimit. Më në fund një dekan më tha: “Dëgjo, kudo që shkon ti s’mund të qëndrosh më shumë se dy muaj; ti do të jesh i përjashtuar. Unë mund të të pranoj në kolegjin tim me një kusht: që kurrë të mos i ndjekësh ligjëratat.”

            Unë i thashë: ky kusht është pak i çuditshëm. Atëherë pse unë të shkoj në fakultet?

            Ai tha: “Kjo është ashtu – për shkak se unë nuk dua t’i shqetësoj profesorët dhe studentët e mi. Unë i kam dëgjuar të gjitha historitë rreth teje. Ti argumenton aq shumë. Kështu që mund të mendosh për këtë.

            Unë i thashë: “Kjo është e mirë, po çfarë do të bëhet me përqindjen?”

            Ai tha: “Për këtë unë do të kujdesem. Ti do të marrësh mjaft përqindje për të qenë prezent në mënyrë që të paraqitesh në provim. Por ti paraqitesh vetëm në provim – jo gjatë gjithë vitit.

            Unë u pajtova me të sepse nuk kishte asnjë mënyrë tjetër. Kjo ishte një mënyrë e thjeshtë. Ndoshta lloji i njëjtë i marrëveshjesh duhet të jetë bërë diku, që disa shtete të më japin nënshtetësi me kusht që kurrë të mos jetoj në atë shtet: “Ju mund të keni një pasaportë… dhe mund të shkoni ngado që doni – por kurrë të mos ktheheni në këtë vend.”

            Unë e di se do të ndodhë, dhe unë nuk e fajësoj askënd. Unë jam përgjegjës për gjithçka që ka ndodhur me mua ose do të ndodhë me mua - dhe unë jam krejtësisht i kënaqur për këtë. Unë mund të jetoj pa shtat, pa fe, pa racë: çfarë lirie më të madhe mund të kërkoni?

            Ju po më pyetni rreth Vatikanit në Itali. Papa është aq i frikësuar saqë ai për dy muaj po e bllokon vizitën time. Për dy muaj njeriun më i lartë në ministri kishte premtuar: “Brenda vetëm dy ditësh teleksi do të vijë” …dhe kanë kaluar dy muaj! Sa herë që ai është pyetur thoshte “brenda vetëm dy ditësh ...” Por ai nuk mund të bëjë asgjë kundër papës. Ky është një vend katolik. Politikanët varen nga votat. Papa i ka informuar të gjitha gazetat Katolike dhe mediat se asgjë nuk duhet të publikohet, të transmetohet përmes televizionit, për ose kundër meje.

            Unë kam dëgjuar se ai kishte qenë shumë i mllefosur, sepse derisa ai ka qenë në turne një kompani televizive nga Nepali kishte ardhur aty ku unë banoja dhe ai bëri një orë e gjysmë intervistë me mua – dhe para se ai të kthehej ata e kishin filmuar atë. Trembëdhjetë milion njerëz e kishin shikuar emisionin. Redaktori i programit më informoi: “Kjo është hera e parë që ndonjë emision ka zgjuar interesimin e trembëdhjetë milion njerëzve. Kjo ngjanë vetëm kur ndodhë ndonjë katastrofë. A jeni ju një lloj katastrofe?”

            Unë i thashë: “Po, unë jam.”

            Dhe ai më informoi: “I gjithë vendi është duke diskutuar për apo kundër; asnjë person i vetëm nuk është neutral.”

            Një kompani tjetër televizive është duke u përpjekur për të arritur këtu, por ... Papa do të më pengojë për të shkuar në Itali, sepse ai e di një gjë, që ai nuk ka sfond valid për të argumentuar me mua. Dhe ai gjithashtu e di se populli italian janë vetëm formalisht katolikë.

            Në fakt ishte guvernatori romak, Ponc Pilati, nën urdhëratë e perandorisë romake, ai që kryqëzoi Jezusin. Dhe ky është një fakt i çuditshëm që Roma dhe perandoria romake u zhduk dhe ra në duart e të krishterëve. Perandoria romake kishte kryqëzuar Jezusin, por jo edhe mijëra të krishterë të tjerë.

            Mbaj mend një histori shumë të çuditshme. Kjo ishte traditë në Jude, që çdo vit në funksionet e tyre vjetore të tre personat ishin të zgjedhur të jenë të kryqëzuar, por dikush mund të jetë i falur. Ponc Pilati mendonte se ata do të kërkojnë që Jezusi të jetë i falur, sepse ai ishte thjesht naiv, njeri i thjeshtë i cili disi mori këtë ide fikse në kokën e tij se ai është i vetmi bir i lindur prej Perëndisë. Ai është i pafajshëm, s’ka asgjë të keqe në këtë; çfarë të keq mund t’i bëj kjo dikujt? Madje edhe nëse dikush mendon si ai është Zot, le të mendoj dhe të ndihmohet. Nëse ai kënaqet në këtë, pse të shqetësohet ai? Unë nuk shoh çështje: cili ishte problemi?

            Ponc Pilati gjithashtu nuk ka mund ta shoh çështjen. Cili ishte problemi? – Jezusi vetëm fliste gjëra të çuditshme… le të flasim për të, nëse nuk dëshironi të besoni në të, ai nuk ju ka detyruar. Për më tepër atë nuk e ka dëgjuar askush; vetëm disa njerëz të varfër rreth tij që shpresonin të shkojnë në parajsë. Rreth tij nuk ka njerëz të arsimuar, të kulturuar, dijetar, rabin, pasanik; ai ishte absolutisht i papushtetshëm. Ai udhëtonte me gomar duke thënë se ai ishte i vetmi bir i lindur prej Perëndisë. Le të kënaqet ai në këtë. Pak diçka kishte humbur në kokën e tij – por kjo nuk duhet të jetë një arsye për ta kryqëzuar.

            Por populli nuk kërkoi që Jezusi të lirohet; ata kanë kërkuar për Barabën, që kishin kryer shtatë vrasje, i cili ishte me të vërtetë një njeri vrasës. Dhe në qoftë se ju mendoni për mrekulli, me Jezusin asgjë nuk ka ndodhur, nuk ka pasur mrekulli me të, por mrekullia për Barabën ka ngjarë. Kjo ishte një mrekulli: pas shtatë vrasjeve njerëzit kërkojnë që Baraba të lirohet. Ose Zoti e ka humbë objektivin e tij ose… çfarë ka ndodhur? Ai e ka harruar emrin birit të tij dhe e ka mbajt mend emrin e Barabës? Diçka shkoi keq.

            Por kjo ishte një mrekulli. Baraba nuk ka menduar… ai gjithashtu ka menduar se Jezusi do të shpëtoj. Jezusi kishte qenë vetëm tridhjetë e tre vjeçar dhe ai kishte predikuar vetëm tri vjet, dhe ai nuk i kishte bërë asnjë të keqe askujt, ai nuk kishte bërë asnjë krim. Baraba nuk ka mundur të besoj kur është liruar; ai ka shikuar mbrapa edhe një herë dhe edhe një herë ka menduar: Këtu duket se është një gabim – Barab dhe i lirë? Dhe brenda tre muajsh ai kishte kryer një tjetër vrasje.

            Kishte qenë traditë që kur perandori të falte dikë atij më nuk mund t’i jepej dënimi me vdekje përsëri. Kështu që Baraba tash ishte i lirë të vras njerëz sa ai donte, se ai nuk mund të kryqëzohej. Për njerëz të tillë ata kishin në Itali një minierë qymyri e cili ishte shumë e thellë. Aty ishte shumë rrezik dhe për çdo vit njerëzit vdisnin aty. Baraba ishte dërguar në minierën e qymyrit dhe mrekulli e dytë kishte ndodhur. Miniera e qymyrit ishte shembur pas disa ditësh dhe të gjithë – qindra njerëz që kishin punuar brenda – vdiqën, përpos Barabës. Ai doli jashtë i gjallë!

            Kjo e bëri madje edhe perandorin të mendoj se Baraba ishte në njëfarë mënyre direkte i lidhur me Zotin. Ky njeri i shpëtoi vdekjes dy herë. Njerëzit filluan ta preknin atë se ai ishte hyjnor, dhe ai ishte ftuar në festivalin vjetor në Romë. Perandori donte të shihte se çfarë do të ndodhë në momentin e fundit. Baraba duhej të luftonte kundër një luani të uritur – dhe ju do të befasoheni: mrekullia ndodhi për të tretën herë. Ai vrau luani duarthatë dhe ishte shpallur fitimtar. Edhe perandori kishte menduar se ai nuk është njeri i zakonshëm dhe se ai duhet të jetë i lirë përsëri, duhet t’i jepen të gjitha të drejtat e qytetarëve të lirë. Ai u lirua, iu janë dhënë të gjitha të drejtat e qytetarëve të lirë, respekti.

            Por për gjithë ato vite Jezusi kishte bezdisur mendjen e tij. Ai ishte aq i pafajshëm dhe ai ishte vrarë… Dhe në fund, duke i dëgjuar misionarët të krishterë të cilët ishin organizatë e fshehtë në bodrume që predikonin ungjillin, ai u bë i krishterë. Dhe në ditën që ai u bë i krishterë ai u kryqëzua! Zot duket të jetë absolutisht kundër të krishterëve: Baraba i shkretë u shpëtua tri herë nga vdekja, dhe në ditën që ai u bë i krishterë ai u kryqëzua.

            Por ngadalë, ngadalë - kjo është mënyra se si dinamika e mendjes dhe jeta punon - Roma filloi të ndjehet fajtore për vrasjen e njerëzve të pafajshëm që nuk kishin bërë asnjë të keqe. Rezultati përfundimtar ishte që e gjithë Roma u bë e krishterë. Perandori që kishte vrarë Jezusin vdiq dhe u bë një mbretëri e krishterë.

            Por thellë poshtë çdo italian është ende një pagan.

            Unë kam pas kontakt me mijëra sannjasin italian; ata nuk kanë pasur ndonjë përcaktim të thellë me krishterimin. Ajo është shumë sipërfaqësore. Thellë poshtë ata akoma janë pagan: ata kënaqen në ushqim, ata kënaqen në dashuri, ata kënaqen në vallëzim. Ata kënaqen në të gjitha gjërat e jetës. Ata nuk mërziten për Papën; ata e paguajnë me respekt atë, një respekt formal, por në jetat e tyre ata janë më afër Zorbës sesa grekët.

            Unë i dua italianët. Vetëm për një gjë unë hezitoj rreth tyre, e ajo është se ata duken pak të yndyrtë – por unë mund ta toleroj këtë. Dhe e dyta janë shpagetat e tyre. Nuk e di se a është kjo diçka e keqe…

            Krejt rastësisht një italiane e cila ka qenë një nga sannjasinët e mi të parë… ajo është profesoreshë, por nuk mendoj se ajo ka bërë ndonjëherë një dush, në fytyrën e saj ju mund të shihni shtresa e shtresa të pluhurit. Ajo kundërmon… dhe ky ishte një fakt i keq për shpagetat. Ajo i përgatiste shpagetat dhe m’i sillte – edhe shpagetat mbanin erën e njëjtë të qelbur! Që nga atëherë unë kam aq frikë nga shpagetat se unë kurrë nuk i kam provuar ato. Kështu që një përvojë... Edhe unë nuk e shijoj atë. Unë disi ia dola ta bind se ajo grua duhet të largohet. Unë i thashë: “do t’i ha ato” - dhe në momentin kur ajo u largua, unë i derdha ato. Edhe pasi i hudha banjoja ime kundërmonte!

            Në këtë botë unë vetëm nga shpagetat kam frikë. Të gjithë thonë se ato janë të mira, të përsosura. Ato mund të jenë… por asocimi në to është i tillë dhe shkon aq thellë saqë edhe kur përmendet emri shpageta unë filloj t’i nuhas ato!

            Kështu që në Itali kam frikë vetëm nga dy gjëra – jo nga Papa, jo nga të krishterët dhe katolicizmi; ato jnaë vetëm në mënyrë sipërfaqësore kështu që…

            Italianët janë akoma pagan, njerëz të jetës pozitive. Kështu që në fillim dua t’i paralajmëroj ata se kur të vij atje, ju lutem mos m’i dhuroni shpagetat. Dhe e dyta, përpiquni të jeni më pak të yndyrshëm.

            Pyetja e dhjetë

            Kur do ta jepi leksionin e parë në gjermanisht, dhe ku?

            Oh Zot, në gjermanisht! Jo në këtë jetë… dhe unë nuk do të vazhdoj të lindë edhe njëherë.

            Fund i kapitullit të njëzetekatërtë

(1)    (2)    (3)   (4)   (5)   (6)